37. Bicie serca

Budzę się wcześnie rano, ale nie zastaję Harry’ego w łóżku. Natychmiast ogarnia mnie panika, z powodu braku ciepła jego ciała.

- Harry? – wołam, a jego głowa wynurza się zza drzwi sypialni.

- Tak, kochanie? – uśmiecha się. Rumienię się i wbijam wzrok w kołdrę.

- Tylko sprawdzałam. – śmieję się do siebie.

- Chodź. Mamy przed sobą długi dzień. – mówi poważnie Harry, kiwając na mnie głową. Wygrzebuję się spod ciepłej i wygodnej kołdry, ślizgając się po podłodze w skarpetkach Harry’ego.

Wchodząc do kuchni, zaciągam się zapachem świeżo parzonej kawy.

- Kawa, czy herbata? – pyta natychmiast Harry. Śmieję się z jego starań. Próbuje być miły i odwieść mnie od zaplanowania dzisiejszego wieczoru. Ale nawet on wie, że musimy opracować wszystko w najdrobniejszych szczegółach.

- Wezmę kawę. Minęło trochę czasu odkąd sama ją sobie robiłam. – posyłam mu uśmiech, a on kiwa głową. Obserwuję jak wsypuje dwie łyżeczki cukru do kubka, który po chwili znajduje się w moich dłoniach.

- Więc nie piłaś dobrej kawy od bardzo dawna.. – uśmiecha się, patrząc jak szybko biorę kilka łyków.

- Dla twojej informacji zrobiłam kilka świetnych kaw w Koffee Kall. – piorunuję go spojrzeniem, na co wybucha śmiechem.

- Każdą którą zrobiłaś dla mnie, wypluwałem, kiedy nie patrzyłaś. – uśmiecha się łobuzersko, a ja wpatruję się w niego.

- Jesteś podły. – potrząsam głową, a on wzrusza ramionami.

- Ale mnie kochasz. – odpowiada i prawdopodobnie obydwoje zdajemy sobie sprawę z tego, co powiedział w tym samym momencie. Rozszerza oczy, tak samo jak ja.

- Ja… uh, nieważne. – mamrocze Harry, drapiąc się po głowie.

- Harry… - zaczynam.

- Nie, naprawdę nieważne. Mówię tak do każdej dziewczyny. – uśmiecha się, a na mojej twarzy pojawia się grymas. Nienawidzę tego. Zawsze to robi. Jeden krok w przód i pięć w tył. I oczywiście jego odwet przynosi ze sobą myśl o nim spędzającym czas z inną dziewczyną.

- Ok. – burczę, odkładając mój kubek na stół.

- Cóż, mam dziś zajęcia z muzyki, ale myślę, że mogę nie iść. Nie chcę zostawiać cię tu samej. – mamrocze, a ja kiwam głową. Mówiąc szczerze, ja też nie chcę, żeby zostawiał mnie tu samą.

- Nie byłeś na wielu zajęciach… przeze mnie. Powinieneś iść. Nic mi się nie stanie. – mówię, a on spogląda w kierunku drzwi.

- Porozmawiamy o wieczorze, kiedy wrócę, zgoda? – pyta, a ja kiwam głową. Czuję irytujący, kłujący ból, kiedy obserwuję jak podchodzi do drzwi i otwiera je. Ostatnim razem, kiedy zostawił mnie tu samą, pojawił się Niall z wiadomością, która zrujnowała całe moje życie.

Kiedy wyszedł, wracam do jego sypialni, z zamiarem przespania samotności, ale coś innego rzuca mi się w oczy. Coś, czego wcześniej nie zauważyłam.

Łapię za ramkę ze zdjęciem i delikatnie pocieram kciukiem miejsce, gdzie znajduje się twarz Harry’ego. Wygląda na nim młodo i trzyma rękę na biodrze Julii. Prawie wypluwam ślinę, kiedy patrzę w jej oczy.

Podobieństwo jest przerażające.

Jej oczy i sposób w jaki mruży je w kącikach… To tak, jakbym patrzyła w lustro.

Natychmiast przychodzą mi do głowy dziwne myśli, więc odstawiam ramkę na swoje miejsce i  masuję swoje skronie.

Wiem, że Julia odeszła.

Tak samo jak wiem, że on zawsze będzie ją kochał.

Ale pewna myśl nie daje mi spokoju; może zakochałam się w nim, podczas gdy on zwyczajnie patrzył na mnie tak, jakbym była drugą Julią..

- To nie ma sensu. – mamroczę do siebie i opadam na łóżko.

Stresuję się rzeczami, na które nie powinnam mieć nawet czasu. Muszę martwić się o wieczór.

Ta myśl wysyła wibrujące uczucie do mojego gardła, które zamienia się w jęk.

Wieczorem muszę to zakończyć. Nie jestem pewna, dlaczego chcę, żeby Gary umarł. Może i brzmi to jak szaleństwo, ale nikt tego w pełni nie zrozumie.

Mam za sobą dwie śmierci członków mojej rodziny. Czy jestem naprawdę gotowa, żeby obserwować następną? Jestem gotowa, żeby zabić swojego własnego ojca?

Wzdycham na moje błahe myśli, ponieważ już znam odpowiedź… i znałam ją odkąd skończyłam osiem lat.

Gary Longsmith zasłużył na śmierć. Zasłużył, nie na jasne, witające światło, które prowadzi cię do miejsca pełnego kwiatów i jagód, ale na ciemność, która pochłania cię, kiedy bierzesz swój ostatni oddech. Zasłużył na obserwowanie jak jego własna dusza jest wysysana z jego ciała i rozpływa się w cienkim powietrzu.

Zasłużył na to.

Leżę z zamkniętymi oczami i nie mija dużo czasu, kiedy głos Ellie odwiedza moją głowę. Z początku jest cicho, ale wiem, że tam jest. Czasami myślę, że nigdy nie odchodzi.

Mój umysł nie chce jej puścić.

- Nie musisz tego robić. – szepcze swoim dziecięcym głosikiem. Wiem, że to co słyszę to nie Ellie, tak samo jak wiem, że to nigdy nie była ona. To moja podświadomość, która próbuje sprawić, żebym robiła to, czego ona chce.

Ale już więcej nie dam się na to nabrać.

- Ellie nie żyje. – mówię wprost do cichego pokoju.

Jej głos staje się spokojniejszy.

- Charlie będziesz żałować, jeśli to zrobisz. Jest tyle rzeczy, o których nie wiesz. Musisz zostać taka sama Charlotte. – szepcze, ale ja potrząsam głową.

- Zamknij się! – krzyczę poirytowana. Łzy zaczynają się formować w kącikach moich oczu, ale strząsam je. To sztuczka. To zawsze była sztuczka.

- Posłuchaj mnie! – piszczy, ale ja tylko głębiej wtulam głowę w poduszkę.

- Boże, Ellie po prostu zostaw mnie samą! Nie potrzebuję cię! – krzyczę, a złość pulsuje w moich żyłach.

Płaczę w poduszkę. Ciepłe, słone łzy nie zapewniają mi komfortu, ale nie da się zatrzymać ich ot tak, na zawołanie. Po prostu płyną.

Płaczę przez wszystkie powody, które sprawiły, że na to zasłużyłam.

Zasłużyłam na cały ten ból z powody dolara, którego ukradłam pani Helnir w pierwszej klasie.

Zasłużyłam na niego, ponieważ uciekłam, kiedy w szóstej klasie Max Ilokie próbował mnie pocałować.

Zasłużyłam na niego za całe zło, które wyrządziłam, uciekając od Ellie, kiedy była zabijana.

I jedyną rzeczą, jedyną rzeczą, której naprawdę pragnę jest śmierć. Ale nie zasłużyłam na nią. Zasłużyłam na ból, ponieważ jest on o wiele gorszy od śmierci.

A ja zasłużyłam na cierpienie.

Przestaję pociągać nosem, czując jak coś formuje się głęboko w moim gardle.

- Mam rację Ellie? – szepczę.

Czekam.

Nic.

- Ellie? – pytam tym razem głośniej; mój umysł jest zbyt oszołomiony, żeby rozwijać swój własny stan rozgoryczenia.

Czekam na jej głos, ale nie słyszę go.

Minutę później, pozwalam mojemu smutkowi zabrać mnie do krainy snu, ponieważ wiem, że jej głos mnie opuścił. Nieważne, czy był prawdziwy czy nie, ale zawsze był tu dla mnie.

Ale teraz odszedł.

~~

Harry’s POV

Idę na palcach w stronę sypialni i cicho wsuwam głowę przez drzwi. Włosy Charlie leżą rozrzucone na poduszce, a jej dłonie spoczywają niespokojnie po obu stronach jej ciała.

Chęć obudzenia jej jest znacząca, ale mój boże, kiedy śpi wygląda jak anioł. Patrzę na jej świecące, czerwone usta i czuję jak wszystko we mnie zaczyna pływać.

Kurwa.

Po kilku chwilach wewnętrznej debaty, czy obudzić ją, zasnąć wraz z nią, czy spróbować ją uwieść, siadam na łóżku i przykładam usta do jej czoła.

Mamrocze coś i wtula się w moją klatkę piersiową, a ja trzymam ją w moich ramionach. Zdaję sobie sprawę z czasu, który nam pozostał i znaczenia dzisiejszego wieczoru, ale jej piękno jest wyczerpujące. Nigdy nie patrzyłem na nikogo tak jak na nią, nie chcąc niczego oprócz chronienia jej. Chcę widzieć jej zaróżowione policzki zawsze rozjaśnione ze szczęścia. Chcę widzieć jej uśmiech w każdej sekundzie każdego dnia i chcę być powodem tego uśmiechu. Kurwa, chcę po prostu zatrzymać ją tu na zawsze i błądzić palcami po jej nagiej skórze.

Nie chcę niczego więcej niż tego, żeby była bezpieczna w moich ramionach.

- Harry. – odzywa się Charlie, a ja czuję jej gorący oddech na moim torsie.

- Która godzina? – ziewa.

- 15, Charlie. – zagryzam środek mojego policzka. Charlie podskakuje na łóżku i patrzy na mnie rozszerzonymi oczami.

- Harry! Musimy wyjść za dwie godziny! – krzyczy, a jej włosy praktycznie sterczą pionowo do góry.

- Wiem, wiem. Jak wracałem to wstąpiłem po stroje dla nas. – mówię, wskazując w stronę torby na stole kuchennym.

- Stroje? – wyszeptała do siebie.

- Mówiłaś, że to bal przebierańców. – piorunuję ją wzrokiem.

- Oh. Tak. – zagryza wargę i odsuwa się od bliskości mojego uścisku.

Moje wewnętrzne ja wydaje z siebie krzyk.

- Kusiło mnie, żeby kupić ci skąpy, trykot króliczka playboya, ale się wycofałem. Tylko ja mogę zobaczyć cię w czymś takim. – mówię ochrypłym głosem, czując jak moja własna twarz tężeje.

Policzki Charlie przybierają kolor ciemnej purpury, a ja uśmiecham się łobuzersko do mojego osiągniętego celu. Wyjmuje z torby długą czarną sukienkę i spogląda na mnie.

- To suknia. – mówi.

Przytakuję głową i podchodzę do niej.

Sięgam po maskę i podaję jej ją.

- To kruk prawda? To pierze i te oczy. Będę przebrana za kruka. – oświadcza, a ja kiwam głową. Kurewsko pięknego kruka.

- A ty kim będziesz? – pyta niecierpliwie, przeszukując torbę, zanim zdążę odpowiedzieć.

- Mam po prostu garnitur, wysoki kapelusz i perukę. – wzruszam ramionami, a ona kiwa głową w moim kierunku, formując usta w dziubek.

- Jak dostaniemy się do środka? – pytam, a na jej twarzy pojawia się uśmiech.

- Oh Harry. Moim zamiarem jest sprawienie, że ten mężczyzna będzie wiedział o mojej obecności. – wzrusza ramionami, a ja marszczę brwi.

- Wiem, co mam robić. A jeśli ty zrobisz to, co ci powiem, wtedy wszystko będzie dobrze, a Gary będzie martwy. Rozumiesz?

- Tak, mamo. – uśmiecham się delikatnie na ton jej głosu, który zdradza, że jest rozdrażniona.

~~

Charlie’s POV

- Nazwisko? – niski mężczyzna, stojący przed drzwiami wyglądającymi jak drzwi do pałacu podnosi na mnie wzrok. Nie było nic trudnego w znalezieniu tego adresu na Elist, ale Harry i ja wiedzieliśmy, że najtrudniejsza część, dopiero przed nami.

- Nie ma mnie na liście, ale…

- Przepraszam, ale w takim razie nie możesz wejść na przyjęcie pana Longsmitha. – mówi surowo, prostując się. Harry, stojący za moimi plecami chce się wtrącić, ale popycham go do tyłu.

- Jesteś pewny, że chcesz wyrzucić stąd córkę pana Longmistha? To nie byłoby zbyt mądre, prawda? – uśmiecham się rozbawiona. Oczy ochroniarza zmieniają się, kiedy podnosi rękę do słuchawki w uchu, odwracając się od nas.

Szybko odpinam klucze od jego kieszeni i podaje je do tyłu Harry’emu. Podnoszę wzrok na kamerę i modlę się, aby była to jedynie podpucha, aby nastraszyć gości.

- Powiedz mu, że Charlie Parker jest tutaj i ma do niego sprawę. – mówię, wyciągając szyję. Mężczyzna mówi powoli i ostrożnie do słuchawki i po chwili kiwa głową.

- Może pani wejść do środka pani Parker, ale pan Longmith nie życzy sobie widzieć twojego gościa. – mówi, przeskakując wzrokiem ode mnie do Harry’ego.

Tak jak przewidzieliśmy.

Obracam się do Harry’ego, składając na jego ustach ostrożny i słodki pocałunek. Moja dłoń zanurza się w jego włosach kiedy przyciąga moje ciało bliżej swojego. Mogę poczuć jego kości naciskające na moje; mogę poczuć każdą część jego ciała.

Wydaje z siebie jęk i odsuwa się.

- Wiesz, co masz robić. – szepczę cicho do jego ucha, a on przytakuje głową.

Wtedy obracam się z powrotem do ochroniarza, który szczere mówiąc wygląda bardzo niezręcznie.

- Tędy. – wskazuje na główne wejście, a ja dygam w odpowiedzi i ruszam w stronę wielkiej sali balowej.

Muszę powiedzieć, że wchodząc, spodziewałam się widoku striptizerek i handlarzy narkotyków.

Ale to jest absolutnym przeciwieństwem.

Widzę piękne, ekstrawaganckie kobiety ubrane w najbardziej delikatne suknie. Tańczą i śmieją się wraz z mężczyznami z brodami, noszącymi długie kapelusze.

Najwyraźniej Harry wybrał dla nas odpowiednie kostiumy.

Nie przeszedłby halloweenowy strój króliczka playboya Reginy George.

- Charlotte. – słyszę głęboki głos za moimi plecami i obracam się, zmuszając moją własną twarz do rozpromienienia się.

- Gary. – uśmiecham się, chociaż moje wewnętrzne ja błaga, aby przerwać tę farsę.

Gary ma na sobie niebieski garnitur, jeden z tych, które nosiło się za czasów Gatsby’ego. Wcale nie wygląda w nim na mordercę. W rzeczywistości… wygląda czysto.

- Masz interesującą grupę przyjaciół. – mówię cicho, zaciskając dłonie po bokach mojej królewskiej, niebieskiej sukni.

- Zaiste mam. Można powiedzieć, że prowadzę podwójne życie. – uśmiecha się szeroko.

Chce mi się wymiotować.

- Masz szczęście, że nie wiedzą kim naprawdę jesteś. – mówię, a jego uśmiech gaśnie. Robi krok w moją stronę tak, że jego usta znajdują się przy moim uchu.

- Moja córko, dlaczego tu przyszłaś? Czy wczorajsze cierpnie na widok mojej osoby przelewającej krew twojej matki to nie zbyt wiele dla ciebie? – na jego twarzy pojawia się szeroki uśmiech.

Trzymam moje emocje na wodzy, ostrożnie, próbując nie pęknąć.

- Nie. Zasłużyła na to. – szepczę, starając się z całych sił, żeby załamanie w moim głosie nie było słyszalne.

Gary rozszerza na mnie oczy i rozgląda się. Podchodzi jakiś mężczyzna, który ściska mu dłoń, przy okazji szepcząc mu coś do ucha. Gary wybucha śmiechem i wraca do mnie wzrokiem.

- Zawsze byłaś dobrym kłamcą. – mówi.

- Nie kłamię. Dałeś mi możliwość, aby znowu mieć siostrę… i chcę z powrotem Ellie. Chcę mieć rodzinę. – mówię drżącym głosem.

Gary marszczy brwi i drapie się po głowie.

- Dlaczego powinienem ci uwierzyć, skoro kopnęłaś mnie w twarz jakieś 24 godziny temu? – unosi brwi.

Patrzę na jego fioletowe siniaki delikatnie przykryte makijażem i uśmiecham się.

- Nie mam nic do stracenia Gary. – mówię, a ona natychmiast kiwa głową, jakby to była odpowiedź, której oczekiwał.

- Chodź za mną. – mówi nagle i ciągnie mnie za sobą przez tłum ludzi, tańczących do muzyki.

Gdzie idziemy? Muszę go zabrać na górę.

Nagle wiem gdzie mnie prowadzi. Wciąga mnie po schodach, jak jakieś zwierzę, a wszyscy obracają się w naszą stronę.

- Witam wszystkich! – mówi Gary do mikrofonu, uśmiechając się do mnie, kiedy odpowiadają mu okrzyki i oklaski.

- Mam dziś do ogłoszenia wielką nowinę. – kontunuuje, a ja zaczynam zauważać, że wszystkie spojrzenia zwracają się na mnie.

- Werble proszę. – mówi głęboko, a ja obserwuję z rozbawieniem, jak ludzie tupią nogami o podłogę.

- Moja córka, Charlie wróciła do mojego życia po latach, kiedy nie miałem możliwości, aby się z nią zobaczyć. Czyż nie jest piękna? – mówi, patrząc na mnie. Tłum wybucha oklaskami, ale ja wciąż wpatruję się w Gary’ego.

Sposób w jaki to powiedział… jakbym była jakąś nagrodą. Zdobyczą.

Powiedział to tak, jakby to było złe, że nie miał możliwości, aby mnie zobaczyć.

- A teraz cieszcie się dalej tym wspaniałym przyjęciem! – praktycznie wykrzyknął te słowa, a tłum rozproszył się, wracając do tańca.

- Powiedziałam, że mam do ciebie sprawę…  a to nie znaczy, że automatycznie stałam się twoja, po to, żebyś mógł mnie mieć i kochać. – krzywię się, a Gary podchodzi do mnie bliżej.

- Więc powinniśmy to przedyskutować, nieprawdaż? – uśmiecha się, jakby wiedział, że wygra ze mną każdą bitwę.

Nie tym razem.

Nie, nie tym razem.

- Na górze. – mówię szybko, a on przytakuje głową.

Idę za nim po marmurowych schodach, dopóki nie docieramy do pierwszego pokoju po prawej. Zajmuję miejsce na skórzanej kanapie, naprzeciw potwora.

Gary siada na swoim krześle biurowym i wpatruje się przez chwilę we mnie, kiedy ja recytuję w głowie przygotowane wcześniej słowa.

- Chcesz poznać prawdę, czyż nie? – pyta cicho, a moje oczy rozszerzają się.

Muszę trzymać się planu.

Ale nagle, jestem zainteresowana. Jestem zbyt zainteresowana, żeby trzymać się wcześniej przygotowanego scenariusza i zamiast tego idę w ślady Gary’ego

- Tak, skąd wiedziałeś? – mówię, a on śmieje się łagodnie.

- Też chciałbym wiedzieć, która część mojego życia była kłamstwem. – mówi, tym razem z powagą w głosie.

Kiwam głową i rozglądam się z nonszalancją po pokoju.

Potrzebuję Harry’ego.

- Więc jaką masz dla mnie propozycję? – pyta, a ja zwracam twarz w jego stronę.

- Powiedz mi wszystko, naprawdę wszystko, a wtedy będę szczęśliwa zostając z tobą jako twoja córka. JEŚLI ci uwierzę. Jestem już zaprawiona w kłamstwie. I teraz mogę cię przejrzeć, Gary. – mówię, a on wierci się na swoim siedzeniu.

- A ja mogę przejrzeć ciebie, Charlie. Nieważne, czy powiem prawdę, czy nie, bo ty i tak stwierdzisz, że mi nie wierzysz. Naprawdę myślisz, że jestem tak głupi? – szepcze, kładąc dłonie na swojej klatce piersiowej.

Kręcę się niespokojnie na moim miejscu.

Gdzie jest Harry?

- Więc załóżmy, że nie zgodzę się na twoją propozycję. Co wtedy? – mówi, zadzierając brodę do góry.

- Wtedy odejdę.

- Mówisz, jakby to było takie proste. – unosi brwi.

- Bo jest. Nie możesz mnie zatrzymać. Nie możesz trzymać mnie tutaj wbrew mojej woli. – mówię, a on kiwa głową.

- Dlaczego tak sądzisz? – słyszę groźbę w jego głosie.

Szybo wymyślam coś, co mogłabym powiedzieć.

- Ponieważ, nie jesteś tym samym mężczyzną, którym byłeś 10 lat temu. – szepczę, a prawda ulatuje z mojego ciała.

Obserwuję jak oczy Gary’ego łagodnieją i wiem, że moje słowa uderzyły go gdzieś głęboko.

Teraz, zarządza mój umysł.

Szybko wyjmuję pistolet ze skarpetki i celuję nim w jego czoło. Gary podnosi na mnie wzrok. Na jego twarzy nie widać zaskoczenia.

- Ale wciąż jesteś okropną osobą. – kończę zdanie, a na jego twarzy pojawia się szeroki uśmiech.

- Nie strzelisz do mnie, Charlotte. – mówi Gary.

- Ale ja to zrobię. – słyszę inny głos. Przenoszę wzrok na stojącego w progu Harry’ego, który w wyciągniętych dłoniach trzyma pistolet skierowany w tym samym kierunku, co mój.

- Aw, gdyby nie ty, Harry. Miłość cię zmieniła. – oczy Gary’ego przesuwają się ode mnie do Harry’ego i z powrotem.

- Ale naprawdę uważasz, że to miłość? Kiedy ona nic nie wie o horrorze, który wyrządziłeś? – mówi, a ja obserwuję jak oczy Harry’ego matowieją.

Przełykam ślinę.

Nie mogę pozwolić słowom Gary’ego dostać się do mojej głowy.

- Widzisz Charlie… Oboje macie bronie wycelowane w moją głowę, podczas gdy Harry jest jedynie moim lustrzanym odbiciem. – kontynuuje Gary. Zerkam w oczy Harry’ego przez jeden krótki moment i widzę w nich przerażenie.

Czyste przerażenie.

- On nie jest taki jak ty. – szepczę, ale Gary tylko się śmieje.

- Sądzisz, że on jest jakimś aniołem, który cię kocha. Myślisz, że nie dotykał innych kobiet wbrew ich woli? Cóż, jesteś w błędzie. – parska śmiechem Gary.

Znowu zerkam na Harry’ego i widzę łzy w jego oczach.

Nie.

Nie!

Odbezpieczam moją broń. Oczy Gary’ego rozszerzają się, kiedy powoli unosi dłonie.

- Kochasz go. Kochasz potwora, Charlie. Co to za uczucie? – mówi Gary z uśmiechem na twarzy.

Chce, żebym strzeliła.

Zamierzam strzelić.

- Ale pomyśl o tym, Charlotte… Jeśli mnie zastrzelisz, nigdy nie dowiesz się co stało się z twoją siostrą. Mogę cię ochronić przed oszukującymi cię mężczyznami, takimi jak Harry. – przekonuje mnie, a ja odwracam się do Harry’ego. Na mojej twarzy pojawia się obrzydzenie.

- Nie Charlie… Mogę to wyjaśnić. – odzywa się Harry, ale wtedy słyszę wystrzał z pistoletu.

I to nie jest mój pistolet.

Harry upada na ziemię, trzymając się za klatkę piersiową, a krew tryska na podłogę.

- Harry! – krzyczę, ale się nie ruszam.

Odwracam się z powrotem do Gary’ego, który pewnie trzyma pistolet w swoich dłoniach, celując we mnie.

- Nie zastrzelę cię, moja Charlie. Wszystko czego chcę to pozbyć się całego zła z twojego życia. Pozwól mi sobie pomóc. – mówi spokojnie, odkładając pistolet z powrotem do szuflady, z której musiał go wyjąć chwilę wcześniej.

Wściekłość ogarnia moje ciało, kiedy wracam wzrokiem od Harry’ego do Gary’ego.

- Ty jesteś złem w moim życiu, Gary.

- Zastrzelisz mnie Charlotte i nigdy nie dowiesz się co stało się z twoją siostrą. – mówi, a pistolet w moich dłoniach mimowolnie się obniża.

- Nigdy się nie dowiesz. – powtarza.

- Wiem, co się stało z Ellie. Zabiłeś ją, kiedy miała 8 lat. A teraz… Teraz nadeszła moja kolej, żeby zabić ciebie. – szepczę.

I zanim mój ojciec może się ruszyć, albo odpowiedzieć, pociągam za spust.

Zamiast obserwować jak jego ciało upada na podłogę, od razu podbiegam do Harry’ego.

- Harry. – szepczę z paniką, przyciskając koniec mojej sukienki do jego ramienia.

Nie wydaje z siebie żadnego odgłosu. Łzy spływają mi po policzkach i kapią prosto na jego klatkę piersiową.

- Zostań ze mną. – szepczę, wyciągając telefon z jego kieszeni, aby zadzwonić na policję.

- Zostań ze mną. – powtarzam bardziej stanowczo.

- Kocham cię Harry! – krzyczę, przykładając twarz do jego klatki piersiowej, ale nie słyszę pulsu.

- Harry proszę! Proszę! – szlocham, leżąc w jego krwi i trzymając go za rękę.

Minutę później odgłos syren wypełnia moje uszy.

Ale nadzieja opuszcza moje ciało.

________________________________________________________

Jeśli przeczytałaś to proszę skomentuj! :) 

#deceptionPL

http://ask.fm/deception_pl

~~

Zdrowych, wesołych świąt Misiaki! Smacznego jajka i mokrego dyngusa! :D <3