20. Nieznane

- Charlie? – szepcze Harry, kiedy ja wpatruję się w okno. Od równo pięciu minut jedziemy samochodem w kompletnej ciszy. Spoglądam w jego przejrzyste, zielone oczy i marszczę brwi.

- Kto zrobił ci tę bliznę? – pyta.

- Nie powiem ci tego… Jeszcze nie teraz. – mamroczę, a Harry parska obrażony.

- Ale zamierzasz? Zamierzasz mi to powiedzieć, prawda? – brzmi jak mały chłopiec.

- Mówiłam, że to zrobię, czyż nie? – wpatruję się w jego profil. Z każdym mijanym skrzyżowaniem czuję coraz mocniejszy uścisk w brzuchu.

‘Nie skrzywdziłbym twoich przyjaciół‘ – powiedział.

‘Z tego, co wiem to możesz być nawet ty’ – stwierdziłam.

Wspomnienie jego spojrzenia pełnego bólu przemyka przez moje ciało i otwiera serce. Przez chwilę wierzę we wszystkie rzeczy, w które nie powinnam. 

1. Harry Styles może być całkiem przyzwoitym facetem. 

2.  Harry Styles może faktycznie się o mnie troszczyć. 

3. Harry Styles nigdy by mnie nie skrzywdził.

W międzyczasie jakieś 30 innych myśli przelatuje mi przez głowę, na co zamykam z frustracją oczy i opieram głowę o okno. Wiem co on zamierza, nauczyłam się nie wierzyć w to, co podpowiada serce. Bo to jest zawsze nieuniknione zło.

- Jesteśmy. – dotyka mojego ramienia i przez chwilę wyobrażam sobie jego ręce wślizgujące się na moją szyję i zaciskające się na niej, nie dając mi żadnej drogi ucieczki. Zaciskają się tak mocno, że nie mogę już dłużej słyszeć krzyku Ellie.

- Proszę Charlie. – szepcze, wyciągając mnie z mojej iluzji.

- Nie musisz tego robić.

- Dlaczego? Boisz się tego, co o tobie pomyślę? – pytam cicho, a on zagryza swój policzek od środka.

- Jestem zjebaną osobą. – odpowiada, spuszczając wzrok.

- Wiem. – na mojej twarzy pojawia się uśmiech, który przez moment zostaje odwzajemniony.

- Możesz obiecać mi jedną rzecz? – pyta, kiedy dotykam dłonią klamki. Obracam twarz w jego kierunku.

- Nie zmienisz tego, co o mnie myślałaś do tej pory.

- Nie mogę ci tego obiecać. – mówię bez tchu i w końcu to naprawdę mnie uderza. Jestem tutaj, w miejscu, które nawiedza mnie podczas moich koszmarów. Jestem tu po to, żeby iść gdzieś, gdzie jest niebezpiecznie, mimo, że nawet tego nie chcę.  Ale wiem, że muszę. Muszę to zrobić dla Nialla i Dominique i dla tych, którzy chcą żebym tam była.

Skoro zrobiłam coś źle, muszę to teraz naprawić.

- Nie możesz nic na to poradzić, Charlie. – odzywa się, a ja zapadam się w fotel, moje palce drżą.

- Poradzić na co? – pytam.

- Pasujesz do opisu. Dlatego Louis i Zayn tak bardzo ciebie chcą. Jesteś warta więcej pieniędzy, niż możesz sobie wyobrazić. – szepcze, a jego słowa wbijają nóż w moje serce.

- Chciałeś mnie z powodu pieniędzy, prawda? – pytam, a on przytakuje głową.

- Od chwili, kiedy zobaczyłem cię w kawiarni. Miałaś być moja. Wiedziałem, że sprowadzenie cię tutaj to kwestia kilku dni… Miałem sprawić, że się we mnie zakochasz i nakłonić… nakłonić do zrobienia wszystkiego, co powiem. – przełyka ślinę, a ja borę głęboki oddech.

- Ale tamtej nocy, na imprezie, przysięgam, że zobaczyłem Julię. Julia nigdy nikim się nie przejmowała. Była odporna ta tych wszystkich dupków, tak jak ty. I twój uśmiech… Zobaczyłem twój uśmiech i zdałem sobie sprawę, że nie mogę cię tu przyprowadzić. Zalewało mnie dziwne uczucie, które rosło we mnie za każdym razem, gdy myślałem o wszystkich kolesiach pożerających cię wzrokiem . – wyjaśnia cicho.

Właśnie otwiera przede mną całe swoje serce.

Chcę go powstrzymać.

Muszę go powstrzymać.

- Harry. – przerywam mu, niezdolna, żeby zaczerpnąć powietrza.

- Wiem, wiem. – wzdycha, odpinając swój pas. Wyskakuję z auta, zanim zdąży otworzyć mi drzwi, chociaż nawet nie wiem, gdzie idziemy.

- Trzeba wejść w tę boczną uliczkę, dokładnie tam. – pokazuje ręką Harry. Krzywię się. Oczywiście.

- Złap mnie za rękę. – instruuje, pojawiając się obok mnie. Waham się, a on ciasno oplata moją dłoń swoją. Schodzimy w dół ulicy, dopóki nie docieramy do drzwi. Harry puka i natychmiast otwiera nam jakiś mężczyzna. Jest ogromny. Myślę, że jakieś trzykrotnie większy ode mnie.

- Jest dziś Szef? – mamrocze Harry.

- Załatwia sprawy na mieście. – burczy ochroniarz i spogląda na mnie.

Zauważa nasze splecione dłonie i mruży oczy.

- Ładna ta mała. – bełkocze, a Harry krótko kiwa głową, ciągnąc mnie za dłoń i wpychając w ciemność.

Fioletowo- niebieskie światła oślepiają moje oczy.

- Co to za miejsce? – szepczę, rozglądając się. Środek pomieszczenia wygląda jak normalna restauracja. Ma kształt okręgu, który otoczony jest przez coś co wygląda jak wielkie kurtyny. Zaczynam żałować, że tu przyszłam.

Harry prowadzi mnie do baru i zamawia drinka.

- Poproszę Virgin. - mówię do barmana, który nawiązuje ze mną kontakt wzrokowy. Uśmiecha się. Harry mocno ściska moją dłoń, a ja ukrywam twarz w jego ramieniu.

- Mam cię. – nie jestem pewna, czy właśnie to usłyszałam przez dudniącą głośną muzykę. Kiedy mój drink jest przygotowywany, rozglądam się po wszystkich stolikach. Żadnych dziewczyn. Ani jednej. Wszystkie stoliki są zajęte przez mężczyzn w garniturach, ich portfele i bogactwo wypisane na czole. Siedzą i śmieją się, kurczowo trzymając coś, co wygląda jak paragony. Kilkoro ogląda telewizję, inni siedzą cierpliwie, wyglądając jakby czekali na swoje nagrody.

Zaczynam…

- Proszę, kochanie. – odzywa się barman, a Harry piorunuje go wzrokiem. Zabiera drinka i podaje mi go. Szybko opróżniam szklankę, rozkoszując się słodkim połączeniem wiśni z arbuzem.

- Jest nowa. – oświadcza mężczyzna. Obracam się na moim krześle, aby znaleźć się twarzą w twarz z dwoma mężczyznami. Nie, jednak nie z dwoma. Właściwie to więcej niż trzech facetów podeszło do baru, zbierając się wokół Harry’ego i mnie.

- Kim jest ta urocza dama? – odzywa się jeden z nich, dotykając mojego ramienia. Harry szybko mnie zasłania, kręcąc głową.

- Nie nią.

- Ale wygląda jak jedna z tych, którą kupiłeś w zeszłym roku. Była zabawna. – mężczyzna uśmiecha się, a ciało Harry’ego momentalnie sztywnieje tak, że prawie wyślizguję się z jego uścisku przez rażący ból.

W zeszłym roku?

Julia?

Oh nie.

- Jeśli nie zamierzasz się nią podzielić to wykonuj porządnie swoją robotę i przyprowadź tutaj kogoś użytecznego. – ostrzega barman, a Harry odwraca się z powrotem w moim kierunku. Podnosi mnie za ramię i ciągnie na drugą stronę stołu. Ta mała kłótnia sprawia, że oczy wszystkich zwracają się na mnie.

- Dzwonek niedługo zadzwoni. – szepcze ostrożnie Harry.

- Jaki dzwonek? – prawie krzyczę.

Czuję ból w sercu. Wiem, że nie powinnam była nigdy tu przychodzić. Ani nie ufać mojemu instynktowi, czy czemuś zwanemu ‘odwagą’. Jestem głupia i tyle. Myślałam, że mogę tu przyjść i powiedzieć kilkoru ludziom, że mają się odczepić od moich przyjaciół, ale nic z tego. To jest coś większego, niż mi się wydawało. Wiem, że to coś…

Ding.

Dzwonek odzywa się z głośnym piskiem i wszyscy mężczyźni wstają od swoich stolików, opuszczając część restauracyjną. W pięciu, albo dziesięciu osobowych grupkach idą w stronę miejsca oddzielonego kurtynami, przez które lekko prześwituje niedawno zapalone światło.

- Co to jest? Gdzie ty mnie zabrałeś? – piszczę, panikując kiedy Harry dotyka mojego ramienia. Czuję się zażenowana, duży napis ‘Jesteś pieprzoną idiotką’ wzburza alarm w mojej głowie. Obserwują mnie chciwe spojrzenia, nie czuję się bezpieczna.

- Chodźmy stąd, wiedziałem, że nie powinienem cię tu zabierać. – mówi zdenerwowany, szybko owijając swoją rękę wokół mojej talii.

- Alyssa jest za kurtyną numer 3, Harry. Nie chcesz jej zobaczyć? – barman staje naprzeciwko nas. Czuję, że mam dość.

- Kim jest Alyssa? – szepczę, a uścisk Harry’ego na moim łokciu zacieśnia się. Odrzuca mnie fakt, że jestem tak zagubiona i przestraszona, a on nawet nie raczy mi odpowiedzieć. Szybko wyrywam się spod jego ramienia i biegnę do kurtyny numer 3, ignorując jego krzyki za moimi plecami.

Wślizguję się pomiędzy zasłony i muszę zmrużyć oczy, żeby upewnić się, że to co widzę jest prawdziwe.

- Charlie, pozwól mi wytłumaczyć. – mówi cicho Harry, który zaraz pojawia się obok mnie. Obserwuję mężczyznę krążącego po ringu, bardzo zaangażowanego w walkę. Zamiast krzyczeć, albo uciec, kontynuuję oglądanie w kompletnym szoku.

- Która to Alyssa? – szepczę. Harry patrzy na mnie przez dłuższą chwilę.

- Ta w niebieskim. – odpowiada. Mówi o tej w niebieskich stringach. Nie mogę pojąć tego, co widzę.

- Więc to jest co robisz? Handlujesz kobietami? – szepczę przerażona, kiedy Harry wpatruje się we mnie.

- Nie. – odpowiada zbyt szybko. Kręcę głową i podchodzę bliżej do tłumu mężczyzn, obserwujących dwie nagie kobiety. One walczą. Widzę siniaki i pocięcia na ich opalonych skórach. Obydwie z długimi, brązowymi włosami, które przyklejają się do ich mokrych od potu pleców. Nie ma żadnego sędziego. Ponieważ nie ma tu żadnych zasad.

Harry znowu jest obok, ale nie dotyka mnie, myślę, że wie, że nie pozwoliłabym mu na to. Wszystkie te obrzydliwe świnie naokoło mnie krzyczą i wiwatują, kiedy jedna z dziewczyn siedzi na drugiej podduszając ją. Dotykam ostrożnie mojej szyi.

- Co z tobą? – obracam się do niego po minucie obserwowania jak tamte dziewczyny warczą i kopią się. Nie wyglądają już jak kobiety… wyglądają jak lwice.

Spogląda w moje załzawione oczy i zamyka swoje.

- To jest to, co robię Charlie. Jestem kimś, kto zwany jest tu łowcą. – mówi głośno, przekrzykując odrażające wiwaty.

- Przyprowadzam tu dziewczyny w wieku od 16 do 20 lat. Sprawiam, że się we mnie zakochują, ufają mi, a wtedy zostawiam je tutaj.

Czuję, że żółć podchodzi mi do gardła, kiedy kolejne słowa opuszczają jego usta: - Kiedy wracam tu każdego dnia, nie są już dłużej tymi osobami, którymi były kiedyś. Dziękują mi za to, że je tu przyprowadziłem z powodu pieniędzy, ale ja naprawdę nie wiem co się z nim dzieje, kiedy stąd wychodzę. Nie chce wiedzieć.

- Nie rozumiem. – mówię bez tchu. Niekontrolowane łzy spływają mi po policzkach.

- Kim są ci mężczyźni? Dlaczego tu są? Żeby oglądać walkę kilku biednych prawdopodobnie odurzonych narkotykami kobiet? – szepczę.

- Te kobiety zostają tu i zakochują się w pieniądzach. Ja także. Oni też. Wszyscy, którzy tu są. Walczą i ta, która zwycięży dostaje pieniądze.

- A ci mężczyźni?

- Mężczyźni się zakładają. Stawiają na jedną z dziewczyn, a jeśli ona wygrywa, wtedy dostają 15 minut z…

- Z przegraną. – kończę.

- To prostytucja. – mówię słabym głosem, a Harry kiwa głową.

Teraz rozumiem, dlaczego te dziewczyny są takie okrutne. Pragną pieniędzy. Nie chcą być seksualnymi zabawkami tych mężczyzn, dopóki nie będą do tego zmuszone.

- I walki odbywają się za każdą kurtyną? – pytam. Harry przytakuje. Nigdy w życiu nie czułam się tak zniesmaczona.

- A Louis i Zayn… oni chcieli zabrać mnie tutaj i… - mój głos się łamie, a kolana drżą. Otaczający mnie mężczyźni podchodzą bliżej ringu, ale ja nie ruszam się z miejsca, próbując nie dopuszczać do siebie tego potwornego hałasu. Zostaję zgarnięta przez Harry’ego zanim zdążę zdać sobie z tego sprawę.

- Tak mi przykro Charlie.

Kręcę się niespokojnie w jego ramionach, dopóki nie stawia mnie na ziemi. Znowu wracam spojrzeniem do ringu. – Wyglądam jak one. – pociągam nosem.

- Wyglądasz jak każda z nich, Charlie. – przytakuje Harry. Dlaczego?

Nie mogę się zmusić, żeby go o to zapytać.

Tak bardzo, jak Harry namawia mnie do wyjścia stąd, ja stoję i oglądam, dopóki walka się nie kończy. Przegrana dziewczyna mdleje. Najgorsza jest świadomość, że obudzi się samotna w jednej z bocznych sypialni z niecierpliwie czekającym mężczyzną.

Ostatecznie wygrywa ta w różowych stringach. Przynajmniej mogli przykryć arenę. Ale nadal to wszystko jest zbyt widoczne.  Łapię się za brzuch, myśląc o tym wszystkim. Obserwuję leżącą dziewczynę  – Alyssę, która jest ciągnięta po ziemi.

- Była z Paryża. – mówi cicho Harry. Przenoszę na niego wzrok i zaciskam usta.

- Nie sprowadzamy tu miejscowych dziewczyn, to nie byłoby dla nas bezpieczne. Wyjeżdżamy w podróże służbowe.

Ale ja jestem miejscowa… cóż, nie do końca.

- To porwanie.

- Coś w tym rodzaju. – odpowiada cicho.

- Nie przychodzą tu z własnej woli. To porwanie. – kipię z wściekłości, zaciskając zęby.

- Ale zostają z własnej woli. – oświadcza Harry, obserwując jak mężczyźni, którzy wygrali otrzymują świstki papieru. Na Alyssę.

- I to sprawia, że czujesz się lepiej?

- Nie. – potrząsa głową. Wiem, że to prawdopodobnie moje przewidzenia, ale widzę, że ma zaszklone oczy.

W kompletnej frustracji i zagubieniu, odpycham Harry’ego i podchodzę do ringu, dotykając barierek.

- Nowa? – odzywa się głos niedaleko mnie. Podnoszę wzrok na dziewczynę, która wygrała walkę. Ma na sobie szlafrok w panterkę i sączy coś z różowego kubka.

- Nie. – odpowiadam ostro, a ona posyła mi uśmiech, pokazując swoje błyszczące zęby.

- Oh Harry. Cudownie cię znowu widzieć. – uśmiecha się, spoglądając za moje plecy. Obracam się i obserwuję jak podchodzi do Harry’ego. A potem namiętnie przykleja swoje usta do jego ust. A on jej nie odpycha.

Zdaję sobie sprawę, że zaciskam z całej siły dłoń na barierce. – Nie powinno cię tu być, kotku. – mówi i wraca do swojego drinka, przechodząc obok mnie i siadając przy jednym ze stolików koło ringu.

- To jasne, że nie masz tego, co trzeba… - uśmiecha się złośliwie.

- Miranda. – przerywa jej ostro Harry.

- Ty. – obracam się w jego stronę, piorunując go wzrokiem.

- Odpieprz się. – warczę, a on wpatruje się intensywnie w moje oczy. Odwracam się z powrotem do Mirandy, posyłając jej fałszywy uśmiech.

- Nie muszę walczyć nago, żeby wiedzieć jak jestem silna. – szepczę.

- Ani ja. Mogę bić się w ciuchach i nawet wtedy zostawię cię tam nieprzytomną. – uśmiecha się. Prześlizguje się szybko między barierkami i rozciąga się. Mężczyźni, którzy stoją w kolejce, zaczynają się jej przyglądać, czekając na wejście do oddzielnego pokoju po swoje osobiste 15 minut.

- Chodźmy. – Harry szarpie za moje ramię, ale wyrywam mu się. Jest tak samo obrzydliwy, jak wszyscy inni w tym pomieszczeniu. Podnoszę wzrok na Mirandę.

- Współczuję twoim rodzicom. – mówię, a jej nozdrza zaczynają drgać.

- Wskakuj tutaj, mała suko. – warczy, a ja właśnie zdaję sobie sprawę z rozmiaru jej źrenic. Wyglądają jak zmutowane, prawdopodobnie została odurzona.

- Nie chcę z tobą walczyć.

- Boisz się. – śmieje się.

- Jestem silniejsza niż myślisz. – szepczę, zaciskając dłonie w pięści tak mocno, że czuję paznokcie wbijające się w moją skórę.

- Udowodnij to, cipko. – chichocze i wtedy, dostaje to czego chciała.

- Charlie! – Harry próbuje mnie złapać, ale jestem szybsza i prześlizguję się pod barierkami, wskakując na ring.

- Dawaj, śmieciu. – mówię bojowo, podnosząc dłonie do pozycji, którą wbijał mi do głowy mój terapeuta każdego dnia, w razie, gdybym została ponownie zaatakowana, więc wiedziałam co robić. Ale zamiast zadać cios, Miranda uśmiecha się… czeka kilka sekund na wyimaginowany dzwonek… i wtedy atakuje.

 ______________________________________________________________________

Jeśli przeczytałaś to proszę zostaw komentarz, będzie mi bardzo miło! :)

~~

Chciałabym tylko powiedzieć, że rozdziały mogą pojawiać się teraz trochę rzadziej, niż do tej pory. Przepraszam :< 

#deceptionPL

http://ask.fm/deception_pl