25. Klucz

- Harry. – szepczę, ale jego oczy wcale nie patrzą w moje, tylko mocno skupiają się na czymś za moimi plecami.

Nagle przenosi wzrok na mnie z stanowczym wyrazem twarzy. – Policzę do trzech. Na trzy szybko wstaniesz i pobiegniesz do łazienki. Zamkniesz się w kabinie, a ja przyjdę po ciebie, kiedy załatwię to, co mam do załatwienia. – mówi ostro, a jego dłoń dosłownie miażdży moją. Nie jestem pewna, czy potwór znajduje się przede mną, czy za mną. Czy może tu i tu.

- 1.

- Harry proszę, przerażasz mnie.

- 2.

Znowu wędruje oczami za moje plecy.

- 3.

Według jego polecenia, podnoszę się szybko i w pośpiechu ruszam do łazienki, zamykając się w największej kabinie. Przez kilka minut krążę w kółko.

Kiedy tu jestem, szacuję trzy rzeczy: 

A. Przyjechałam tu, żeby móc poczuć się bezpiecznie.

B. Mój plan oczywiście nie wypalił. 

C. Nie mogę się zmusić do wyjazdu.

Słyszę hałas i drzwi od damskiej łazienki otwierają się. Moje serce zamiera na kilka sekund, kiedy nic nie słyszę. Nawet oddechu.

- Charlie?

Razem z wydechem wypuszczam wszystko, co jest we mnie i wybiegam z kabiny prosto w jego ramiona. Obejmuje mnie ciasno, kiedy zanurzam głowę w jego klatce piersiowej. I w tym momencie zapominam o wszystkim. Zapominam o tym co zrobił i co może myśleć, kiedy na mnie patrzy.

- Kto to był? – mamroczę do jego torsu. Zdaję sobie sprawę, że moje łzy moczą jego płaszcz, ale on nadal nie wypuszcza mnie ze swojego uścisku. Kiedy nie odpowiada, odklejam głowę od jego piersi i podnoszę wzrok.

- Mój Szef wie o tobie. – burczy. Przez chwilę wierzę, że moje serce się zatrzymało. Ale kiedy czuję ostry ból, wiem, że wciąż bije… z trudem.

- Przysłał… przysłał kilku swoich ludzi. Chcieli zabrać cię do niego. Wyznaczył za ciebie nagrodę.

- Dlaczego chcieli mnie? Twój Szef ma moją matkę prawda? W takim razie muszę do niego iść. – szepczę. Harry potrząsa głową.

- Nie rozumiesz tego. – mówi ozięble.

Co przegapiłam?

- To ciebie od początku chciał. Dlaczego wszystkie dziewczyny w tym cholernie makabrycznym miejscu wyglądają jak ty? Pragnie ciebie. – szepcze.

- On może chcieć kogokolwiek z brązowymi włosami. To nie muszę być ja. Nawet nie jestem z Londynu, jestem tu nowa!

Harry gwałtownie kręci głową i patrzy na mnie.

- Nie chciałem ci tego mówić. Myślałem, że może Zayn, albo Louis przynieśli twoje zdjęcie, ponieważ to jest to co robimy. Zazwyczaj najpierw robimy zdjęcia dziewczynie, zanim ją zabieramy, aby upewnić się… że mu się spodoba. – wzdycha Harry, przeczesując dłonią swoje kręcone loki.

- O czym ty mówisz? – pytam cicho.

- Kiedy zobaczyłem twoją… Evelyn Parker, była w jego biurze. Związana, Charlie. Na jego biurku leżały dwa twoje zdjęcia. Jedno, jak idziesz na terenie kampusu, a drugie…

- Drugie co? – piszczę.

- Drugie, jak wchodzisz do mojego mieszkania… ze mną. – przełyka głośno ślinę.

Oh.

- Skąd wiesz, że to nie robota Louisa, albo Zayna? – jestem bliska płaczu. Nic nie ma sensu.

- Po prostu… wiem. – szepcze. Na chwilę zamykam oczy i czuję jak uginają mi się kolana.

- Muszę wyjechać, prawda? Muszę zabrać moją mamę i opuścić to miejsce. – szepczę do moich dłoni i podnoszę wzrok na Harry’ego. On kręci głową.

- Nie, nie musisz. To wszystko przez to, że zabrałem cię do tego cholernego miejsca. Odejdę. Odejdę dla ciebie i wszystko będzie dobrze. – mówi błagalnie, łapiąc moją dłoń, jakby starał się powstrzymać mnie od wyjazdu.

- To więcej niż twoja praca, Harry! Ludzie mnie prześladują! Ktoś zabrał bliską mi osobę. Możesz nie wiedzieć, dlaczego tu przyjechałam, ale to nie dla tego wszystkiego, nie dla ciebie. – mówię, a on robi krok w tył.

- Nie możesz po prostu wyjechać. Nie możesz mnie zostawić.

- Zaufaj mi, Harry, znajdziesz dziewczynę, która zaakceptuje twoją pracę, ale ja nią jestem tą, którą masz podtrzymywać i chronić. Przyjechałam tu, aby poczuć się bezpiecznie, a nigdy nie czułam się tak przerażona w moim życiu. Muszę wyjechać. Muszę wrócić do domu. – potrząsam głową i mijam go. Otwieram drzwi i wybiegam z restauracji, nawet nie patrząc na stół, gdzie kilka minut temu śmialiśmy się do siebie.

Harry Styles jest dla mnie zły. Mój czas tutaj dobiegł końca.

~~

Jest w porządku – powtarzam sobie w myślach. Wrócę do domu, do Taty. Przeproszę i obiecam, że już nigdy go nie opuszczę. Potem powiem policji wszystko o handlu kobietami i doprowadzę do zamknięcia tego miejsca. Wtedy uratują moją mamę.

- Cześć nieznajoma! – Jo wchodzi do pokoju i zatrzymuje się.

- To, że Dominique dziś wraca, nie oznacza, że musisz się pakować. Co ty wyrabiasz? – wpatruje się w kilka ciuchów, leżących na moim łóżku i przygotowanych na powrót do torby.

- Um, wyjeżdżam. – opada jej szczęka. Podchodzi do mnie w pośpiechu i kładzie dłoń na moim czole, jakby sprawdzała temperaturę.

- Dlaczego? – krzyczy.

- Zostawiłam zbyt dużo nierozwiązanych spraw. Tak będzie najlepiej. – wzdycham.

- Więc zamierzasz tak po prostu wyjechać? – szepcze w szoku.

Otwieram buzię, ale przerywa mi: - Nie możesz skończyć semestru? Nawet jeszcze nie byłaś na naszych zajęciach z tańcach i koncertach! – skowyczy.

- Nie wyjeżdżam, ponieważ tego chcę. – Tak, chcę.

- Wyjeżdżam, ponieważ muszę to zrobić. – kończę, a ona krzyżuje ramiona.

- Nie rozumiem cię. – fuka.

- Ja też nie. – mamroczę do siebie.

- Nie wyjeżdżasz. Nie wierzę w fakt, że chcesz mnie zostawić samą z Dominique! To zbyt nagłe Char, zbyt nagłe. Co się dzieje? – szepcze. Staram się powstrzymać łzy.

- Jo moja decyzja jest nieodwracalna. – w końcu kiwa głową i podchodzi do swojej szafy.

- Co robisz? – obracam się.

- Cóż, jeśli naprawdę wyjeżdżasz to musisz dziś przyjść na wyścig, a później na imprezę. Skoro to twój ostatni dzień tutaj, nie możesz odmówić. – uśmiecha się smutno.

- Jo, nie mogę tam iść.

- Tak, możesz! Boże, jesteś taka pesymistyczna. – przewraca oczami.

- Jeśli pójdę, możesz obiecać mi jedną rzecz? – pytam, zagryzając wargę.

- Jaką?

- Nie pozwól mi rozmawiać z Harrym. Naprawdę muszę zostawić wszystko tak, jak jest teraz. Nie chcę nic zmieniać. – szepczę. Jo mruży na mnie oczy, a potem wzrusza ramionami.

- Jest zły w łóżku? Ja myślałam, że był dobry. – chichocze. Znowu to…

- Nigdy z nim nie spałam! – jęczę. Śmieje się, ale za chwilę jej twarz się zmienia; poważnieje.

- To przez niego wyjeżdżasz? – pyta, unosząc brwi.

- Nie. – poniekąd.

- Zabiję go, jeśli cię zranił. – jej oczy zatrzymują się na moim nadgarstku.

- O mój boże. – szepcze. Cholera. Szybko zakrywam siniaki, które zostały mi po mężczyźnie ze szpitala.

- Co to jest? – krzyczy.

- Nic! To nic. – mamroczę.

- To na pewno nie wygląda na nic! On ci to zrobił? Wiesz, że możesz się ubiegać o zakaz zbliżania. – warczy, a ja przytakuję głowę.

Ale to nie był on.

- On nic nie zrobił. Nie skrzywdził mnie. – mówię cicho. Ale zranił mnie, zranił na tysiąc innych sposobów.

- To kto to zrobił? – pyta.

- Jo, nikt. Proszę, zostaw to. – wzdycham, a ona w końcu kładzie się na łóżku, odwracając plecami do mnie.

- Wyścig jest o 17:00. Jeśli będę musiała zaciągnąć cię tam siłą, zrobię to. – mamrocze i zanim zdążę wymyśleć jakąkolwiek odpowiedź, słyszę jej chrapanie.

~~

Kiedy Jo ucina sobie drzemkę, ja łapię autobus do kawiarni, żeby pożegnać się z Mary Kall.

- Charlie, miło cię widzieć kochanie. – uśmiecha się, kiedy wchodzę do środka. Nie ma zbyt wielu ludzi, więc czuję się jeszcze gorzej.

- Wyjeżdżam jutro. – mówię do niej. Mruży oczy.

- Znaczy się wracam do domu. Chciałam się tylko pożegnać i podziękować za wszystko, co dla mnie zrobiłaś. – posyłam jej uśmiech.

- I nie mogę nic zrobić, żeby przekonać cię, abyś została? – marszczy brwi, a ja kręcę przecząco głową. Później przytulam ją i podpisuję kilka papierów odnośnie rezygnacji z pracy.

Idąc do drzwi, obracam się za siebie, z zamiarem pomachania jej. Stoi nerwowo za kontuarem, wybierając numer na swoim telefonie.

- Mary? – wołam. Podnosi wzrok i chowa telefon za plecy.

- Do widzenia, kochanie! – krzyczy i uśmiecha się.

- Do widzenia. – mówię, przechodząc przez drzwi i zastanawiając się dlaczego schowała telefon za swoimi plecami.

Dziwne.

~~

O 17 Jo i ja wchodzimy do ciężarówek, transportujących nas na wyścig. Wcześniej karetka odstawiła Dominique do akademika, więc pomogłyśmy jej z powrotem się zadomowić. Wszyscy jej przyjaciele przyszli ją odwiedzić, więc nie była sama, kiedy ją zostawiałyśmy.

- Kto się dziś ściga? – mamroczę do Jo, kiedy idziemy chodnikiem razem w wielkim tłumem ludzi.

- Tylko Harry i Louis. – wzrusza ramionami.

Co?

- Harry i Louis Tomlinson? – piszczę, a ona się śmieje.

- Tak, dawniej najlepsi przyjaciele. – uśmiecha się, jakby to było coś dobrego.

- Wiesz co jest zabawne? – zwraca twarz w moją stronę. O rany.

- Co? – pytam wyraźnie poirytowana. Wiem, że odpowiedź będzie dotyczyła mnie.

- Byli najlepszymi przyjaciółmi, dopóki ty się nie pojawiłaś. – posyła mi uśmiech. Tracę z nią kontakt wzrokowy, wbijając spojrzenie w ziemię. Śmieje się obok mnie i łapie mnie pod ramię. Jesteśmy na przedzie całego tłumu. Zauważam Camaro Harry’ego, które wygląda jak nowe. On i Louis stoją obok swoich samochodów, czekając, aż prowadzący zakończy swoją przemowę. Czuję na sobie wzrok Harry’ego, więc szturcham Jo.

- Stań przede mną, proszę. – szepczę jej do ucha. Nawet nie musi pytać dlaczego, bo wyraźnie wie, co się dzieje. W końcu Harry odrywa wzrok od mojego ciała. Mikrofon przejmuje Louis, stojący koło swojego Porsche.

- Harry, mój drogi przyjacielu, wszystko co chcę powiedzieć to to, że nie mogę się doczekać, aż skopię ci dupę. – uśmiecha się, a tłum wrzeszczy. Przełykam strach i obserwuję jak Harry zaciska pięści. Światło księżyca rzuca poświatę na jego tatuaż kotwicy.

- Chciałbym po raz kolejny się założyć. – mówi Harry do mikrofonu, a część mnie chce rozpaść się na kawałki.

- Louis, jeśli mnie pokonasz, jest twoja. Ale jeśli to ja wygram to trzymaj się od niej kurwa z daleka. – Harry uśmiecha się, kiedy jego oczy znajdują moje.

Jo obraca się do mnie, wraz ze wszystkimi innymi ludźmi. Oczywiście, że chodzi o mnie.

- Tak mi przykro. – szepcze, a ja kiwam głową. Oczekiwałam tego. To jego pożegnanie i wiedział o tym.

- Zgoda. – Louis uśmiecha się do Harry’ego i ściskają sobie dłonie. Jest w porządku.

Jutro wyjeżdżam.

Nigdy więcej ich nie zobaczę.

Nigdy więcej nie zobaczę jego zielonych oczu.

~~

Mija zaledwie pięć minut, a Jo zostawia mnie samą na imprezie… znowu. Harry wygrał, chociaż nie bez trudu. Część mnie myśli, że zrobił to wszystko tylko na pokaz. Wiedziałam, że pokona Louisa.

- Żadnych gratulacji? – Harry staje za mną i owija swoje ręce wokół mojej talii. Natychmiast wyczuwam od niego zapach alkoholu, na co się krzywię.

- Rano wyjeżdżam.

- Wiem. – potrząsa swoimi włosami. Jestem zaskoczona, że nie słyszę żadnego sarkastycznego komentarza z jego strony, ale podejrzewam, że jest zbyt pijany, żeby nawet stanąć prosto na nogach.

- Myślałam, że nie bywasz na imprezach? – szepczę.

- Chcę być tam, gdzie jesteś ty. – mówi cicho, całkowicie zmniejszając przestrzeń między nami.

On zamierzał cię zabrać, Charlie. To była jego intencja. Zamierzał cię zniszczyć, a ty zostałaś tu zbyt długo.

Wyślizguję się z jego uścisku i kręcę głową. Dlaczego tak długo zajęło mi zdanie sobie sprawy, że zakochałam się… w potworze?

- Jesteś pijany.

- Zakochałem się w tobie. – marszczy brwi. Serce podchodzi mi do gardła i mogłabym wykrzyczeć całemu światu, że w to nie wierzę… gdybym nie widziała tego w jego oczach.

- Nie mogę tu zostać, Harry. Nigdy nie mogłabym cię pokochać, ani zaakceptować. Nie jesteś dla mnie dobry. Jesteś i powinieneś być dla mnie niczym. – szepczę. Potrzebuję, żeby odszedł, żeby zniknął z pola mojego wzroku, zanim złączę swoje usta z jego, zanim zakocham się jeszcze bardziej w kimś kto oszukuje, kusi i jest niewłaściwy dla mnie.

- Proszę Harry. Idź. – mamroczę. Zamiast tego, podchodzi bliżej i łapie moją dłoń. Potem pochyla się tak, że czuję jego oddech w okolicach ucha.

- Czy to nie ironia, że jedyna dziewczyna, która jest zdolna otworzyć moje serce nie chce zachować klucza? – szepcze w końcu. Zostawia delikatny pocałunek pod moim uchem, a ja walczę z chęcią powiedzenia czegokolwiek.

Wtedy odsuwa się.

I odchodzi.

Obracam się, zakrywając dłońmi usta, aby powtrzymać się od krzyku. Odszedł. A ja czuję gdzieś w środku, że tego żałuję.

Ktoś stuka mnie w ramię, a ja odwracam się z powrotem. Moje serce boleśnie bije, tęskniąc za Harry’m. Mam nadzieję znowu zobaczyć jego jasne, zielone oczy naprzeciw mnie. Harry’ego, który odmawia odejścia bez pocałunku, albo wyjaśnienia, ponieważ mnie pragnie, ponieważ mnie kocha.

Ale to nie Harry. Wcale nie chcę wydawać z siebie westchnięcia, kiedy  patrzę w niebieskie oczy, które teraz wyglądają zupełnie inaczej niż kilka dni temu.

- Niall. – szepczę z przerażeniem.

- Nieznajoma. – uśmiecha się. Rozmawiamy. Przypominam sobie słowa mężczyzny ze szpitala.

On po prostu za bardzo interesuje się niewłaściwymi rzeczami. Trzymaj się od niego z daleka, a nie zostanie skrzywdzony. Powiedz o tej rozmowie komukolwiek, a będziesz stać nad grobem, zastanawiając się co mogłaś zrobić inaczej.

- Gdzie ty byłeś? – pytam, zerkając nad jego ramieniem, żeby zorientować się, czy Harry naprawdę wyszedł.

- W pobliżu. Co u Harry’ego? – pyta Niall. Bojaźliwie. Wydaje się inny, niż kiedyś.

- Co masz na myśli? Myślę, że ma się dobrze, chyba oglądałeś wyścig? – pytam cicho, a on się śmieje.

- Nie, przyszedłem prosto tutaj. Chodźmy się napić. – mówi Niall, łapiąc mnie mocno za nadgarstek i ciągnąc za sobą do kuchni, zanim zdążę zaprotestować. Nalewa trochę wódki do dwóch czerwonych kubków. Obracam się i przeszukuję spojrzeniem salon z nadzieją zauważenia Jo. Wszystko, czego chcę to stąd wyjść.

- Trzymaj. – mówi Niall, a ja odwracam się w jego stronę. Wręcza mi kubek z dziwnym, nerwowym uśmiechem. Też się do niego uśmiecham, ale zauważam, że jego oczy są zupełnie wyprane z emocji.

- Za nowy początek. – podnosi swój kubek. Patrzę na niego zdezorientowana i przewracam oczami.

- Za nowy początek. – powtarzam, stukając swoim kubkiem o jego i biorąc jeden, duży łyk.

- Pójdziesz ze mną? Na zewnątrz? Mam tam coś, co chciałbym ci pokazać. – uśmiecha się Niall, a ja jeszcze raz rozglądam się za Jo, ale nigdzie jej nie ma.

- Um, jasne. – mówię i idę na Niallem na dwór. Nie zauważam schodka i Niall musi mnie złapać. Kładę ręce na głowę i potrząsam nią, aby się obudzić.

- Wszystko w porządku? – pyta Niall, łapiąc moją dłoń. Przytakuję, chociaż czuję zawroty głowy. Podążam za nim na podwórko, gdzie się zatrzymuje. Muszę podtrzymywać się ściany, żeby sobie pomóc, ponieważ nie mogę ustać na nogach. Czuję, że wiruję.

- Charlie? – uśmiecha się Niall.

- Hmm. – mruczę, kiedy jego sylwetka rozmazuje mi się przed oczami. Zaczyna wyglądać jak pewnego rodzaju elf, uśmiechnięty elf. Jego głos wibruje mi w uszach.

Spoglądam w dół na mojego drinka, ale tym razem widzę niebieską ciecz. Moje całe ciało drętwieje. Jestem zdezorientowana przez to jak bardzo odurzona się czuję tylko po jednym łyku alkoholu. Jakbym była pod czyjąś kontrolą. Nie rozumiem, dlaczego jestem pijana i dlaczego wódka jest niebieska. Zmieszana podnoszę wzrok na Nialla i otwieram usta, aby coś powiedzieć, ale przerywa mi.

- Tak mi przykro, Charlie. Naprawdę przepraszam. – za co przepraszasz?

Ale kiedy otwieram usta, żeby go o to zapytać, jego uśmiech gaśnie. Wyciąga coś zza swoich pleców. Okazuje się, że to torba, którą zakłada mi na głowę.

W ułamku sekundy ciemność zdobywa władzę nad moim ciałem.

_______________________________________________________________

Jeśli przeczytałaś to proszę zostaw komentarz, będzie mi bardzo miło! :) 

~~

Zaskoczone? ;>

#deceptionpl

http://ask.fm/deception_pl