19. Zabandażowana

- Trzymaj swoje łapy z daleka od niej! – Harry w sekundzie znajduje się obok Nialla, odciągając ode mnie jego ręce. Moje usta są otwarte i kręci mi się w głowie. Nigdy nie umiałam nazwać tego stanu.

Wrzeszczą na siebie nawzajem, a ja opieram się o ścianę, ściskając swoją głowę. Wiem, że są o krok od bójki, ale jedyną osobą, o której mogę myśleć jest moja mama, albo… mój tata. Jak on musi się czuć... Nie rozumiem, gdzie ona mogła odejść, albo kto… kto mógłby…

Nawet nie mogę się zmusić, żeby to powiedzieć.

- Załatwmy to na zewnątrz. – wrzeszczy Harry i to jest ten moment, kiedy potrząsam głową.

- Przestańcie. – mamroczę, ale obaj mnie ignorują, kontynuując kłótnię. Przypuszczam, że Niall chce poruszyć temat Julii.

Oh, proszę nie.

- Dlaczego tu jesteś Niall? – pyta Harry, nieco spokojniejszy po tym jak się odezwałam.

- Charlie i ja mamy coś w rodzaju więzi. To jest coś takiego, czego ty nigdy z nikim nie nawiążesz, bo nie jesteś do tego zdolny. – mówi Niall, a Harry zaciska pięści.

To nieprawda.

Harry zwraca na mnie uwagę i wpatruje się w kartki, które trzymam w dłoni. Mruży oczy. – Co to jest? – pyta głosem nieznoszącym sprzeciwu. Niall wybucha śmiechem, a Harry obraca się z powrotem w jego stronę, próbując złożyć wszystko w całość.

- Słuchaj ty mały gnojku. – Harry dźga palcem klatkę piersiową Nialla.

- Harry! – krzyczę, a jego oczy wracają do mnie. Kręcę głową, a on zabiera swoją dłoń z dala od torsu Nialla.

- Daj mi te kartki, Charlie. – mówi cicho, a ja przylegam do ściany, zaciskając papier w dłoni.

- Nie. – mówię bez tchu i zauważam, jak Niall się uśmiecha.

- I tak wezmę je od ciebie i nawet nie waż się myśleć, że tego nie zrobię. – grozi Harry, a Niall parska śmiechem.

- Nic się nie zmieniłeś. Nie zdążyłeś zauważyć, gdzie zaprowadziło cię grożenie Julii? – atakuje Niall i wiem, że to ostatnia rzecz, jaką Harry jest w stanie znieść. Szybko i bez namysłu wskakuję między nich, podnosząc moją dłoń, żeby ochronić twarz Nialla. Czuję, że pięść Harry’ego zderza się z nią i obserwuję jak jego twarz twardnieje. Moja dłoń pod wpływem uderzenia zostaje odrzucona do tyłu. Chwytam ją mocno w drugą, aby załagodzić pieczenie.

- O mój boże, Charlie… - zaczyna, ale jest już za późno. Niall doskakuje do niego i po chwili przyciska go do podłogi.

- Przestańcie! – krzyczę. To jest niedorzeczne.

- Mary! – wołam, a ona wbiega po schodach z kijem baseballowym.

- Wynocha. – warczy. Niall wstaje powoli, trzymając się za brzuch. Posyła mi smutne spojrzenie i utykając, schodzi po schodach. Mary patrzy na Harry’ego zmrużonymi oczami, ale nie wygląda na złą.

Stoję tam, trzymając swoją dłoń, jakby była moim sercem. Nie czuję jej, jest zdrętwiała.

- Charlie. – odzywa się cicho Harry, robiąc krok w moją stronę. Mary kręci głową i wskazuje mu schody.

Harry kiwa jej głową i wraca spojrzeniem do mnie.

- Proszę daj jej trochę lodu. – szepcze do Mary, a ona marszczy nos.

- Oczywiście. Zrobię to co mam do zrobienia, ty też powinieneś Harry. – mówi głośno, kiedy Harry schodzi po schodach. Jego ciało sztywnieje, gdy słyszy jej słowa, ale nie zatrzymuje się. Kilka sekund później słyszę dzwonek przy drzwiach, oznaczający, że wyszedł.

~~

Docieram do klasy trochę spóźniona ze względu na to całe zamieszanie, które miało miejsce dzisiejszego ranka. Zajmuję miejsce z przodu, nawet nie zadając sobie trudu, żeby spojrzeć na Harry’ego, czy Nialla. Pan Olson zaczyna mówić o dzisiejszym przebiegu lekcji, ale moje myśli są zupełnie gdzieś indziej. Myślę o mojej mamie i o tym, dlaczego nie jest w ramionach mojego taty. Obawiam się, że mogła mieć wypadek samochodowy i nie znaleźli jeszcze jej ciała, albo, że zgubiła się w mieście i została pobita.

Albo co gorsza, szuka mnie.

- Charlie? – słyszę głos pana Olsona. Unoszę głowę, czując na sobie spojrzenia całej klasy.

- Przepraszam, mógłby pan powtórzyć? – zagryzam wargę.

- Pytałem jaką piosenkę wybrałaś do analizy?

Oh.

- ‘Show me what I am looking for’ Caroliny Liar. – odpowiadam lakonicznie, na co on unosi brwi.

- Interesujące. Wiem, że mówiłem, że waszym zadaniem będzie wybranie ulubionego wersu piosenki, jaką przygotowaliście i zanalizowanie go, ale zmieniłem zdanie. Przydzielę każdemu z was partnera i zaśpiewacie kawałek na scenie przed wszystkimi. – tłumaczy, na co klasa odpowiada jękiem.

- Cóż, jesteście na zajęciach z wokalu, gdybyście w razie zapomnieli. – Pan Olson piorunuje nas wzrokiem. – Następnie, wasz partner zanalizuje to, co zaśpiewaliście i odwrotnie. – kończy.

Brzmi cudownie.

- Dobra Charlie, jako, że właśnie podałaś mi tytuł piosenki, wejdź proszę na scenę i uhm… kogo by tu… oh, tak, a ty Styles będziesz jej towarzyszył. – uśmiecha się pan Olson.

- Nie! – mówię głośno i zakrywam usta, kiedy cała klasa zaczyna się śmiać. Harry wchodzi na scenę ze spuszczoną głową. Ma na sobie inne ciuchy niż rano, zwykłą, skórzaną kurtkę i wytarte jeansy. Kołnierz zakrywa tatuaż kotwicy.

- Charlie. – wita mnie, jakbym nie widziała się z nim jakąś godzinę temu. Jego oczy zauważają moją zabandażowaną dłoń, na co zaciska usta.

- Harry jaką piosenkę wybrałeś do analizy? – pyta pan Olson, zajmując miejsce naprzeciwko sceny z notatnikiem w dłoni.

- Nie wybrałem. – wzrusza ramionami, na co klasa się śmieje.

- Oczywiście, że nie. Więc lepiej wybierz jakąś teraz, albo…

- Ok, dobra, wiem co zaśpiewam. – mówi, nie spuszczając ze mnie wzroku. Nie mam pojęcia o czym myśli i dlaczego wpatruje się we mnie tak, jakby próbował mnie złamać.

- „Sweet Dreams” Marilyna Mansona.  

Moje oczy rozszerzają się, na co on się uśmiecha.

- Bardzo dobrze. Pani Wilson, może pani zaczynać. – kiwam głową, przełykając strach i odwracam się w stronę pana Olsona i reszty klasy. Czuję na sobie spojrzenie Harry’ego, ale nie patrzę w jego kierunku. Nie sądzę, że po zrobieniu tego, byłabym zdolna oddychać.

„Ocal mnie, zgubiłam się

Oh panie, tak długo czekałam

Zapłacę każdą cenę

Ocal mnie od bycia zagubioną

Czekaj, nie mam racji

Mogę zrobić to lepiej

Zapłacę każdą cenę

Ocal mnie od bycia zagubioną

Pokaż mi to czego szukam

Pokaż mi to czego szukam

Pokaż mi to czego szukam

Pokaż mi to czego szukam

Oh Panie” – kończę niepewnie. Harry obserwuje mnie pociemniałymi oczami, kiedy reszta zaczyna klaskać. Pan Olson kiwa głową z uśmiechem i pisze coś w swoim notatniku.
- Myślę, że ta piosenka to stek bzdur. – odzywa się Harry, a ja piorunuję go spojrzeniem.
- To jest o kimś, kto błaga o jakąś wskazówkę w życiu, błaga o odpowiedzi, które są niewytłumaczalne. Głupota. Pokazuje słabość ludzi, którzy starają się wyciągnąć odpowiedź od kogoś, kto nawet się nimi nie przejmuje...
- To nieprawda. – przerywam mu i mogę przysiąc, że cała klasa przygląda się nam, trzymając w dłoniach wyimaginowany popcorn.
- Więc w takim razie, powiedz mi Charlie... czy on ci pomógł? Odpowiedział ci, kiedy go o to błagałaś? Wiesz czego szukasz? – patrzy na mnie z pożądaniem w oczach. Czuję przyśpieszone bicie serca. Wiem do czego właśnie odniósł się Harry.
- Nie. Ale w zamian mogę ci powiedzieć, że cierpliwość jest cnotą.
- W takim razie jesteś głupia. – wypala.
- To nie tylko mój problem.
- Dobra, wystarczy. Harry, dlaczego nie zaśpiewasz swojego fragmentu? – wtrąca się pan Olson, a Harry się śmieje.
Obserwuję jak bierze kilka głębokich wdechów, po czym podnosi głowę. Oczywiście nie śpiewa do pana Olsona, czy do reszty klasy. Nie. Śpiewa do mnie.

„Niektórzy z nich chcą się tobą posłużyć

Niektórzy z nich chcą, abyś ty posłużyła się nimi

Niektórzy z nich chcą cię wykorzystać

Niektórzy z nich chcą być wykorzystani

Posłużę się tobą i cię wykorzystam

Dowiem się, co w tobie siedzi

Posłużę się tobą i cię wykorzystam

Dowiem się, co w tobie siedzi.” – śpiewa cicho, z pasją i władzą w oczach, a jego słowa echem odbijają się w moich uszach. Słyszę kilka westchnień gdzieś z tyłu klasy, wywołanych intymnością, która kryje się za tą piosenką.
Pan Olson wygląda na przytłoczonego, kiedy spogląda na mnie. Nie wiem, gdzie i kiedy to się zaczęło.
- Ta piosenka idealnie do ciebie pasuje, Harry. Dobry wybór. – mamroczę.
- Co masz na myśli, Charlie? – pyta pan Olson. Rozglądam się po klasie, po czym wracam spojrzeniem do Harry’ego.
- Właściwie to uważam, że ta piosenka jest okropna. Pokazuje, że istnieją dwie drogi, aby wziąć coś czego się chce, ale całkowicie wyklucza tę słuszną. Ta piosenka nie nadaje człowiekowi tożsamości, czy niezależności. Wykonawca mówi o zdobyciu kogoś poprzez niszczenie go, dopóki nie dostanie się tego, czego się pragnie. Nie można siłą wymusić na drugim człowieku prawdy, czy uczuć. Nie można zastraszać go przez całe życie. To złe. – mówię cicho, a pan Olson kiwa głową.
Szybko wstaję ze swojego miejsca i gromię Harry’ego wzrokiem. Uśmiecha się do mnie, ukazując obydwa dołeczki w policzkach, jakbym powiedziała dokładnie to, czego ode mnie oczekiwał. Kiedy wypowiada moje imię, nadal siedzi na scenie, zachowując się tak, jakby nikogo więcej tu z nami nie było.
- Jeśli to jest złe, to dlaczego czuję się z tym tak dobrze? – pyta głośno. Wiem, że pan Olson go usłyszał. Właściwie to wszyscy go usłyszeli, bo w klasie zapada głucha cisza. I znowu czuję się tak, jakbym grała rolę w jakimś musicalu, czy coś.
- Nie jest tak. Twój mózg po prostu cię oszukuje. – mówię i wracam prosto na swoje miejsce, całkowicie świadoma pierwszego spojrzenia, które odnajduje moje oczy. Spojrzenia Nialla.

~~

Harry’s POV

Czekam przed klasą po zajęciach z wokalu. Kiedy Charlie przechodzi przez drzwi, chwytam jej ramię i przyciągam do siebie. Nie rusza się pod moim uściskiem, czuję jej brzuch przyciśnięty do mojego.

- Hej. – mówię. Ona po prostu patrzy na mnie tymi swoimi złotymi oczami.

- Zamierzasz przeprosić? – pyta cicho. Ludzie będący na korytarzu gapią się na nas. Uwalniam Charlie z mojego uścisku.

- Odpieprzcie się. – spluwam w stronę grupki kolesi, którzy wzruszają ramionami.

- Harry przestań. – szepcze, a kiedy jej dłoń styka się z moją, moje ciało natomiast się uspokaja.

Obracam się do niej i patrzę na jej usta. Myślę o rzeczach, które mógłbym zrobić z tymi ustami. O wszystkich rzeczach, które to ona mogłaby nimi zrobić i które ja mógłbym obserwować, jeśli po prostu wykonałbym swoją pracę i…

Nie.

- Harry? – odzywa się. Spoglądam w dół na jej twarz i zakładam jej kosmyk włosów za ucho.

- Jeśli to jest złe to dlaczego czuję się z tym tak dobrze? – mówię ponownie, uśmiechając się. Tym razem mam nadzieję, że jej odpowiedź nie uderzy w moje serce jak piła łańcuchowa.

Jasna cholera, jestem gejem. To zabrzmiało gejowsko. Zabrzmiałem jakbym chciał być Szekspirem. NIE mogłem tego powiedzieć.

Ale powiedziałem. Ponieważ to prawda. Tylko pieprzona Charlie.

- Już ci na to odpowiedziałam. – zagryza wargę.

Cholera, zatrzymaj to.

Obserwuję jak jej dolna warga ląduje między jej zębami i nabieram nagłej ochoty, żeby przycisnąć ją do ściany i pocałować.

- Kłamałaś. To nie była przekonywująca odpowiedź.

- Dlaczego nie?

- Ponieważ ja tak powiedziałem. – uśmiecham się złośliwie, a ona się krzywi.

Czy ja coś zrobiłem? Spoglądam w dół na jej dłoń, ciasno owiniętą w biały bandaż. Oh tak, zrobiłem…

Moje ciało sztywnieje na myśl o zranieniu jej, na myśl o tym, co Louis i Zayn planują zrobić.

- Harry, muszę iść. – szepcze, zarzucając pasek od torby na ramię. Przez to odsłania okrągłą bliznę na szyi, a ja przyłapuję się, że się na nią gapię. Charlie przesuwa się niezręcznie, pocierając dłonią o znamię.

- Kto to zrobił? – pytam cicho. Jej oczy unikają moich.

Spójrz na mnie.

Rób, co mówię.

Przestań, Harry.

- Charlie? – mówię trochę mniej agresywnie. Może jestem dla niej zbyt agresywny.

- Powiedz mi, co oznacza twój tatuaż kotwicy. – szepcze. Moje brwi unoszą się ku górze, tak jak i jej. Zaczyna chichotać. Jej śmiech przypomina mi o ostatniej nocy, o dotykaniu jej skóry i o przytulaniu jej do mojej klatki piersiowej.

- Sekret za sekret? – pytam, a ona kiwa twierdząco głową, chociaż część mnie czuje, że nigdy mi tego nie powie, nie po sposobie w jakim delikatnie dotykała swoją szyję.

Mógłbym zabić kogokolwiek, kto to zrobił.

- Zmieniłam zdanie. – mówi cicho ze zdeterminowanym spojrzeniem, a ja obserwuję jej twarz.

- Opowiesz mi wszystko, a wtedy ja zrobię to samo. Powiesz mi, dlaczego Louis i Zayn obrali mnie za cel. Powiesz mi, co macie zamiar zrobić i jeśli musisz mnie gdzieś zabrać, zabierzesz mnie. I zrobisz to teraz. – dodaje, a jej słowa wprawiają mnie w zaskoczenie.

Nie ma mowy. Nie ma kurwa mowy, że ją tam zabiorę. Nigdy by tego nie zrozumiała.

- Nie mogę tego zrobić.

- Jeśli ty nie możesz, to na pewno mogą to zrobić twoi koledzy. Skoro zainwestowali we mnie to musi być gdzieś jakieś miejsce… - grozi, a ja zdaję sobie sprawę, że mocno ściskam poręcz przy ścianie, dopóki jej nie przerywam.

- Powinnaś sprawdzić, co u Dominique w szpitalu. – mówię. Ten temat oczywiście nie jest zbyt dobry, żeby odciągnąć jej uwagę. Jest zdeterminowana.

- Zrób to, albo przysięgam…

- Dobra. Zabiorę cię tam. Ale musisz zrobić wszystko, co powiem. – uśmiecham się, po czym zdaję sobie sprawę, że nie powinienem mówić tych słów, ponieważ widzę jak mruży oczy i zaciska usta.

- Zgoda. – słyszę jej głos.

Że co?

- Mówię poważnie Charlie. Nie musisz tego robić. Nie chcesz tego robić. – mówię cicho.

- Ktoś krzywdzi moich przyjaciół i mam cholerne przeczucie, że to Louis, albo Zayn. Z tego, co wiem to możesz być nawet ty. – wypala. Moje spojrzenie twardnieje. Ona naprawdę tak myśli?

- Nie skrzywdziłbym twoich przyjaciół. – potrząsam głową.

- Nie wierzę w twoje słowa.

- Dobra, ale pamiętaj, jeśli pójdziesz tam ze mną, lepiej kurwa nie puszczaj mojej pieprzonej dłoni Charlie, albo przysięgam, nie będę w stanie cię stamtąd wyciągnąć. – piorunuję ją wzrokiem i widzę, że ponownie się nad tym zastanawia. Mam nadzieję, że zmieni zdanie.

Ponieważ po tym, kiedy ją tam zabiorę… nie spojrzy na mnie jak na lepszego człowieka, szczególnie, kiedy mój szef ją zobaczy. Nie mogę… Nie mogę pozwolić, żeby to się stało.

- Chodźmy. – szepcze, przechodząc obok mnie, a ja już nie widzę nic znajomego w dziewczynie, która kroczy przede mną z taką mocą i zuchwałością. Nic jej na to nie przygotuje. Nie ma pojęcia, w co się właśnie pakuje.

_____________________________________________________________________________

Jeśli przeczytałaś to proszę zostaw komentarz, będzie mi bardzo miło! :) 

~~

#deceptionPL

http://ask.fm/deception_pl

twitter: @moncziss