33. Tygrys kontra wiewiórka

Rozdział zawiera treści przeznaczone dla osób pełnoletnich.

~~

- Mogę ci coś pokazać? – szepcze Harry, przerywając spokojną ciszę, którą do tej pory zakłócało tylko bicie naszych serc.

Zastanawiam się nad odpowiedzeniem czegoś złośliwego, ale zamiast tego przytakuję głową. Jeśli to będzie coś, co pomoże mi rozgryźć prawdziwego Harry’ego… Wchodzę w to. Harry posyła mi wielki uśmiech i podnosi mnie ze swojego brzucha. Łapie koc z innej kanapy i otula mnie nim.

- Zostań tutaj. Zaraz wrócę. – rzuca w moim kierunku i pędzi do jednej z sypialni.

Czekam kilka minut, biernie pocierając palce od stóp, aby pozbyć się lodowatego uczucia. Kusi mnie, aby przejść na drugą stronę pokoju, żeby rozpalić ogień w kominku i podnieść trochę temperaturę powietrza, ale to by znaczyło, że moje stopy musiałyby dotknąć zimnej, drewnianej podłogi.

To nie jest zbyt kuszące.

Dwie minuty później robi się jeszcze zimniej, zbyt zimno. Wygrzebuję się spod koca i rozkładam go na podłodze, aby ochronić moje stopy przed zetknięciem się z lodowatą powierzchnią. Szybko przechodzę po nim prosto do kominka i kucam.

Szukam przełącznika gazu, ale nie znajduję go. Pochylam ostrożnie głowę, wyginając moje plecy, żeby móc rozejrzeć się w środku murowanego komina.

- Lubię takie widoki. – słyszę wołanie, bezpośrednio za mną. Jego głos straszy mnie, szybko wyczołguję się z kominka i zakrywam moje piersi.

Moje policzki muszą być czerwone jak pomidory, ponieważ Harry patrzy na mnie, jakbym była nowonarodzonym dzieckiem.

- Zamknij się. – mówię, zanim zdąży otworzyć swoją buzię. Kiedy wstaję i otrzepuję swoją piżamę, zauważam w co Harry jest ubrany.

- Wyglądasz jak kowal. – parskam, a Harry marszczy brwi.

Ignoruje mój komentarz i w odpowiedzi przewraca oczami. – Położyłem trochę ciuchów dla ciebie na moim łóżku. Nawet jeśli nie chcesz, załóż na siebie wszystkie warstwy. To jedyny sposób, żeby było ci ciepło. – patrzy na mnie ojcowskim spojrzeniem.

Nie, żebym znała swojego prawdziwego ojca.

Ta nagła myśl sprawia, że robi mi się słabo i wiem, że Harry to zauważa, ponieważ w sekundzie znajduje się obok mnie. Opieram dłoń o drewnianą ścianę, aby się podeprzeć i biorę głęboki oddech.

- Co się stało? – szepcze Harry. Patrzę w jego proszące oczy i przez chwilę… Planuje mu opowiedzieć o wszystkim.

Ale wiem, że nie mogę. To nie jego sprawa. Nie chcę, żeby wiedział, że mój własny ojciec mnie zgwałcił. Nie chcę, żeby patrzył na mnie jak na umierającego szczeniaka. Poradzę sobie z tym sama.

Tak jak powiem mu, że musi mnie zabrać dziś wieczorem do miasta, żebym mogła zadzwonić do mojego… taty.

- Wszystko w porządku. Um, pójdę się przebrać. – mamroczę, mijając go i słysząc jego westchnienie za moimi plecami. Dźwięk nagłego trzaskania ognia w kominku sprawia, że włoski na mojej szyi stają dęba.

Szybko przyśpieszam kroku, wychodząc z salonu i zamykając za sobą drzwi.

Z łatwością wskakuję w spodnie narciarskie i kozaki, w końcu zapinając futro, pod którym mam trzy bluzki. Rzucam na siebie spojrzenie w lustrze i odruchowo opada mi szczęka, a głośne westchnienie opuszcza moje usta.

Przede mną stoi naturalnych rozmiarów Oompa Loompa*.

Drzwi otwierają się i napotykam spojrzenie Harry’ego. Zakrywam się, jakbym  była nago i gromię go wzrokiem.

- Przepraszam… słyszałem jęknięcie i pomyślałem, że może…

- Harry nie musisz się o mnie martwić. – krzywię się. To właśnie dlatego nie mogę mu powiedzieć. Nawet jeśli tymczasowo ma passę na bycie miłym to trzeba brać pod uwagę, że nie potrwa to wiecznie

- A swoją drogą wzdychałam, ponieważ wyglądam jak gruba wiewiórka.

Nagły wybuch śmiechu opuszcza usta Harry’ego, a ja wpatruję się w niego. Biorę kartonik z chusteczkami z szafki nocnej i z całej siły rzucam nim w niego.

Jego śmiech zamiera, a oczy rozszerzają się.

O cholera.

Upada na podłogę, trzymając się za krocze i potrząsa głową w udręce. To już drugi raz, jak mu to zrobiłam.

Nie wiem, czy mam czuć się z tego dumna, czy też ma być mi przykro.

Oczywiście poczucie winy wygrywa, więc pomagam mu podnieść się z podłogi i uśmiecham się do niego.

- Nie zadzieraj z wiewiórką. – puszczam mu oczko,  odsuwając się od niego, żeby mógł stanąć o własnych siłach.

~~

Wychodzimy z domu prosto w jasne zasypy śniegu i muszę zatrzymać się na chwilę tylko po to, żeby zapamiętać ten piękny widok. Harry uśmiecha się do mnie, a ja odwzajemniam się tym samym.

Nie mogę przeżyć tego, że jego dobry nastrój trwa tak długo.

Może izolacja właśnie to robi z ludźmi. Zabiera ich z dala od problemów, stresu, zostawiając im coś w rodzaju.. uprzejmości.

- Więc, co chcesz mi pokazać? – odzywam się w końcu, kiedy zanurzam moje buty głęboko w śniegu.

- Chodź za mną. – instruuje, prowadząc mnie w stronę lasu. Obracam się na domek i myślę o jego mamie, zastanawiając się, co musiała czuć w tamtym krótkim momencie, kiedy zdała sobie sprawę, że wilk, którego spotkała był jedynie maską dla krwiożerczej bestii.

- No dalej wiewiórko! – woła Harry, będąc już jakieś 10 stóp przede mną. Ruszam się z miejsca, żeby go dogonić i chowam ręce do kieszeni futra. Harry w końcu zatrzymuje się przed wielkim drzewem i zaciąga się mroźnym powietrzem.

- Drzewo. – oświadczam.

- Nie zwyczajne drzewo. – unosi brwi. Powoli podnosi dłoń w kierunku kory i zaczyna zagłębiać w niej paznokcie. Mrużę oczy, przyglądając się jego poczynaniom.

W końcu łapie paznokciami cienki kawałek kory i odchyla go lekko. Widzę jego imię wyryte w pniu drzewa.

Harry

+

Gemma

Czytam.

- Gemma to moja siostra. Miałem 10 lat, gdy to napisaliśmy. Była przerwa jesienna i oczywiście moja mama odmówiła przyjechania tutaj, więc pozwoliła Gemmie, żeby mnie tu zabrała.

- Dlaczego akurat to drzewo? Z tych wszystkich naokoło? – pytam.

Wzrusza ramionami. – Było osamotnione. Wszystkie drzewa tworzyły skupiska, co mi się nie podobało. Gemma twierdziła, że to drzewo jest brzydkie i stoi zupełnie samo. Ale zabawne było to, że ja zawsze myślałem, że akurat ono jest najpiękniejsze. – mówi, a jego oczy prześwietlają moje.

- To miłe. – mówię, próbując ustabilizować bicie mojego serca, które przyśpieszyło przez sposób w jaki na mnie patrzył.

Posyła mi spojrzenie typu: ‘to wszystko, co masz do powiedzenia?’, a ja chichoczę.

Ostrożnie puszcza kawałek kory, aby z powrotem mogła przylec do drzewa, a kiedy to robi, ja wpatruję się w śnieg. Zanim szansa przemknie mi koło nosa, lepię śnieżkę i rzucam w tył jego głowy.

W sekundzie kiedy wydaje warknięcie, ruszam sprintem przed siebie, wybuchając śmiechem. Chowam się za największym drzewem jakie znajduję i łapię oddech.

- I tak cię znajdę! – krzyczy, będąc kilka drzew dalej.

Cholera.

Moje tętno przyśpiesza, kiedy rozglądam się najpierw w prawo, potem w lewo. Szybko wybieram swoje lewo.

Zła decyzja!

Śnieżka trafia prosto w moją twarz. Wycieram spływający po moim nosie śnieg i krzywię się.

Stoi naprzeciwko mnie z pewnym siebie uśmieszkiem na twarzy.
– Wybacz, ale wierzę, że wcześniej chciałaś powiedzieć: nie zadzieraj z kręconowłosym przystojniakiem. – mówi, trzepiąc rzęsami. Czuję, że zaczynam gotować się w środku, więc szybko lepię kulkę ze śniegu i rzucam w niego. Robi szybki unik, odwdzięczając się kolejną śnieżką, która tym razem trafia w moje ramię. Jeszcze bardziej zła, zbieram śnieg w ogromną kulę i celuję w jego stronę, a kiedy nonszalancko schodzi jej z drogi, mam ochotę krzyczeć.

Oczywiście, że potrafi robić uniki, przecież jest rajdowcem.

Harry śmieje się, ponieważ ta bitwa rozgrywa się pomiędzy tygrysem, a wiewiórką. Wykorzystuję moją szansę na ucieczkę, kiedy schyla się, żeby ulepić kolejną śnieżkę.

Gdzie mam uciec?

To pytanie uderza mnie, kiedy zatrzymuję się koło szopy, niedaleko domku Harry’ego. Oddycham wystarczająco głośno, żeby mnie usłyszał, więc zakrywam sobie usta rękawem futra. Słyszę kroki za szopą i zamykam oczy w oczekiwaniu.

Wiem, że Harry cieszy się na samą myśl o wyskoczeniu znienacka i przestraszeniu mnie z wiaderkiem śniegu, które zaraz wyląduje na mojej głowie.

Ta myśl wywołuje mały uśmiech na mojej twarzy.

Dopóki nie słyszę krzyku Harry’ego: - Charlieeeeeee. Gdzie jesteeeeeś? – ale jego głos nie dochodzi z bliska. Jest co najwyżej tak daleko, gdzie byliśmy, kiedy zaczynaliśmy.

Słyszę odgłos kroków za szopą i moje serce zamiera.

Każdy nerw w moim ciele wie, że to nie są kroki Harry’ego.

Myślę o wzywaniu pomocy, ale prawda jest taka, że Harry nie zdążyłby przybiec tu na czas.

- Charlie? – nagle głos Harry’ego odzywa się niedaleko mnie i słyszę, że kroki zza szopy zaczynają się oddalać. Szybko wychodzę przed szopę i patrzę w stronę lasu w poszukiwaniu sylwetki, cienia, czegokolwiek, ale cokolwiek to było… zniknęło.

Harry podchodzi do szopy ze zmartwionym wzrokiem.

- Nie odpowiadałaś, więc myślałem, że wróciłaś z powrotem do domu, zbyt przestraszona mojego ataku. – uśmiecha się. Wiem, że widzi niepokój w moich oczach, ponieważ sięga do moich kieszeni i odnajduje moje dłonie.

- Słyszałam kroki. – wypalam, a Harry mruży oczy.

- Ukryłam się z przodu szopy i myślałam, że to ty, ale byłeś zbyt daleko. Kiedy się zbliżyłeś… uciekły.

Harry delikatnie ściska moje dłonie. – Najbliższy dom jest pół mili stąd. Nie sądzę, żeby ktokolwiek tam był. To prawdopodobnie liście, albo może szop. – uspokaja mnie Harry. Przytakuję głową i odwzajemniam uścisk dłońmi, przezornie zerkając za siebie.

- Chcesz wejść do środka? – pyta, a ja kiwam głową, podążając za nim.

Jego dłoń nadal trzyma moją, kiedy idzie przede mną, a ja nie mogę nic poradzić na to, że ciągle rozglądam się naokoło. Moje oczy bacznie śledzą każdy ruch drzew i śniegu naokoło, w razie, gdyby…

Pole widzenia szybko mi się zmienia, kiedy moja twarz ląduje w śniegu. Obracam się na pniak, o który najwyraźniej się potknęłam i wycieram śnieg z twarzy.

- Pozostawić cię samej sobie. – Harry kręci głową, podając mi dłoń. Sięgam po nią, ale kiedy przekręcam nogę, niski pisk opuszcza moje usta.

- Co się stało? – Harry klęka koło mnie, kładąc mi ręce na ramionach.

- Moja kostka. Musiałam ją skręcić. – mówię, ostrożnie przenosząc nogę nad pniakiem.

Harry bez słowa bierze mnie w swoje ramiona. Patrzę na niego zaskoczona.

- Nie masz nic przeciwko niesieniu małej, grubej wiewiórki przez całą drogę do domu? – mówię, unosząc brwi.

- Eh, to nie jest aż tak daleko. Jeśli nie sprostam zadaniu, będę cię po prostu ciągnął za sobą. – posyła mi łobuzerski uśmiech. Jęczę i uderzam go w ramię, ale on jedynie zacieśnia swój uścisk wokół mojego ciała.

Wykorzystując sytuację, opieram moją głowę o jego klatkę piersiową i wsłuchuję się w spokojny rytm bicia jego serca.

~~

Siedzę na kanapie w nowych, ciepłych ciuchach, owinięta w koc, kiedy Harry przygotowuje w kuchni gorącą czekoladę. Moja kostka odpoczywa na krawędzi kanapy, czekając na worek z lodem od Harry’ego.

Zastanawiam się, kiedy zamierzam mu powiedzieć, że musimy stąd wyjechać.

Nie wiem, co się stanie, kiedy wrócimy do Londynu, zwłaszcza, że odurzył mnie, abym tu przyjechała. Ta myśl nadal sprawia, że krew gotuje mi się w żyłach.

- Piankę? – krzyczy Harry.

- Poproszę! – odpowiadam, wtulając się w koc.

Harry przychodzi kilka chwil później z dwoma kubkami i paczką groszku. Siada na kanapie i ostrożnie podwija moje spodnie od piżamy, przykładając groszek do spuchniętej kostki.

- Jesteś straszną niezdarą. – chichocze, a ja wzruszam ramionami.

- Wszystko zostaje… - przerywam. Chciałam powiedzieć ‘w rodzinie’, ale to słowo już nic dla mnie nie znaczy.

Mogłam odziedziczyć moją niezdarność od Gary’ego Longsmitha.

Moje nazwisko równie dobrze mogło brzmieć Longsmith, a nie Parker.

- Hej, żartowałem. – mówi Harry, kładąc rękę na moim udzie. Spoglądam w dół na jego dłoń i przełykam ślinię.

Harry szybko zabiera swoją rękę i sięga po kubek, biorąc z niego łyk czekolady. Robię to samo, próbując z całych sił zignorować napięcie seksualne, które właśnie powstało między nami. Ale uczucie, którego doznałam, gdy położył dłoń na moim udzie wysłało mnie na krawędź. Patrzę na niego przez krótką chwilę, a on obraca twarz w moją stronę. Jego oczy prześwietlają moje i w tej jednej sekundzie, nasze myśli są takie same. Odkładamy nasze kubki z prędkością światła i niezdolni oprzeć się pokusie złączamy nasze usta w jedność.

Jego język błaga moje wargi o wpuszczenie go do środka, a kiedy mu na to pozwalam, wślizguje się tam szybko, zderzając z moim. Oddaję mu pocałunki, kiedy on powoli się na mnie wspina, uważając, żeby nie dotknąć mojej kostki.

W tym momencie nie wiem, gdzie są moje granice.

Czuję się z tym wszystkim tak dobrze.

Dokonując prawie niemożliwego, odrywa swoje usta od moich i znaczy pocałunkami linię mojej szczęki, aż do policzka. Instynktownie odchylam głowę, wyginając szyję w jego kierunku i w sekundzie błądzi po niej wargami, dopóki nie znajduje idealnego miejsca, gdzie muska zębami moją skórę. Wyrywa mi się jęk. Czego? Podniecenia? Oczekiwania?

Nie znam tego uczucia, ale nie mam go dość. Naciskam swoją miednicą na jego, a on jęczy. Oddala swoje usta od mojej szyi i potrząsa głową.

- Nie możesz tego robić. Mężczyźni nie mają aż tyle samokontroli. – mówi, a jego loki delikatnie opadają mu na oczy.

- Nie chcę samokontroli, chcę ciebie. – mówię, a moje oczy się rozszerzają. Naprawdę to powiedziałam? Nie rozpoznaję już dziewczyny przemawiającej przeze mnie.

Ale nie obchodzi mnie to.

- Pocałuj mnie. – szepczę zachłannie i jego usta kolejny raz zatapiają się w moich. Tym razem figlarnie wślizguję się językiem do jego buzi i okręcam go wokół jego języka, łaskocząc samą jego końcówkę. On odsuwa się, aby wziąć oddech, a ja zagryzam wargę, chcąc więcej.

- Kurwa, tego też nie możesz robić. – mówi i zanim zdążę odpowiedzieć, zatapia zęby w mojej szyi, na co krzyczę z bólu połączonego z przyjemnością.

- Nie mów mi, że jesteś wampirem. – powoli wypuszczam powietrze, a on śmieje się w moją skórę, łaskocząc mnie oddechem.

Odrywa się od mojej szyi i patrzy na mnie z góry, kiedy oblizuje swoje różowe wargi.

- Nie… Jestem o wiele gorszy. – spojrzenie jego oczu sprawia, że czuję się dziwacznie, więc podnoszę dłonie i łapię za skrawek jego koszulki, pozbywając się jej z łatwością.  

Wpatruję się w jego wyrzeźbione pod skórą mięśnie, które drgają, kiedy pochyla się w kierunku moich ust.

Uśmiech na jego twarzy wysyła dreszcz, przebiegający mi po kręgosłupie, a jego dłonie odnajdują pierwszy guzik mojej koszuli. Patrzy na mnie ciepłymi, pytającymi o zgodę oczami, a ja nieruchomieję.

I wtedy, przytakuję głową.

Brutalnie, jak zwierzę zdziera koszulę z mojej skóry. Udaje mu się odpiąć mój stanik za pierwszym razem, na co się krzywię.

- Shh. – uśmiecha się łobuzersko.

Powoli pozbywa się do końca mojego biustonosza a ja zakrywam moje piersi. Wzdrygam się, gdy przyciska swój palec do mojej szyi.

- Tutaj też będzie potrzebny lód. – uśmiecha się, łaskocząc palcem moją teraz zaczerwienioną szyję. Potem pozwala swojemu palcowi wskazującemu powoli podążyć niżej, po drodze zahaczając o moje dłonie, aż w końcu dociera do mojego nagiego brzucha.

Nagle schodzi ze mnie i idzie do kuchni. Dopiero, gdy wraca wypuszczam oddech, który wstrzymywałam przez cały czas podczas jego nieobecności. Trzyma paczkę…

Pianek.

- Co… - zaczynam, ale przerywa mi.

- Shh kochanie.

Wraca z powrotem na kanapę, znowu nade mną górując. Przełykam ślinę.

Sięga w stronę stolika i zabiera z niego pianki, układając je w linię na moim brzuchu. Wtedy bez trudu pozwalam mu zabrać moje dłonie z klatki piersiowej.

Cichy jęk natychmiast opuszcza jego usta, kiedy spogląda w dół na moje ciało. Jego oczy są wygłodniałe; a dolne okolice brzucha są jeszcze bardziej wygłodniałe.

- Chyba potrzebuję lekarza. – mówię, wracając myślami do filmu, który oglądałam jakiś czas temu.

- Uleczysz mnie? – pytam figlarnie, a Harry zamyka oczy, wypuszczając powietrze nosem.

Powoli obniża swoją głowę do poziomu mojego brzucha i wpatruje się we mnie. Spojrzenie jego oczu wysyła wibracje do mojego gardła, które po chwili zamieniają się w jęk.

Wykorzystując szansę, sięga w dół i zgarnia piankę swoimi ustami. Wolno zbliża twarz do mojej, ocierając się o mnie swoimi biodrami i upuszcza piankę prosto do moich ust.

- Lepiej żuj szybko, chyba, że chcesz skończyć jak Chubby Bunny** - szepcze zadziornie, ale to wciąż brzmi seksownie. Boże, wszystko w nim jest takie seksowne. Podnosi następną piankę, przy okazji przejeżdżając językiem wokół mojego pępka i upuszcza ją do mojej buzi. Tym razem prawie wyrywam mu ją z jego ust i gryzę, oblizując swoje wargi.

Posyła mi spojrzenie pełne aprobaty, przejeżdżając językiem po mojej skórze w miejscu, gdzie leżała pianka.

W końcu sięga po ostatnią piankę i wsuwa ją pomiędzy swoje wargi, ale ja kładę dłonie na jego nagiej klatce.

- Ty ją zjedz, jesteś głodny. – mówię, oddychając ciężko.

- Nie jestem głodny pianek. – mówi i wypluwa ją za kanapę. Wtedy, zanim zdążę zaprotestować, jego usta odnajdują moją pierś, liżąc jej skrawek. Moje sutki natychmiast twardnieją i nie jestem pewna, czy to ja, czy to moje ciało głośno pojękuje w podnieceniu.  Dotyk jego ust, tam, sprawia, że wibruje każdy mięsień mojego ciała. Wszystko poniżej mojego pępka jest zaciśnięte, zbyt przestraszone, żeby narazić się na doświadczenie uczucia, którego właśnie doznaje górna część mojego ciała.

Ostrożnie przejeżdża językiem naokoło, wpatrując się swoimi zielonymi oczami głęboko w moje.

- Ssij. – mówię, a on stosuje się do moich słów, natychmiast obejmując zębami mój sutek. Unoszę moje biodra w górę, a on zaczyna ssać mocniej, ściskając drugą pierś w swojej dłoni.

- Tak jak teraz?  - pyta, kiedy bierze brodawkę pomiędzy swoje przednie zęby i powoli, bez wysiłku zasysa ją z powrotem. Przytakuję głową, usatysfakcjonowana tym nowym odczuciem, każda kość w moim ciele płonie.

- Oh, jest tyle rzeczy, które mógłbym z tobą zrobić Charlotte. – szepcze, znacząc językiem ścieżkę od mojego sutka z powrotem do miejsca na mojej szyi, gdzie tym razem jeszcze głębiej zatapia zęby.

Moja krew krzyczy.

Jego słowa sprawiają, że jęczę i chcę przycisnąć jego twarz z powrotem do moich piersi, żeby móc oddać się temu uczuciu na zawsze. Żeby móc się w nim zatopić.

Ale zanim Harry zdąży podnieść swoją głowę, aby pocałować mnie raz jeszcze, jakiś hałas na zewnątrz sprawia, że zastygamy w przerażeniu. Jego głowa strzela do góry, kiedy ja zakrywam swoją klatkę piersiową. Wszystko w moim ciele zamiera.

Dzwonek do drzwi.

________

* Oompa Loompa - to takie stworki z filmu "Charlie i fabryka czekolady."

** Chubby Bunny - wolałam zostawić to w oryginale, czasami spotykane w amerykańskich filmach, gdzie ludzie wpychają sobie do ust tyle pianek ile zdołają. Możecie zobaczyć w google grafika, jak to wygląda :D 

___________________________________________________________________________

Jeśli przeczytałaś to proszę skomentuj, będzie mi bardzo miło! :) 

#deceptionPL

http://ask.fm/deception_pl

~~

Mam nadzieję, że trochę odpoczeliście, bo to by było na tyle ze spokojnych rozdziałów w Deception :D 

Dziękuję za ponad 50.000 wyświetleń, JESTEŚCIE WSPANIALI <3