36. Kotwica

Musiało minąć kilka godzin odkąd się obudziłam. Jest pewnie około ósmej wieczorem, ale nie zawracam sobie głowy, żeby budzić Harry’ego tylko po to, aby spytać która godzina.

Leżę w jego łóżku, wciąż opleciona jego ramionami. Oddechem łaskocze moje ucho, a twarzą dotyka mojego policzka.

To tak jak posiadanie własnego, oddychającego pluszowego misia.

Z tym wyjątkiem, że trudno byłoby znaleźć tak pięknego pluszowego misia. A Harry naprawdę taki był. Może to błędy sprawiają, że ktoś jest piękny. Może to jego blizny, a może spojrzenie jego oczu.

Ale nie sądzę, że można zakochać się w kimś tylko dlatego, że jest przystojny. To tak jakbyś wybierał ciasto, które ładnie wygląda. Ale co z tego, skoro nie wiesz jak smakuje.

Tak samo jest z Harry’m. Jest dla mnie obcy i może się okazać, że zawsze taki będzie… ale wciąż jest jeden aspekt, dla którego nie do końca mogę znaleźć nazwę.

Jest tajemniczy, cóż to oczywiste. I pociąga mnie to. Jest o wiele słabszy, niż twierdzi  i nie wiem, dlaczego patrzę na to, jak na wyzwanie. A może i nie. Ale myślę, że widzę to jako szansę. Szansę na to, żeby poznać kogoś takiego jak ja, z demonami uwięzionymi w naszych sercach.

Patrzenie na Harry’ego zabiera mi kilka chwil i wtedy zdaję sobie z tego sprawę: znam go. Wiem, że wini siebie za śmierć Julii. Myśli, że mógłby ją uratować, jeśli zabrałby ją wcześniej do szpitala. I wiem, że najbardziej ze wszystkiego żałuje tego, że ją uderzył.

Ta myśl, wyobrażenie, jaki to musiał być demon, który tak go opętał, że podniósł rękę na dziewczynę, którą kochał, nad kłuje moje serce. Ale mogę powiedzieć, że rozumiem, ponieważ czasem gniew kontroluje niektóre rzeczy bardziej niż inne.

Ale tak samo jest z bólem.

Harry ukrywa swój ból i doskonale mu się to udaje. Mnie ktokolwiek może zranić, rozbić jak wazon. Potrzebuję tygodni na regenerację tylko przez najmniejszy, zły komentarz. A Harry?

On jest pięknym potworem. Ukrywa wszystko za swoimi oczami i ucieka, kiedy ktoś zobaczy za nimi strach.

Ale ten strach uzewnętrznia się, kiedy śpi. W jego koszmarach. Jego oddech zaczyna się zatrzymywać, a jego twarz wykrzywia się w najbardziej smutny sposób. Myśl o nim, cierpiącym, uwięzionym w koszmarze, szczypie mnie w serce, ponieważ  też mam swoje boleści; boleści, które prześladują mnie w każdej minucie mojego życia.

I chcę, żeby wiedział. Chcę, żeby wiedział kim jest dla mnie Gary. Wiem, że to jest ten czas, aby zrozumiał, że kiedyś miałam siostrę, którą zostawiłam, podczas gdy jej drobne, bezradne ciało pozbawiane było tlenu.

Harry rusza się, a jego ramiona mocniej zaciskają się wokół moich bioder.

- Charlie. – mruczy pod nosem. Uśmiecham się na jego chrapliwy głos i wtulam się w jego ramiona. Nagle otwiera oczy i krzywi się.

- Co? – pytam zaalarmowana.

- Twoja stopa… jest na moim udzie. – wypala, lekko mnie odpychając. Przypominam sobie tę opętaną kobietę, która przejęła kontrolę nad moim ciałem dzisiejszego ranka.

Oh tak, dźgnęłam go scyzorykiem.

Uroczo.

- Harry… - zaczynam, ale on potrząsa głową.

- Wiem. Martwiłaś się i wszystko czego chciałaś to ocalić swoją mamę. Nie powinienem cię zatrzymywać. – mamrocze, łapiąc kosmyk moich włosów i zakładając mi go za ucho. Westchnienie ulgi odruchowo opuszcza moje usta, a Harry posyła mi lekki uśmiech. Jego oczy są tak zdumiewająco zielone. Nie mogę nic poradzić na to, że wpatruję się w nie, zapamiętując każdy najmniejszy szczegół.

- Jesteś szczęściarzem, że zostałeś obdarzony takimi pięknymi oczami. – obruszam się, muskając opuszkiem palca jego rzęsy.

- Tak się składa, że mają kolor smarków. Lubi pani smarki, panno Parker? – uśmiecha się łobuzersko.  Szturcham go.

- W takim razie moje mają kolor kupy. – mrużę oczy.

- Tak się składa, że lubię robić kupę, więc myślę, że mi to odpowiada. – uśmiecha się szeroko. Śmieję się i uderzam go w ramię, ale on łapie za mój nadgarstek i przyciąga mnie bliżej do siebie.

- Dziękuję, że przyszedłeś. Mimo tego, że cię dźgnęłam. – szepczę w końcu. Nie wiem dlaczego, ale moje wyznanie brzmi bardziej komicznie, niż szczerze i oboje wybuchamy śmiechem.

Który szybko zamiera.

Każda myśl i wspomnienie, których unikałam przez ostatnie godziny dzięki spaniu i obserwowaniu Harry’ego… powraca.

- Moja mama. – zaczynam, ale przerywam na wspomnienie jej delikatniej twarzy.

- Chodź tu. – mówi Harry, przyciągając mój brzuch do swojego tak, że zanurzam głowę w zagłębieniu jego szyi.

- Przepraszam, że nie przyszedłem wcześniej. To moja wina. Jeśli tylko wcześniej znalazłbym samochód sąsiadów, mógłbym was stamtąd wydostać. – mówi, ale ja podnoszę głowę i potrząsam nią przecząco.

- Jesteś dla mnie wszystkim Harry. Nic nie jest twoją winą. Nigdy nie podziękuję ci wystarczająco za uratowanie mnie. – szepczę i z ostatnimi słowami, obserwuję moje własne łzy spadające na jego nagi tors. Przytula mnie szybko, jakby obserwowanie płaczącej mnie, było dla niego zbyt trudne.

- Nie powinienem cumować statku z jedną kotwicą, ani żyć z tylko jedną nadzieją. Ale wciąż tę jedną, najsilniejszą nadzieję przechowuję w moim sercu, więc nigdy mnie nie opuści i zawsze będzie tą rzeczą, która nie pozwala mi utonąć. – mówi cicho Harry. Zwracam twarz w jego stronę, a on wskazuje na swój kark. Widzę małe, cienkie linie składające się w cytat, wytatuowany na jego skórze; tatuaż który zawsze jest zakryty przez jego włosy.

- Iść za kotwicą. – szepczę, a on przytakuje głową.

- Kotwica jest moją nadzieją na miłość. Nigdy wcześniej nikomu o tym nie mówiłem, ponieważ chciałem, żeby tylko moje serce znało jej znaczenie… ale teraz chcę, żebyś ty też je poznała. Kotwica jest moją nadzieją na miłość i wytatuowałem ją sobie, ponieważ ma mi przypominać, że kiedy rozpadam się na małe kawałki i nie chcę nic innego oprócz własnej śmierci… wciąż mam tę jedną nadzieję, schowaną gdzieś głęboko w moim sercu. Tę, która mówi mi, że nie starałem się wystarczająco, ponieważ ona wciąż jest zatopiona na dnie oceanu. I w tym momencie, przypominam sobie, że nie mogę umrzeć. Nie, dopóki jej nie odnajdę. Nie, dopóki trzymam ją w moich ramionach i ochraniam przed światem naokoło mnie. Kotwica przytłacza mnie, to stała nadzieja na coś, na kogoś, kogo nie mogę znaleźć. Ale jednocześnie mnie ratuje. Ochrania mój statek, moje serce przed utonięciem. I dzięki temu, nie mogę umrzeć. Ponieważ kotwica zawsze mnie ocali. – mówi powoli Harry, patrząc na mnie palącym wzrokiem. Jego głos jest chrapliwy, ale wyraźny.

Zamiast odpowiedzieć, przyciskam swoje usta do jego ust. Nie wiem, co powiedzieć, ani jak zrozumieć jego przenikliwość, więc całuję go. Całuję go z całych sił.

Chcę, żeby nigdy nie rezygnował z nadziei. Tak jak chcę, żeby nigdy nie rezygnował ze mnie.

Jego usta naciskają na moje, kiedy przekręca się tak, że znajduje się nade mną.

- Nie chcę żyć bez ciebie. – szepcze powoli pomiędzy pocałunkami.

Potrząsam głową, jakby ta myśl była absolutnie niemożliwa.

- W takim razie nie rób tego. – mówię, a on odrywa swoje wargi od moich, patrząc na mnie z góry.

- Nie zrobię. Ale nie dźgaj mnie więcej, zgoda? – żartuje, a na jego twarzy pojawia się wielki uśmiech. Otaczam dłońmi jego szyję i przyciągam go w dół, do siebie, dopóki nie ssie delikatnie mojej wargi.

Nagle odsuwa się, z niepokojącym wyrazem twarzy.

- Co? – marszczę brwi.

- Po prostu… nie chcę stracić przy tobie kontroli. Nigdy nie zrobiłem tego z nikim we właściwy sposób. – jąka się, przeczesując ręką włosy. Siadam i opadam głową na jego kolana, podnosząc wzrok na jego delikatny zarost.

- Ja... dziękuję ci za to. Ale nawet nie wiem, czy mogę… Nigdy nie czułam się tak, jak wtedy, gdy mnie dotykałeś tamtego ranka. I ten sposób, w jaki mnie całowałeś… Myślałam, że po tym co mi się przydarzyło… Myślałam, że nigdy nikt nie będzie mógł mnie ponownie dotknąć. Ale czuję się bezpiecznie w twoich ramionach, Harry. Nie wiem, czy to dobrze, czy źle, ale po prostu tak się czuję. – mówię niskim głosem.

Otacza mnie ciasno ramionami i zostawia na moim czole delikatny pocałunek.

- I zdaję sobie sprawę, że są rzeczy, które przed tobą ukrywam. Nie znasz mnie, ani mojej historii, a mimo to jesteś dla mnie tak cierpliwy… - szepczę. Patrzy na mnie łagodnym wzrokiem i przytakuje głową.

Powiedz mu Charlie.

- Gary jest moim ojcem. – mówię wprost, wiedząc, że to najlepszy sposób na wypowiedzenie tych słów.

Oczy Harry’ego zmieniają się na zdezorientowane, ale nie odzywa się, więc kontynuuję.

- Nie wiedziałam o tym, aż do tego tygodnia. Przez moje całe życie myślałam, że byłam celem i to dlatego zostałam porwana.

- Zostałaś porwana. – powtarza oszołomiony Harry, mrugając oczami.

- Nie tylko ja. Miałam bliźniaczkę. Zostałyśmy uprowadzone z naszego domu 10 lat temu… przez Gary’ego. Ja uciekłam, ale moja siostra, Ellie… nie wydostała się stamtąd. I to moja wina, ponieważ zostawiłam ją samą; Zostawiłam ją w tamtej chatce, kiedy mnie potrzebowała i… - załamuję się. Łzy spływają z moich oczy, spadając na klatkę piersiową. Nie mogę złapać oddechu. Harry ściska mnie, ale odczuwam chłód.

- Jestem mordercą. Zostawiłam swoją własną siostrę. Mój własny ojciec zgwałcił nas… On… chce mnie odzyskać i założyć rodzinę, ale ja nie mogę na niego patrzeć. Zabrał mi wszystko! – wykrzykuję, czując jak nowe łzy formują się w kącikach moich oczu.

- Obwinia moją mamę, ponieważ uciekła od niego, kiedy była w ciąży, ale ja wiem, Harry, ja znam moją mamę. Kochała nas; chciała nas chronić! Przysięgam Harry. Moja mama była dobrą kobietą! Nie powinna umrzeć… ja powinnam. – wyrzucam z siebie i to są ostatnie słowa, które mówię, ponieważ Harry przyciska mnie mocno do swojej klatki piersiowej. Szlocham i krzyczę, ponieważ cały ból, który trzymałam w sobie właśnie wydostawał się na powierzchnię.

Wydostawał się, ponieważ mam Harry’ego, któremu zależało.

Zależy mu na mnie. Czuję to i widzę to w jego oczach, kiedy trzyma mnie w swoich ramionach.

- Jestem tutaj. – mówi cicho, uspokajając mnie, ale potrząsam głową.

- Nie możesz zabrać mojego bólu Harry. – płaczę. Podnosi moją głowę w górę i spogląda na mnie.

- Wiem. Też mam w sobie ból Charlie. Ale możemy przez to przejść. Możemy pozbyć się go, na dobre. – oświadcza.

Wiem, że ma rację. Ponieważ to jest to, co muszę zrobić.

- Jutro wieczorem. – mówię, a Harry marszczy brwi.

- Jutro? – szepcze.

- Tak. I dokładnie wiem gdzie.

____________________________________________________

Jeśli przeczytałaś to proszę zotaw komentarz! :) 

#deceptionPL

http://ask.fm/deception_pl

Blind

The Boy In The Attic