34. Przebaczenie

Harry zrywa się pierwszy, zanim zdążę mu powiedzieć, że ma zaczekać.

Strach zżera mnie od środka. To musi być ten mężczyzna, którego widziałam w lesie.

Co jeśli nas znaleźli?

Harry wciąga na siebie koszulkę, a ja wstaję i szukam po podłodze mojego stanika. Czeka, aż założę koszulę i wygląda przez judasza.

- Charlie? – woła.

Wstaję gwałtownie i w panice podchodzę do drzwi.

- Patrz.

Wspinam się na palce i zerkam przez mały otwór w drzwiach. Na zewnątrz nikogo nie ma.

Zanim Harry zdąży to zakwestionować, otwieram drzwi i pozwalam chłodnej bryzie otoczyć moje nagie ramiona. Spoglądam w dół na wycieraczkę, na której leży czysta, biała koperta i marszczę brwi.

Podnoszę ją drżącymi rękoma i obracam, żeby spojrzeć na napisane na niej imię. Tak jak przypuszczałam jest zaadresowana do Charlotte.

Otwieram usta, żeby coś powiedzieć, ale nie znajduję słów. Harry porywa kopertę z moich rąk, aby ją zbadać.

- Znam to pismo. – oświadcza.

- Ja… ja też. – szepczę. Harry podnosi na mnie pytający wzrok.

- Może zobaczmy co w niej jest? – sugeruje, a ja patrzę na niego rozszerzonymi oczami. Zabieram kopertę z jego rąk i robię krok do tyłu. Obracając się, rozrywam kopertę i wyjmuję z niej list. Wiem, że Harry jest za mną i zerka mi przez ramię, ale jest zbyt późno, żebym przejmowała się tym, że zobaczy co jest tam napisane. Moją uwagę przyciągają słowa listu.

Charlotte,

Jesteś jak twoja matka, tak dobra w uciekaniu… ukrywaniu się. Ale nie nauczyłaś się jeszcze, że ja nie jestem głupcem. Myślisz, że nie mam pojęcia gdzie cię szukać, jak cię znaleźć, ale jesteś w błędzie. Kiedy to piszę, patrzę na twoją matkę, siniaki pokrywają jej dawniej tak piękną twarz. Widzisz Charlie, myślisz, że jej nie zabiję. Myślisz. Ale nie znasz mnie tak, jak ja znam ciebie. Nie potrzebuję jej żywej. Wcześniej znalazłem cię bez jej pomocy i teraz, jak widzisz, wcale nie sprawiło mi problemu, żeby znaleźć cię ponownie. Wróć do Londynu i bądź w mojej pracy dziś o 17:00, sama. Jeśli spóźnisz się chociaż minutę, poderżnę jej gardło.

Twój jedyny,

Gary.

Nie jestem pewna, co załamuje się pode mną pierwsze: serce, czy kolana.

Harry coś do mnie mówi, ale już go nie słyszę. Wyobrażam sobie moją mamę, posiniaczoną i pociętą… przeze mnie.

- Charlie? – szepcze łagodnie Harry, dłonią głaszcząc mnie po plecach. Przybrałam coś w rodzaju pozycji płodowej z dłońmi przykrywającymi twarz, ponieważ czuję się tak ohydna. Czuję się ohydna, jak potwór, przez to co zrobiłam.

- Charlie rozmawiaj ze mną! – krzyczy Harry. Odczołguję się od niego, wycierając łzy z oczu. Harry jest zmartwiony. Patrzy na mnie, jakbym była płaczącym noworodkiem, z którym nie ma pojęcia co zrobić.

- Muszę jechać Harry. I muszę to zrobić teraz.

Harry mruży oczy. – Nie. Nie puszczę cię Charlie. Gary jest zbyt niebezpieczny. – mówi, podchodząc bliżej. Przechylam zdezorientowana głowę.

Chwila.

- Mówiłeś, że nie wiesz jak twój szef ma na imię. Powiedziałeś, że dla ciebie i Zayna jest po prostu Szefem. Skąd wiesz, że ma na imię Gary? – pytam, rozszerzając na niego oczy.

Twarz Harry’ego zamiera na chwilę. – Po prostu tak założyłem. Kim innym mógłby być Gary? – mówi cicho, robiąc krok w moją stronę. A ja robię krok do tyłu.

Trzymając kopertę tak, jakby mogła mnie ochronić, studiuję oczy Harry’ego. Widzę troskę… Wiem, że widzę troskę.

Ale widzę też, że to nie jest już dłużej troska o mnie.

- Daj mi swoje kluczyki Harry. – mówię ostrożnie, bacznie przyglądając się ruchom jego ciała. Kręci przecząco głową.

- Nie mogę tego zrobić Charlie.

- Pracujesz dla niego, prawda?! – krzyczę. Furia przejmuje nade mną kontrolę, kiedy podchodzę do niego i popycham go. Zatacza się do tyłu, ale nadal stoi na nogach.

- Nie Charlie, oczywiście, że nie! Jak mogłaś tak powiedzieć? – mówi oskarżycielsko.

- Ty… Zabrałeś mnie tutaj! Wywiozłeś mnie, żeby on mógł zabić moją mamę! To przez cały czas byłeś ty! Jasna cholera, Harry daj mi kluczyki! – krzyczę, czując buzującą we mnie wściekłość.

- Charlie zachowujesz się jakbyś oszalała.

Ja?

On wie więcej, niż myślałam, że wie. Musi wiedzieć.

Nie oszalałam. Będę walczyć. Muszę ocalić moją mamę.

- Gdzie są twoje kluczyki? – pytam. W jednym momencie jego i moje spojrzenie wędrują w kierunku kuchni. Wraca wzrokiem do mnie i już wiem, że mnie okłamał.

Nie mogę ufać Harry’emu. Myślę, że wiedziałam o tym przez cały czas; po prostu nigdy nie słuchałam siebie.

Nagle ruszam sprintem w stronę kuchni, a Harry biegnie za mną. Nurkuję po jego kluczyki, ale mnie odciąga.

- Charlie po prostu chcę, żebyś była bezpieczna. Musisz tu zostać! – mówi z trudem, kiedy ja próbuję się wyrwać z jego ramion. Sięgam po kluczyki, spoglądając na dołączony do nich scyzoryk.

Nie mogę.

Ale muszę ocalić moją mamę. Nie zastanawiając się, podążam za moim instynktem. Obracam się, odblokowując scyzoryk i zatapiam największe ostrze w udzie Harry’ego. Jego oczy matowieją, kiedy wyszarpuję się z jego uścisku, patrząc jak upada na ziemię.

Ściska się kurczowo za swoje krwawiące udo, a ja wybiegam przez drzwi. Woła błagalnie moje imię, ale nie obracam się. Wciąż biegnę.

Słyszę w głowie głos Ellie. Krzyczy na mnie, mówiąc, że mam się obrócić; że Harry jest jedyną dobrą rzeczą, która mi się przydarzyła.

Ale jest już za późno. Narobiłam bałaganu i teraz muszę go posprzątać. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebuję jest pokładanie wiary w kimś, komu nie mogę ufać.

Z tą myślą wskakuję do jego samochodu, zerkając niespokojnie na drzwi z nadzieją, że Harry jeszcze nie wstał. Nie widząc go, odpalam samochód i wrzucam tryb sportowy.

~~

Docieram do Londynu o 16:30 z pilną potrzebą toalety i łzami spływającymi po policzkach. Jak mogłam być tak głupia i wybaczyć Harry’emu to, że mnie odurzył?

Skoro przemawiały przez niego dobre intencje to dlaczego to zrobił?

Mnóstwo myśli kłębi się w mojej głowie, zaprzątając każdą cząstkę mojego ciała, ale decyduję się je ignorować. Jedyną ważną rzeczą jest i powinno być ocalenie mojej mamy.

Parkując samochód Harry’ego kilka bloków dalej od alei, która prowadzi do klubu Gary’ego, rzucam szybkie spojrzenie na otaczające mnie miast. Gdzieś w środku wiem, że już stamtąd nie wyjdę. Wiem, że to misja samobójcza. Nie ma mowy, żebyśmy obie z moja mamą wydostały się stamtąd.

Ale ona musi dać radę, nie ważne co zrobiła.

Ponieważ wybaczam jej wszystko.

Jest różnica pomiędzy wybaczeniem ludziom za ich niemoralne czyny, a wybaczeniem za ich błędy. Moja mama popełniła błąd. Moja mama ukrywała prawdę o moim ojcu z miłości do mnie i Ellie. To nie była jej wina, że Ellie została zamordowana.

To był błąd.

Wybaczam mojej mamie.

Tak, jak wybaczam Ellie to, że została w chatce, nawet kiedy mogła uciec, gdy zostawiłam jej klucz.

Ale nigdy nie wybaczę sobie. I to właśnie dlatego zasłużyłam na to wszystko.

Z tymi myślami, kiwam delikatnie głową do tego pięknego miasta i idę w dół ulicy.

Ochroniarz natychmiast otwiera drzwi, zanim nawet zdążę coś powiedzieć. Patrzy na mnie ze współczuciem w oczach.

Czuję się jakbym szła po własną śmierć.

Właściwie to właśnie tak było.

Idę do głównego lobby. Na szczęście bar jest pusty, co znaczy, że muszą trwać walki. Ta myśl powoduje ostry ból w mojej klatce piersiowej.

Wcześniej to byłam ja.

Zajmuję miejsce i gromię spojrzeniem barmana, który wpatruje się we mnie. Gary nie sprecyzował, gdzie dokładnie mam się z nim spotkać, więc decyduję siedzieć tutaj, dopóki nie zaczynam myśleć, że na pewno nie miał na myśli tego miejsca i może uznać to za spóźnienie.

Wtedy wstaję, nie chcąc ryzykować. Podchodzę do barmana, który unosi na mnie brwi. Wygląda dobrze, z podstrzyżonymi blond włosami i dużym, guzikowatym nosem. Wstyd, że tu jest.

- Szukam szefa. Gdzie on jest?

Jego spojrzenie natychmiast się zmienia. – Oh. Jesteś Charlie. – nagle wygląda na przestraszonego.

- Tak? I co z tego? – przełykam ślinę.

Mały uśmieszek wślizguje się na jego twarz. – Szef wydał rozkaz, żeby cię nie dotykać. Zaprowadzę cię do jego biura. – mówi, wychodząc zza baru.

- Więc wy wszyscy tak po prostu go słuchacie? Jakbyście byli jego pieskami, czy czymś takim? – pytam, idąc za nim. Barman wybucha głośnym śmiechem.

- On nie jest osobą, której można się sprzeciwić. Ale ty oczywiście tego nie zrozumiesz. – parska z irytacją, zatrzymując się przed dużymi, brązowymi drzwiami.

Krzyżuję ramiona. – On jest podłym mężczyzną. – to wszystko, co zdołałam wydusić.

- Cóż, powodzenia, ale nie będę cię okłamywał. Kiedy Szef mówi, żeby kogoś nie dotykać, to znaczy, że zamierza kogoś wykorzystać. – mówi. Kiwam głową, nie spodziewając się niczego innego od kogoś takiego jak Gary. Kiedy przechodzę przez drzwi, wiem, że oddaje mu się za darmo.

To wybór i to jest mój wybór. Poświęcasz się dla kogoś, kogo kochasz. Robisz to z godnością i robisz to z nadzieją, że wyjdzie z tego coś dobrego.

~~

Biuro Gary’ego nie wygląda nawet jak biuro, to bardziej coś w stylu jego własnego domu. Stoję w progu i rozglądam się naokoło. Straszy mnie jego głos.

- Charlotte.

Prawie nie chcę przyznać się, że go słyszę. Chcę udawać, że go tu nie ma.

- Tutaj. – mówi, więc obracam się, podążając za jego głosem.

- Gdzie ona jest? – szepczę.

- Ma się dobrze. Chcę z tobą porozmawiać, moja córko.

- Nie jestem twoją córką. – syczę, wciąż stojąc nieruchomo w drzwiach. Obserwuję jak z jego twarzy znika cień.

- Możesz się temu sprzeciwiać ile chcesz, ale krew to krew, moja Charlotte.

- Mogę dzielić z tobą twoją skażoną krew, ale nigdy nie będę twoją córką, nie ważne, co powiesz. Tak jak ty nigdy, przenigdy nie będziesz moim ojcem. – krzyżuję ramiona na piersi.

- Cóż, dlaczego więc nie pokaże ci, co dla nas zaplanowałem? – uśmiecha się.

Stoję sparaliżowana, dopóki nie robi kroku w moją stronę.

- Zgoda, ale zabierz mnie najpierw do mojej mamy. – mówi. Kiwa głową i podchodzi bliżej. Przez chwilę myślę, że chce mnie objąć, czy coś, ale zamiast tego mija mnie i kładzie rękę na klamce.

- Nie możemy pozwolić żadnym złym ludziom dostać się do środka. – uśmiecha się szeroko, wciskając przycisk zamykający drzwi.

Raczej nie możemy pozwolić nikomu się stąd wydostać.

Wtedy kiwam głową i podążam za nim korytarzem.

Wchodzimy do ciemnego pokoju i słyszę, że drzwi za mną zamykają się. Dawna Charlie spanikowałaby i natychmiast pomyślałaby o najlepszym miejscu, w które mogłaby uderzyć mężczyznę. Ale teraz, miałam powód. Wszystko o co troszczyłam się przed te wszystkie lata to ochrona siebie. Ellie ochroniła mnie, a kiedy ja mogłam ocalić ją, uciekłam.

Więc teraz… teraz jest moja kolej na to, żeby kogoś ocalić.

Światło migocze i zapala się w tym samym czasie, kiedy opada mi szczęka.

- Mamo? – mówię. Podnosi na mnie wzrok, a ja się jej przyglądam. Jej twarz jest blada, ale nie posiniaczona. Siedzi cicho na kanapie przymocowanej do ściany, nawet nie związana.

- Nic ci nie jest. – mówię bez tchu, podchodząc bliżej, ale ona potrząsa głową.

- Charlotte. – szepcze grobowym tonem.

W sekundzie zerkam na Gary’ego i widzę to.

- Nie! – krzyczę natychmiast, rzucając się do pistoletu w jego dłoni, ale on spycha mnie ze swojej drogi, po chwili przyciskając do drzwi. Wyjmuje sznur ze swojej torby i przywiązuje moje ręce do uchwytów w ścianie.

- Nie możesz tego zrobić! – krzyczę, ale on jedynie znowu wyciąga pistolet.

- Mamo! Walcz! Uciekaj! Musisz uciekać! – krzyczę, ale moja mama siedzi spokojnie na kanapie.

- To musi się skończyć Charlie. Postąpiłam niewłaściwie. – szepcze, a w jej oczach pojawiają się łzy.

To nie może się dziać. To się nie dzieje.

- Wiem mamo. Wiem. Ale wybaczam ci! – krzyczę, walcząc, aby wydostać się ze sznurów wpijających się w moją skórę.

- Widzisz, twoja matka pociągnęła tę farsę. Myślisz, że jest dla ciebie taka dobra. A nie masz pojęcia, co zrobiła. – odwraca się w moją stronę, ładując pistolet złotym nabojem.

- Gary proszę nie rób tego. – szepczę, ale on jedynie odwraca się ze śmiechem.

- Evelyn, dlaczego nie wyjawisz jej wszystkiego co zrobiłaś z dobroci swojego czystego serca hmm? Skoro tak bardzo kochasz swoją córkę, powiedz jej. Powiedz jej wszystko.

- Wolałabym, żeby umarła, niż żeby się dowiedziała. – moja mama szepcze z przerażeniem, unikając mojego wzroku.

Co się dzieje?

Jest coś jeszcze?

- Jesteś tak patetyczna, Evelyn. Nie potrafisz nawet powiedzieć prawdy w twoich ostatnich minutach życia.

- Powiedz jej, że wiedziałaś, że nie jestem martwy! Powiedz, że kontaktowałaś się ze mną, powiedz jej o kłamstwie, które wykreowałaś! – mówi wściekły.

Zamiast spojrzeć na mojego przerażającego ojca, patrzy na mnie. – Kocham cię Charlie. Możesz nigdy nie zrozumieć rzeczy, które zrobiłam, ale miałam powód. Mam nadzieję, że dostrzeżesz to kiedy zostaniesz matką. Naprawdę mam taką nadzieję.

Gary prycha z irytacją. – Ja nie zamierzam jej tego powiedzieć! To twój grzech Evelyn!

Moja mama zamyka ze spokojem oczy. – Zachowaj mnie przy życiu, jeśli chcesz, ale ja nigdy nie pogrzebię mojej własnej córki w moim smutku.

Gary spogląda na mnie przez chwilę, ale ja nie rozpoznaję wyrazu jego oczu.

- Proszę. Tato. Proszę. – szepczę. Te słowa kłują mnie w język, a on przykłada pistolet prosto do czoła mojej mamy.

Gary uśmiecha się. – Ale Charlotte… powiedziałaś, że nigdy nie będę twoim ojcem. – i z tym ostatnim słowem, zamykam oczy, ponieważ wiem, że to jest to.

Wiem, że zawiodłam.

Wtedy pociąga za spust.

~~

A to jest dopiero początek.

_____________________________________________________

Jeśli przeczytałaś to proszę skomentuj! :) 

#deceptionPL

http://ask.fm/deception_pl

*

Zapraszam Was na moje nowe tłumaczenie: The Boy In The Attic :)