21. Zimna kąpiel

Harry’s POV

Miranda uderza w nią z taką siłą, że Charlie zostaje zbita z tropu. Odrzuca ją do tyłu i uderza w barierki. Jej wzrok błądzi po ringu, kiedy cofa się i podnosi ręce do góry, blokując kolejne uderzenie. Ale ona tego nie rozumie. To nie boks. To barbarzyńska walka zwierząt, uwięzionych w klatkach.

Zdaję sobie sprawę, że kolejka mężczyzn zniknęła. Obserwowali teraz nową rozgrywkę. Widzę jak patrzą na Charlie, zafascynowani jej figurą, jej anielskimi oczami. Czuję jak wzrasta we mnie wściekłość.

Miranda zadaje cios. Charlie blokuje go.

W jednej sekundzie złość opanowuje Mirandę. Zanim zdążę mrugnąć, przyciska Charlie do ziemi. Nie mogę tego oglądać. Wiem, że muszę to powtrzymać, ale moje ‘stare ja’ nie chce mi na to pozwolić. Stare ja chce ją oglądać. Stare ja pragnie jej. Oh, ono cholernie jej pragnie.

- Powiedz do widzenia suko! – słyszę krzyk Mirandy, kiedy ciasno oplata swoje ręce na szyi Charlie. Skręca się, a ja zamieram, obserwując jak jej twarz czerwienieje. Wiem, że Miranda chce ją zabić.

Szybko, jakby ktoś nacisnął we mnie jakiś przycisk, wślizguję rękę między barierki, żeby dostać się do środka i ocalić ją. Ocalić Charlie od tego potwornego miejsca… ode mnie. Ale ktoś odciąga mnie do tyłu. Obracam się, żeby zobaczyć jak Zayn mocno zaciska rękę na moim ramieniu.

- Pozwól jej walczyć stary, ona jest przeznaczona, żeby tu być. – posyła mi uśmiech, który tylko sprawia, że ogarnia mnie jeszcze większa wściekłość. Odpycham go od siebie i błyskawicznie przekładam nogę przez barierkę. Ale znowu zostaję odciągnięty, tym razem przez dwie pary rąk.

Louis.

- Harry, to już prawie koniec.

Wracam wzrokiem do Charlie, która nadal leży. Patrzy na Mirandę z intensywnością w oczach, ale już się nie wyrywa. Wpatruję się w nią, przechylając głowę na bok.

Przez chwilę zaciska mocno powieki, jakby się na czymś koncentrowała.

Wtedy otwiera oczy, z taką złością w nich, że czuję się, jakbym patrzył na demona. Niczym anioł podnosi nogę i niczym szatan, uderza nią w podbródek Mirandy. Podnosi się, pocierając swoją szyję i spogląda w moją stronę. Miranda jęczy pod nią na ziemi, ściskając swoją brodę.

Nie wiem, jak ona to kurwa zrobiła, ale nigdy czegoś takiego nie widziałem.

Ostrożnie schodzi z ringu i biegnie w moją stronę. Chowa swoją twarz w mojej klatce piersiowej. Podejrzewam, że płacze. Mężczyźni naokoło patrzą na nas, jakbyśmy grali w jakimś filmie. Nie mogę pojąć, dlaczego jest w moim ramionach. Po tym wszystkim, po świadomości, czym się zajmuję i po tym, że nawet nie ruszyłem się, żeby jej pomóc, ona wciąż do mnie wracała. I boże, ściskam ją tak mocno, że mogę prawie przysiąc, że nigdy nie zamierzam jej puścić. Prawie.

~~

Charlie’s POV

Jedziemy z powrotem w ciszy. Opieram głowę o okno i przykładam zimną butelkę z wodą do szyi. Czuję na sobie pieprzony wzrok Harry’ego.

- Możesz po prostu zabrać mnie z powrotem do Mary, proszę? – mamroczę. Moje oczy są zamknięte.

- Nie.

- Dlaczego? – otwieram oczy.

- Zostajesz ze mną. – burczy.

- Do diabła z tym! – prawie piszczę. Mam za dużo na głowie, żeby nawet rozważać wydarzenia dzisiejszego dnia i to kim właściwie jest Harry.

Harry otwiera buzię, ale przerywam mu: - Nawet nie waż się zapytać dlaczego.

Jego usta zamykają się z pacnięciem, a ja z powrotem zamykam oczy. – Cóż, to ja jestem kierowcą. – odzywa się w końcu, a ja jęczę.

- Wiesz, ze wrócę z powrotem na kampus z twojego domu, nawet jeśli będę musiała przejść 10 mil. – fukam obrażona.

- Cóż, jesteś co najmniej wykończona, więc zamierzam zrobić ci zimną kąpiel. – mamrocze Harry, a ja wytrzeszczam na niego oczy.

- Mam to gdzieś.

- To pomoże złagodzić ból mięśni. Potrzebujesz tego. – rzuca mi gniewne spojrzenie.

- Czuję się wspaniale. – wypalam. W jednej chwil wyciąga dłoń i muska moją szyję. Nie jestem pewna, czy czuję palenie w tym miejscu przez dotyk jego skóry, czy przez podrażnienie, ale krzywię się.

- Potrzebujesz zimnej kąpieli.

- Nie jestem dzieckiem. – protestuję.

- Więc przestań się tak zachowywać. – jego dłonie zaciskają się na kierownicy.

- Więc zachowuję się jak dziecko? Przepraszam, że nie zajmuję się bardziej dojrzałymi rzeczami jak na przykład handel kobietami. – piorunuję go wzrokiem. Widzę jak jego knykcie bieleją i jestem prawie pewna, że zaraz połamie sobie dłoń.  

- Jesteś dzieckiem, bo nie masz w sobie ani odrobiny inteligencji. Dlaczego do cholery poszłaś z nią walczyć? Tylko dlatego, że cię wkurzyła?

- Pocałowała cię. – mamroczę i prawie natychmiast marzę o tym, żeby zakryć usta i cofnąć to co powiedziałam.

- To dlatego się z nią biłaś? – wygląda na zaskoczonego.

- Nie, walczyłam z nią, ponieważ jest głupia, że całuje świnię taką jak ty i zostaje w miejscu takim jak to, nieważne ile dostaje za to pieniędzy! Co więcej jej pochwa wygląda jak buzia słonia! – mówię głośno, a Harry próbuje powstrzymać uśmiech.

- To nie jest kurwa zabawne! – uderzam go w ramię, a jego uśmiech blednie. Cisza wypełnia przestrzeń w samochodzie.

- Ona była jedną z tych twoich, huh? Przywiozłeś ją tam? – pytam w końcu. Nie potwierdza, ani nie zaprzecza, ale ja znam odpowiedź. Ten sposób w jaki go pocałowała…

Sposób w jaki jej nie powstrzymał.

Chowam głowę w dłoniach. Jestem w samochodzie z kompletnym dupkiem, który jest nieświadomy czegoś, co nazywa się prawem i niezależnością. I pomyśleć, że jak pierwszy raz go zobaczyłam… ten sposób w jaki na mnie spojrzał… Teraz wiem, czego chciał. I kiedy walcząc na ringu zerknęłam na niego przelotnie, na to jak mnie obserwował… Wiem, czego nadal chce.

- Bałem się o ciebie. – szepcze. Jego szybki oddech sprawia, że patrzę na niego zmrużonymi oczami.

- Wiesz, co było najgorszą rzeczą w oglądaniu jak z nią walczyłaś? – kręcę przecząco głową.

- Podobało mi się to. Wróciła cząstka mnie, cząstka, której tak bardzo nienawidzę. Miałem w zwyczaju oglądać każdą walkę dziewczyn, które tam sprowadziłem. Byłem dumny; Miałem zawsze te najpiękniejsze, najsilniejsze i najbardziej waleczne. I wtedy…

- Wtedy pojawiła się Julia. – kończę zdanie za niego. Patrzy na mnie przez chwilę niewinnym wzrokiem; co zresztą zdarza mu się tak rzadko.

- Zaprowadziłeś ją tam, prawda? – szepczę. On powoli kiwa głową, ze wzrokiem skupionym na drodze.

- Ona była taka jak ty Charlie, cholernie uparta. Zagroziła, że ze mną zerwie, ponieważ wiedziała, że coś ukrywam. Więc zabrałem ją tam, tak jak teraz ciebie. – wzdycha ciężko. Szorstko kiwam głową, choć myśl o jego zachowaniu sprawia, że robi mi się niedobrze.

- Wtedy nie wiedziałem, że była chora. Ukrywała to przede mną. Ironia, co? Obwiniała mnie za posiadanie sekretów, kiedy sama skrywała jeden głęboko w sobie. – mówi bez tchu. Krzywię się na jego słowa.

- Nienawidzisz mnie. – mamrocze, kiedy nic nie mówię.

- Nie nienawidzę cię, po prostu jesteś okropną osobą. – wzdycham, zdumiona faktem, że dotyk jego skóry wciąż rozpala moje serce.

- Słyszałem gorsze rzeczy. – rzuca mi to swoje spojrzenie i uśmiecha się ironicznie. Kiwam głową, pokazując możliwie jak najmniejszą ilość emocji.

Nie wybaczyłam ci, Styles.

Nie wybaczyłam ci otworzenia mojego serca, które było uwięzione przez 10 lat.

~~

- To jest twój dom? – pytam cicho, przechodząc przez drzwi. Zimne powietrze natychmiast uderza moją skórę.

- Mieszkanie.

- Jest ogromne. Jakim cudem stać cię na… - urywam w połowie zdania. Harry zwiesza głowę.

- Mój ojczym jest radnym. – szepcze. Podnoszę na niego pytający wzrok. – Płaci za ten cały kram. – wzrusza ramionami.

- Cóż, w takim razie dlaczego… dlaczego robisz to co robisz, skoro nie potrzebujesz pieniędzy? – pytam cicho.

- Nienawidzę mojego ojczyma. Moja mama wymusiła na mnie, żebym pozwolił mu zapłacić za to miejsce, ale to ja płacę wszystkie rachunki. Nie potrzebuję jego pieniędzy dawanych z litości, tylko dlatego, że pieprzy moją matkę. – mówi bez emocji na twarzy. Jego słowa są szorstkie i przepełnione bólem i przez moment współczuję mu, bo widzę jego wewnętrzne cierpienie. 

Zajmuję miejsce na kanapie, kładąc głowę na poduszce. Mam tyle rzeczy do przemyślenia, rzeczy, które muszę rozważyć, mam na myśli - naprawdę rozważyć.

Chociażby fakt, że jestem w jego mieszkaniu i nie czuję strachu.

Gdzie ty do cholery przyszłaś Charlie?

- Przygotowuję ci kąpiel. – krzyczy Harry z łazienki. Siedzę, pocierając swoje dłonie, żeby się ogrzać i zamykam oczy. Kilka minut później Harry woła mnie do łazienki. Każę mu wyjść. Powoli i ostrożnie rozbieram się z moich ciuchów i zanurzam w lodowatej wodzie. Czuję mrowienie skóry, które za chwilę łagodnieje. Odchylam głowę, opierając ją o płytki i zamykam oczy, uważając, żeby nie zasnąć w tym… obcym miejscu.

- Charlie? – kilka chwil później głos Harry’ego woła mnie zza zamkniętych drzwi.

- Tak? – odpowiadam.

- Po prostu chciałem się upewnić, że wszystko w porządku. – mówi. Wiem, że opiera się o ścianę, ponieważ widzę jego buty w szparze między drzwiami, a podłogą. Nie mogę nic poradzić na uśmiech, który pojawiaja się na mojej twarzy.

- Mam się dobrze. Dziękuję. – krzyczę i słyszę jak odchodzi, szurając nogami.

Minutę później znowu widzę jego stopy, ale nic nie mówi.

- Są jakieś ukryte dziury w tych drzwiach, czy coś? – krzyczę, zaniepokojona, że znowu może mnie obserwować. Nie odpowiada, ale jego stopy przesuwają się o kilka cali. Irytujące. Podnoszę się trochę, aby złapać ręcznik i zakrywam się nim dokładnie, uważając, żeby wszystko zasłonić. Podchodzę do drzwi i otwieram je z grymasem na twarzy.

- Oh, przepraszam. Chciałem ci zrobić niespodziankę. – mówi cicho. Patrzę na niego z podniesionymi brwiami.

- Szkoła uczuć czy wciąż ją kocham? – podnosi dłonie, w których trzyma dwa filmy. Zaczynam się śmiać, naprawdę śmiać. Tak, że nie mogę złapać oddechu. Harry stoi w progu z nieśmiałym uśmiechem.

- Dlaczego masz akurat te filmy? – pytam w końcu, trzymając ręcznik tak, jakby od tego zależało moje życie. Widzę, jak walczy ze sobą, aby utrzymać wzrok na mojej twarzy i doceniam jego wysiłek.

- Nicolas Sparks jest niesamowity. Mam wszystkie jego filmy. – wzrusza ramionami.

- A czytasz też książki? – pytam. On znowu wzrusza ramionami.

- Więc jesteś tym typem faceta, który ogląda filmy, ale nie czyta książek? – śmieję się. Krzywi się i potrząsa głową. A potem wręcza mi ubrania.

- Powinny być ci dobre.

Patrzę na przybrudzoną koszulkę i parę czerwonych spodenek. – Kogo to jest Harry? – pytam. Posyła mi jedno spojrzenie i już wiem. Szybko wpycham ubrania z powrotem w jego ramiona i krzyżuję swoje.

- Ubiorę moje rzeczy, które miałam na sobie wcześniej.

- Leżałaś na ringu, gdzie co godzinę walczą nagie dziewczyny. Tamte rzeczy nie są czyste. – mówi, znowu wyciągając ciuchy w moją stronę.

- Już ci mówiłam Harry, nie jestem Julią. Nie będę nosić jej ciuchów. – szepczę.

- Nie mam nic innego. – wbija wzrok w ziemię. Nie chciałam go zdenerwować, ale on wyraźne nie rozumie jak bardzo niewłaściwe to jest. Przewracam oczami i mijam go, podchodząc do jego szuflady.

- Co robisz? – pyta za moimi plecami. Otwieram pierwszą szufladę i wyjmuję z niej parę bokserek, wciągając je na siebie pod ręcznikiem.

- Koszulki? – pytam cicho. Jego usta są tak blisko mojej szyi, że oddech więźnie mi w gardle.

- Trzecia szuflada. – odpowiada i siada na łóżku. Zamiast tego otwieram drugą szufladę, ciekawa dlaczego nie trzyma koszulek akurat tam.

Oh.

- Tu jest mnóstwo pieniędzy. – szepczę. Jestem zaskoczona, że nie wstaje i nie krzyczy na mnie, albo, że nie przyciska mnie w złości do ściany. Zamiast tego siedzi spokojnie na łóżku za moimi plecami. Nie widzę jego reakcji. Sięgam powoli do szuflady i wyciągam pierwszy z pięciu folderów. Otwieram go i wbijam wzrok w pierwsze zdjęcie.

Harry musi widzieć to na mojej twarzy.

- Charlie? – pyta zaniepokojony. Upuszczam folder ze zdjęciami w szoku i cofam się jak najdalej od niego.

- Charlie, co się stało? – idzie w moją stronę. Zaczynam potrząsać głową.

- Ta kobieta… Dlaczego masz zdjęcia tej kobiety? – mój głos drży. Pochyla się i podnosi folder.

- To tylko kilka zdjęć, które dał mi mój Szef, żebym ją zidentyfikował. Dlaczego? Znasz ją? – pyta, a jego oczy rozszerzają się tak… jakby to była zbrodnia znać kobietę z tego katalogu. Ale ja ją znam.

Cofam się w pośpiechu, biorąc pod uwagę fakt, że tylko ręcznik zakrywa moje ciało. Harry patrzy na mnie zmartwionym wzrokiem, ale ja nie potrafię przestać potrząsać głową.

- Charlie znasz ją? – powtarza, podążając za mną, kiedy krążę po kuchni.

- Co jej zrobiłeś?! – krzyczę. Harry patrzy na mnie przestraszony. Przestraszony tym, że włączył jakiś przełącznik, który wywołał we mnie taką reakcję.

- Nic! Kim ona jest? Charlie rozmawiaj ze mną! Znasz Evelyn Parker? – pyta, uporczywie czekając na odpowiedź.

Tak, znam. To moja matka. Na tych wszystkich zdjęciach.

Harry ją zabrał? Jak mógł… przez cały czas wiedział kim jestem? A teraz zwyczajnie gra pieprzonego głupka?

To wszystko co zrobił było po prostu kłamstwem?

 ____________________________________________________________

Jeśli przeczytałaś to proszę zostaw komentarz, będzie mi bardzo miło! :)

~~

Rozdziały miały się pojawiać rzadziej, a znowu dodaję kolejny haha :D 

Szkoda tylko, że komentarzy coraz mniej :< 

#deceptionPL

http://ask.fm/deception_pl