3. Kotwica

Nigdy nie myślałam, że latem może być tak zimno. Kiedy wchodzę do samolotu, zaczynam wszystkiego żałować. Myślę o tym, jak przechodziłam przez bramki celne i o tym, jak bardzo byłam poddenerwowana. Celnicy z łatwością mogli uznać mnie za terrorystę, ponieważ nie miałam przygotowanych żadnych odpowiedzi na te ich wszystkie, standardowe pytania i oczywiście stałam tam, mrugając do nich jak idiotka.

W samolocie liczę jak dużo pieniędzy straciłam i jestem pewna, że z pewnością za dużo. Bilet był droższy, niż myślałam i teraz zostało mi tylko kilkaset dolców. Zaczynam się zastanawiać, czy moi rodzice kiedykolwiek zdadzą sobie sprawę, gdzie pojechałam. Można by pomyśleć, że po tym wszystkim, co się stało, wszyscy rodzice otoczyliby swoje dziecko lepszą opieką. Ale nie moi.

Mogę wyobrazić sobie mojego śmiejącego się brata, który mówi: - Czego ty oczekiwałaś, mamo? Ona jest impulsywna. – I dokładnie taka jestem. Z pewnością wyjaśnia to stanie teraz na rogu chodnika w Londynie, z całym dobytkiem w jednej torbie podróżnej, bez wystarczającej ilości pieniędzy, aby przeżyć chociażby tydzień.

Po kilkuminutowym staniu w miejscu i przyglądaniu się budynkom naokoło mnie, zaczynam iść przed siebie chodnikiem, podziwiając resztę tego nęcącego miasta. Kto wie jak długo tu będę? Ellie, gdyby tylko mogła, robiłaby mnóstwo, cholernych zdjęć. Oh, i nie zapominajmy o popularnych fociach z rąsi.

Po raz pierwszy w życiu nie oglądam się za siebie, żeby sprawdzić, czy ktoś mnie śledzi. To miasto pomaga mi… czuć się bezpiecznie.

Idę przez kilka mil, bez pośpiechu. Dokąd zmierzam?

Kiedy przechodzę koło kawiarni „Koffee Kall’, zerkam do środka, aby zobaczyć sporą kolejkę ludzi. Powoli, otwieram drzwi i wchodzę do pomieszczenia, gdzie natychmiast mój nos atakowany jest przez zapach ciepłej wanilii. Przechodzę pomiędzy niezadowolonymi, zrzędliwymi ludźmi i macham do pracowniczki.

- W czym mogę pomóc? – pyta, lekko zdezorientowana.

- Um.. potrzebujecie kogoś do pracy? – zagryzam wargę.

- W sumie to tak! Dwóch pracowników to stanowczo za mało. Jestem Mary Kall. – uśmiecha się, wyciągając dłoń w moją stronę. Prawdopodobnie jest w wieku mojej mamy, może odrobinę starsza, ale nigdy nie widziałam nikogo w tym wieku tak radosnego i żywego.

Pochyla się i wyciąga spod lady kartkę papieru. – Weź to. Możesz wypełnić to przy jednym ze stolików. Za kilka minut, kiedy zniknie kolejka porozmawiam z tobą, zgoda? – uśmiecha się. Kiwam głową i zajmuję  miejsce przy okrągłym, kwiecistym stoliku koło nieznajomych ludzi. Są to typowi Brytyjczycy, pijący kawę i herbatę z tym ich uniesiony małym palcem i uśmiechem na twarzach.

Jest prawie spokojnie, pomijając dzwonek przy drzwiach, dzwoniący za każdym razem, gdy ktoś wchodzi i wychodzi. Kiedy wypełniam moją aplikację, zauważam, że kolejka się zmniejsza. Dość zabawne jest obserwowanie jak bardzo ludzie troszczą się o swoją kawę. Śmieję się, widząc ostateczny uśmiech na ich twarzach, gdy im się to udaje.

Dzwonek przy drzwiach dzwoni ponownie i słyszę stukot butów. Przesuwam lekko wzrok i widzę czarne, skórzane buty z ciemnymi klamrami. Skupiam się na kartce papieru, kontynuując wypełnianie luk, zważywszy na to, że to jedyny sposób na zdobycie pracy.

Jednak nagle, spokój odchodzi. Bezpieczeństwo? Znika. Zaczynam czuć pobudzenie, więc odkładam mój ołówek i podnoszę wzrok. Moje oczy napotykają szmaragdowo- zielone spojrzenie i wstrzymuję oddech. Nieznajomy stoi, wpatrując się we mnie. Zagryzam niespokojnie wargę i patrzę w inną stronę, z nadzieją, że on zrobi to samo. Zerkam na niego ponownie, a on wciąż tam stoi, z rękoma w kieszeniach i przebiegłym uśmieszkiem a ustach. Obserwuje mnie. Mrużę na niego oczy, próbując sprawić, żeby poczuł się niekomfortowo, ale to nie działa. Poprawia swoją czapkę beanie, odsłaniając kilka ciemnych loków i przejeżdża językiem po dolnej wardze.

W mojej klatce piersiowej pojawia się znajomy ból, ten którym tak bardzo gardzę. ON uśmiechał się do mnie w ten sam sposób. ON patrzył na mnie w ten sam sposób.

Moja klatka podnosi się niespokojnie w górę i w dół. Wciąż czuję na sobie jego wzrok. I nienawidzę tego. Strach ogarnia całe moje ciało. Kim jest ten mężczyzna? Nie ma tutaj Ellie, żeby mogła mnie ochronić, jestem tylko ja.

- Jesteś gotowa, kochanie? – moja głowa wystrzela w górę.  Mary Kall stoi koło mojego stolika. Serce zatrzymuje mi się na chwilę z wdzięczności, a potem wraca do swojego normalnego tępa. Czuję się trochę zmieszana, gdy wstaję i zabieram moją kartkę. Prowadzi mnie obok kolejki. Nie odwracam się za siebie. Nie chcę, ponieważ wciąż czuję jego oczy prześlizgujące się po moim ciele. To przywołuje z powrotem wszystkie wspomnienia, to uczucie bycia obserwowaną. Ponieważ to jest dokładnie to, co się wydarzyło- on obserwował mnie, czekając.

Idę za Mary, dopóki nie otwiera przesuwanych drzwi, aby wejść do kuchni. Nagle czuję przypływającą odwagę, zdając sobie sprawę, że nie jestem jakimś cholernym kawałkiem mięsa. Odwracam się i łapię go na ciągłym wpatrywaniu się we mnie. Jego uśmieszek rośnie, odsłaniając dwa głębokie dołeczki w policzkach. Zauważam, że jedna z jego rąk pokryta jest mrocznymi i nieczytelnymi tatuażami; pogrubiona kotwica jest atakowana przez fale na jego szyi. Szybko potrząsam głową, żeby pokazać mu, że nie będę jego zdobyczą. Nie jestem niczyją zdobyczą. Następnie wchodzę za Mary do kuchni.

~~

Mary Kall jest wyjątkowo miła. Nie planowałam jej powiedzieć, jak się tu znalazłam, ale w końcu wymsknęło mi się to. Dzięki temu, jestem teraz w mieszkaniu nad kawiarnią, ponieważ uprzejmie pozwoliła mi się tu zatrzymać, dopóki nie znajdę dla siebie miejsca.

Przykład A: dlaczego Brytyjczycy są lepsi, niż Amerykanie.

Dała mi kartkę z przepisami, które muszę zapamiętać przez noc, jeśli chcę zacząć jutro. Część mnie nie wierzy w to, co się dzieje,  w to, że dostałam możliwość, aby tutaj wytrwać. Tysiące mil od domu. Ale to nigdy nie był dom. Odkąd Ellie odeszła, odeszłam i ja. Po prostu zajęło mi chwilę, żeby to załapać.

~~

Budzę się o 2 w nocy przez połączenie koszmarów ze zmianą strefy czasowej. Tęsknię za moim balkonem, na który zawsze wychodziłam, kiedy byłam dręczona przez koszmary.

Sięgam po paczkę papierosów z torby i wyjmuję jednego. Przeszukuję przednią kieszeń, szukając zapalniczki i znajduję ją. Wślizguję się w jeden z ciepłych płaszczy, które pożyczyła mi Mary, otwieram okno i wyłażę na dach.

Powoli, zapalam mojego papierosa i zaciągam się, pozwalając, aby dym niszczył moje płuca. Powolne zabijanie siebie jest jedyną, prawdziwą kontrolą, którą dostajesz od życia.

Wpatruję się w ulice Londynu i pozwalam papierosowi uspokoić moje nerwy. Jestem prawie całkowicie odprężona, dopóki nie słyszę wielkiego huku, dochodzącego gdzieś z dołu. Wychylam się i widzę kłócącą się grupę mężczyzn. Zakrywam usta, powstrzymując się przed wydobyciem dźwięku, ponieważ ci mężczyźni nie wyglądają normalnie.

Nie mogę nawet rozróżnić słów, które wypowiadają. Brzmią na wściekłych i pijanych. Co najmniej czterech gości sprzymierza się przeciwko jednemu. Jeden popycha go. Inny podnosi swoją dłoń, aby go uderzyć, ale on łapie jego pięść i wykręca, dopóki ten koleś nie upada. Reszta wybucha ze złości. Czuję się, jakbym była świadkiem przestępstwa, zabójstwa. Nie sądzę, żebym mogła być czyimkolwiek świadkiem.

Zaczynam przesuwać się bliżej w stronę okna, ale ci mężczyźni wciąż są na widoku. Pojedynczo, jeden po drugim upadają na ziemię, kiedy osamotniony mężczyzna pozbawia ich godności. On także jest pijany, ponieważ ledwo stoi, ale walcząc z czterema innymi, większymi od niego kolesiami, nie jest nawet bliski upadku.

Ostatecznie on jako jedyny pozostaje na nogach. Chichocze do siebie, kiedy kopie pierwszego faceta, który próbował go zaatakować, a potem powoli odwraca się i idzie w przeciwną stronę. Wraz z blaskiem księżyca i moim sercem prawie wyskakującym z klatki piersiowej, zauważam tatuaż kotwicy na jego szyi, zanim pijany całkowicie znika w ciemnościach.

_____________________________________________________________

Jeśli przeczytałaś proszę zostaw komentarz, będzie mi bardzo miło! :)