30. Potwór

Jego krok jest władczy, a oczy zimniejsze, niż zapamiętałam. Jest w sędziwym wieku, ale dobrze się trzyma. Wygląda groźniej niż kiedyś, chociaż nie sądziłam, że jest to w ogóle możliwe.

Wstaję gwałtownie od stolika, częściowo po to, aby umożliwić przepływ tlenu w moim organizmie. Zbliża się, mrużąc na mnie oczy z nikczemnym uśmieszkiem przyklejonym do twarzy.

- Gdzie ona jest? – pytam natychmiast, zaciskając mocno dłonie w pięści. Jego uśmiech poszerza się.

- Zostawiłem ją w samochodzie.

- Wypuść ją. – wypuszczam powoli powietrze.

- Nie tak szybko. Może usiądziemy Charlie? – unosi brwi. Odsuwa sobie krzesło i opada na nie, podnosząc na mnie lodowate spojrzenie niebieskich oczu.

Siadam powoli na krzesło, wkładając dłoń do kieszeni. Zaciskam ją na scyzoryku.

- Chcesz mnie znowu dźgnąć? – chichocze mężczyzna.

Skąd… Skąd on to wie?

- Jesteś całkiem odważna. Uważałem cię za tchórza, a Elizabeth za wojownika, biorąc pod uwagę, że umarła za ciebie.

Jego słowa są wypełnione wrogością; Muszę zamknąć oczy, czując nadejście palących łez.

- A teraz oferujesz mi siebie? Żeby ocalić taką dziwkę, jaką jest twoja matka? – szepcze z drugiej strony stolika. Moje oczy otwierają się z wściekłością.

- Jak śmiesz! – pochylam się nad blatem i patrzę mu w oczy.

- Robisz scenę, mała Charlie, ale zakładam, że to jest twój plan. – zarzuca mi.

- Czego chcesz ode mnie? – warczę, posyłając mu mordercze spojrzenie.

- Wróćmy do tamtej nocy. – sugeruje z szerokim uśmiechem i połyskującymi oczami. Potrząsam głową.

- Chcesz odzyskać swoją matkę, czy nie? – wyraz obrzydzenia pojawia się na jego twarzy.

- Musisz zamknąć oczy. Pomyśleć. Wiem, że pamiętasz o wiele więcej niż powiedziałaś tym wszystkim reporterom i gazetom. Wiem, że pamiętasz wszystko. – uśmiecha się.

- Miałam 8 lat. – gotuję się w środku, ale on jedynie kręci głową.

- Ale jesteś bystrą dziewczynką. Nie zastanawiałaś się nigdy, dlaczego zabiłem Ellie? Dlaczego nie pobiegłem za tobą? – pyta, a ja wpatruję się w okno. Przez cały rok po porwaniu, policjanci i terapeuci zmuszali mnie od odtwarzania tamtej nocy w mojej głowie, żebym udzieliła im odpowiedzi na te ich wszystkie pytania, ale ja nigdy im nie powiedziałam. Słowa  zatrzymywały się na moim języku, zawsze odmawiając, żeby opuścić moje serce. Ale Gary miał rację. Pamiętałam. Pamiętałam wszystko.

- Zamknij oczy, Charlie.

Kręcę głową. Łzy spływają mi po policzkach, ale nie dbam już o to, że wyglądam jak dziecko. Zostałam pozbawiona dzieciństwa. Ukradziono mi je i już nigdy nie wróci. Nie chcę tam wracać.

- Nie chcesz wiedzieć… dlaczego… ty? – mówi, a ja podnoszę wzrok, żeby spotkać się z jego oczami.

- Dla maleńkiej Ellie. – uśmiecha się, a jego oczy ciemnieją. I w tej jednej chwili słabości, nie mogę się przeciwstawić. Zamykam oczy.

RETROSPEKCJA

- Tatusiu musisz przeczytać Booboo i Lalę na dobranoc! – woła Ellie przez naszą sypialnię, dąsając się w swoim łóżku. Przytulam mojego pluszowego misia i przejeżdżam palcami po kwiecie namalowanym na ścianie naszego pokoju.

- Elizabeth, jest 21:00 i macie jutro szkołę. Nie dzisiaj. – mówi tata, pochylając się i całując ją w czoło. Podchodzi do mnie, a ja posyłam mu uśmiech.

- Dobranoc tatusiu. – mówię, a on pochyla się, również całując mnie w czoło.

- Dobranoc księżniczko. – szepcze, gasząc światło w naszym pokoju. Ciemność wypełnia moje oczy, więc podciągam moje przykrycie i nurkuję pod ciepłe koce.

- Chaaaaaarrrllllliieeeee? – buczy Ellie. Podnoszę wzrok na moją siostrę, a ona chichocze.

- Co? – wydymam wargi.

- Nie jestem zmęczona. Pójdziemy gdzieś?

- Nie! Ja jestem zmęczona. Wracaj do łóżka. – śmieję się i zamykam oczy.

- Ale co jeśli Potwór jest na zewnątrz? Nie możesz być zmęczona! – Ellie uśmiecha się opryskliwie. Otwieram oczy i wpatruje się przez pokój w moją złą bliźniaczkę.

- Ellie przestań! Wiesz, że boję się tego filmu. – krzywię się.

- Potwór nadchodzi, żeby cię zabrać. – Ellie zaczyna śpiewać, irytująco intonując słowa. Kusi mnie, żeby iść na nią naskarżyć, ale jest mi zbyt dobrze pod moimi kocami.

- Nie bądź taką ofiarą Charlie. Chodźmy do parku. – sugeruje Ellie, ale ja zirytowana potrząsam głową.

- Idź zapytać mamy.

- Jesteś najgorszą siostrą ze wszystkich! – fuka Ellie i opada głową na poduszki.

- Naprawdę tak myślisz? – krzywię się. Nie odpowiada.

Wzdycham i zamykam oczy, w końcu zapadając w sen.

~~

Budzi mnie dłoń delikatnie owijająca się wokół mojej buzi. Rozszerzam oczy, ale jedyną rzeczą jaką widzę jest rozmazany kolor. Jestem w swoim pokoju. Pachnie truskawkami. Dłoń pachnie jak truskawki.

Ktoś wciąż powtarza do mnie: - Shhh.

Potrząsam głową, próbując pozbyć się ręki, żebym mogła mówić, ale dłoń jedynie mocniej się zaciska. Zostaję podniesiona; może latam. Ale mój wzrok słabnie. Kolory blakną, a po chwili jedyne, co widzę to ciemny niebieski.

Staje się ciemniejszy.

I ciemniejszy.

A potem czarny.

~~

Ktoś potrząsa mną, abym się obudziła, a ja mamroczę: - Nie.

Nie jestem gotowa do szkoły i jestem pewna, że Ellie też nie.

- Charlie. – zaskakuje mnie głos Ellie. Moje oczy natychmiast się otwierają, gdy słyszę, że jej zawsze tak pewny siebie ton teraz wydaje się bezbronny.

Powoli łapię ostrość widzenia i rozglądam się naokoło. Widzę dużo drewna i drzwi. Ellie siedzi w malutkim łóżeczku naprzeciwko mnie, a jej oczy są pełne łez.

- El? – szepczę.

Szybko wstaję, aby do niej podbiec, ale coś na moich stopach szarpie mnie do tyłu. Patrzę w dół na łańcuch i wciągam gwałtownie powietrze.

- Ellie gdzie jesteśmy? – zaczynam płakać. Moja siostra spogląda na swoje poplamione błotem stopy.

- Potwór nas złapał. – szepcze tak cicho, że prawie jej nie słyszę.

Kręcę głową, ponieważ jej nie wierzę. Próbuje mnie nastraszyć. To jest to, co się dzieje przed snem. Zawsze mówi o potworze, przez co mam koszmary i budzę się przerażona.

- To nie sen Char. – mówi Ellie, czytając mi w myślach. Moje oczy twardnieją, gdy podnoszę na nią wzrok. Obydwie rozglądamy się po pomieszczeniu.

- Gdzie jesteśmy? – szepczemy jednocześnie, ale wiatr na zewnątrz nie zamierza nam odpowiedzieć.

KONIEC RETROSPEKCJI.

Powoli otwieram załzawione oczy, patrząc na Gary’ego.

- Nie przestawaj. – rozkazuje zdeterminowany.

- Nie chcę pamiętać. – szepczę słabo.

- Ale pamiętasz. Zawsze będziesz pamiętać Charlotte. – uśmiecha się.

Znowu wyglądam przez okno i obserwuję jak wiatr kołysze drzewami.

Tym razem zamykam oczy na własne życzenie.

CIĄG DALSZY RETROSPEKCJI

Robię znaczek w drewnianej ramie mojego łóżka dla każdego dnia, który mija. Szósty. Sześć dni.

Mężczyzna każdego dnia przynosi nam jedzenie, wsuwając je pod drzwiami.

Ellie i ja nie rozmawiamy. Próbujemy spać, ale sen nie wita nas tak, jak to robił w naszych łóżkach. Jesteśmy zagubione, zdezorientowane.

Chcę do moich rodziców.

Nie mija siedem dni, kiedy widzimy Potwora. Wiem, że to on, ponieważ pachnie truskawkami. Kiedy wchodzi  do pokoju, chowam się przed nim pod prześcieradłem. Boję się spojrzenia jego oczu.

Siódmego dnia zabiera Ellie. Nie opiera się, ale kiedy wychodzi, widzę strach w jej oczach. Patrzę, bojąc się o nią, kiedy on odrywa ją od łóżka i łapie za łokieć.

Kiedy opuszczają pokój, zamykając go za sobą, pozwalam sobie na łzy. Boję się samotności wkradającej się w moje serce. Boję się, że Ellie nie wróci.

~~

Ellie wraca dwa znaczki później. Potwór nie mówi nic, kiedy przykuwa ją z powrotem do łóżka, ale obdarza mnie szybkim, łagodnym uśmiechem. Spojrzenie jego oczu jest bardzo spokojne, ale mimo to jestem przerażona. Przegrywam.

- Chcę do mojej mamusi! – krzyczę, zanim wychodzi. Zapuchnięte i załzawione oczy Ellie rozszerzają się na mnie, kiedy potwór zatrzymuje się w drzwiach. Obserwuję jak zaciska dłonie w pięści po obu stronach ciała i kulę się w sobie.

Obraca się w zastraszająco powolnym tempie. Jego oczy zatrzymują się na moich. Nikt nic nie mówi. Wpatruję się w niego twardym spojrzeniem ze zranionym sercem.

- Mamusi już nie ma. – w końcu szepcze. I po tych słowach zatrzaskuje za sobą drzwi. Dźwięk przekręcania klucza posyła zimny powiew po całym pomieszczeniu.

~~

Ellie płacze przed snem. Próbuję ją pocieszyć, ale nie chce ze mną rozmawiać.

- Co on ci zrobił? – płaczę, próbując to zrozumieć, ale moja druga połowa kompletnie nie reaguje.

Ellie cierpi z bólu, a dźwięk jej stłumionego płaczu kłuje moje serce.

- El rozmawiaj ze mną! – krzyczę, ale nagle jej milczenie wypełnia pokój.

- Nie powinnam ci mówić tego, co on mi powiedział. – mówi, zbyt automatycznie, żebym mogła uwierzyć, że to moja własna siostra.

- Co? Powiedz mi Ellie! Co powiedział? – szepczę, wstając z łóżka i podchodząc tak blisko niej, jak tylko pozwalają mi na to łańcuchy na nogach.

- Jesteś następna. – szepcze. W końcu sen połyka jej myśli.

~~

Budzę się rano i dodaję kolejny znaczek. 10 znaczków. 10 dni.

Niedobrze mi się robi od jedzenia, które nam zostawia. Pomidory przyprawiają mnie o mdłości. Nawet Ellie przestała jeść.

Mimo, że się nie odzywa, wiem, że już nie śpi.

- Ellie? – szepczę. Jej ciało przesuwa się na skrzypiącym łóżku, ale nic nie mówi.

- Myślisz, że mamusia i tatuś nas szukają? Tęsknię nawet za Dylanem. – mówię cicho. Obraca twarz w moją stronę, jej oczy są matowe. Wygląda tak, jakby uleciało z niej życie.

- Powiedział, że mamusi już nie ma. – skrzeczy. Jej usta są popękane.

- Nie sądzę. – mamroczę.

- Mam nadzieję, że on cię stąd nie weźmie tak jak to zrobił ze mną. – odzywa się w końcu. Wytrzeszczam na nią oczy i siadam na łóżku.

- Co on ze mną zrobi? – pytam. Ellie zaciska mocno oczy i bierze głęboki oddech.

- Zdjął moją piżamę. – szepcze ozięble. Czuję ból w sercu, chociaż nie rozumiem, co próbuje przez to powiedzieć.

- Mówił mnóstwo rzeczy, w które nie chcę wierzyć. – Ellie potrząsa głową, jej oczy są zaciśnięte. Martwię się, że wyobraźnia pogrywa z jej myślami.

- Co mówił?

- Nie mogę ci powiedzieć. Skrzywdzi cię, jeśli to zrobię. Myśli, że nie jesteś gotowa, żeby wiedzieć. – Ellie płacze cicho, a jej łzy kapią na poduszkę.

- Ellie musisz mi powiedzieć! – krzyczę, ale natychmiast tego żałuję, kiedy drzwi otwierają się. Potwór ma ubrany kapelusz, który zakrywa większą część jego twarzy i za dużą flanelową koszulę. Staje w drzwiach z rozstawionymi stopami i skrzyżowanymi ramionami. Próbuję zerknąć za niego, żeby zobaczyć gdzie jesteśmy. Wygląda jak domek w lesie; podobny do domku mojego wujostwa Jen i Joe w Michigan.

Bez słowa idzie w stronę Ellie, uwalniając ją z łańcuchów i zerkając na mnie.

- Byłaś grzeczną dziewczynką? – szepcze do Ellie. Obserwuję, jak powoli kiwa głową, a on kładzie jej rękę na ramieniu.

- Nie dotykaj jej! – piszczę, wstając i podbiegając do łóżka Ellie, tylko po to, żeby zostać odrzuconą do tyłu przez łańcuchy.

- Proszę Charlie. Zachowuj się. – mówi mężczyzna i wypycha Ellie za drzwi. Zanim je zamyka, obraca głowę i posyła mi uśmiech.

Wtedy drzwi się zamykają.

~~

Ellie wraca przy dwunastym znaczku. Jej oczy spotykają moje, kiedy jest przykuwana z powrotem do swojego łóżka, a ja wzdycham. W jakiś sposób wiem, co chce mi powiedzieć.

Teraz moja kolej.

Potwór podchodzi do mojego łóżka i klęka z kluczem. Wkłada go do zamka w łańcuchu, a ja podnoszę wzrok na Ellie, która mnie obserwuje. Szybko kiwa głową i już wiem.

Natychmiast posyłam moją nogę w górę, kopiąc mężczyznę w podbródek, a klucz przelatuje na drugą stronę pokoju. Potwór wyciera krew z buzi i szarpie za łańcuch na mojej kostce tak mocno, że krzyczę z bólu.

- Ty mała suko. – mamrocze, podnosząc mnie i trzymając za włosy w mocnym uścisku. Zabiera mnie z pokoju, ściskając mocno, kiedy zamyka drzwi przez naciśnięcie przycisku na klamce. Patrzę przez szczelinę na Ellie i kiwam głową.

Zapomniał o kluczu. Może się stąd wydostać. Może odblokować drzwi od środka i uciec. Ta myśl uspokaja mnie mimo tego, co ma się wydarzyć.

~~

Mijają dwa dni. Jedyna rzecz, która podnosi mnie na duchu to myśl, że Ellie mogła uciec. Mam jedynie nadzieję, że Mamusia i Tatuś są w drodze, żeby mnie uwolnić.

Mężczyzna głośno chrapie i chociaż jest północ, jestem całkowicie rozbudzona.

Kiedy po raz pierwszy ściągnął ze mnie piżamę, walczyłam z nim. Kopałam go i biłam. Nawet splunęłam na niego, ale to spowodowało, że jeszcze bardziej się wściekł.

Wtedy mnie skrzywdził.

Rozumiem, dlaczego Ellie wracała i wyglądała na tak zranioną , tak rozbitą. Czuję się tak samo. Leżałam na szczycie ogromnego łóżka, obok Potwora, kompletnie naga. Ale musiałam zaakceptować to, że Potwór jest zły i nie mogłam zrobić niczego, co nie było zgodne z jego życzeniem.

Moje całe ciało krzyczy, boli. Jestem zraniona, ale nie rozpadam się całkowicie. Nie dopóki wiem, że Ellie mogła się stąd wydostać. Wyobrażam sobie, że jest w domu z Mamusią, Tatusiem i Dylanem i, że przytulają się przed kominkiem. Mam nadzieję, że Dylan będzie dla niej miły po tym, jak powie mu co się stało. Zawsze był złośliwym bratem.

~~

Kiedy budzę się rano, Potwora nie ma. Wciąż jestem przywiązana do poręczy jego łóżka, więc po prostu leżę tam, zrozpaczona.

Wraca godzinę później i wręcza mi miskę owoców.

- Jedz. – instruuje mnie. Stosuję się do jego słów, ponieważ  przeraża mnie myśl o nim, wciskającym mi jedzenie do gardła. Owoce są smaczne. Pomarańcze przypominają mi o pomarańczach z naszego ogródka.

- Co powiedziałeś Ellie? – odzywam się w końcu, kończąc jedzenie. Wpatruje się we mnie zimnymi, niebieskimi oczami i śmieje się. Nagle wstaje i podchodzi do mnie.

- Nie musisz tego wiedzieć moja droga, mała Charlotte. Nie teraz. – mówi, naciskając kciukiem mój policzek. Ponowny dotyk jego skóry na mojej wysyła dreszcz wzdłuż mojego kręgosłupa. Kręcę się, aby od niego uciec.

Wtedy wychodzi, a ja zostaję leżąc przywiązana do jego łóżka.

Nie wiem dokąd poszedł, ale nie widzę go, aż do późnej nocy.

Kiedy wraca, jego ubrania są przemoczone, a wyraz jego twarzy wyraża furię.

- Teraz kolej Elizabeth. – mówi napiętym głosem. Żółć podchodzi mi do gardła.

- Chodź. – mówi, rozwiązując mnie i stawiając na nogi. Ledwo chodzę.

- Gdzie moja piżama? – szepczę, ale on popycha mnie w stronę wyjścia z pokoju. Otaczam ramionami moje nagie ciało i wpatruję się w okno. Nigdy nie widziałam, żeby tak padało w Portland.

Potwór powoli naciska przycisk w drzwiach i przekręca klamkę. Uderza mnie rzeczywistość. Ellie nie uciekła, ponieważ on nic o tym nie wie. A szansa na ucieczkę zmniejszy się, kiedy będzie próbował przykuć mnie do łóżka i zobaczy, że nie ma klucza.

Drzwi powoli otwierają się i widzę puste łóżko Ellie. Zapala się we mnie iskra nadziei.

Potwór puszcza mój nadgarstek i podbiega do łóżka, rozgrzebując prześcieradła w poszukiwaniu Ellie.

- Gdzie ona jest? – krzyczy. Złość w jego głosie powoduje, że się cofam. Zerkam za siebie na drzwi.

Uciekaj.

Szybko robię kolejny krok, ale Potwór jest zbyt sprytny. Pojawia się przede mną, wykręcając mi nadgarstek, co pali moją skórę.

- Nie dotykaj jej! – głos Elie odbija się echem po pokoju, kiedy wyskakuje zza drzwi prosto na jego plecy. Puszcza mój nadgarstek, a ja cofam się szybko w stronę drzwi.

Obserwuję z przerażeniem jak wymierza cios prosto w delikatną twarz Ellie. Ona trzyma się za nos, nieruchomiejąc, kiedy leży na drewnianej podłodze. Potwór z morderczym spojrzeniem rusza w moją stronę, zanim zdążę dosięgnąć klamki od drzwi.

Jego ręce odnajdują moją szyję i tlen przestaje dochodzić do moich płuc. Uśmiecha się do mnie, kiedy ciaśniej zaciska dłonie wokół mojej szyi. Ellie krzyczy, mówi coś do mnie, ale nie mogę rozróżnić słów. Twarz Potwora zaczyna rozmywać mi się przed oczami i nie mogę już dłużej złapać oddechu.

- Weź to! – krzyczy Elie, podnosząc kawałek drewna z kominka i rzuca je prosto w jego głowę. Puszcza mnie, zataczając się do tyłu. Oddycham ciężko, piecze mnie szyja.

Ellie podaje mi dłoń, ale Potwór zbyt szybko staje na własnych nogach. Bierze Ellie za szyję i uderza nią o ścianę.

- Nigdy ci nie uwierzę! – krzyczy moja siostra, ale ja nie wiem, co ma na myśli. Obserwuję rosnący gniew w jego oczach.

Uderza nią jeszcze raz o ścianę, a potem drugi i trzeci, dopóki jej głowa nie opada na klatkę piersiową.

- Ellie! – płaczę. Ledwo podnosi oczy, spoglądając w moje, kiedy rzuca ją na podłogę i owija swoje dłonie wokół jej szyi.

- Idź! – krzyczy. Potwór nie cofa się. Ellie za bardzo go zdenerwowała, żeby zawracał sobie mną głowę.

- Uciekaj Charlie! Uciekaj!

Szybko łapię za ostry porzebacz, leżący obok kominka i rzucam nim w kierunku potwora, obserwując, jak wbija się w jego udo.

- Uciekaj! – sapie Ellie, kiedy potwór jedną ręką wyciąga ostrze ze swojego uda, a drugą nadal trzyma ją za gardło. Szybko wstaję i biegnę w stronę drzwi. Zamiast spojrzeć za siebie, robię dokładnie to, co moja bliźniaczka kazała mi zrobić. Uciekam.

KONIEC RETROSPEKCJI

- Dlaczego ją zabiłem? Dlaczego nie pobiegłem za tobą? – Gary uśmiecha się do mnie przez stolik. Kiedy otwieram oczy, próbuję odzyskać spokój, ale wspomnienia są zbyt wyraźne, aby teraz je odpędzać.

- Co jej powiedziałeś? – pytam bez tchu. Uśmiech Gary’ego staje się szerszy.

- Chodźmy się przejść. – mówi, wstając.

Podnoszę się bez żadnych pytań, ponieważ uciekałam przez zbyt wiele lat, nie znając odpowiedzi.

Wychodzimy z kawiarni, kierując się w stronę parkingu. Napotykam wzrokiem czarnego SUVa i widzę moją matkę śpiącą na przednim siedzeniu. Podbiegam do niego, pukając w okno. Kobieta budzi się z przerażeniem. Jej oczy łagodnieją na mój widok, a ja wpatruję się w jej związane ręce.

Obracam się do Gary’ego z grymasem na twarzy.

- Pozwól jej wyjść! – krzyczę.

- Nie skończyłem z tobą, Charlotte.

- Po prostu pozwól jej wyjść! – krzyczę prosto w jego pomarszczoną twarz. Mruży oczy i przechodzi obok, potrącając mnie ramieniem, żeby odblokować samochód. Moja mama wychodzi i biegnie w moim kierunku. Otaczam ją ramionami i ściskam tak, jak nigdy wcześniej.

- Evelyn i Charlotte. – uśmiecha się do nas, a moja mama patrzy na mnie z lękiem.

- Zamierzasz mi powiedzieć, czego ode mnie chcesz? – szepczę, stając przed moją mamą, żeby ją zasłonić.

- Chcę, żebyś poznała prawdę. Chcę, żebyś zrozumiała, dlaczego twoja matka jest nikim innym niż żałosną, małą dziwką. – uśmiecha się. Wracam wzrokiem do mojej mamy, która jest zmieszana i przerażona.

- Śmiało. Powiedz jej Evelyn. Powiedz jej co zrobiłaś! – krzyczy, ale moja matka jedynie potrząsa głową.

- Powiedz jej kim jestem! – krzyczy ponownie, a moja mama znowu kręci głową.

- Tak mi przykro Charlotte. – szepcze zza moich pleców, a moje serce zamienia się w lód.

- Zgoda. Ja ci powiem. Tak, jak powiedziałem to Ellie 10 lat temu. – uśmiecha się. Czuję się, jakbym była w cyrku, idąc po cienkiej linii sto stóp nad ziemią.

- Kim jesteś? – szepczę w końcu.

Potwór Gary Longsmith uśmiecha się.
- Moja słodka Charlotte, jestem twoim ojcem.

_______________________________________________________________

Jeśli przeczytałaś to proszę skomentuj, będzie mi bardzo miło! :)

#deceptionPL

http://ask.fm/deception_pl 

~~

I jak? Zaskoczone zakończeniem? 

Wiem, że w tym rozdziale nie było naszych 'nieustraszonych' chłopców, ale obiecuję, że w następnym pojawi się i Niall, i Harry (który przy okazji odegra znaczącą rolę) i nawet Liam. 

Poza tym dostałam zgodę na tłumaczenie dwóch nowych fanfiction, niedługo podam tu linki wszystkim zainteresowanym! :) 

Dziękuję za komentarze i za to, że czytacie! Buziaki! <3