23. Przynęta

- Proszę pani? – słyszę głos. Zaskoczona mrugam oczami.

Nagle zdaję sobie sprawę, że wciąż jestem na klatce schodowej. Musiałam zasnąć. Wstaję i pocieram głowę, kiwając z wdzięcznością do mężczyzny, kiedy go mijam.

Znajduję Jo, która śpi na krześle obok łóżka Dominique. Ten widok sprawia, że się śmieje. Zakrywam usta, kiedy widzę, że Dominique otwiera oczy.

- Charlie. – szepcze.

- Cześć Dominique. – uśmiecham się niezręcznie. Staram się nie patrzeć na jej owinięte bandażem czoło, kiedy porusza się niespokojnie w łóżku.

- Co przegapiłam? – posyła mi uśmiech, a ja się śmieję.

Wiele.

- Nic takiego. – wzruszam ramionami i siadam na skraju jej łóżka. Na chwilę zapada cisza, a ja próbuję zdobyć się na odwagę, żeby zadać to pytanie.

- Pamiętasz co się stało Dominique? – pytam w końcu. Przenosi na mnie wzrok, a westchnięcie opuszcza jej usta.

- Tak jakby. Wiem, że nie byłam sama w pokoju, bo drzwi od szafy Jo były zamknięte, a spójrzmy prawdzie w oczy ta dziewczyna to symbol bałaganu. Ona nigdy nie zamyka swojej cholernej szafy. – śmieje się Dominique, zerkając na cicho pochrapującą Jo.

- Kiedy zdałam sobie z tego sprawę, ktoś w kapturze na głowie po prostu stamtąd wyskoczył i zaatakował mnie. Niewiele pamiętam z tego, co było później, ale miał ubraną maskę. – wzdycha, muskając palcem swoją ranę na czole. Marszczę brwi.

To przez ciebie, Charlie.

- I to był mężczyzna, tak? – pytam. Dominique przytakuje.

- Prawdopodobnie nieco starszy. Miał półprzytomny głos i brzmiał jak szaleniec. – szepcze w przerażeniu.

- Czekaj, słyszałaś jego głos? Co powiedział?

- Nie jestem pewna, nie przykładałam zbyt wielkiej uwagi do tego, co mówi, raczej próbowałam się bronić. Wciąż powtarzał coś o Elizabeth, chyba… ‘ dla Elizabeth’, a ja naprawdę myślałam, że chodzi mu o królową Elizabeth, no wiesz, że to jakiś szaleniec, który ma obsesję na jej punkcie, ale teraz nie wiem, czy na pewno chodziło mu o królową…

Wstaję szybko, kręcąc głową. – Muszę iść Dom. – mówię. Rzucam się w stronę drzwi, próbując powstrzymać moją głowę przed eksplodowaniem, ale jest już za późno. Wiem, co słyszałam.

Cholera. Ellie.

On mówił o Ellie.

~~

- Charlie, kochanie, jak się masz? – pyta mnie Mary jeszcze zanim nawet zdążę dojść do kontuaru w Koffee Kall.

- W porządku. Zastanawiałam się, czy mogłabym wziąć dzisiaj dwie zmiany? Potrzebuję czegoś, żeby odciągnąć moje myśli od pewnych spraw. – zagryzam wargę.

- Oczywiście! Niall zrezygnował z pracy jakąś godzinę temu. Czyli działamy teraz w osłabionym składzie. – marszczy ze smutkiem brwi.

Czekaj, co?

- Niall zrezygnował? Dlaczego? – prawie krzyczę. Myślę o tym, co powiedział mi tamten mężczyzna i jakie to ważne, żebym trzymała się z daleka od Nialla. Zastanawiam się, czy ktoś nie powiedział jemu tego samego o mnie.

- Powiedział, że ma dużo roboty w szkole, Charlie. Nie bierz tego do siebie. – Mary posyła mi uśmiech. Przez dłuższą chwilę patrzę jej w oczy, a potem wzdycham.

- Ok. – szepczę i mijam ją, sięgając po swój fartuch.

Praca dobrze mi robi. Dziś jest ruchliwy dzień, więc nie mam nawet chwili na rozmyślanie. Unikanie myślenia o tym wszystkim początkowo wydaje się dobrą opcją, ale wiem, że to nie potrwa długo. Jest za dużo spraw, czekających na rozwiązanie. Jestem prawie pewna, że jeśli po prostu usiądę i spróbuję zebrać kawałki w jedną całość…

- Charlie? – odzywa się ktoś stojący przed kontuarem. Podnoszę wzrok, a moje powieki drgają.

- To miejsce tylko dla klientów. – to wszystko co mówię, unikając kontaktu z jego zielonymi, absorbującymi oczami. Spoglądam w dół, upewniając się, że mój rękaw zakrywa nadgarstek. Nie wiem, co mógłby powiedzieć Harry, gdyby zobaczył siniaki.

- Wezmę Pumpkin Spice. – mówi bez ogródek, wyciągając swój portfel. Wciskam kilka przycisków na kasie i mówię mu ile wynosi rachunek.

- Muszę z tobą porozmawiać. – mamrocze i wolniej niż normalnie podaje mi gotówkę.

- Jestem w pracy. Nie teraz, Harry. – krzywię się, wyciągając rękę po pieniądze, ale uniemożliwia mi to.

- Skąd znasz Evelyn Parker? – pyta, ściskając kilka funtów tak, że nie mogę ich wziąć. Zerkam za niego i jęczę. Nie ma kolejki.

- Nie znam. – wzdycham.

- Jesteś okropnym kłamcą. – warczy, a okrucieństwo ukryte w tonie jego głosu sprawia, że zaczynam ciężej oddychać.

- Możesz przestać? Nie znam jej… Myślałam, że znam, ale  jednak się pomyliłam, rozumiesz? – szepczę, ale on jedynie mruży na mnie oczy.

Zanim zdąży cokolwiek odpowiedzieć, ktoś wchodzi do sklepu i podchodzi do lady. Uśmiecham się z ulgą. – Może mi pan po prostu zapłacić za napój? – mówię.

- Pan? Nie nazywaj mnie pieprzonym panem. – praktycznie spluwa na kontuar, ale ja nawet nie drgam.

- Mam prawo odmówić ci obsługi. Czy tego właśnie chcesz? – uśmiecham się. Jego twarz napina się, a ja z grozą obserwuję, jaka zmiana zachodzi w jego oczach i ciele, kiedy go złoszczę.

Mogę powiedzieć, że jest bliski spoliczkowania mnie.

I to jest najstraszniejsza rzecz ze wszystkich.

- Charlie, uciekasz ode mnie. Ale ja zamierzam cię odnaleźć. Wkrótce porozmawiamy, a ty udzielisz mi kilku cholernych informacji, żebym nie czuł się tak, jakbym tracił głowę dla jakiejś pieprzonej skały bez uczuć. – warczy, w końcu wciskając mi pieniądze do ręki. Jego słowa tak zbijają mnie z tropu, że robię krok do tyłu, a moje usta drżą.

Traci głowę dla mnie.

Wpatruję się w niego rozszerzonymi oczami i wiem, że czeka na coś w rodzaju magicznego ‘kocham cię’, czy jakąś inną bzdurę, ale nie dostanie tego. Czy on nie wie, że to nie ’Pamiętnik’?

Zamiast wymyślać co odpowiedzieć, drukuję jego zamówienie i wręczam mu resztę. Zanim zdąży się znowu odezwać, podchodzę do blendera i zaczynam przygotowywać jego głupie Pumpkin Spice. Wiem, że mnie obserwuję, bo czuję jego oczy skanujące moje ciało w taki sam sposób, jak to robił pierwszy raz, gdy go zobaczyłam.

Ale tym razem nie czuję się niekomfortowo. Tym razem moje ciało tego pragnie.

~~

Leje jak z cebra, kiedy moja zmiana dobiega końca. Jest późno, a ja nic nie jadłam, ale ignoruję burczenie w brzuchu.

Harry od 3 pieprzonych godzin siedzi na kanapie i gapi się na mnie. Szczerze mówiąc, w ciągu ostatniej godziny zdążyłam się do tego przyzwyczaić.

Idę prosto do drzwi, z nadzieją, że mnie nie zatrzyma, ale ta nadzieja jest oczywiście irracjonalna.

- Masz zamiar wracać na kampus w deszczu? – odzywa się Harry za moimi plecami, kiedy otwieram drzwi i zatrzymuję się pod zadaszeniem. Podnoszę na niego wzrok z cwanym uśmieszkiem i marszczę brwi.

- A co, zamierzasz zapytać mnie, czy nie potrzebuję podwózki? – szepczę. Czy ja to naprawdę powiedziałam?

Część mnie jest zdumiona faktem, że nie przeraża mnie to, co zrobił i to co robi. Chyba czas pożegnać się ze starą Charlotte.

- Zaparkowałem po drugiej stronie ulicy. – mówi głębokim głosem. Kiwam głową i zanim zdążę go powstrzymać, ściąga swoją skórzaną kurtkę i unosi ją nad moją głową. Próbuję uciec spod niej, odmawiając jakiejkolwiek pomocy z jego strony, ale zacieśnia uścisk z kurtki wokół moich ramion, więc teraz kompletnie mnie zakrywa.

- Nie przeszkadza mi mały deszczyk. – wzrusza ramionami, popychając mnie do przodu tak, że idę obok niego.

Kiedy docieramy do jego samochodu, czy raczej jego drugiego samochodu, a zresztą nieważne, trzęsę się z zimna. Podkręcam ogrzewanie, kiedy on wycofuje samochód z parkingu i ostrożnie wjeżdża na mglistą ulicę.

Jest kompletnie cicho, dopóki nie mijamy kampusu. Obracam się do niego z grymasem na twarzy. – Harry. – zaczynam napiętym głosem.

- Tam nie jest bezpiecznie. – wzrusza ramionami.

- Z tobą nie jest bezpiecznie. – mówię cicho i wiem, że mnie usłyszał, ponieważ natychmiast zatrzymuje samochód, a moja głowa prawie uderza w przednią szybę.

- Harry! Co do cholery? – krzyczę i rozglądam, żeby zobaczyć, że nasz samochód jest jedynym na ulicy. Ale jednak.

- Nie możesz zatrzymywać samochodu na środku ulicy tak jak teraz! – wydzieram się, kopiąc jego deskę rozdzielczą.

- Nie kop mojego samochodu. – warczy, naciskając na pedał gazu.

- Będę go kopać, skoro kurwa tego chcę! – posyłam mu piorunujące spojrzenie, które odwzajemnia.

- Żebym nie musiał zrobić tego samego z tobą. – marszczy brwi.

- Proszę bardzo, zrób to! – wypalam, a on nagle zaczyna się uśmiechać. Dlaczego on do cholery się uśmiecha?

- Zetrzyj ten uśmieszek ze swojej twarzy Styles. – mamroczę, wciskając się głębiej w skórzane siedzenie i zakrywając twarz.

- Jesteś słodka, kiedy się złościsz.

- Nie będziesz nawet chciał myśleć, że to słodkie kiedy kopnę cię w jądra. – grożę, a on wytrzeszcza na mnie oczy.

A potem się uśmiecha.

- Chciałbym zobaczyć jak próbujesz.

~~

Wparowuję do jego mieszkania i rzucam jego głupią skórzaną kurtkę na kanapę. – Dlaczego jesteś na mnie taka zła? – Harry pojawia się w drzwiach, woda z jego mokrych włosów powoli skapuje mu na szyję. Przełykam ślinę.

Ponieważ masz coś wspólnego ze zniknięciem mojej matki. Ponieważ nie jesteś taki głupi, na jakiego wyglądasz. Ponieważ jesteś szalonym dupkiem.

- Nie jestem. – mówię cicho, siadając na kanapie i zdejmując buty. Harry kręci się niespokojnie. – Co? – krzywię się.

- To jest stolik mojej babci. Ona jest tak jakby.. martwa. – szepcze. O cholera. Szybko zdejmuję z niego moje stopy i idę zdejmować buty gdzieś indziej.

- Harry, proszę zabierz mnie z powrotem do mojego akademika. – mówię w końcu, prostując się. On podchodzi bliżej i potrząsa głową.

- Nie, dopóki nie powiesz mi skąd znasz Evelyn Parker. – krzyżuje ramiona. Najgorszy jest fakt, że poznanie co mnie z nią łączy jest dla niego tak ważne.

- Mówiłam ci już, że jej nie znam. – krzywię się. Podchodzi tak blisko, że dzieli nas tylko jeden krok.

- Kłamiesz.

- Co o niej wiesz? – pytam i obserwuję ruch jego warg.

- Mówiłem ci, że nic. Dostałem kilka jej zdjęć, żebym wiedział jak wygląda. Wiem, że jest z Ameryki i wiem… - przełyka ślinę.

- Co wiesz? – pytam.

- Wiem, że nie jest tutaj wbrew swojej woli, ok? – szepcze. Kiwam głową, wdzięczna za jego szczerość i siadam z powrotem na kanapie, chowając twarz w dłoniach.

- Widziałem ją dzisiaj. – dodaje cicho. Moja głowa wystrzeliwuje do góry i posyłam mu zdezorientowane spojrzenie.

- Po ostatniej nocy, nie wiedziałem co robić. Więc poszedłem i zobaczyłem się z nią. Zapytałem ją, czy cię zna.

- Wiesz gdzie ona jest? – prawie krzyczę, zrywając się na równe nogi.

- Tak.

- Zabierz mnie tam. Teraz. – żądam.

- Nie chcesz tam iść. Zaufaj mi, Charlie. – krzywi się. Patrzę na niego z niepokojem. To moja matka.

- Muszę się z nią zobaczyć, gdzie ona jest? Kto ją zabrał?

- Kim ona jest Charlie? Wydajesz się wiedzieć cholernie więcej ode mnie! Wszystko co wiem to to, że mój Szef jej chciał, więc ją sobie wziął. To jest to co on robi, Charlie. Kiedy widzi coś, co chce to po prostu to bierze. Dlatego nie może cię zobaczyć. – szepcze, czym zatyka mi usta.

- Rozmawiałeś z nią? – w końcu się odzywam.

- Tak, pytałem ją, czy zna Charlie Wilson. – szepcze niepewnie, nie owijając w bawełnę.

- I co odpowiedziała? – odszeptuję.

- Powiedziała, że nie zna Charlie Wilson. Ale mówiła też, że zna Charlotte i ma nadzieję, że jest daleko od, cytuję: ‘tego piekła’. – mówi cicho. Jego słowa uderzają we mnie jak rozpędzony pociąg, co prawie odrzuca mnie do tyłu.

Ona wie. Wiem, że ona wie.

- Powiedz mi, że wszystko z nią w porządku. – szepczę.

- Ma się dobrze. – mamrocze, przeczesując dłonią swoje mokre włosy.

- Dlaczego ją zabrali? – pytam, chociaż wiem, że już odpowiedział na to pytanie. To nie ma żadnego sensu.

- Mój szef powiedział, że aby złapać rybę, potrzebna jest przynęta. – wzrusza ramionami, nie spuszczając ze mnie wzroku. Wiem, że to zrozumiał; Harry jest zbyt sprytny. Czeka na moją reakcję; wie, że się złamię.

- Jesteś przynętą, Charlie? – pyta bez tchu, a jego usta znajdują się blisko moich. Odwracam wzrok i skupiam się na biciu swojego serca.

- Chcę ci pomóc. – szepcze i opiera swoje czoło o moje. Zaciągam się mocną wonią jego perfum i powoli ją wypuszczam.

Wygrywa ten wyścig, ponieważ ja się łamię. Zbyt łatwo.

- Pozwolisz mi sobie pomóc? – pyta, naciskając delikatnie swoją głową na moją. Odszukuje mój wzrok.

- Nie ufam ci.

Jego oczy ciemnieją, a grymas na twarzy pogłębia się. – Myślę, że to dobrze. Też nie mógłbym sobie zaufać. – mówi, odsuwając się ode mnie, a ja prawie chcę przyciągnąć go z powrotem, już tęskniąc za jego skórą.  

- Nie mogę ci pomóc, jeśli mi nie zaufasz, ale wiem, że zaufanie zajmuje trochę czasu. Nic nie mów. Potrzebujesz snu, porozmawiamy rano. – mówi cicho, a ja przytakuję głową.

- Prześpię się na kanapie, a ty w moim łóżku, zgoda? – pyta Harry. Zaskakuje mnie jego nagła wspaniałomyślność. Ten mężczyzna ma dwadzieścia stron osobowości.

On jest jak zamawianie jedzenia. Możesz zamówić je z frytkami, sałatką, zupą…

- Charlie? – Harry woła mnie, zanim wchodzę do jego pokoju. Obracam się i patrzę na niego. Wygląda na rozmarzonego, w tej swojej białej koszulce i jeansach. Jestem szczęśliwa dlatego, że odłożył swoją skórzaną kurtkę albo dlatego, że… nie wiem… mogę stać i obserwować go w takim wydaniu?

- Twoje prawdziwe imię to Charlotte, prawda?

Nie jestem zaskoczona jego pytaniem, ani tym, że boję się odpowiedzieć. Zamiast tego przytakuję głową, a Harry mruga kilkakrotnie.

- Dobranoc. – mówię, zanim zdąży pomyśleć, żeby zadać mi więcej pytań, na które nie mam przygotowanych odpowiedzi.

- Słodkich snów Charlotte. – odpowiada, kiedy zamykam drzwi od jego pokoju. Chociaż jego głos brzmiał słodko, część mnie ma przeczucie, że to tylko wyjście naprzeciw mojemu pragnieniu.

___________________________________________________________________

Jeśli przeczytałaś to proszę skomentuj, będzie mi bardzo miło! :) 

~~

#deceptionPL

http://ask.fm/deception_pl