40. Dom

2 tygodnie później

Wszystko, co przywiozłam do Londynu wpycham z powrotem do małej, niebieskiej torby podróżnej. Harry obserwuje mnie płomiennym wzrokiem, ale ja nie mam odwagi podnieść na niego swojego spojrzenia.

- Co jeśli ten sekret naprawdę został pochowany razem z twoją mamą? – pyta w końcu. Moja głowa strzela do góry, a na twarzy pojawia się frustracja.

- Nie mógł. Jeśli mój tata o nim wie, to mogę się założyć, że ktoś jeszcze go zna. – mamroczę, wkładając ostatnią rzecz do przedniej kieszeni torby. Zapinam ją z małym mruknięciem.

- Dlaczego nie możesz jechać ze mną? – pytam niewinnie, podnosząc się z ziemi.

- Charlotte, już o tym rozmawialiśmy. – Harry mruży na mnie oczy, a ja przewracam moimi i siadam na łóżku. Kładzie dłoń na moim udzie, ale ją strząsam.

- No nie bądź taka. – jęczy, a na mojej twarzy pojawia się łobuzerski uśmieszek.

- Boisz się, że jeśli wezmę cię do Portland to nie pozwolę ci wrócić z powrotem. To jest śmieszne! – wydymam wargi, a Harry się uśmiecha. Jednym, błyskawicznym ruchem przypiera mnie płasko do łóżka, a ja wpatruję się w jego oczy.

- Nie, nie boję się tego. Obydwoje zgodziliśmy się, że najlepiej będzie, jak pojedziesz tam sama, żeby naprawdę spróbować odkryć ten cholerny sekret. – mruży oczy. Przytakuję głową i podnoszę brodę, czekając na pocałunek.

Kiedy nie czuję jego ciepłych ust na moich, otwieram oczy i dąsam się.

- I? – mówi.

- I co? – zezuję na niego.

- Obiecałaś, że wrócisz za tydzień. Nieważne, czy poznasz ten sekret, czy nie. – szepcze.

- Wrócę. Nie chcę być nigdzie bez ciebie.

- To dobrze, bo przyjedziesz akurat na… - Harry przerywa w pół zdania, a jego oczy rozszerzają się. Siadam i patrzę na niego podejrzliwie.

- Na co? – pytam, jak niecierpliwe dziecko.

- Na… uh, cóż dostałem ofertę pracy na torach.

- Wyścigowych? – zagryzam wargę.

- Tak, coś w tym stylu. Będę po prostu pracował przy samochodach, ale to da mi szansę na pokazanie się. Może, jeśli im się spodobam, zasponsorują mnie i będę mógł…

- Zostać zawodnikiem. – kończę jego zdanie, a on przytakuje. Właściwie to nigdy nie myślałam o tym, że Harry rozważał wyścigi jako pracę.

Wiem, że to kocha.

- Marszczysz brwi. – oświadcza Harry.

- Nie. Myślę.

- Cóż, marszczysz brwi, kiedy myślisz.

- I? – odpowiadam.

- I nie podoba mi się to. O wiele bardziej wolę twój uśmiech. – uśmiecha się szeroko Harry, a ja się śmieję. Przyciąga mnie do siebie i moje usta w końcu łączą się z jego ustami. Czuję cierpki smak, dopiero co wypitej kawy, ale tak czy inaczej, mocno go całuję.

- Cały tydzień bez całowania. – mruczę w jego usta. Chichocze i przyciska swoje czoło do mojego.

- Twój lot jest za mniej niż godzinę. Naprawdę powinniśmy już iść. – mówi w końcu Harry. Grymaszę na jego słowa, ale wiem, że ma rację.

- I mam dla ciebie niespodziankę. – odzywa się, gdy idziemy w stronę drzwi.

- Mmm jaką?

Otwiera drzwi z szerokim uśmiechem, a ja wyglądam ponad balkonem. Wtedy to widzę.

- Camaro? Naprawiłeś go? – uśmiecham się, a on przytakuje głową, prowadząc mnie w dół po schodach.

- Wsiądę do tego samochodu, jeśli ty nie będziesz przekraczał prędkości, zgoda? – mrużę na niego oczy.

- Tak, tak. – śmieje się i wskakujemy do samochodu.

~~

Podróż jest krótsza, niż przewidywaliśmy. Patrzę tęsknie na Harry’ego, kiedy wyjmuje moją torbę z bagażnika.

- Tydzień. – mamrocze w moją skórę, przytulając mnie mocno.

- Tydzień. – powtarzam, bardziej do siebie, niż do niego. Unosi moją twarz ku górze i przytrzymuje ją w swoich dłoniach, jego oczy wwiercają się w moje.

- Kocham cię, Charlie Parker.

Czuję, jak wszystko we mnie rozpala się i to wcale nie dlatego, że stoimy w 30 stopniowym upale.

- Kocham cię, Harry. Kocham cię tak bardzo. – wyrzucam z siebie, a on przytula mnie, ściskając mocno.

Odsuwam się z bólem i odchodzę, zanim stwierdzę, że nie mogę tego zrobić. Idę prosto w kierunku wejścia do bramki B i obracam się. Posyłam Harry’emu mały uśmiech, a on macha mi na pożegnanie.

- Dobra Charlie, idziemy.  – szepczę do siebie, obracając się z powrotem.

Złowrogie przeczucie pojawia się w moim sercu i czuję, jak rośnie z każdym postawionym krokiem. Odwracam głowę jeszcze raz, żeby zobaczyć, że Camaro Harry’ego już zniknęło i krzywię się.

Część mnie zastanawia się, czy to wszystko naprawdę zajmie mi tylko jeden tydzień, a druga część zaczyna panikować. Co jeśli odkryję ten sekret i nie będę mogła wrócić?

Potrząsam głową.

Muszę to zrobić.

I z tą myślą idę prosto do odprawy bagażowej.

~~

Siedzę cierpliwie na swoim siedzeniu w samolocie, czekając, aż zapełni się reszta miejsc. Moja ostatnia podróż samolotem była inna… biorąc pod uwagę, że leciałam do Londynu, a nie opuszczałam go.

- Czy to miejsce jest wolne? – słyszę znajomy szept. Odrywam się od moich myśli i podnoszę wzrok. Małe sapnięcie opuszcza moje usta.

- Niall! – piszczę z przerażeniem połączonym z zaskoczeniem.

- Cześć, Charlotte.

- Mogę usiąść przy oknie? – pyta. Jestem zbyt zszokowana, żeby odpowiedzieć. Zamiast czekać na moją odpowiedź, Niall przeciska się koło mnie i zajmuje miejsce.

- Co ty tutaj robisz? – pytam, kiedy w końcu odnajduję w sobie zdolność mowy.

Boże, jeśli Harry wie, że on tu jest…

- Mam rodzinę w Portland. – kiwa głową Niall.

- Czy ty sobie ze mnie kurwa żartujesz Niall?! Śledzisz mnie! – oskarżam go, chowając twarz w dłoniach.

- Wiesz, co… W sumie to masz racje, Charlie. – przyznaje, po czym wybucha śmiechem. Wybucha śmiechem!

- Co jest takie zabawne? – burczę.

- Zwykliśmy być przyjaciółmi. – zaśmiał się.

Tak i zastanawiam się, kto to spieprzył.

- Poważnie Niall, dlaczego tu jesteś?

- Kilka tygodni temu wróciłem do szpitala tego samego wieczoru, kiedy to Harry próbował mnie zabić i ja…. Uh słyszałem jak rozmawiasz ze swoim tatą.

Na mojej twarzy z pewnością pojawia się furia.

- Chcę ci pomóc Charlie! Przysięgam, że tylko jako przyjaciel. Po prostu pomyślałem, że przyda ci się towarzystwo.

- Nie potrzebuję pomocy. – krzyżuję ramiona.

- Cóż, szkoda. Jestem spłukanym człowiekiem, który ledwie mógł sobie pozwolić na bilet i chciałem jedynie twojego dobra. Więc, nie możesz mi odmówić. – prychnął. Sposób w jaki mówił o odmowie wydawał się dość osobliwy, jakby odczuwał załamanie przez wcześniejsze odrzucenie.

- Skąd wiedziałeś kiedy mam lot? To jest przerażające Niall!

- Pomógł mi tata Liama. Jego przyjaciel wyśledził kartę kredytową Harry’ego. –  Niall wzruszył ramionami, jak gdyby nigdy nic.

Ale to z pewnością nie było NIC.

Wypuszczając głębokie westchnienie, opieram się z powrotem o mój fotel i zamykam oczy.

- Wierz lub nie, ale wiem jakie to uczucie, gdy ludzie ukrywają przed tobą pewne rzeczy. Po prostu chcę, żebyś dowiedziała się wszystkiego, czego chcesz, więc pragnę być przyjacielem tej samej Charlie, którą spotkałem w kawiarni.

- Ale Niall, ty tego nie rozumiesz, prawda? To nie byłam ja. A nie znając tego sekretu, nawet nie wiem, kim jestem teraz. To może być coś tak małego, że tylko wprawi mnie w zmieszanie, albo coś tak wielkiego, że zmieni moje życie. Nie wiem tego, ale z całą pewnością wiem, że Charlie, którą jestem teraz to Charlie, którą czuję, że znam najlepiej. A jeśli ty jej nie lubisz, nie powinieneś lecieć tym samolotem. – mamroczę, kiedy samolot zaczyna startować.

- Lubię ją. – ucina Niall, wpatrując się we mnie. Patrzę w te krystaliczne oczy i przytakuję głową.

Wiem, że lubisz, Niall.

Zamknęłam oczy, mając nadzieję zwyczajnie przespać jego obecność podczas lotu, ale klepie mnie w ramię.

- Co? – warczę. Oczy Nialla rozszerzają się, po czym wybucha śmiechem. Uśmiech formuje się na moich ustach i również się śmieję, prawdopodobnie przez moją szczególną gderliwość.

- Po prostu chcę ci powiedzieć, że to wszystko co się zdarzyło… nie zasłużyłaś na to. – szepcze, drapiąc się po głowie. Skręcam wargi i kiwam głową, znowu zamykając oczy.

‘Nie zasłużyłaś na to.’

Jego słowa w jakiś sposób odciążają mnie i zapadam w sen, zastanawiając się, co będzie, kiedy wylądujemy.

I co będzie, kiedy odkryję moją przeszłość.

~~

Nie przesypiam całej podróż tak, jakbym sobie tego życzyła. Śpię jedynie przez pięć godzin, a przez resztę lotu wysłuchuję gderania Nialla. Muszę przyznać, że miło jest z nim znowu rozmawiać, oczywiście w stosunkach czysto przyjacielskich. Po wszystkim, co się wydarzyło, potrzebuję przyjaciela.

Niall otwiera drzwi od taksówki, a ja wskakuję do środka, przesuwając się, żeby zrobić mu miejsce.

- Wciąż nie mogę uwierzyć że jesteś ze mną w Portland. – mamroczę w stronę zimnego okna. Niall śmieje się i wzrusza ramionami.

- Zawsze musisz oczekiwać nieoczekiwanego.

- Albo oczekiwać irytującego, irlandzkiego skrzata, który cię stalkuje. – mamroczę, a on żatrobliwie uderza mnie w ramię.

- Więc, gdzie jedziemy? – pyta Niall. Nie odpowiadam mu, zamiast tego przekazuję taksówkarzowi mój adres.

Jedyne miejsce, do którego mogę jechać to dom.

- Do mojego domu. Prześpimy się tam trochę i zaczniemy szukać naszego sekretu, zgoda? – pytam. Niall mierzy mnie wzrokiem i przytakuje głową. Kładzie dłoń na mojej, a ja ją ściskam.

Jego wsparcie.

To wszystko, czego od niego chcę. Nic więcej.

Docieramy na miejsce po jakiś 25 minutach i oboje jesteśmy wyczerpani. Otwieram drzwi i zagryzam od środka policzek, mając nadzieję, że nie spotkam mojego taty wcześniej, niż jutro rano.

- Charlie? – słyszę głos z kuchni.

Upuszczam moją torbę i biegnę pędem do kuchni.

- Dylan! – piszczę i wpadam prosto w jego ramiona. Mój brat, jak to mój brat, ledwo odwzajemnia mój uścisk i wydaje się być zaniepokojony.

- Jesteś w domu. – mówi, dźgając mnie w policzek.

- Na trochę. – mówię cicho i słyszę, jak Niall wchodzi przez frontowe drzwi.

- Przysięgam, jeśli przyprowadziłaś tu tego kolesia Harry’ego to zamierzam… - Dylan przerywa w połowie zdania i rusza w kierunku Nialla.

Niall wyciąga swoją dłoń do uścisku, ale Dylan ma inne intencje. Uderza go mocno pięścią w twarz, co odrzuca do tyłu zaskoczonego Nialla.

 - To za wypranie mózgu mojej siostry i za to, że trafiła przez ciebie do szpitala! – spluwa Dylan, a Niall potrząsa ze zdezorientowaniem głową.

- Nie! Dylan! To nie Harry! – krzyczę, a Daylan odwraca się, zwracając twarz w moją stronę.

- Więc, kto to kurwa jest?

- To mój przyjaciel. Niall. – zagryzam wargę.

Niall słabo macha dłonią, a Dylan przeczesuje ręką włosy.

- Przepraszam stary, myślałem, że jesteś…

- Harry’m. – kończy za niego Niall.

- Tak, znasz tego punka? – prycha Dylan.

- Ta. – odpowiada Niall, spoglądając na mnie.

- Tata wszystko mi opowiedział, Charlie. – odwraca się z powrotem do mnie. Moje oczy delikatnie się rozszerzają i brakuje mi słów.

- Próbowałam ją ochronić. – wypalam. Twarz Dylana nie zmienia się na moje słowa.

- Wiem. Wiem. – szepcze, biorąc mnie w ramiona.

- Nie jesteś moim prawdziwym bratem, prawda? Jeśli Anthony nie jest moim biologicznym ojcem to ty nie możesz być moim prawdziwym bratem. – szepczę w jego klatkę piersiową. Jego ciało nieruchomieje i w tym momencie wiem, że wiedział przez cały czas. Wiedział wszystko.

- Nie. Masz rację. Nie jestem. Evelyn nie była moją mamą. Miałem 4 lata, kiedy tata ją poślubił. – wzrusza ramionami.

- To oni ci powiedzieli?

- Nie… Dopiero kilka tygodni tata mi o tym powiedział. Ale wiedziałem. Ty i Ellie nie widziałyście poza sobą świata… Zawsze wiedziałem gdzieś w środku.

- Wciąż jesteś moim starszym bratem, nieważne, czy biologicznym, czy nie. – wpatruję się w niego,  a on kiwa głową, biorąc mnie z powrotem w uścisk.

- Powinnaś odpocząć. Tata codziennie wraca do domu około 24. Nie wiem, gdzie chodzi, ale jeśli nie chcesz, żeby wiedział, że przyjechałaś powinnaś iść na górę.

Kiwam głową i dziękuję mu, pozwalając mu wrócić do oglądania filmu.

Łapię mrożonkę dla policzka Nialla, po czym idę na górę, a Niall podąża za mną. Prowadzę go do pokoju dla gości i podaję mu zmrożone opakowanie.

Kręci głową, a ja przewracam oczami.

- Policzek ci puchnie Niall, musisz przyłożyć do niego coś zimnego!

- Nie, nie dopóki ty tego nie zrobisz. – uśmiecha się szeroko.

- Chyba sobie ze mnie żartujesz. – mamroczę i siadam obok niego na łóżku, przyciskając szorstko mrożonkę do jego policzka. Krzywi się, a potem wybucha śmiechem.

- Jeśli będziemy mieć szczęście to śnieg spadnie jeszcze w tym tygodniu. – mamroczę niezręcznie, a Niall przytakuje. Nagły odgłos dzwonka jego telefonu sprawia, że zabieram lód od jego policzka. Wygrzebuje go ze swojej kieszeni i przez chwilę wpatruje się w numer na ekranie.

- Kto to? – pytam cicho, pochylając się w jego stronę.

- Nie mam zapisanego tego numeru. – mamrocze.

- Zamierzasz odebrać? – szepczę, a on patrzy na mnie.

- Ty to zrób.

- Ja? Dlaczego?

- Nie wiem! Po prostu odbierz. – Niall wpycha mi telefon do ręki. Podnoszę go do ucha i nasłuchuję, ale nic nie słyszę.

- Halo? – w końcu nerwowo odzywam się do słuchawki.

- Oh idealnie, że akurat odbiera osoba, z którą chciałem rozmawiać. Osoba, która przebywa z Niallem, bez zapytania mnie o zdanie. Osoba, dla której wygadywanie bredni jest proste jak bułka z masłem. Cześć Charlie, jak się masz, kochanie? – słyszę głos po drugiej stronie linii i moje serce zamiera. Jego słowa są trochę niewyraźne przez chichot, który im towarzyszy, co nie zwiastuje niczego dobrego. Jego głos wydaje się grubszy i bardziej wściekły, niż był rano.
- Harry? – przełykam ślinę.

____________________________________________________________

Jeśli przeczytałaś to proszę zostaw komentarz! :) 

#deceptionPL

http://ask.fm/deception_pl

~~

Pozdrawiam tych, którzy myśleli, że wszystko powoli zaczyna się układać! :D