5. Obserwator

Zajmujemy dwa krzesła naprzeciwko siebie. Wiele myśli przebiega mi przez głowę, ale pozbywam się ich, skupiając się na myśleniu o Ellie. Przypominam sobie wyraz jej oczu, kiedy on mnie podduszał.

Wtedy wszystkie moje myśli znikają.

- Przepraszam, że się nie przedstawiłem. Nazywam się Marcus Payne. – uśmiecha się, olśniewając mnie perłową bielą swoich zębów. Kiwam mu głową, niepewna co powiedzieć. Rzucam okiem na kawiarnię i zauważam Nialla, rozmawiającego z grupą ludzi. Śmieją się. Nie powinnam tu przychodzić.

- Jak długo grasz na pianinie? – pyta. Marszczę na niego brwi i mówię, że nie gram. Tłumaczę mu, że głupim pomysłem było przyjście tutaj i zrobienie tego. Następnie przepraszam za zdenerwowanie go.

- Zdenerwowanie? Charlie, masz talent. – uśmiecha się szeroko.

- Nie będę już więcej grać. To nie jest dla mnie.

- Cóż, jesteś wyjątkową pianistką, ale to nie o tym chciałbym porozmawiać. – mówi, rozprostowując swoje dłonie. Mrugam.

Co, do cholery, ten facet właśnie powiedział?

- Wierzę, że trochę treningu i mogłabyś być wspaniałą piosenkarką. Zamierzałem przyjść tu dziś z moim synem, ale ma praktyki, więc tak, czy owak przyszedłem sam. Łowienie talentów to nie moja praca, tylko działu muzycznego, ale…

- Co pan powiedział? Ja nie śpiewam! – prawie piszczę. Ktoś odwraca się i beszta mnie. Jeśli nie siedziałabym naprzeciwko gościa w garniturze, pokazałabym jej środkowy palec.

- Powiedziałem, że mogłabyś. Mamy cudowny dział muzyczny i artystyczny. W dodatku, ludzie naprawdę cię lubią. – uśmiecha się, jakby tak właśnie było.

- Ale jak to się ma do tego całego treningu? – pytam.

- Wybacz. Jestem dziekanem Admissions at the Marson London Academy, kilka mil stąd. – mówi, wyjmując swój telefon i pokazując mi zdjęcie uniwersytetu.

- Jest naprawdę piękny. Ale ja…

- Oh boże, masz 18 lat, prawda? Powinienem najpierw o to zapytać. – mówi przeczesując dłonią swoje jasnobrązowe włosy.

- Mam 19. Nie chodzi o wiek, ja po prostu nie mam teraz pieniędzy, ani nie jestem zainteresowana śpiewaniem. – wzruszam ramionami i wstaję. On również się podnosi, poprawiając krawat.

- Da się to zorganizować. Dlaczego nie spotkasz się ze mną na campusie w moim biurze, jutro o 10? Zgoda? – pyta. Zagryzam wargę. Dlaczego powinnam to zrobić?

Oh, a dlaczego nie, do cholery.

- Zgoda. – mówię, wysuwając dłoń. Ściska ją mocno i patrzy na coś za mną.

- Możesz podziękować Niallowi. Musiał cię namówić na przyjście tutaj, bo wiedział, że ja również będę, a on ma dobre ucho do muzyki. Szczęściara z ciebie. – dziekan uśmiecha się i prostuje. Czuję, że moje usta drżą, ale przestają, kiedy patrzę jak opuszcza kawiarnię.

Odwracam się, a Niall stoi za mną z wielkim uśmiechem na twarzy.

- Skąd wiedziałeś? Skąd wiedziałeś, że to się uda? Mogłam zrobić z siebie kompletną idiotkę! – powiedziałam, gniewnie dźgając go w klatkę piersiową.

- Ale nie zrobiłaś. – śmieje się.

- Nie mogę w to uwierzyć. – szepcę. Niall śmieje się i owija swoje ręce wokół moich ramion. Szybko odsuwam się, przestraszona jakąkolwiek formą dotyku.

- Oh przepraszam. – mamrocze niezręcznie.

- Niall? – jego głowa strzela w górę.

- Skąd wiedziałeś? – szepcę ponownie, zbyt osłupiała, żeby w to uwierzyć.

- Słyszałaś kiedyś powiedzenie: ‘ rozpoznasz piosenkarza przez bicie jego serca’? – pyta. Kręcę przecząco głową.

- Masz całkiem niezły puls. – uśmiecha się i wraca do swoich przyjaciół.

~~

Dość późno docieram do mieszkania Mary. Niall proponował, że mnie odprowadzi, ale czułabym się źle, zmuszając go do tak wczesnego wyjścia, więc powiedziałam mu, że możemy zostać.

Dwie godziny później zdaje sobie sprawę, że to nie był najlepszy pomysł.

Kiedy Niall rozmawiał z przyjaciółmi, ja siedziałam spokojnie i czytałam książkę. Grałam ponownie w moją grę, próbując domyślić się, jakie życie prowadzą ludzie naokoło mnie. Było to troszkę trudniejsze, niż zwykle. Coś w tych obcych ludziach sprawiało, że byli trudni do odczytania. Ale to nie oni byli tu obcy. Ja byłam.

Kładę się na podwójnym łóżku w mieszkaniu Mary i liczę kropki na suficie. W mojej głowie panuje totalny bałagan, a ja zwisłam pomiędzy wyjątkowo zmęczoną Charlie, a porywająco ożywioną Charlie.

Nie wiedziałam, że to w ogóle możliwe.

Ostatecznie, liczenie kropek nie sprawia, że jestem bardziej zmęczona, tak jak tego oczekiwałam. Przeciągam się i wstaje z łóżka, chwytając papierosa.

Zajmuję miejsce na dachu, zawinięta w swoją kołdrę i patrzę na miasto, obserwując jak samolot ląduje na lotnisku. Podnoszę zapalniczkę, aby zapalić fajkę, ale coś mnie zatrzymuje. Zamiast tego opuszczam zapalniczkę i po prostu trzymam papierosa w ustach.

Wszystko we mnie wie, że Ellie jest tą, która mnie powstrzymuje. Nie usuwam papierosa z moich ust, tylko trzymam go tam, wiedząc, że jeden dzień mojego życia jest w moich rękach, po moją kontrolą, a dzisiaj, tej nocy, zamierzam zachować ten dzień i zamknąć go w moim sercu. Dlaczego? Dla nadziei, którą pokładam w Londynie i oczywiście dla wspaniałej Ellie.

~~

Mary zwalnia mnie wcześniej z pracy, więc mam szansę przygotować się do mojej… nie wiem, rozmowy kwalifikacyjnej? Czuję, że moja zgoda na propozycję dziekana jest niedorzeczna. Nie śpiewam, nie potrafię śpiewać. Ten facet musi być głuchy.

Jednakże, jedną rzeczą, która mnie intryguje jest uniwersytet. Moi rodzice nie mogli pozwolić sobie na studia, kiedy ukończyłam szkołę średnią, więc po prostu przez rok pracowałam w biurze mojego taty.

Zawsze chciałam kontynuować moją edukację. To mogła być niesamowita okazja. Ale jednocześnie wiem, że to jest całkowicie szalone. Większość mojego mózgu uświadamia sobie fakt, że jestem tutaj, w Londynie, a nie na rogu ulicy, błagając ludzi o parę dolców.

~~

Ledwo co wychodzę z Koffe Kall, kiedy Niall wykrzykuje moje imię.

- Idziesz spotkać się z dziekanem? – pyta bez tchu. Kiwam głową.

- Weź to. – mówi, wręczając mi ciepły kubek kawy. – To jego ulubiona.

- Więc ty i dziekan jesteście starymi kumplami? Chodzisz do Marson L Academy? – pytam.

- Jego syn jest jednym z moich najlepszych przyjaciół. I tak, uczę się i śpiewam tam. – uśmiecha się.

- Nie wiem, dlaczego to robię Niall.- śmieję się, kręcąc głową.

- Hej, czasami rzeczy, których nie jesteś pewna są rzeczami, które mogą całkowicie odmienić twoje życie.

- Potrzebujesz podwózki na campus? – pyta, kiedy nie odpowiadam.

- Zamierzam iść na autobus. W porządku. – mówię, odwracając się w kierunku drzwi. Niall bierze moją dłoń, a ja drżę pod jego uściskiem. Jego ręka delikatnie trzyma moją, ale ten ogień bycia dotykaną jest wszędzie we mnie. Wyszarpuję dłoń.

- Ok, w porządku, możesz mnie podwieźć. – mówię, a on się uśmiecha. Wraca do kawiarni i zabiera swoje klucze.

- To jest twoja SZKOŁA? – gapię się na Nialla, kiedy zajmujemy jedno z miliona miejsc parkingowych. Śmieje się.

- Prywatna szkoła. Dlatego wygląda jak zamek. – uśmiecha się.

- A ja w tym wszystkim jestem jak kopciuszek.

- Więc wygląda na to, że potrzebuję twojego buta. – Niall uśmiecha się szeroko, a ja uderzam go w ramię.

Kiedy idziemy przez kampus, nagle czuję się wyobcowana. Wielu ludzi gapi się na mnie, a ja nie mam pojęcia dlaczego. To tak, jakbym miała tatuaż z napisem: ‘PATRZCIE NA MNIE, JESTEM NAGO ‘na czole.

Z każdym krokiem, który robię, ludzie praktycznie zatrzymują się, aby na mnie spojrzeć.

Na szczęście, już prawie jesteśmy w biurze rekrutacyjnym. Ale oczywiście, coś zawsze musi się spieprzyć.

- Śledzisz mnie? – słyszę krzyk.

Obracam się, jak uderzona biczem i patrzę w poprzek trawy na pana ‘tylko jedno wytatuowane ramię’. Oczywiście. Oczywiście, że on chodzi do tej szkoły. Jak kurwa fantastycznie.

Siedzi z grupą facetów i roznegliżowanych dziewczyn. Jest prawie tak, jakby swoim krzykiem wyreżyserował scenę i sprawił, że czuję na sobie jeszcze więcej gapiących się oczu, niż wcześniej. Przenoszę spojrzenie na Nialla, który wygląda na jeszcze bardziej zdenerwowanego ode mnie.

Pan ‘tylko jedno wytatuowane ramię’ patrzy w naszym kierunku, zimnym, stanowczym wzrokiem. Ale nie wpatruję się we mnie, tylko w Nialla.

- Powinienem iść. – szepce w końcu Niall.

- Ale myślałam, że pójdziesz ze mną do biura. – jęczę.

- To już blisko. Ja.. Złapię cię później. – mamrocze i odchodzi. Czując się bardziej wystawiona niż kiedykolwiek, obracam się i kontynuuję podróż w kierunku biura… dopóki nie słyszę gwizdu.

Prawie natychmiastowo moje chłodne opanowanie jest zastąpione przez złość i oburzenie. Z twardym spojrzeniem obracam się z powrotem do grupki chłopaków ubranych w skóry. Potem wymuszam mój najbardziej fałszywy uśmiech i pokazuję im środkowy palec.

Oops.

~~

- Nie mam, aż tyle pieniędzy. – próbuję wytłumaczyć panu Payne.

- Dlatego właśnie mamy stypendia.

- Mogę zapytać, dlaczego tak bardzo chce pan, żebym chodziła tutaj do szkoły? – zagryzam wargę.

Mężczyzna wzdycha i okłada swoje papiery. – Bardzo przypominasz mi moją żonę. Nie ma jej już z nami.

Oh.

- Przepraszam, nie powinnam była pytać.

- Nie, powinnaś. Ona także śpiewała i myślę, że jeśli by nadal tutaj była i słyszała ciebie, chciałaby, żebyś dołączyła do Marson. – uśmiecha się smutno.

- Potrzebowałabym pieniędzy na pierwszą ratę. – mówię, kręcąc głową i zdając sobie sprawę, że to wszystko nie jest możliwe.

- Dobrą rzeczą w prywatnych szkołach jest to, że dajemy pożyczki. Jeśli się zgodzisz, możesz dostać stypendium w wysokości 30,000, które pokryje wyposażenie potrzebne do klasy muzycznej i większość wszystkich szkolnych spraw. Dwadzieścia procent będziesz musiała zwrócić, podczas twojej nauki tutaj.. Ale istnieją też inne stypendia, o które możesz się starać, więc to wszystko jest wykonalne.

Zagryzam wargę. Ten mężczyzna jest absolutnie szalony i obłąkany.

- Wszyscy tutaj chodzą do klas muzycznych? – pytam.

Kręci przecząco głową. – To jedna z wielu specjalności tutaj. Nasza szkoła słynie z piłki nożnej. – uśmiecha się z dumą. Kiwam głową i wstaję.

- Kampus otwieramy za 2 dni, a szkoła startuje za tydzień. To trochę ryzykowne, że robię to, co robię, ale myślę, że masz dużą szansę tutaj. – mówi, wręczając mi broszurkę.

- Dlaczego robi pan coś, co jest ryzykowne dla mnie?

- Tak jak powiedziałem, moja żona by tego chciała. I Niall Horan pisał do mojego syna prawdopodobnie przez całą noc, każąc mu zadręczać mnie w twojej sprawie. – uśmiecham się na jego słowa. Szalony Niall.

- Więc, poczytaj te broszury i jeśli zdecydujesz, daj mi znać, najlepiej jutro. Zadzwoń na ten numer. – mówi, wręczając mi wizytówkę.

Kiwam głową, wyrażając wdzięczność. Następnie opuszczam budynek i idę przez kampus. Zauważam, że wytatuowany gość wstaje; zbliża się, żeby ze mną porozmawiać. Jednakże, ciągle idę z nadzieją, że zmieni swoje plany.

Czuję uścisk dłoni na moim ramieniu. Natychmiast ją strzepuję i odwracam się ze zmrużonymi oczami.

To nie on. Ale to jeden z tych kolesi, z którymi siedział na trawie, tylko ten ma jeszcze więcej tatuaży. Ma zarost, który sprawia, że czuję się, jakbym rozmawiała z rodzicem. No, pomijając jego przekłuty język.

- Jesteś Charlie, prawda? – pyta. Cofam się o krok, zaskoczona i poruszona faktem że zna moje imię.

- Skąd znasz moje imię? – pytam.

- Harry mi powiedział.

- Kim, do cholery jest Harry? – chłopak się śmieje i wskazuje na tajemniczego pana ‘tylko jedno ramię wytatuowane’. Oh.

- Nigdy nie mówiłam mu, jak się nazywam. – mamroczę do siebie, ale on tego nie słyszy.

- Jestem Zayn. – uśmiecha się, wyciągając swoją dłoń do uścisku, ale ja po porostu stoję z opuszczonymi ramionami. Jak na człowieka z tak mrocznym stylem bycia, wydaje się być… całkiem przyzwoity.

- Więc, swoją drogą, Harry kazał mi powiedzieć ci, że przychodzisz dziś wieczorem na wyścig. – uśmiecha się.

- Wyścig? Coś w stylu lekkoatletyki? – pytam.

Zayn śmieje się, odchylając głowę do tyłu. – Jesteś słodka. – mówi, a ja znowu robię krok do tyłu, zbyt poirytowana, żeby być blisko niego.

- To jest uliczny wyścig, no wiesz, z samochodami? Całkiem zabawne do oglądania. – uśmiecha się.

- Cóż, skoro najwyraźniej jesteś posłańcem Harry’ego, a on nie ma jaj, żeby samemu się do mnie odezwać, przekaż mu to. Nawet 100 dolców nie sprawi, że przyjdę na ten wyścig. – uśmiecham się, odwracając od niego i kieruję się z powrotem, żeby nareszcie opuścić to cholerne miejsce.

Nigdy wcześniej nie czułam na sobie tyle spojrzeń, co teraz. Ale żadne z nich nie mogło się równać z JEGO spojrzeniem. Parą ciemnych, brązowych oczu i nikczemnym uśmiechem.

Nikt mu nie odmawia i on o tym wie.

~~

Kiedy dochodzę do kawiarni, zatrzymuję się na chwilę i wchodzę do środka.

Wszechmocny Harry już tu jest i siedzi na kanapie z wyciągniętymi nogami. Ubiegł mnie, więc musiał przyjechać samochodem.

- Dlaczego tu jesteś? – podchodzę do niego. Ma ubrane RayBany. Kto, do cholery nosi RayBany W kawiarni?

- Zayn powiedział, że 100 dolarów nie skłoni Cię, żebyś przyszła na mój wyścig dziś wieczorem. Daję dwieście, co ty na to? – na jego twarzy pojawia się uśmieszek. Jego wyścig?

- Mam lepsze rzeczy do roboty, niż chodzenie na nielegalne, uliczne wyścigi, Harry. – krzyżuję ramiona.

- Aw, wiesz jak mam na imię. To słodkie. Moje pełne imię to Harry Styles, ponieważ jestem pewien, że umierałaś z ciekawości, żeby je poznać.

- Tak, to idealne imię dla dupka. – mruczę. Harry kładzie dłoń na sercu, udając, że zraniły go moje słowa.

- Wszyscy z Marson przychodzą na ten wyścig. Będzie zabawa. Ludzie oglądają, piją, palą i w ogóle. – uśmiecha się, zdejmując okulary i odsłaniając swoje zielone oczy.

- Nie robię żadnej z tych rzeczy, więc nie dzięki. – mówię, z zamiarem odejścia, dopóki…

- Wiem, że palisz.

Obracam się i gapię na niego, mrugając. – Palisz na dachu. – uśmiecha się szeroko.

- Obserwowałeś mnie? – mówię, a moja buzia układa się w wielką literę „O”.

- Albo ty obserwujesz mnie. – znowu ten uśmieszek.

- Bez szans. – odpowiadam spokojnie, spoglądając w kierunku kasy, modląc się, żeby Mary mnie widziała i zawołała do siebie, ale wygląda na to, że jest w kuchni.

- Czyli nie obserwowałaś mnie, gdy się biłem? – pyta, unosząc brwi.

Ignoruję jego pytanie, zbyt oszołomiona faktem, że widział mnie, gdy był pijany. – Aczkolwiek żeby tu być, trzeba coś kupić. Ktoś może po ciebie zadzwonić. – wstaje i przeciąga się. Widzę, jak jego flanelowa koszula podnosi się, odsłaniając włoski na brzuchu. Połykam moje słowa.

- Mam nadzieję, że zobaczymy się wieczorem. – mówi, idąc w stronę drzwi, ale zamiast wyjść, staje obok wysokiej, szczupłej blondynki i owija rękę wokół jej talii. Ona uśmiecha się do niego i odkłada swój magazyn. Następnie oboje wychodzą.

Nagle czuję, jak w moich żyłach rośnie uraza. Jego patetyczne, zielone oczy były tylko maską, pod którą chował czystą złośliwość. Nie zdaję sobie nawet sprawy, że mocno ściskam krawędź kanapy, dopóki nie czuję, że moje ciało zaczyna płonąć.

Zgoda, Styles.

Może przyjdę wieczorem na ten wyścig. Może. Ale tylko po to, żeby zobaczyć jak przegrywasz.

________________________________________________________

Jeśli przeczytałaś proszę zostaw komentarz, będzie mi bardzo miło! :)