13. Bipolarny

- Wyglądała tak jak ty. – szepcze, dławiąc się smutnym śmiechem. Uśmiecham się do niego i siadam na wilgotnej trawie, ignorując przemakanie moich jeansów. Harry powoli zajmuje miejsce obok mnie, dając mi trochę przestrzeni.

- Ona, nie wiem… miała coś w sobie. – mówi, wbijając wzrok w trawę i wyrywając kilka jej źdźbeł. Obserwuję wyraz jego twarzy, chcąc coś powiedzieć, powiedzieć mu, że wiem. Że wiem jakie to uczucie kogoś stracić… ale nie mogę.

- Umawiałem się z nią przez kilka miesięcy, nic zbyt poważnego. Po kilku tygodniach jej udawania… Powiedziała mi, że ma chłoniaka. Ukrywała przede mną fakt, że w ubiegłym miesiącu mdlała ponad 5 razy. Kiedy w końcu poszła do lekarza, okazało się, że to jest poważniejsze, niż myślała.

O mój boże.

- Natychmiast zrezygnowała z Marson. Byłem wtedy blisko z Liamem i.. cóż z Niallem. Pomagali mi przejść przez to, gdy byłem na nią strasznie wkurzony. Nie mogłem uwierzyć, że nie powiedziała mi o tym, że nie czuje się dobrze. Do dziś myślę o tych wszystkich rzeczach, które mogłem dla niej zrobić przez tamten miesiąc. Mogłem ją ocalić. – szepcze. Moje oczy łzawią na wyobrażenie o jego bólu, kiedy teraz siedzimy obok niej, obok Julii. Pochowanej pod ziemią.

- Byłem wkurzony przez kilka dni, ale po tym jak zabrano ją do szpitala, ja… ześwirowałem. – wciąga powietrze, zamykając oczy. Nie mówi nic przez kilka chwil, a ja chcę mu pomóc i powiedzieć, że nie musi kontynuować, jeśli nie chce.

Ale moja ciekawość mnie wyprzedza. – W jakim sensie? – mówię cicho, kładąc swoją dłoń na jego dłoni i dając mu delikatny, zachęcający uścisk.

- Uderzyłem ją.

Zabieram moją rękę z dala od jego i kładę na swoim kolanie, aby powstrzymać ją od drżenia.  Nagle czuję się zbyt narażona i lekko zdezorientowana. Mój rozum nakazuje mi, abym stąd uciekła i wróciła z powrotem do siebie, ale serce zwycięża.

- Krzyczała na mnie, mówiła, że nie chce, abym się o nią martwił, a mnie ogarnęła wściekłość. Moim obowiązkiem było martwienie się o nią, a ona nie dała mi nawet na to żadnej, cholernej szansy! Więc tak, nie mogłem po prostu znieść jej krzyków i widoku jej kruchego ciała i ja zwyczajnie.. Spoliczkowałem ją. – szepcze w przerażeniu.

Spodziewam się po sobie, że zaraz ucieknę. Myśl o Harrym uderzającym Julię, przypomina mi, jakie to uczucie być bitą i podduszaną. Elektryzujące uczucie przechodzi przez mój kręgosłup i drżę.

- To był ostatni dzień, kiedy z nią rozmawiałem. – mówi, wycierając nos.

- Harry..

- Och, nie było jeszcze lepiej. – Harry śmieje się żałośnie.

- Jakoś miesiąc później Liam powiedział mi, że Niall często ją odwiedzał. Julia nigdy nie przyjaźniła się z Niallem, zanim nie zaczęła umawiać się ze mną, więc poszedłem to sprawdzić i upewniłem się jak diabli, że to było dokładnie to, czego nie chciałem zobaczyć. Ochrona usunęła mnie z jej pokoju szybciej, niż mogła krzyknąć: Dupek. Tak, czy inaczej, Niall miał dokładnie to, czego ona chciała w facecie. – wzrusza ramionami, jakby starał się ukryć, że nadal go to dręczy.

- Niall próbował przeprosić, ale byłam a niego zbyt wściekły. Wiedział, że ją kochałem. Przychodziłem każdego dnia i siadałem oparty o jej drzwi, błagając o szansę na wybaczenie. Ale, kiedy ja tam siedziałem, podejmując inicjatywę, on była tylko coraz słabsza. Po kilku miesiącach przestałem, wszcząłem kilka bójek z Niallem, zacząłem znowu pić, a później w grudniu, odebrałem telefon od jej mamy. Umarła we śnie.

Nie wiem, co powiedzieć. Jest zbyt wiele do powiedzenia. Mój mózg jest przytłoczony.

- To nie była twoja wina.

- Wiem. Ona chciała czegoś w rodzaju epickiej historii miłosnej i przynajmniej ją dostała. Ja po prostu nigdy nie byłem tym, który jej to dał. – mówi cicho swoim chrapliwym głosem, maskując łzy.

- Nie powinieneś był jej uderzyć. – szepczę w końcu, przerywając ciszę. Harry piorunuje mnie wzrokiem.

- Myślisz, że kurwa tego nie wiem? – krzywi się.

- Byłem w dużym bagnie, a ona mi pomogła. Pokazała mi inne perspektywy, a ja po prostu pozwoliłem jej wyślizgnąć się z moich rąk, bez walki. A teraz jest martwa. – mówi Harry na wydechu, wstając. Ja również się podnoszę, strzepując trawę z moich jeansów.

Czekaj, to wszystko?

- Nie jest za późno, żeby wrócić Harry. Możesz odzyskać dawnego siebie. Jeśli lubiłeś siebie takiego, jakim byłeś z nią, wtedy może…

Harry śmieje się.

- Nie masz pojęcia jak to jest Charlie. Zatracić siebie, bo nie masz innego wyboru. Byłem dobrym dzieciakiem. Troszczyłem się o ludzi. Kto powiedział, że teraz tak nie jest?

Twoje oczy, Harry.

- Wiem, jak to jest. Uwierz mi Harry, to…

- Zamknij się Charlie. – zszokowana jego słowami, robię krok do tyłu, przykrywając dłonią moją klatkę piersiową.

- Wiesz co, Harry. Może ona nie dała ci szansy na przeproszenie jej, ponieważ jesteś cholernym palantem, a ona nie chciała spędzić swoich ostatnich miesięcy z kimś takim. – mówię cicho, obracając się na pięcie, aby odejść.

- Charlie. – odzywa się władczym głosem. Obracam się z powrotem i rzucam mu gniewne spojrzenie.

- Miałaś rację. Nie jesteś Julią… w niczym jej nie przypominasz... – mówi, a w jego głosie słychać tyle bólu i chłodu, że prawie dławię się powietrzem.

Odwracam się i biegnę do wyjścia z cmentarza, zanim zdąży zobaczyć, co ze mną zrobił. Jakie uczucia we mnie wywołał.

Przysięgam, nigdy wcześniej nie spotkałam nikogo bardziej bipolarnego, niż Harry Styles. Poza tym, nigdy też nie spotkałam nikogo, kto, tak jak Harry Styles sprawiał, że to ja czułam się bipolarna.

~~

Ledwo docieram do klasy chemicznej na czas. Zajmuję miejsce z przodu i rozglądam się za Jo. Siedzi z tyłu klasy, patrząc na mnie z podniesioną brwią.

- Gdzie byłaś? – wyczytuję z jej ust.

- Na dworze. – odpowiadam bezgłośnie i wzruszam ramionami.

Szybko wyjmuję zeszyt z ołówkiem i zaczynam zapisywać w nim notatki z tablicy. Wszyscy inni piszą na swoich laptopach.

Niezręcznie.

Niestety chemia jest zbyt nudna, aby mogła zatrzymać moje myśli z dala od Harry’ego. To jest to, czego on chciał. Chciał mnie zdenerwować, chciał, żebym o nim myślała.

Cóż, zadziałało.

Czuję ulgę, kiedy dzwoni dzwonek. Chemia to moje ostatnie zajęcia, a teraz muszę iść do Koffee Kall, żeby przepracować swoją zmianę.

- Charlie, zaczekaj! – krzyczy Jo, kiedy ruszam z pośpiechem w stronę drzwi.

- Tak? – mówię, zagryzając wargę.

- Dziś wieczorem jest wyścig. I oczywiście idziemy na niego.

Cholera, nie ma mowy.

- Mam plany. – kłamię.

- Nie, nie masz. Przyjdę po ciebie do Koffee Kall i pójdziemy tam razem. To będzie niesamowity wyścig, obiecuję! Nasz największy wróg bierze udział, no wiesz szkoła Layila London? Są nadęci. I Harry bierze udział… Miałam na myśli, że skopiemy im tyłki. – uśmiecha się.

- Naprawdę nie mogę iść. – szepczę.

- Nie martw się, będzie fajnie. Przyniosę ci jakieś ciuchy na przebranie i paczkę papierosów dla twojego dobra. Wyglądasz dość blado. – uśmiecha się. Może dlatego, że na zewnątrz jest ileś stopni mrozu.

- Buziaki! – piszczy Jo i macha mi na pożegnanie. Może powinnam opuścić Koffee Kall wcześniej tak, żebym była już w akademiku, gdy Jo tam przyjdzie. Bezpieczna od wzroku Harry’ego.

Idealnie.

~~

Przechodzę przez drzwi do Koffee Kall i strzepuję śnieg z moich butów. Podnoszę wzrok i uśmiecham się do Nialla, ale on nawet nie patrzy w moją stronę. Marszcząc brwi, maszeruję w jego stronę, udając, że tańczę, aby go rozśmieszyć. Moje małe przedstawienie sprawia, że Mary się śmieje, ale Niall nadal ani drgnie.

- Niall. – mówię na wydechu. Powoli podnosi wzrok, jego twarz nie wyraża żadnych emocji.

- Skończyłem. – to wszystko co mówi, kiedy zdejmuje swój fartuch. Zanim zdążę przetworzyć fakt, że coś musiało się z nim stać już go nie ma. To musiało mieć związek z Harrym i dzisiejszym porankiem. Super.

- Wszystko z nim w porządku? – pytam. Mary wzrusza ramionami.

- To muszą być TE dni. – chichocze. Mary jest taka słodka. Śmieje się z jej żartu i obracam w kierunku kasy.

- Co mogę dziś dla pana zrobić? – witam bladego człowieka naprzeciwko mnie, który przegląda menu. W końcu uśmiecha się i zamawia Frappuccino.

~~

- Mary moja zmiana kończy się za 5 minut. Zastanawiałam się, czy nie mogłabym wyjść dziś wcześniej? – pytam nerwowo. Mary chichocze i kiwa twierdząco głową, zabierając mi mój fartuch.

Wypadam z pośpiechem ze sklepu na ulicę, zatrzymując się na chodniku. Naprzeciwko mnie stoi Jo ze złośliwym uśmieszkiem, krzyżując ramiona.

- Wiedziałam, że spróbujesz wyjść szybciej! – mówi, machając rękoma w zimowym powietrzu. Odrzucam głowę do tyłu w strapieniu i porażce.

- Idź się w to przebierz. Teraz. Kolory naszej szkoły to zielony i złoty, jakbyś nie wiedziała. Postawimy bardziej na zielony. Liyala ma czerwony. – zarządza Jo, popychając stertę ubrań w stronę mojego brzucha. Nie rozumiem, dlaczego stałam się takim popychadłem. Chyba dlatego, że życie w złych stosunkach z moją współlokatorką mogłoby się źle skończyć.

Po założeniu niezwykle ciasnego, skąpego, zielonego, koronkowego topu Jo, wślizguję się w jej skórzaną kurtkę i strzepuję niewidzialny kurz z moich jeansów.

- Naprawdę musisz zakładać moje ciuchy częściej, skarbie. – śmieje się Jo, kiedy idziemy do transportujących nas ciężarówek. Czuję się niepewnie i próbuję zakryć mój dekolt przez zapięcie kurtki, ale Jo klepie mnie po dłoniach.

- Wyglądasz dobrze. – mówi zachęcająco, a ja zagryzam wargę. W ciągu 2 minut, siedzimy na tyle zielonej ciężarówki, przejeżdżając przez przerażające, zniszczone skrzyżowanie. Obok nas jedzie świecąca, czerwona ciężarówka.

- To Layila. Uważaj na facetów stamtąd, oni są największymi palantami ze wszystkich palantów na świecie. Mój były Ryan tam chodzi. Jeśli go zobaczę, wyleję moje piwo na jego głupią, obleśną twarz! – burczy Jo i przez chwilę naprawdę się śmieję.

Kiedy przybywamy na miejsce, jest już niesamowicie tłoczno, więc z trudem przeciskamy się w stronę środka. Tym razem jest dwóch prowadzących, po jednym z każdej szkoły i jest to coś w rodzaju rywalizacji na mini scenie.

Jo i ja przepychamy się między grupą luzaków z konkurencyjnej szkoły i choć Jo myśli, że to zabawne, gdy dwóch z nich ‘przypadkowo’ łapie mnie za tyłek, to moje ciało gotuje się z wściekłości.

Nasz prowadzący zapowiada 3 zawodników z naszej szkoły: Zayn Malik, Louis Tomlinson i oczywiście Harry Styles. Potem koleś z tej drugiej szkoły zapowiada swoich zawodników.

Każdy uczestnik przedstawia siebie i mówi coś dowcipnego. Kiedy przychodzi kolej na Harry’ego, wyczuwam na sobie mnóstwo spojrzeń, zanim zaczyna mówić.

- Marson dzisiaj wygra. A zwycięstwo dedykuję Julii. – tłum zamiera na moment, a potem wybucha wiwatami. Ci wszyscy ludzie wiedzą o niej?

Moje myśli zostają rozproszone, kiedy słyszę, jak ktoś niedaleko mnie wypowiada moje imię. – Co? – odwracam się do Jo, która marszczy nos.

- Nic nie mówiłam. – wzrusza ramionami. Obracam się naokoło, szukając Nialla, albo może Liama, ale nie widzę ich. Wzdychając, zwracam swoją uwagę z powrotem na zawodników, który wchodzą do samochodów.

- Charlie. – słyszę ponownie. Tym razem rozglądam się, jak poparzona wrzątkiem ze zmrużonymi oczami.

To był męski głos. Przylegam na chwilę do ramienia Jo.

- Wszystko w porządku? Nie wiedziałaś o Julii? – pyta. Kręcę głową, a ona wraca do oglądania silników budzący się do życia, jeden po drugim. Moje oczy przeszukują tłum i kilka rzędów dalej spotykają ciemną bluzę z kapturem.

Nie.

Mrugam dwukrotnie i patrzę ponownie, ale bluzy już nie ma. Zaczynam po prostu popadać w paranoję.

Ale moje serce wie, że to nieprawda.

- Charlie. – powtarza głos. Zamykam oczy, odsuwając go od siebie, przekonana, że to tylko moja głowa. Moje oczy otwierają się na odgłos startujących samochodów. Widzę samochód Zayna ledwo utrzymujący się w czołówce i wtedy moje oczy wędrują do auta Harry’ego. Jest na zewnętrznej stronie linii sześciu samochodów, próbując zajechać drogę kolesiowi z Liyala. To mogłoby dać mu prowadzenie. Właściwie to jest dość mądre posunięcie, prosta droga, aby wysunąć się na prowadzenie i utrzymać je.

Ale tamten kierowca nie jest zachwycony błyskotliwym pomysłem Harry’ego. Szybko uderza swoim autem w Harry’ego, nie wahając się uszkodzić swojego własnego. Czuję, jak piskliwe echo wydobywa się z mojego gardła, kiedy lekko opada mi szczęka. W zwolnionym tempie obserwuję, jak samochód Harry’ego trzy razy wiruje wokół własnej osi i ostatecznie przewraca się na dach. Słyszę stłumione okrzyki tłumu wokół mnie na widok dymu wydobywającego się z wnętrza samochodu.

Biegnę w jego stronę, zanim moje myśli mają szansę powiedzieć mi, że nie mam tego robić.

_________________________________________________________________________

Jeśli przeczytałaś to zostaw komentarz, będzie mi bardzo miło! :)

~~

Z okazji Walentynek, postanowiłam dodać szybciej nowy rozdział. Wiem, że nie jest on w zbytnio walentynkowym nastroju, a wręcz przeciwnie, ale mam nadzieję, że jakoś to przełkniecie :P 

W zamian powiem Wam, że w rozdziale 17 będzie miał miejsce 1 pocałunek Charlie i Harry'ego! :D 

Dużo miłości (nie tylko) w Walentynki Słońca! xx :*