18. "Targany burzą Twej miłości"

Musi być koło 22, kiedy słyszę natrętne pukanie do drzwi. Zostaję wyrwana ze snu, ale jakoś udaje mi się wygrzebać z łóżka. Otwieram bez wahania, ponieważ jakimś cudem, już wiem kto stoi po drugiej stronie.

- Mówiłem ci, że masz wrócić do akademika. – krzywi się. Wygląda na bardzo sfrustrowanego. Zdaję sobie sprawę z tego, że jestem tylko w koszulce i majtkach, ale nie zadaję sobie trudu, żeby zakryć moje nagie nogi, jestem na to zbyt zmęczona.

- Ale przyszłam tutaj.

- Cóż, nie powinnaś. – burczy gniewnie i mija mnie, wchodząc do pokoju. Zamykam za nim drzwi i wzdycham, pocierając czoło.

- Martwiłem się. Poszedłem do twojego pokoju i nie zastałem tam nikogo, nawet Joany. – wzdycha, krzyżując ramiona i posyłając mi harde spojrzenie.

- Przepraszam. – mówię cicho ze szczerością w głosie, ale on potrząsa głową.

- Jesteś zmęczona. Wracaj do łóżka. – jego oczy łagodnieją w ciemności. Kiwam głową i podchodzę do łóżka, wślizgując się pod kołdrę. Harry nie rusza się z miejsca, obserwując mnie tak intensywnym spojrzeniem, że zastanawiam się o czym myśli.

- Nie musisz tu zostawać. – szepczę, nurkując głębiej pod kołdrę.

- Chcę się upewnić, że zaśniesz. – odpowiada.

- Nic mi nie będzie.

- Masz koszmary. – oświadcza, a ja delikatnie mrużę oczy.

- Skąd…

- A znasz kogoś innego kto siedzi na balkonie w środku nocy? – uśmiecha się delikatnie, jakby wiedział o tym wszystkim. Mam nadzieję, że jednak nie wie.

- Przychodzą od czasu do czasu, nic wielkiego. – kłamię.

- Jesteś okropnym kłamcą. – mówi cicho, robiąc krok w stronę mojego łóżka.

- A ty jesteś dupkiem. – uśmiecham się, a on przewraca oczami.

- Mam nadzieję, że jestem dla ciebie kimś więcej niż tylko dupkiem, Charlie. – szepcze, a moje serce zamiera na chwilę. Co ja robię? Chłopak, który tak cholernie mnie przeraża stoi dwie stopy od mojego łóżka w odizolowanej sypialni. On mógłby… mógłby zrobić wszystko.

Ale nie robi.

On nie… nie mógłby mi niczego zrobić.

Kiedy ja rozmyślam, Harry wyciąga swoją beanie z kieszeni kurki i wsuwa ją na głowę. – Idź spać, a kiedy się obudzisz, będę tutaj i pójdziemy razem na zajęcia, ok?

Kiwam głową i obserwuję, jak podchodzi do drzwi, przy których się zatrzymuje.

- Możesz zostać, jeśli chcesz. – szepczę, od razu żałując słów, które właśnie opuściły moją buzię, tym bardziej, że zabrzmiały jak coś w rodzaju paniki.

Obraca się, aby stanąć ze mną twarzą w twarz, a jego oczy ciemnieją. – Przerażam cię. – mówi wprost.

- Tak, ale możesz zostać. – wypalam.

Rozgląda się z wahaniem po pokoju, po czym wraca w moją stronę. Jego wzrok studiuje uważnie moją twarz i zatrzymuje się na oczach, kiedy jego klatka piersiowa powoli podnosi się i upada.

- Harry? – szepczę, zastanawiając się o czym myśli.

- Tak Charlie?

- Zostań. – tym razem żądam, nie w nastroju na odmowę. On kiwa powoli głową i podchodzi do łóżka, zsuwając swoje buty. Pozbywa się najpierw płaszcza, a potem koszulki. Moje oczy śledzą jego tors i jego jedno-wytatuowane, umięśnione ramię. Linia V jego brzucha zdaje się wyróżniać w ciemnościach.

- Gapisz się. – mówi, zatrzymując dłonie na pasku od spodni.

- Ty gapisz się na mnie cały czas. – odpowiadam nieśmiało.

Patrzy na mnie i posyła mi ciepły uśmiech. Mocno zaciskam pięści na kołdrze, ponieważ wiem, że nie byłabym w stanie wytłumaczyć, jak to jest obserwować jego uśmiech… Uśmiech kogoś tak mrocznego, tak władczego. Kogoś tak przerażającego… to jak wynurzenie się słońca po huraganie.

Ostatecznie jego jeansy spadają w dół, a ja wpatruję się w jego gładkie bokserki.

- Spodziewałam się jakiś obrazków na nich. – uśmiecham się, a on piorunuje mnie wzrokiem. Powoli, rośnie we mnie uczucie oczekiwania, kiedy obserwuję jak obchodzi łóżko. Spogląda w dół na mnie, a ja przyglądam się jego twarzy.

- Wszystko w porządku? – pytam zaniepokojona. Zamiast odpowiedzieć, podnosi kołdrę i wskakuje na miejsce obok mnie. Obserwuję jak powoli wypuszcza powietrze.

- Nigdy nie spałem z żadną dziewczyną, z wyjątkiem Julii.

Śmieję się. Jakiś rodzaj odgłosu, brzmiący jak parsknięcie mimowolnie opuszcza moje usta.

- Harry nie musisz kłamać.

- Miałem na myśli takie prawdziwe spanie. Oczywiście pieprzę dziewczyny, robię to cały czas, częściej niż…

- Dobra, załapałam. – przerywam mu, zaciskając powieki, jakby zraniły mnie jego słowa. I chyba rzeczywiście tak się czułam.

- Chodziło mi o to, że nigdy nie zostaję na noc. Zatrzymałem się na jedną noc w szpitalu z Julią i spałem z nią w jej łóżku, ale to wszystko. – wyjaśnia z przymkniętymi oczami, a ja widzę jakie to dla niego trudne, żeby mówić o tym głośno. Bez namysłu, przysuwam się bliżej niego, dopóki nasze skóry nie stykają się. Nie wahając się owija swoją rękę wokół mojej talii i przyciąga mnie jeszcze bliżej.

- Dziękuję. – mamrocze mi do ucha, a jego usta dotykają mojego policzka.

- Za co? – nie mogę nic poradzić na to, że się uśmiecham. Tyle rzeczy się wydarzyło, ale teraz moje myśli zajmuje jedynie ta chwila z Harrym.

W tym momencie czuję, że się zatracam. Myślę, że wszyscy mają w życiu taką chwilę. Ten moment, który sprawia, że możesz zapomnieć o całym swoim życiu i dostajesz szansę, żeby zostać w tym stanie na zawsze. Możesz zapomnieć o wszystkich złych i dobrych wspomnieniach i po prostu trwać w tej błogiej chwili.

Chciałabym zapomnieć.

Czekając na odpowiedź, spoglądam na Harry'ego, który wygląda tak, jakby próbował sobie coś przypomnieć.

- Jest taki wiersz, jeden z tych, które moja mama zawsze śpiewała mi przed pójściem spać. To było po tym, jak mój tata nas zostawił. Pamiętam, że słyszałem ten wiersz wiele razy, zanim w końcu go zapamiętałem. Nigdy do końca go nie rozumiałem… aż do teraz. Dzięki tobie. – szepcze. Harry wpatruje się we mnie, jego oczy zaglądają głęboko do moich i boję się, że jeśli się odsunę, mogę go już nigdy nie zobaczyć.

- Zaśpiewasz? – pytam cicho.

- To nie powinno byś śpiewane, moja mama po prostu miała to w zwyczaju robić. – wzrusza ramionami, podnosząc wzrok na sufit.

- A co ja mam z tym wspólnego? – szepczę. Ponownie obraca twarz w moją stronę i otwiera usta. Potem zaczyna śpiewać, tak wspaniałym, anielskim głosem, a ja mogę przysiąc, że słyszę anioła.

„Nie jestem twój, w tobie zatracony,

Nie zagubiony, chociaż pragnę być

Niczym świeca światłem dnia rozpalony,

Zatopiony jak śniegu płatek w morzu się skryć.

Kochasz mnie, a ja widzę nadal ciebie

Ducha pięknego, radosnego,

Lecz ja to ja, które pragnie siebie

Niknącego w świetle dnia jasnego.

Zanurz mnie w głębi swej miłości,

Zmysły mi odbierz, zostaw głuchego, niewidomego,

Targanego burzą twej miłości,

Jak świecę na wietrze rozpalonego." *

Otwieram buzię, ale nie mam pojęcia co powiedzieć.

Harry odzywa się pierwszy. – Nadajesz temu znaczenie, Charlie. – szepcze, a jego twarz odpoczywa niedaleko mojego ramienia. Kiwam głową, nie mogąc nic poradzić na łzy zbierające się w kącikach moich oczu.

W przeciągu kilku minut, w ciasnym uścisku wojownika, może nawet mojego wojownika, zasypiam wsłuchana w delikatne chrapanie wydobywające się z jego ust.

~~

Harry budzi się rano, kiedy rozlega się pukanie do drzwi. Otwieram oczy, niezadowolona z tego, że zabrał swoją rękę z mojej talii.

- Ktoś jest za drzwiami. – mówi zrzędliwym, porannym głosem. Kiwam głową i wstaję, zabierając ze sobą koc, aby zakryć nogi. Otwieram drzwi, a moja szczęka opada w dół.

- Um, Niall. – szepczę, a on wędruje wzrokiem za moje plecy.

- Liam powiedział mi, że wyjechałaś, ale przyszedłem tu z nadzieją, że jednak tego nie zrobiłaś. – mówi cicho, a ja powoli kiwam głową.

- Harry tu jest? – pyta, a jego oczy przez moment wyglądają na zimne i zranione. Obracam się na Harry’ego i przez moment wmawiam sobie, że wcale nie widziałam na jego twarzy złośliwego uśmiechu. Szybko wypycham Nialla z pokoju i zamykam za sobą drzwi.

- Spałaś z nim? – pyta Niall łamiącym się głosem. Natychmiast potrząsam przecząco głową, ale nic nie jest w stanie usunąć spojrzenia jego oczu z moich myśli.

- Nie! To długa historia Niall… - zaczynam mówić, ale przerywa mi.

- Oczywiście, że tak. To zawsze jest ‘długa historia’. Naprawdę myślałem, że jesteś lepsza od innych. – mówi cicho Niall, robiąc krok w tył.

Ogień przechodzi przez moje ciało na jego słowa. – Dlaczego tu jesteś? – szepczę. Niall przewraca oczami i wyjmuje dwa kawałki papieru. Wręcza mi jeden z nich.

- Spójrz. – mówi cicho.  Widzę zdjęcie mojej matki, wydrukowane na kartce. Moje serce zatrzymuje się, gdy w końcu zauważam jedną rzecz. Ma założony medalion. To jest JEJ medalion.

- Ale to nie ma żadnego sensu. – szepczę.

- Ma. – kręci głową Niall, wręczając mi drugą kartkę. Niall łapie mnie, zanim tracę siłę, żeby ustać na nogach.

Słowa bardzo dużego nagłówka oślepiały moje oczy.

„ Evelyn Parker ogłoszona za zaginioną zaraz po zniknięciu córki Charlie Parker.”

_______

* Wiersz: "I am not yours" - Sara Teasdale

_____________________________________________________________________________

Jeśli przeczytałaś to proszę zostaw komentarz, będzie mi bardzo miło! :) 

~~

Chciałabym tylko przypomnieć, że autorką tego fanfiction jest haleysayshello, a ja jestem tu tylko od tłumaczenia. Zwracam też uwagę na to, że 'informacja od autorki' pod poprzednim rozdziałem nie była ode mnie tylko właśnie od haleysayshello.

-

Witam wszystkich nowych czytelników i pozdrawiam też tych, którzy są tu ze mną od początku :D Dziękuję komentującym i tym piszącym na Twitterze! 

Cute as a Button every single one of you! :D 

Buziaki :*
#deceptionPL
http://ask.fm/deception_pl