11. Demony

Siedzę w moim pokoju w akademiku przykładając lód do twarzy Nialla. Doskonale wiem, że mógłby zrobić to sam, ale uważam, że jestem mu to winna, biorąc pod uwagę fakt, że jeśli zabroniłabym Harry’emu wejść do sklepu, twarz Nialla nie byłaby teraz kompletnie rozwalona. Czułam się źle w stosunku do Mary Kall, która musiała zadzwonić po policję, żeby wyprowadzili Harry’ego ze sklepu, ponieważ odmówił zostawienia mnie samej z Niallem. Jakby nie zauważył, że to ON był jedyną osobą, która zadała cios. Nie obchodziło mnie to, że ma problem z kontrolowaniem gniewu, albo, że Niall go wkurzył, jego zachowanie było niestosowe.

- Wciąż boli? – pytam. On kręci przecząco głową, ale kiedy mocniej przyciskam lód, krzywi się.

- Nie powinienem mówić do niego tego wszystkiego, byłem po prostu wściekły. – mruczy Niall, kiedy parzę na niego z góry. Jego głowa leży na moich kolanach.

- Nie, zdecydowanie nie powinieneś. Ale cieszę się, że nie rzuciłeś się na niego z pięściami, bo to mogłoby się skończyć gorzej. – krzywię się.

- Wiem, tak było wcześniej. – śmieje się Niall. Moje oczy się rozszerzają, a ciekawość zaprząta mój umysł.

Nagle nie mogę się powstrzymać. – Kim jest Julia, Niall? – pytam, zagryzając wargę. Niall wzdycha ciężko, zamykając oczy. Siedzimy przez chwilę w ciszy, aż Niall siada.

- Julia była dziewczyną Harry’ego około rok temu. – szepcze.

- I…? – naciskam.

- Nie żyje.

Oh.

Czuję się teraz pusto, jak próżna osoba, która nigdy nawet nie powinna o to pytać. Niall prawdopodobnie widzi to w moich oczach, ponieważ odzywa się, zanim zdążę go przeprosić. – Kochałem ją Charlie. Boże, kochałem ją jak cholera. – Łzy gromadzą się w kącikach jego oczu. Chcę wiedzieć wszystko, chcę go pocieszyć, ale utrzymuję pytania z daleka od mojej ciekawości i opieram głowę o ramię Nialla.

- Charlotte to piękne imię. – Niall zmienia temat po minucie ciszy. Mrużę oczy, kiedy to mówi, aż w końcu zdaję sobie sprawę, że wie.

- Nie możesz ukrywać się wiecznie, Charlie. – mamrocze Niall, a jego słowa przedzierają się przez moją skórę powodując, że przyciskam mocniej lód do jego policzka.

- Mogę próbować.

Niall uśmiecha się i kręci głową. Przenosi dłoń ze swojego brzucha na mój, delikatnie go łaskocząc. – Zrobiłbym to samo. – mówi, kiedy jego krystaliczne oczy spotykają moje.

- Mam tylko jedno pytanie. – mówi cicho. Natychmiast zaczynam obawiać się tego pytania. Jakoś wiem, że... Wiem, że to pytanie sprawi, że będę chciała wstać i rzucić lampą o ścianę. Ale po tym wszystkim, co wydarzyło się dzisiejszego ranka, kiwam głową do Nialla, przygotowując się do odpowiedzi.

- Jak uciekłaś?  - szepta, a ja czuję jak moje serce zamienia się w lód.

Nie dam rady.

 Po prostu nie dam rady.

- Jest w porządku, Charlie, nie musisz odpowiadać. Rozumiem to. – mówi natychmiast Niall, kiedy zdaje sobie sprawę z mojego stanu. Kiwam głową z wdzięcznością i przechylam się, aby położyć głowę na poduszce.

Tyle już się wydarzyło, a jeszcze nawet szkoła się nie zaczęła… Jutro zapowiadał się długi dzień.

~~

Około 12, Jo i ja idziemy do stołówki, ponieważ jest przekonana, że jestem anorektyczką. Oczywiście, nie jestem, po prostu nie lubię tracić czasu, ani energii  na jedzenie.

- Miłą rzeczą w Marson jest to, że jedzenie nie jest gówniane. – uśmiecha się Jo, kiedy przechodzimy przez drzwi stołówki. Oczekiwałam, że będzie pusto, ale okazuje się, że każdy stolik jest zajęty. Stajemy na końcu kolejki ludzi, czekających na swoje jedzenie. Jo opowiada mi wszystko o typach jedzenia, ale nie za bardzo przywiązuję uwagę do tego, co mówi. Nie wiem, czy to jest tylko w mojej głowie, czy naprawdę wszyscy naokoło gapią się na mnie.

- Wszystko w porządku? – mówi w końcu Jo. Szybko przytakuję głową i biorę talerz, idąc prosto do sekcji włoskiego jedzenia. Po nałożeniu sobie kawałka pizzy i wzięciu napoju, czekam, aż Jo wybierze coś dla siebie, a potem idę za nią.

- Możemy zjeść w naszym pokoju? – pytam, zagryzając wargę. Jo piorunuje mnie wzrokiem i kręci przecząco głową.

- Ponieważ Harry tu jest? – pyta.

- Nie. – mówię zbyt szybko. Nawet go tu nie widziałam.

- Och, więc w takim razie nie odwracaj się. Patrzy na ciebie, jakbyś była kawałkiem serniczka, odkąd tu weszłyśmy. – śmieje się. Zaczyna przewracać mi się w żołądku, kiedy Jo prowadzi nas do stolika jej przyjaciół i siadamy. Przedstawia mnie, a ja wymuszam uśmiech na twarzy, ale w środku czuję się słabo.

- Jo, myślę, że powinnam wrócić do pokoju. Wiele się dziś wydarzyło i jestem naprawdę zmęczona, po prostu potrzebuję… - mówię, wstając, ale ktoś mi przerywa. I nie jest to Jo.

- Charlie. – mówi męski głos. Obracam się i krzywię na jego widok. Moje pięści zaciskają się na myśl o tym, co wydarzyło się dzisiejszego ranka.

- Harry, mówiłam ci, żebyś zostawił mnie w spokoju. – szepczę. Uwaga większości stolików skupia się teraz na nas, a moje serce bije tak szybko, że nawet nie wiedziałam, że to możliwe.

- Nie zamierzam tego robić, Charlie. Słuchaj, jest wiele rzeczy, które musisz zrozumieć i…

- Dlaczego nie potrafisz zrozumieć, że cię nie lubię? Jesteś definicją kanalii. Nie chcę zrozumieć niczego, co jest związane z tobą Harry, ponieważ wiem kim jesteś. – mówię na wydechu. Chciałabym, żeby wszyscy przestali się na nas gapić, ale teraz jest już na to za późno. Czuję się, jakbym stała na scenie z mikrofonem i przedstawiała jakiś skecz.

- Rzeczy zdarzają się ludziom, ponieważ na nie zasługują, okay Charlie? Uderzyłem Nialla, ponieważ na to zasłużył. – mówi, a ja mogę zobaczyć złośliwy uśmieszek na jego ustach. Złość rośnie w moim ciele na jego słowa.

- Więc, właśnie powiedziałeś, że WSZYSCY zasługują na to, co się im przydarza? – pytam, a moje pięści zaciskają się jeszcze mocniej i mogę poczuć jak moje ciało błaga o to, żeby go uderzyć.

- Tak. Takie jest życie. – wzrusza ramionami. Nie mogę tego dłużej znieść. Nie zasłużyłam, żeby być zabraną z mojego domu. Ellie nie zasłużyła na śmierć.

Nie zasłużyłam na to, żeby przeżyć.

Jednym szybkim ruchem, chwytam moją szklankę i wylewam ją na głowę Harry’ego. Słyszę krzyki, westchnienia i chichoty naokoło mnie, kiedy Harry gapi się na mnie z otwartą buzią i włosami mokrymi od Sprite.

- A więc Harry, cóż powiedzmy, że to jest coś na co zasłużyłeś. – mówię ze złością. Odkładam mój kawałek pizzy na stół, chwytam torbę z krzesła i wybiegam ze stołówki.

~~

Resztę dnia spędzam w łóżku. Przekonuję siebie, że jestem chora, ale wiem, że to tylko siedzi w mojej głowie. Dominique i Jo wychodzą w tą ostatnią noc lata i nie winię ich za to. Nawet nie próbowały wyciągać mnie z łóżka, ponieważ wiedziały, że to niemożliwe.

Muszą myśleć, że jestem psychiczna, albo chora na umyśle. Może i jestem.

Myślę, że jest około 21:30, kiedy uświadamiam sobie, że już nie jestem zmęczona. Zdaję sobie sprawę, że 7-godzinna drzemka w ciągu dnia nie była niczym mądrym, ponieważ teraz nie ma mowy o tym, żebym mogła zasnąć w nocy.

Siadam na łóżku ze spokojem i chwytam paczkę papierosów.

Świetnie, został tylko jeden.

W stanie, w którym jestem, wiem, że jeden to stanowczo za mało. Biorę portfel, wyciągam z niego kilka funtów i chowam je do kieszeni. Potem zmieniam moje spodnie od piżamy w jeansy i wychodzę przez drzwi.

Uważam, że to trochę smutne, że jedyną rzeczą, która aktualnie potrafi zmusić mnie do wstania z łóżka jest paczka papierosów. Coś tak głupiego i bezcelowego, ale czuję, jakby było zbawieniem dla mojego życia. Czy rzeczywiście tak jest? Nie, oczywiście, że nie. To mnie zabija.

Ale lubię to.

Idę około mili w dół miasta, dopóki nie znajduję stacji paliw. Wchodzę do środka i kupuję paczkę papierosów, wraz z kilkoma torebkami herbaty. Kasjer patrzy na mnie z małym uśmiechem i kasuje moje rzeczy.

- Twoi przyjaciele chyba coś od ciebie chcą. – mówi kasjer niskim głosem. Obracam się i widzę dwóch facetów kilka kroków dalej ode mnie w dziale przekąsek. Uśmiechają się do mnie cwaniacko, a jeden macha. Oboje mają ciemne, skórzane kurtki i łańcuchy przyczepione do jeansów.

- Nie znam ich. – mówię, odwracając się z powrotem, a on wzrusza ramionami. Zaczynam czuć jak pustka ogarnia moje ciało. W końcu, otrzymuję reklamówkę z moimi rzeczami. Biorę torbę i ruszam z pośpiechem na zewnątrz, nie chcąc niczego tak bardzo, jak znaleźć się z powrotem w moim pokoju po ciepłą kołdrą.

- Śpieszysz się gdzieś, Charlie? – słyszę głos za mą. Odwracam się jak uderzona batem do tamtych dwóch gości. Muszą mieć co najmniej 25 lat.

- Skąd.. skąd znasz moje imię? – jąkam się.

- Musisz jechać z nami, kochanie. – mówi blondyn, robiąc krok w moją stronę.

- Trzymaj się ode mnie z daleka zboczeńcu, albo zrobię scenę. – grożę. Jestem zaskoczona słowami, które właśnie wyszły z moich ust. Ci faceci nie wiedzą, przez co przeszłam.

- Nie zamierzamy cię skrzywdzić, po prostu potrzebujemy twojej pomocy. Możemy ci zapłacić. – dodaje łysy.

- Nie potrzebuję waszych pieniędzy. – spluwam, robiąc krok w tył.

- Musimy znaleźć kogoś, kto nazywa się Harry Styles, Charlie. Wiemy, że możesz nam pomóc. – uśmiecha się.

- Jestem tutaj. – ktoś staje obok mnie. Mimo nienawiści, jaką czuję do Harry’ego, moje serce prawie zatrzymuje się w klatce piersiowej, a ja kulę się ze strachu obok niego. On opiekuńczo kładzie dłoń na moim łokciu.

- Och, i oto pojawił się nasz mały skurwiel. Ostrzegaliśmy cię, że ją znajdziemy. – mówi blondyn, strzelając kostkami w dłoni.

Co tu się dzieje, do cholery?

Harry patrzy na mnie przez chwilę, a ja zdecydowanie nie lubię tego, co widzę w jego oczach. Powoli pochyla swoją głowę tak, że jego usta znajdują się nad moim uchem. – Musisz uciekać, Charlie. – szepta, a włoski na moim karku stają na baczność. Patrzę w górę na niego, a on krótko kiwa głową. I wtedy uciekam. Słyszę kroki za mną, ale za chwilę cichą. Wiem, że się biją, słyszę dźwięk obijających się o siebie ciał, ale kontynuuję bieg, ponieważ wiem, że muszę.

Kiedy w końcu docieram do mojego akademika z załzawionymi oczami i nie mogąc złapać oddechu, waham się przed otwarciem drzwi. Próbuję zebrać się w sobie, w przypadku, gdyby Jo i Dominique wcześniej wróciły, ale nie mogę zapanować nad łzami spływającymi po moich policzkach.

Po kilku ciężkich oddechach, roztrzepuję moje włosy i wycieram łzy. Czuję jakąś dziurę w moim sercu, wiedząc, że nie jestem jedyną, która coś ukrywa.

Harry ma swoje własne demony.

____________________________________________________________

Jeśli przeczytałaś to proszę zostaw komentarz, bedzie mi bardzo miło! :)