22. Jedyne jabłko

- Więc zwyczajnie od niego uciekłaś, a on cię nie zatrzymał? – pyta Jo. Przytakuję głową.

- Miał moje dość przerażające zdjęcia. – kłamię. Chcę powiedzieć Jo, co się stało, ale gdy tylko otwieram buzię, wymyślam nową historię, ponieważ nie mogę zdobyć się na to, żeby zaufać komukolwiek.

Ogromna część mnie wciąż wykrzykuje Niall, Niall, Niall, ale nie sądzę, że będę zdolna, aby powiedzieć mu cokolwiek o Harrym. Nie chcę sobie nawet wyobrazić, co on mógłby zrobić.

- Tak mi przykro Charlie. Zostałaś jego ofiarą w tym roku. Chciałabym powiedzieć, że to normalne, ale to nigdy nie trwało tak  długo. To dlatego, że on zawsze zdobywa dziewczyny, które chce. A ty wciąż mu się opierasz, więc prawdopodobnie dlatego wciąż cię męczy. – mówi, wskakując w spodnie od piżamy. Zakładam, że ma trochę racji, mimo że nie zna całej historii.

Wtulam się w moją kołdrę, zraniona emocjonalnie przez dzisiejsze wydarzenia i głęboko wzdycham.  – Byłaś u Dominique? – pytam w końcu, kiedy Jo się kładzie.

- Byłam w szpitalu, ale akurat miała zakładane szwy. Rano idę ją odebrać. Taka ze mnie wspaniała przyjaciółka. Albo ex-przyjaciółka, nieważne. Chcesz iść ze mną? – pyta Jo. Rozważam jej ofertę, myśląc o tym, jak cudownie byłoby mieć pokój tylko dla siebie. Ale za chwilę zdaję sobie sprawę, że to właśnie tu Dominique została zaatakowana i to ja byłam przyczyną tej napaści.

- Jasne. – uśmiecham się, a Jo wyłącza światło.

~~

Jo potrząsa mną z szeroko otwartymi oczami.

- Co? – obudzona, siadam na łóżku.

- Kim jest Ellie? – szepcze. Moje serce zamiera.

- Nie wiem. Dlaczego? – pytam szybko.

- Wciąż powtarzałaś jej imię, gdy spałaś. Brzmiałaś na naprawdę przestraszoną. – odpowiada cicho. Opadam z powrotem na łóżko, chowając twarz w poduszkach.

Nie teraz, Ellie. Nie potrzebuję tego teraz.

- To dziwne. Nigdy nie słyszałam o Ellie. Idziemy? – pytam, wygrzebując się z kołdry.

- Dziewczyno, ciągle jesteś w piżamie. Ubierz płaszcz przeciwdeszczowy, bo leje. Musimy złapać busa, albo jakąś inną podwózkę. – mówi, a ja podchodzę do szafy.

Wyjmuję z niej płaszcz Joanny i zagryzam wargę, patrząc na nią niepewnie. – Jasne. – uśmiecha się i ubieram go.

- Charlie?

Odwracam się, podnosząc pytająco brew. – Dlaczego nie… znaczy, mam na myśli... Dlaczego nie przywiozłaś ze sobą zbyt wielu rzeczy do akademika? Zazwyczaj ludzie przywożą  tu tony ciuchów. – mówi. Zdaję sobie sprawę, że za tym pytaniem kryje się coś w stylu: ‘dlaczego jesteś tak cholernie tajemnicza?’

- Jestem spłukana. Mam szczęście, że dostałam stypendium. Po prostu nie mam zbyt wielu ciuchów. – szepczę, zakładając te same jeansy, co wczoraj.

- Oh. – mamrocze. Zastanawiam się o czym myśli.

- Cóż, w takim razie moja szafa jest dla ciebie zawsze otwarta. Bierz, co chcesz. – uśmiecha się, a ja kiwam głową. Następnie opuszczamy pokój, upewniając się, że drzwi są dokładnie zamknięte.

Robimy jakieś dwa kroki chodnikiem, dopóki Jo nie zaczyna narzekać jakie to mokre są jej włosy, mimo tego, że ma założony kaptur. Biegniemy z powrotem pod dach akademika, a ona wyciąga swój telefon i wybiera numer.

- Hej kochanie. – mówi do słuchawki, wyraźnie używając swojego uwodzicielskiego głosu.

- Potrzebuję podwózki. – wyjaśnia, a ja słyszę jak ktoś odpowiada po drugiej stronie linii.

- Leje. Proszę?

Na chwilę zapada cisza. – Zamierzasz pozwolić nam spacerować samym po deszczu?

Mogę przysiąc, że słyszę szorstki głos, który pyta: - Z kim jesteś?

- Z Charlie, oczywiście! – mówi i sekundę później się rozłącza.

- Już jedzie. – posyła mi uśmiech. Kto?

O boże, kto?

Jakieś dwie minuty później podjeżdża samochód, który od razu rozpoznaję. Biegniemy szybko w jego stronę i wskakujemy do środka. Zayn obraca się i uśmiecha do mnie.

- Dobrze cię znowu widzieć, Charlie. – kiwam głową i wtulam się głębiej w jego skórzane siedzenia.

- Gdzie jedziemy Jo? – pyta, kładąc dłoń na jej kolanie. Jo nie cofa jej, tylko uśmiecha się do niego. Nie mogę jej za to winić, szczególnie dlatego, że nie wie kim on jest. Dla niej jest po prostu przystojnym mężczyzną.

- Chcemy odwiedzić Dom, więc możesz nas tam zabrać? – pyta, a on kiwa twierdząco głową i potem przenosi wzrok na mnie.

- Przykro mi z powodu twojej przyjaciółki. – uśmiecha się. Jego uśmiech wywołuje dreszcz przechodzący po moim kręgosłupie. Rozglądam się po jego samochodzie, szukając miejsca do zwymiotowania. Może jego twarz?

- Wyglądasz jakbyś potrzebowała papierosa. – mówi, sięgając do schowka i wręczając mi jednego. Nie waham się i szybko go odpalam, tęskniąc za uspokajającym uczuciem, które zawsze towarzyszy mi przy paleniu.

- Rozczarowujecie mnie ludzie. – śmieje się Jo, obserwując jak oboje się zaciągamy. Zayn włącza się do ruchu, a ja ją ignoruję. Skupiam się na moim papierosie i na wszystkim, co siedzi w mojej głosie. Skupiam się na myśli, że jestem absolutnie przerażona siedząc, nawet nie sama w samochodzie z Zaynem, a kiedy byłam sama z Harry’m walczyłam z chęcią zbliżenia się do niego.

Ale moja mama, przypominam sobie.

Nie jestem agentką CSI, nie mogę po prostu o tym myśleć i czekać, aż w jakiś magiczny sposób to wszystko nabierze sensu. Tak bardzo, jak chcę o tym zapomnieć, ciągle coś się dzieje. Mam przeczucie, że to wszystko zabiera mnie gdzieś, gdzie nie chcę być, ale teraz… Teraz chcę po prostu być z moimi przyjaciółmi. Przyjaciółmi, którzy są ranieni z mojego powodu.

~~

- Jak myślisz kiedy ona się obudzi? -  Jo niecierpliwie stuka w jej stopę. Spoglądam na Dominique.

- Dali jej środki nasenne Jo, więc obudzi się, kiedy będzie miała się obudzić. – wzruszam ramionami, zajmując miejsce obok niej.

Po kilku minutach ciszy, podnoszę się.

- Gdzie idziesz? – ziewa Jo.

- Idę kupić jakieś jedzenie ze stołówki. Chcesz coś? – pytam.

- O mój boże, tak. Cocoa Latte będzie idealna. – uśmiecha się. Śmieję się, widząc jej spojrzenie i wychodzę z sali.

Idę korytarzem w stronę schodów i otwieram drzwi. Schodzę dwa piętra w dół i zaczynam żałować, że nie pojechałam windą. Ktoś idzie za mną i nie jestem pewna, czy mnie nie śledzi.

Oczywiście, że czuję się śledzona, bo jestem cholerną paranoiczką. Dzięki nagłemu przypływowi odwagi, odwracam się i marszczę brwi.

- Cześć. – mówię. Mężczyzna mocniej przyciska do głowy swój kapelusz i mija mnie. Uczucie ulgi otacza moje ciało, dopóki… dopóki się nie odwraca.

- Jesteś tak piękna, jak mówił. – posyła mi szeroki uśmiech. Jest stary, tak sądzę. W brązowych włosach widać siwe pasemka, a zmarszczki otaczają jego oczy.

- Kim jesteś? – robię krok w tył, rozważając jakie mam opcje.

Cóż, mogę uciec. Ale co, jeśli dopadnie mnie wcześniej?

Ignoruje moje pytanie i robi krok w moją stronę. – Mam propozycję. – uśmiecha się.

- Cholera, oczywiście że tak. Słucham. Kim jesteś? Czego ode mnie chcesz? – cofam się, ale moje plecy napotykają ścianę. Mężczyzna chwyta mój nadgarstek i wbija swoje paznokcie w moją skórę. Zaczynam krzyczeć, ale przyciska mi do ust swoją drugą dłoń. To wszystko wygląda tak znajomo.

- Moja praca jest prosta. Upewniam się, że jesteś tam, gdzie masz być. A nie masz być w pobliżu Nialla Horana. Załapałaś? Trzymaj się od niego z daleka, albo jego dni będą policzone. Jesteś dziwką. Nie rozumiem, dlaczego on jest tobą tak zainteresowany, ale moim zadaniem jest utrzymać cię z daleka od wścibskich bękartów, takich jak Niall Horan. – mówi cicho, jego oddech śmierdzi, dopiero co spalonym papierosem.

Oczy rozszerzają mi się ze strachu, ale nie wyrywam się. Skupiam się na oddechu opuszczającym mój nos, a on zabiera dłoń z mojego nadgarstka. Spoglądam na fioletowe odciski palców, które na nim zostawił.

- Poważnie, Parker. Kiedy jesteś jedynym jabłkiem na drzewie, kochanie, ludzie będą cię oglądać. Muszą się upewnić, być cholernie pewni, że z niego nie spadniesz, bo osoba która chce cię zjeść, nie może dostać zepsutego jabłka.

- Co Niall ma z tym wspólnego?

Mężczyzna uśmiecha się bezlitośnie.

- On po prostu za bardzo interesuje się niewłaściwymi rzeczami. Trzymaj się od niego z daleka, a nie zostanie skrzywdzony. Powiedz o tej rozmowie komukolwiek, a będziesz stać nad grobem, zastanawiając się co mogłaś zrobić inaczej. – ściska tak mocno moje ramię, że czuję łzy bólu lecące mi po policzkach. Osuwam się plecami po ścianie, kiedy on praktycznie znika na schodach. Patrzę w dół na mój pulsujący nadgarstek i zamyka oczy.

Zraniona i zdezorientowana, decyduję leżeć tutaj, czekając, aż śmierć połknie mnie w całości… tak jak powinna to zrobić 10 lat temu.

__________________________________________________________________________

Jeśli przeczytałaś to proszę skomentuj, będzie mi bardzo miło! :)

~~

Wow, dziękuję za rekordowe 50 komentarzy pod poprzednim rozdziałem! Jesteście najlepsi! <3

+ Wiem, że ten rozdział był krótki i zdaję sobie sprawę, że czujecie niedosyt, dlatego następny (już dłuższy) pojawi się w piątek! :)

#deceptionPL

http://ask.fm/deception_pl