15. Blizny i siniaki, które nigdy nie zbledną

- Co, jeśli nie będę miał wystarczająco dużo siły na jutrzejszy mecz? – krzywi się Niall, kiedy bierze kęs swojego jajka. Śmieję się i wycieram kciukiem jego policzek, usuwając stamtąd plamę syropu.

Minęła cała doba od nocy, gdy Niall został napadnięty i od nocy, kiedy to zgodziłam się iść na randkę z Harrym, głównie dlatego, że błagał mnie o to, leżąc w szpitalnym łóżku.

- To pierwszy mecz w tym sezonie? – pytam a Niall kiwa głową. Nigdy nie wiedziałam za dużo na temat soccera, piłki nożnej, czy jak to do diabła tutaj nazywają.

- Drużyna soccera z Marson jest numerem jeden w kraju. Nawet Liyala nie może z nami konkurować. – uśmiecha się zadowolony z siebie Niall.

- A z kim jutro gramy? – pytam, wkładając kawałek wafelka do ust.

- Z jakąś publiczną szkołą LFC. Mecz nie jest u nas, więc trzeba będzie przejechać jakąś godzinę, żeby dotrzeć na miejsce. – wzrusza ramionami.

Oh.

- Prawdopodobnie nie mogę przyjść. – mówię.

Niall mruży na mnie oczy. – Znajdę kogoś kto cię podwiezie, ok? – mówi Niall, jakbym co najmniej była zdolna do tego, żeby zaufać zupełnie obcej osobie.

- Oh, albo może zapytam trenera, czy mogłabyś pojechać z nami busem… chociaż możesz być trochę zrażona tym, co tam się dzieje. – śmieje się Niall, a ja mimowolnie marszczę nos.

- Mam dużo zadane. Chemia już kopie mi tyłek, a miałam ją tylko 2 razy. I jeszcze musimy nauczyć się na pamięć piosenki, którą będziemy przedstawiać przed całą klasą w przyszłym tygodniu. Myślę, że pan Olson mnie lubi, więc chcę mu pokazać się od dobrej strony i…

- Charlie to tylko jedna noc. Mecz, który trwa dwie godziny, to wszystko. Proszę przyjdź. – mówi błagalnie Niall. Patrzę w jego niebieskie oczy, rozważając to. Powoli kiwam twierdząco głową, a Niall zeskakuje z krzesła i tańczy swój mały „taniec pingwina”.

Po chwili zajmuje swoje miejsce, a gdy kończymy jeść, podnoszę się. – Charlie? – mówi Niall. Patrzę na niego zaskoczonym wzrokiem i siadam z powrotem.

- Wciąż masz ten medalion?

- Taa, trzymam go w kieszeni. – wzdycham. Choć właściwie nie wiem, dlaczego to robię.

- Próbowałam go otworzyć. Nawet prosiłam o to Jo, ze względu na jej długie tipsy, ale to nic nie dało. To prawdopodobnie tylko wygląda jak medalion. Miałam kiedyś coś takiego. – wzruszam ramionami, ale Niall wpatruje się we mnie.

- Znaleźli podejrzanego. – wypala. Na początku nie wiem o co mu chodzi, ale dowiaduję się, studiując jego oczy.

- Przeszukali jego dom i w ogóle. Policja wraz z twoimi rodzicami są przekonani, że on gdzieś cię ukrywa.

Nie mówię nic. Zamiast tego po prostu gapię się na rozpuszczający się lód w mojej wodzie i wzdycham.

- Skąd o tym wiesz Niall?

- Sprawdziłem.

Oh.

Nie mogę nic poradzić na pojawiające się poczucie winy względem mężczyzny, który jest podejrzany o ‘porwanie’ mnie.

~~

Powrót na kampus przebiega w kompletnej ciszy. Niall przekonał mnie do spróbowania znalezienia podwózki na jego jutrzejszy mecz.  

Kiedy docieram do swojego pokoju, światła są wyłączone i widzę przykrytą po czubek głowy Jo, wyglądającą jak niedźwiedź. Drzemka wydaje się fantastycznym pomysłem, więc szybko pozbywam się swoich ubrań, pozostając tylko w samej bieliźnie i staniku. Chcę po prostu wskoczyć do łóżka, ale przeszkadza mi w tym cichy chichot.

Co do…

Podchodzę do łóżka Jo i podnoszę kołdrę.

- O mój boże! – krzyczę, zakrywając moje piersi i prawie przewracając się do tyłu. Harry siada, ziewając, kiedy ja stoję naprzeciw niego, pół naga.

- Idealny widok na dzień dobry. – Zagryza wargę. Chwytam swoją kołdrę i owijam ją wokół mojego ciała.

- Dlaczego jesteś w moim pokoju Harry?! – krzyczę, zbyt rozwścieczona, żeby go uderzyć.

- Cóż, kiedy mnie wypisali, byłaś jedyną osobą, którą chciałem zobaczyć, więc przyszedłem tutaj. Jo powiedziała mi, że powinnaś niedługo wrócić z biblioteki i pozwoliła mi tu zaczekać. Minęły dwie godziny i w końcu wracasz. Jesteś pewna, że byłaś w bibliotece? – pyta Harry, wstając i podchodząc do mnie bliżej.

Jestem wdzięczna inteligencji Jo i temu, że NIE powiedziała Harry’emu, że byłam z Niallem, ale mam wrażenie, że on już o tym wie i oczekuje ode mnie przeprosin.

Nie ma mowy.

- Właściwie to byłam coś zjeść. Z Niallem. – nie mogę nic poradzić na złośliwy uśmiech pojawiający się na moich ustach, kiedy zauważam wraz twarzy Harry’ego. Błyskawicznie do mnie podchodzi i jest na tyle blisko, że czuję jego ciepły oddech na mojej twarzy.

O mój… co ja właśnie zrobiłam…

- Wstyd. A ja wciąż jestem bardzo głodny. – oblizuje swoje usta.

Wtedy uderza mnie ta myśl. Jestem sama, z chłopakiem, nie, nie z chłopakiem, ale z mężczyzną w moim pokoju. Wizualizuję sobie, czym mogłabym go uderzyć, kiedy spróbuje mnie dotknąć. Może lampą?

Ale to Harry.

NO WŁAŚNIE, krzyczą do mnie moje myśli.

- Powiedz mi skąd masz tę bliznę, Charlie. – mówi, biorąc mnie z zaskoczenia. Podnoszę kołdrę tak, aby zakryć szyję i krzywię się do niego.

- Oparzyłam się, kiedy byłam dzieckiem. – kłamię. Marszczy brwi i wiem, że mi nie uwierzył.

W tym momencie zdaję sobie sprawię, że Harry jest niczego nieświadomy, tak jak każdy naokoło mnie.

- Boisz się kogoś? – pyta, robiąc jeszcze jeden krok w moją stronę, tym samym całkowicie pozbywając się dystansu między nami.

- Tak. – mówię bez tchu.

- Kogo? – zaciska pięści, a ja zamykam swoje oczy.

- Ciebie. – odzywam się w końcu, otwierając oczy i napotykają jego wzrok. Jego oczy łagodnieją, a źrenice błyszczą.

- Nie chcę cię skrzywdzić.

- Wiem.

- Chcę, abyś była bezpieczna, a nie żebyś się mnie bała. – szepcze, prowadząc kciuk po moim policzku. Jesteśmy tak blisko siebie, że jestem zaskoczona, że jeszcze nie dostałam ataku paniki. Choć raz bliskość jego ciała nie wywołuje bolesnych ukłuć w moim sercu i pompowania bólu w żyłach.

I lubię to.

- Pilnowanie mnie to nie jest twój obowiązek. Mam się doskonale, Harry. – mówię cicho.

- Blizna na twojej szyi mówi co innego.

- To był wypadek, byłam dzieckiem. – szepczę, nie patrząc mu w oczy.

- Nic na tym świecie nie jest wypadkiem. – odszeptuje, a jego oczy odkrywają moje. Oboje wypuszczamy powietrze w tym samym czasie,  uwalniając tępy ból, trzymany w naszych sercach.

I przez tę jedną chwilę.. tracę kontrolę.

Chwytam za kołnierz jego koszuli i przyciągam go do siebie. On przyciska mnie mocniej do ściany, ale nie przeraża mnie to. Chcę więcej. Utrzymujemy kontakt wzrokowy, kiedy zakłada mi kosmyk włosów za ucho. Otaczam dłońmi jego szyję, gdy powoli usuwa kołdrę owiniętą wokół moich ramion i patrzy w dół na moje ciało. Widzę, że obserwuje moje blizny i siniaki, które wydaje się, że nigdy nie zbledną.

- Pilnowanie ciebie to JEST mój obowiązek. – mówi tak władczo, jakby wygłaszał mowę przed sądem. Zamiast wepchnąć mi język do gardła tak, jak to robią w filmach, przesuwa wzrok w górę mojego ciała i posyła mi uśmiech, zdeterminowany uśmiech. Nieoczekiwanie schyla się w dół, chwytając za kołdrę, którą ponownie przykrywa moje ramiona.

Pochyla się powoli i całuje mnie delikatnie w czoło, zostając tam na chwilę swoimi ustami, kiedy ja oddycham ciężko pod jego uściskiem.

Wtedy opuszcza mój pokój bez słowa, a ja zostaję w środku zdezorientowana z moimi własnymi uczuciami, nie mogąc złapać powietrza.

Harry Styles to typ osoby niemożliwej. Jest dupkiem, pięknym dupkiem, a zarazem gościem, któremu czasami wydaje się zależeć.

Ale nie mogę się w nim zakochać, dla dobra mojego własnego serca.

Niestety obawiam się, że już na to za późno.

~~

Ostatecznie Dominique podrzuca mnie na mecz następnego dnia. Ubłagałam Jo, żeby jechała z nami, wcale nie dlatego, że nie lubię Dominique, tylko dlatego, iż boję się, że to ona mnie nie lubi.

- Więc jest coś między tobą i Skrzatem? – pyta mnie Dominique. Wytrzeszczam na nią oczy i śmieję się.

- Nie.

- Czyli jest coś między tobą i Harrym? – pyta zaraz.

- Nie! – niemal piszczę, a w tym samym czasie Jo śmieje się z tylnego siedzenia.

- Ok, jak chcesz Charlie. Ale musisz wiedzieć, że Jo i ja miałyśmy przelotny seks z Harrym. Nie chcę, żebyś dowiedziała się tego od kogoś innego, bo nie jesteśmy lubiane wśród lasek w szkole, które wciąż są w nim zakochane. – wzrusza ramionami Dominique.

- On nie jest mój i nawet go nie lubię. Więc bzykajcie się z nim kiedy tylko chcecie. – uśmiecham się, ale gdy tylko to mówię, czuję ból w jakiejś cząstce mojego serca.

- On dobrze całuje Charlie, zobaczysz. – uśmiecha się Jo, a ja obracam się i klepie ją po nodze.

- A wiesz kto jeszcze dobrze całuje? – uśmiecha się Dominique.

Nawet nie pytam kto, ale i tak otrzymuję odpowiedź.

- Niall. Tak delikatnie, jeeej. – Dominique posyła mi uśmiech. Wiem, co one robią. Próbują sprawić, że będę zła, albo zazdrosna.

Cóż, udaje im się to.

Wzruszam ramionami, starając się zignorować złośliwe uśmieszki na twarzach Jo i Dominique.

Reszta podróży mija w ciszy, z wyjątkiem Zedd śpiewającej w radio.

~~

Gra zaczyna się akurat w tym samym czasie, kiedy docieramy na miejsce. Cieszę się, widząc Nialla na boisku, bo to znaczy, że ma wystarczająco dużo siły, żeby grać.

- Dalej Niall! – krzyczę, kiedy biegnie w kierunku bramki, podając piłkę.

Zajmujemy miejsca na trybunach, dołączając do tysiąca innych kibicujących studentów.

Przez całą grę na przemian śmieję się i krzyczę, ciesząc się tym uczuciem. To sprawia, że chcę podziękować Niallowi za to, że namówił mnie do przyjścia. On i Liam wyglądają wspaniale grając razem.

Obserwuję intensywnie, jak Liam z piłką omija ofensywę, kopie i…

Gol!

Wszyscy uczniowie Marson wstają i wiwatują, nawet Jo podskakuje, ponieważ ten punkt daje nam prowadzenie.

- Przepraszam? – męski głos odbija się echem za mną. Obracam się, zauważając, że z jego dłoni zwisa medalion.

- To twoje? Chyba wypadło ci z kieszeni, albo coś, ponieważ usiadłem na to. – śmieje się. Dziękuję mu i zabieram od niego przedmiot, obserwując złoty łańcuszek.

Wtedy to widzę.

Jest delikatnie uchylony. Medalion potrzebował nacisku, żeby się otworzyć i nacisk czyichś pośladku podołał zadaniu! Dziwne.

Szybko siadam z powrotem, chociaż wszyscy naokoło mnie nadal stoją i wiwatują. Powoli wciskam paznokcie pomiędzy boki medalionu i otwieram go do końca, wydając z siebie sapnięcie na to, co widzę.

Natychmiast rozpoznaję zdjęcie ze środka, ponieważ to było jej ulubione zdjęcie. Jej oczy były lodowato błękitne, a długie, ciemne loki opadały na ramiona. Uśmiech uwydatniał dwa dołeczki w policzkach, a w jej oczach widzę swoje odbicie.

- O mój boże. – szepczę do siebie, czując jak moje oczy napełniają się łzami.

Zdjęcie przedstawia moją matkę.

____________________________________________________________________________

Jeśli przeczytałaś to proszę skomentuj, będzie mi bardzo miło! :)

~~

Przypominam o hashtagu na Twitterze #deceptionPL, gdzie możecie pisać swoje przemyślenia i opinie, czy też zachwycać się bohaterami :D 

Dodatkowo ze względu na pojawiające się pytania, postanowiłam założyć stronę ask.fm. Więc jeśli coś Was nurtuje to zapraszam: http://ask.fm/deception_pl

To chyba tyle z kwestii organizacyjnych.

Buziaki! :*