29. Niemożliwe

- Harry. – szepczę, ale zanim zdążę powiedzieć coś jeszcze mój żołądek daje o sobie znać, zmuszając mnie do pochylenia się nad koszem.

Harry odciąga Nialla ode mnie, podczas gdy ja wymiotuję do tego małego, biednego śmietnika.

- Harry. – mamroczę ponownie z głową w koszu. Jego krzyki rozchodzą się echem po pokoju.

- Ty mały kutasie! – wrzeszczy. Podnoszę wzrok na Harry’ego, który przyciska Nialla do ściany z zaciśniętą pięścią, gotową do uderzenia.

Szybko wstaję, ignorując mój brzuch i podbiegam do nich, odciągając Harry’ego.

- Pozwól mi wytłumaczyć. – mówię powoli, upewniając się, że nie zwymiotuję NA żadnego z nich.

- Proszę zrób to Charlotte. Wytłumacz mi dlaczego ten pieprzony dupek, który cię porwał jest w moim cholernym domu! - krzyczy Harry prosto w moją twarz, a jego oczy są pociemniałe z wściekłości.

Niall staje za mną, pocierając swoją szyję. Odwracam głowę w jego w stronę.

- Idź. – szepczę. Nie waha się i prześlizguje obok mnie, kiedy ja obserwuję Harry’ego. Jego pięści pozostają zaciśnięte po obu stronach ciała, widać, że jest o krok od rozerwania Nialla na strzępy.

- I kurwa nie wracaj. – spluwa. Niall zatrzymuje się w drzwiach i obraca w naszą stronę.

Kurwa.

- Wiesz co jest śmieszne Harry? Myślisz, że jesteś jakimś bohaterem tylko dlatego, że masz na tyle przyzwoitości, żeby ocalić jedną z pośród tych wielu dziewczyn, których życie już zniszczyłeś. W rzeczywistości wciąż jesteś tym samym dupkiem. – grucha Niall z progu i wychodzi, trzaskając drzwiami bez słowa.

Trzęsą mi się ręce, ale moja potrzeba wymiotowania zniknęła.

- Charlotte. – głos Harry’ego przecina cienkie powietrze pomiędzy nami. Nie podnoszę na niego wzroku, nie po tym co właśnie powiedział Niall.

- Powinnam iść. – szepczę.

- Charlie, nie. Rozumiem, że chcesz wyjść, ale musisz tu zostać. Potrzebuję cię.

- Dlaczego? Żebyś mógł pławić się w blasku chwały, którą myślisz, że zdobyłeś, dlatego, że zmieniłeś zdanie o zrobieniu ze mnie swojej małej prostytutki? – krzyczę, odsuwając się od niego.

- Charlie to nie…

- Nie obchodzi mnie co zrobił Niall, ale to, co powiedział o tobie to prawda. – szepczę z przerażeniem. Oczy Harry’ego wracają do delikatnej zieleni.

Podążam wzrokiem do wejścia, do róż porozrzucanych na podłodze i czuję ukłucie bólu w klatce piersiowej.

- Jestem gównianym facetem, już ci to mówiłem. Ale próbuję zmienić się na lepsze. Dla ciebie, Charlie. I mimo wszystkiego, co się teraz dzieje, mimo wszystkich mostów, które spaliłem dla ciebie w ciągu tego dnia, nie dbam o nic. O nic z wyjątkiem ciebie.

Potrząsam głową, odmawiając uwierzenia w jego słowa, chociaż moje serce tego pragnie. Harry szybko przeczesuje dłonią włosy, a potem z furią uderza nią w ścianę. Nie odrzuca mnie jego przemoc; nie cofam się.

- Jesteś cholernie frustrująca. Wiesz jak to jest iść do trzech różnych kwiaciarni tylko po to, żeby znaleźć najbardziej czerwone róże i wrócić tu do ciebie i… Nialla? – mówi z obrzydzeniem.

- Przestań Harry! – krzyczę, a on zwraca na mnie swój wzrok.

- Przestań myśleć, że wszystko, co zrobiłeś zostało wymazane z mojej głowy tylko dlatego, że mnie pocałowałeś. Nie zostało. Kiedy patrzę na ciebie widzę to wszystko! Widzę te biedne dziewczyny. Widzę faceta z kawiarni, który patrzył na mnie jakbym była jakąś zdobyczą, ponieważ to właśnie nią byłam, nieprawdaż? Nie obchodzi mnie to, że mówisz, że się o mnie troszczysz. Możesz dawać mi kwiaty i całować mnie pod ciepłą wodą, cholera możesz nawet śpiewać dla mnie, ale to nie wymaże twojego spojrzenia, którym patrzyłeś na mnie, kiedy byłam niczym innym niż częścią twojej małej gry! – płaczę, a jego twarz zamiera. Oddycham tak gwałtownie, że boję się ruszyć, aby nie upaść. Powiedziałam to. Powiedziałam to, co trzymałam głęboko w sobie, co przed sobą ukrywałam.

- Dobrze. Idź. Wynoś się stąd i nie wracaj, jeśli to jest to, co czujesz! – krzyczy Harry, podchodząc bliżej.

Wpatruję się w niego oczami pełnymi łez. Ściska swoją głowę, jakby chciał zablokować swoje myśli, być może te same, które miałam ja. – Powiedziałem wynoś się! – krzyczy ponownie, a ja robię krok w tył.

Przenoszę wzrok na drzwi i z powrotem na niego. – Idź. – mamrocze, nawet nie podnosząc wzroku, żeby zobaczyć moje oczy.

- Już mnie nie ma. – szepczę do siebie, wychodząc za drzwi.

~~

Zajmuję miejsce na kanapie w bibliotece. Drżąc, wyciągam kartę, którą zostawił mi Niall i wpatruję się w inicjały.

G.L.

On jest martwy.

Jest martwy.

On ma być martwy.

To dlaczego czuję się, jakby nigdy nie umarł?

Szybko wybiegam na zewnątrz w mgłę i idę w dół uliczki, dopóki nie znajduję budki telefonicznej. Zanim zdążę zmienić zdanie, wykręcam numer i słucham uważnie każdego sygnału. Moje serce bije tak głośno, że jestem prawie przekonana, że będzie je słychać po drugiej stronie linii.

Sześć sygnałów później, ktoś podnosi słuchawkę.

- Dzień dobry, z tej strony biuro G.L., mówi Alexa, w czym mogę pomóc? – mówi jakaś dziewczyna obojętnym tonem. Potrafię jedynie myśleć o tym, czy jest ona jedną z tych dziewczyn.

- Muszę niezwłocznie porozmawiać z Szefem. – mówię stanowczo.

- Jak się nazywasz? Jest teraz bardzo zajęty i…

- Powiedz mu, że dzwoni Charlie Parker. Jestem pewna, że chętnie przesunie swoje obowiązki. – przerywam jej. Mam nadzieję, że się mylę, mam nadzieję, że ten facet nie jest tym, którego się panicznie boję.

- Chwileczkę. – odpowiada dziewczyna, wyraźnie poirytowana moją uporczywością.

Kilka sekund później, oddech w telefonie zmienia się. Wiem, że G.L. podniósł słuchawkę.

- Wiem kim jesteś. – mówię spokojnie.

- Naprawdę? – pyta szorstkim tonem. Telefon wypada mi z dłoni na dźwięk jego głosu. Wpatruję się w ośnieżone ulice. Zerkam w dół na słuchawkę, łapiąc za przewód i zakrywając usta przed krzykiem.

Co ja zrobiłam?

Przywołałam mój dzienny koszmar.

Przykładam słuchawkę do ucha i wstrzymuję oddech, bojąc się pokazać mu, jak bardzo się boję.

Ale jestem przerażona.

Wiem do czego jest zdolny.

- Chcę odzyskać moją mamę. – odzywam się w końcu. Jego chichot z drugiej strony powoduje, że po moim kręgosłupie przebiega dreszcz.

- Ona nie ma z tym nic wspólnego. – mówię ze spokojem, a jego oddech cichnie.

- Ona ma z tym wiele wspólnego. – mówi ostro.

- Nic nie zrobiła. To mnie chcesz.

- Dlaczego tak mówisz? – pyta zaintrygowany.

- Ponieważ… ponieważ uciekłam. – odpowiadam.

- I zostawiłaś głęboką ranę w moim udzie. Jestem tego świadomy. – warczy.

- Przeżyliśmy, nieprawdaż Charlotte? – chichocze, a moje serce się zatrzymuje.

- Nie nazywaj mnie tak.

- Będę cię nazywał tak jak mi się podoba. Powiedziałaś, że chcesz swoją matkę. Możesz ją odzyskać, ale musisz się ze mną spotkać. Chcę z tobą porozmawiać. Na osobności.

Mogę wyczuć jego uśmiech przez telefon.

Zamierza mnie zabić, skończyć ze mną. Tak jak z Ellie.

- Jeśli chcesz porozmawiać, musisz przyjść do mnie. – gotuję się.

- Bardzo dobrze. I będę wdzięczny, jeśli namówisz na powrót do pracy mojego najlepszego pracownika. Zawsze przyprowadzał te najlepsze. – mówi do słuchawki ten chory mężczyzna, sprawiając, że zamykam oczy w bólu.

- Jesteś potworem.

- Mam powody.

- Pieprzę twoje powody. – spluwam, a on się śmieje.

- Dorosłaś, mała Charlie. – jego słowa kłują mnie mentalnie i emocjonalnie. W mojej głowie pojawia się obraz jego osoby stojącej przede mną. Owija ręce wokół mojej szyi, a na jego twarzy widnieje uśmiech. Potrząsam głową.

- O 19:00 w Koffee Kall. Przyprowadź moją mamę. – wyduszam i szybko się rozłączam, zanim zdąży usłyszeć mój stłumiony szloch.

Powinnam słuchać, kiedy byłam młodsza. Nic nie jest niemożliwe.

Nic.

~~

Palę trzy papierosy w ciągu trzech minut, kiedy idę do Marson z biblioteki. To nowy rekord.

Wyjmuję czwartego, wpatrując się w niego. Oh, cholera.

Mimo wszystko zapalam go.

Prawie docieram do akademika dziewcząt, kiedy ktoś klepie mnie w ramię. Obracam się, zaciągając papierosem.

- Zayn. – mówię.

- Dobrze cię widzieć, Charlie. – uśmiecha się szczerze. Myślę o tym, jak zawoził mnie i Jo do szpitala i jak patrzył na mnie oczami lwa. Teraz wydaje się… spokojny.

Powoli odwracam się od niego i kontynuuję moją drogę do akademika, aby zabrać stamtąd swoje rzeczy, ale słowa Zayna zatrzymują mnie.

- Grasz w niebezpieczną grę z przeciwnikiem, który jest zdolny do wszystkiego. – mówi cicho, ale wyraźnie słyszę każde słowo. Błyskawicznie odwracam się twarzą do niego, marszcząc brwi.

- Nie jestem pewna, czy chcę się dowiedzieć jakim cudem wydajesz się wiedzieć o mnie wszystko. – parskam, krzyżując ramiona na piersi i rzucając papierosa na ziemię.

- Widziałem jak zmienia się wzrok Harry’ego, kiedy o tobie mówi i pomyślałem, że jeśli zostawię wszystko tak jak jest teraz, mogę nigdy nie mieć nikogo takiego jak ty. Kogoś kto sprawi, że moje oczy rozświetlą się kiedy będę o nim mówił. – śmieje się do siebie.

Jego słowa wprawiają mnie w zaskoczenie i zagryzam wargę, żeby powstrzymać ją przed opadnięciem w dół. – Dziękuję. – uśmiecham się, a on kiwa głową, wydmuchując dym w kształcie litery O.

- Zayn? – mówię spokojnie, a on podnosi wzrok.

- Tak?

- Powiedz Harry’emu, że mi przykro.

Wyraz twarzy Zayna zmienia się na zaskoczony, ale przytakuje głową. I wtedy odchodzę, zanim zdąży powiedzieć coś, co jedynie sprawi większy ból w moim sercu.

Na szczęście kiedy docieram do pokoju, nie ma w nim Jo i Dominique. Nie jestem w stanie wyjaśnić im tych wszystkich rzeczy, które się wydarzyły.

Poza tym nie chcę im mówić, że to pożegnanie. Ponieważ wiem, że tak jest.

~~

Siedzę przy stoliku w rogu Koffee Kall, sącząc mokkę. Mary tu nie ma, z czego jestem zadowolona, ponieważ nie chcę jej martwić tym, co się stało.

Wpatruję się w zegar po drugiej stronie pomieszczenia, mój wzrok jest lodowaty.

18:59

Zamykam oczy i oddycham głęboko.

- Nie jest za późno Charlie. – słyszę szept Ellie w mojej głowie.

- No dalej, idź stąd! – krzyczy.

Potrząsam głową, aby się jej pozbyć.

- Jeśli stąd nie pójdziesz, skończysz tak jak ja. Dalej Charlie! Uciekaj! – krzyczy, w jej cienkim głosie słychać panikę, ale zostaję na swoim miejscu, moje stopy są jak wrośnięte w ziemię.

- Przepraszam Ellie. – szepczę, otwierając oczy. Spoglądam jeszcze raz na zegar, widząc, że wskazówka przesuwa się na 12.

19:00

Nie podnoszę wzroku na drzwi, ponieważ kiedy słyszę dzwonek, wiem że tu jest. Mogę wyczuć jego obecność.

____________________________________________________________________________

Jeśli przeczytałaś to proszę skomentuj, będzie mi bardzo miło! :)

#deceptionPL

http://ask.fm/deception_pl

~~

WYJAŚNIENIE/PRZYPOMNIENIE kilku spraw.

1. Tak, Gary Longsmith to ten psychopata, który kiedyś porwał Charlie i jej siostrę Ellie. 

2. Niall wiedział, gdzie mieszka Harry, ponieważ kiedyś się przyjaźnili.

Jeśli czegoś jeszcze nie rozumiecie/nie pamiętacie to śmiało pytajcie! :)