42. Odkrycie

Podnoszę wzrok na pordzewiały, stary budynek i marszczę brwi.

- Jak dużo czasu minęło odkąd ostatni raz się z nią widziałaś? – Niall stoi obok mnie, osłaniając moje ciało przed zimnym wiatrem.

- Nie więcej niż dwa lata. Powiedziałam mojej mamie, że potrzebujemy pieniędzy na moje studia i, że mam się lepiej.

- Ale kłamałaś.

- Wyjaśnia to moja ucieczka do Londynu. – zirytowana przewracam oczami.

- A więc przeniosła swoje biuro. Znalezienie go nie powinno być takie trudne. – Niall wzrusza ramionami, a ja piorunuję go spojrzeniem.

- Chodźmy do kawiarni. Możemy użyć tam komputera, żeby sprawdzić jej nowy adres. – nalegam.

Otulam się szczelniej kurtką, a Niall podąża za mną ulicą.

Słyszę za plecami dzwonek telefonu Nialla. Odwracam się powoli, a on wpatruje się w numer, drapiąc się po głowie.

- Kto to? – pytam, a Niall ucieka spojrzeniem od moich oczu.

- Jeśli to on, daj mi ten telefon. – mrużę oczy.

Kiedy nie odpowiada, porywam mu telefon z dłoni i naciskam zieloną słuchawkę.

- Charlie? – pyta bez tchu Harry.

Nie odzywam się, ponieważ wciąż jestem na niego wkurzona. Był prawdopodobnie zbyt pijany, żeby teraz pamiętać, co do mnie powiedział.

- Charlie. – szepcze ponownie, oddychając ciężko do słuchawki.

- Co? – odpowiadam.

- Ja… Jestem w biurze Gary’ego. – mówi cicho, a ja czuję jak zaciska mi się żołądek.

- Co?! – krzyczę do słuchawki, a Niall wytrzeszcza na mnie oczy.

- Harry! Dlaczego tam jesteś? – pytam zmartwiona. Boli mnie serce. Wkurzona, czy nie, nie chcę, żeby tam był.

- Jest w porządku, gliny zamknęły to miejsce kilka dni temu. Nie chciałem przypominać ci o Gary’m, więc wyleciało mi to z głowy.

- W takim razie, co tam robisz? – szepczę, przyśpieszając kroku, kiedy zauważam kawiarnię.

- Chciałem rozwiązać to wszystko dla ciebie. Nie chcę, żeby to Niall był twoim bohaterem.

- Cóż, rzeczy, które powiedziałeś  zeszłej nocy z pewnością nie robią z ciebie bohatera. – rzucam z niechęcią.

- Wiem Charlie. Ja… jestem idiotą.

- Kontynuuj.

- Słuchaj, porozmawiamy o tym później. Biuro Gary’ego jest dość przerażające. Chciałem ci tylko powiedzieć, co… znalazłem. – głos Harry’ego napina się. Zatrzymuję się na środku chodnika i czuję jak coś chwyta mnie za moje własne serce.

- Co znalazłeś?

- Listy. Wszystkie są od…

- Od kogo?

- Od twojej mamy. Są zaadresowane do Gary’ego. Wygląda na to, że przychodziły co miesiąc przez ostatnie 9 lat.

Wstrzymuję oddech i czuję na sobie ciężkie spojrzenie Nialla.

- Co w nich jest? – szepczę z paniką.

- Są zakodowane. Jakby jedno zdanie było normalne, a następne ułożone z jakichś przypadkowych słów. Spróbuję to dla ciebie rozwiązać. Może to tam jest ukryty sekret?

- Nie, ona była na to za mądra. Harry, jak dawno temu został napisany ostatni list? – pytam, a on milczy, przewracając stertę papierów.

- Uh to było… o mój Boże. – przerywa.

- Kiedy to było?

- Dwa miesiące temu, ale ten jeden nie jest zakodowany. – szepcze Harry. Jego oddech drży.

- Harry, co tam jest napisane?

Nie odpowiada.

- Harry?! – krzyczę do słuchawki, a on łapie oddech.

- Jest napisane, że…

- Hej ty! Co tu robisz? – słyszę głos w tle. Potem ktoś się rusza i słyszę odgłos tłuczonego szkła.

Połączenie zostaje przerwane.

- O mój Boże. – szepczę, upuszczając telefon.

Odwracam się do Nialla z paniką w oczach.

- Muszę wracać. Harry. O mój Boże. Muszę wracać. Muszę natychmiast wracać. – gwałtownie potrząsam głową.

- Charlie. Charlie przestań! – krzyczy Niall, biorąc moją twarz w swoje dłonie i zmuszając mnie, abym na niego spojrzała.

- Jesteśmy w Portland. Tutaj są odpowiedzi. Zdobędziemy te odpowiedzi, nie jutro, nie w następnym tygodniu. Nie. Zdobędziemy je teraz.

Oddycham głęboko i zamykam oczy.

- Harry… - szepczę, a Niall potrząsa głową.

- Tak bardzo, jak nienawidzę kolesia, muszę przyznać, że jest silny. Poradzi sobie, a my musimy iść dalej. – mówi, a ja kiwam głową. Wiem, że ma rację.

Z Harry’m jest dobrze. I będzie dobrze. Wiem to.

~~

Spoglądam w dół na kartkę papieru którą wydrukowaliśmy w kawiarni.

- Co, jeśli to nie jest prawidłowy adres? – szepczę do Nialla.

- Jest z Google maps. Więc na pewno jest dobry.

Wchodzimy do biura i idziemy korytarzem, mijając kolejne drzwi, dopóki nie docieramy do tych z napisem ‘8’.

Patrzę na Nialla, a on patrzy na mnie, kiwając głową. Wtedy kładę pewnie moją dłoń na drewnianych drzwiach i pukam.

Po kilku sekundach ktoś odpowiada i już wiem, że to pani Agna, czy też pani Mapil.

Jej sędziwa twarz szybko zmienia się w grymas, kiedy mnie widzi.

- Charlie Parker. – uśmiecha się łagodnie.

- Agna, cześć. – mówię niezręcznie. Patrzy na mnie, a potem przenosi wzrok na Nialla, mrużąc oczy.

- Tylko ty, Charlie. – uśmiecha się. Odwracam się do Nialla, a on kiwa głową.

Przed zamknięciem drzwi, spoglądam na Nialla i przyciągam go do siebie, owijając ręce wokół jego szyi w mocnym uścisku.

- Dziękuję. – szepczę.

Puszczam go i wchodzę za Agną do gabinetu.

- Nowe miejsce? – pytam, a ona przytakuje głową, siadając na swoim słynnym, czarnym krześle. Zauważam, że wciąż ma swoje stare, antyczne rzeczy.

- Więc Charlie, jak się mają twoi rodzice? Albo co więcej, jak ty się masz? Minęły lata. – siadam na beżowej kanapie i znajome uczucie niepokoju ogarnia moje ciało.

- Oh nie rozmawiasz już z moją mamą? Mam na myśli, że zawsze miałaś z nią świetny kontakt. – mówię, wbijając paznokcie w skórę dłoni. Agna nieruchomieje, kiedy bierze łyk swojej herbaty.

- Nie rozmawiałam z nią przez około rok, kochanie.

- Oh cóż. W takim razie, równie dobrze mogę cię poinformować, że nie żyje. – Agna wytrzeszcza na mnie oczy, kiedy wstaję i podchodzę do niej.

- I zgadnij kto ją zamordował? – pytam.

- Charlie dobrze się czujesz? Mogę zaparzyć ci herbaty i…

- Mam się kurwa fantastycznie. Byłam okłamywana przez całe moje życie, jeśli chodzi o, uh no nie wiem… o to, że człowiek, który mnie porwał był moim własnym ojcem? A wiesz, co jest wisienką na torcie? Obserwowanie go, mordującego moją matkę, kiedy ona przysięgała, że nigdy nie zdradzi swojej wielkiej tajemnicy! – gotuję się z wściekłości. W oczach Agny pojawiają się łzy i wiem, że nie kłamała, mówiąc, że straciła kontakt z moją mamą.

- Wiedziałaś, że Gary żyje prawda? Ponieważ moja mama wiedziała i komu prawdopodobnie zaufała na tyle, żeby móc powierzyć mu ten wielki sekret? – pytam, a Agna podnosi na mnie wzrok.

- Twoja matka była dobrą kobietą.  – odzywa się.

- I umarła jako taka. – kończę.

- A w rzeczywistości umarła z powodu sekretu, którego nie dane mi było poznać. Sekretu, którego strzegła przez całe swoje życie, sekretu dotyczącego Ellie. – dodaję.

- Charlie, nie znam tego sekretu. Byłam tam tylko po to, żeby pomóc ci wyzdrowieć po tamtej nocy. To była moja jedyna praca. – mówi błagalnie, ale w jej oczach widzę mroczny cień.

- Więc co powiesz o tym? – pytam, wyjmując z torby kasetę. Jej oczy zamierają na ten widok.

- Co słyszałaś? – szepcze natychmiast.

- Najwyraźniej nie wystarczająco dużo, skoro tutaj jestem. Słuchaj, przychodziłam tu w każdy czwartek mojego życia, odkąd skończyłam 8 lat. Polegałam na tobie. Opowiadałaś mi zabawne historie i sprawiałaś, że czułam się lepiej. Nie widzisz, że ten sekret rozrywa mnie od środka? Nie miałam pojęcia, że mój tata nie jest moim prawdziwym tatą. I mój brat! Dylan nie jest nawet moim prawdziwym bratem. Wiesz co to jest za uczucie? Być poinformowanym, że niemal każde wspomnienie jest kłamstwem? A wiesz co jest najgorsze? Że jest coś więcej. Moja mama umarła, ponieważ nie chciała, żebym dowiedziała się o tym cholernym serecie. Ale skończyłam z tym! Skończyłam z tajemnicami. To jest moje życie i zasługuję na to, żeby wiedzieć. Ellie była moją cholerną siostrą. Zasługuję na to, żeby poznać prawdę! – krzyczę, a łzy atakują moje oczy. Agna wstaje i kręci głową.

- Zaufaj mi Charlie. Wracaj do domu i żyj swoim życiem. – mówi, pokazując na drzwi.

- Nie. Nie, dopóki to wszystko nie nabierze sensu. Moja mama pisała listy do Gary’ego od czasu wypadku. Gary powiedział mi, że nie zabił Ellie, ale ja widziałam…. Widziałam go wyduszającego z niej życie! Moja mama była w nim zakochana, czy coś? – pytam przerażona, a Agna kręci głową.

- Twoja mama…. – mówi cicho, wycierając swoje prawe oko.

- Przyszła do mnie cała spanikowana po tym wszystkim, Charlie. – kontynuuje, potrząsając głową.

- Widziałam cię. Byłaś tak mała i rozbita, więc pomogłam ci. Robiłam to, co kazała mi twoja mama. Kochałam cię jak swoje własne dziecko, Charlotte. Wszystko, czego chciałyśmy razem z twoją mamą to przywrócić cię z powrotem…

- Przywrócić mnie z powrotem? – szepczę.

- Ja… Nie mogę tego zrobić. Charlie, musisz wyjść. – zaczyna gwałtownie potrząsać głową.

- Pani Agno proszę! To jest moje życie.

- Obiecałam twojej mamie! – krzyczy.

- Taa, a ona obiecała mi, kiedy miałam 10 lat, że nigdy nie opuści mojego boku i zobacz co się wydarzyło!

- Charlie, wszystko co zrobiłyśmy, wszystko co masz obróci się proch. Naprawdę chcesz sobie to zrobić? – szepcze z przerażeniem.

- Czy chcę zrobić to sobie? To już zostało zrobione. Żyłam życiem pełnym kłamstw. Już nawet nie wiem kim jestem. Miłość mojego życia jest w innym kraju i z tego, co wiem właśnie została pobita przez ten sekret. Potrzebuję tego pani Ango, proszę. Ocal mnie od cierpienia.

- To może jedynie spowodować twoje cierpienie.

Przerywam na sekundę, patrząc w głęboki błękit jej oczu.

- Jestem gotowa. – szepczę.

Wzdycha i przechodzi przez pokój do dużej półki, przeszukując ją, dopóki nie wyjmuje płyty.

- Co to jest?

- Nagranie. – odpowiada. Spoglądam na nią i biorę głęboki oddech, wiedzą, że to jest to. To się dzieje. Wkłada płytę do czytnika, zatrzymuje nagranie i obraca się do mnie.

- Chcę, żebyś wiedziała Charlie, że twoja mama nigdy z ciebie nie zrezygnowała. Kochała cię. – mówi cicho.

Wtedy podnosi wzrok na sufit i zamyka oczy.

- Ona ma rację Evelyn. Musi wiedzieć. Przepraszam. – mówi do cienkiego powietrza. Czuję się tak, jakbym mogła wyczuć obecność mojej mamy.

Agna wciska start i na ekranie pojawia się ciemny pokój z dwoma krzesłami. Wchodzi dwoje ludzi.

To ja. Widzę siebie. Jestem młoda, prawdopodobnie mam 8 lat. Pani Agna zajmuje miejsce naprzeciwko mnie.

- Charlie. – wita mnie, a ja patrzę prosto na nią.

-Sprawdzimy jakie zrobiłaś postępy przez ostatnie trzy miesiące. – kiwam powoli głową, ale mój wzrok wygląda na martwy. Dziwnie jest patrzeć na tak młodą siebie. Wyglądam na sparaliżowaną.

- Nie jestem szalona. – szepcze moje młodsze ja. Obserwuję siebie kiwającą głową w przód i w tył, prawie jakbym była robotem.

- Nie jesteś szalona, mała Charlie. Słuchałaś swoich taśm w domu?

- Tak.

- Przez ile godzin dziennie?

- Dziesięć.

-Dobrze. Obrazy zaczęły znikać?

- Wciąż ją widzę. Wszystko, co kazałaś mi sobie wyobrażać… Widzę to. Ale wciąż widzę też ją. Nie chce odejść. Powiedziałam jej, że ma odejść!

- Co widzisz?

- Widzę jej oczy. Krzyczy na mnie. Płacze… I wtedy widzę Potwora i chcę, żeby zniknął. Ale obydwoje wciąż tam są.

- Ale jesteś dobrą osobą Charlie. Wiesz, co się zdarzyło tamtej nocy.

- T-tak.

- Więc, powiesz mi co się wydarzyło? Co zrobił Potwór?

- On… Skrzywdził Ellie.

- Co jeszcze zrobił?

- Zabił ją.

- Nie brzmisz za pewnie.

Młodsza Charlie przerywa i spogląda w dół na swoje ręce. Nie pamiętam tego. Nie mogę sobie wyobrazić, jak mogę tego nie pamiętać. Nie pamiętam, żebym kiedykolwiek była w tym ciemnym pokoju.

Tak jakby… moja pamięć została wymazana.

- Nie mogę go zobaczyć. – moje młodsze ja zamyka oczy.

- On jest złym mężczyzną. Wciąż to powtarzasz. Ale nie mogę zobaczyć, jak on to robi. Wszystko, co widzę to jej twarz i ona płacze, krzyczy na mnie. Nie mogę… - młodsza Charlie przerywa, patrząc w dal.

- Ellie! Przepraszam Ellie! – krzyczy.

Oglądam z przerażeniem, jak młodsza Charlie wstaje z krzesła i rzuca nim przez pokój. Pani Agna wciąż siedzi… jakby… jakby była do tego przyzwyczajona. Upadam żałośnie na podłogę i zaczynam kołysać się do przodu i do tyłu, chowając twarz w kolanach.

- Nie jestem szalona. – to jest ostatnia rzecz, którą mówię, po czym nagranie wyłącza się.

Moje usta są lekko rozchylone. Spoglądam na panią Agnę.

- Nie rozumiem. Jak to ma pomóc mi zrozumieć? Zabrałaś mnie do jakiegoś przerażającego, ciemnego pokoju i namieszałaś mi w głowie? To jest to, co zrobiłaś?! – krzyczę.

Agna zachowuje spokój, gdy moje oczy stają się dzikie.

- Kiedy przyszłaś do mnie Charlie, miałam jedno zadanie. – odzywa się.

- Miałam sprawić, że zapomnisz. – kontynuuje.

- Co zapomnę?! – pytam podniesionym głosem.

Agna przerywa i patrzy na mnie.

- Twoja mama zabrała cię tam, aby spróbować ocalić twoje życie.

- Jestem terapeutą, więc wszystko, co mi powiedziała było poufne. Twoja… sytuacja nigdy nie została nikomu opowiedziana. – szepcze, patrząc w dół na swoje dłonie.

Bierze głęboki oddech, a ja to czuję. Nadchodzi.

- Gary powiedział ci, że nie zabił Ellie. Mam rację? – pyta, a ja przytakuję głową.

- Powiedział tak… ponieważ to jest prawda. – skończyła. Wpatruję się w nią kamiennym wzrokiem. Istnieje możliwość, żeby to była prawda?

- Ona żyje? – pytam, czując jak moje serce podskakuje.

- Nie, Ellie nie żyje. – patrzy w dół.

- Skoro Gary nie zabił Ellie tamtej nocy… w takim razie kto to zrobił? – szepczę.

Podnosi na mnie lodowaty wzrok. Chcę wiedzieć o czym myśli.

Potrząsa głową, biorąc głęboki oddech.

- Kto zabił Ellie? – pytam bardziej uporczywie. Czy to mogła być moja mama?

- Czy to była moja mama? – szepczę, a ona kręci przecząco głową. Łzy zaczynają spływać z moich oczu.

- Więc co? Powiedz mi do cholery! Kto zabił moją siostrę?! – krzyczę.

Jej oczy łagodnieją. Bierze głęboki wdech.

- Ty to zrobiłaś, Charlotte. Ty zabiłaś Elizabeth.

_____________________________________________

Jeśli przeczytałaś to proszę zostaw komentarz! :)

#deceptionPL

http://ask.fm/deception_pl