16. Naruszenie

Budzi mnie pulsujący ból głowy, który jest nie do zniesienia. Jęczę i przewracam się na drugi bok, natychmiast krzywiąc się z bólu. Szybko siadam i delikatnie dotykam prawej strony mojej głowy, wyczuwając guza.

- Obrzęk powinien niedługo zniknąć. – mówi Harry. Spoglądam na niego. Siedzi na krześle koło mojego łóżka. Jego sylwetka jest rozmyta i mogę prawie przysiąc, że to sen.

- Uderzyłaś się w głowę, Charlie. Pamiętasz cokolwiek? – pyta mnie Harry.

Na pewno nie pamiętam, że ty byłeś w pobliżu.

- Byłam na meczu soccera. – mówię cicho.

Medalion. Wszystko do mnie wraca.

- Obserwowałem, co się działo Charlie, ty… nagle zemdlałaś. Nie byłem wystarczająco blisko, żeby cię złapać, a ci wszyscy idioci naokoło nawet nie zauważyli, że coś jest nie tak, dopóki nie zobaczyli cię na ziemi. Masz guza, ponieważ uderzyłaś o siedzenia. – mówi.

Oh, oczywiście.

- Powinienem był cię złapać. – mówi cicho. Moje oczy łagodnieją i pomimo okropnego bólu głowy, przysuwam się bliżej do niego.

- Dziękuję. – mówię.

Uśmiecha się lekko i wbija wzrok w ziemię. – Co? – pytam podejrzliwie.

- Nic, po prostu lubię twoją piżamę.

Piżamę?

- Harry…. – zaczynam. Opada mi szczęka, kiedy zdaję sobie sprawę, że ktoś przebrał mnie w inne ciuchy.

- Przyrzekam, że zamknąłem oczy. – uśmiecha się zadowolony z siebie, a w jego policzku pojawia się dołeczek.

Czuję, że moja przestrzeń osobista została naruszona, więc przykrywam się kołdrą po szyję i gapię w sufit. Zaczynam myśleć o tym, co miało miejsce wcześniej, o tym, że my prawie… w sumie to tak naprawdę nie wiem, co wtedy prawie zrobiliśmy. Bo on po prostu… wyszedł.

- Dlaczego wyszedłeś? – wypalam.

- Nie wyszedłem.

- Tak, wcześniej zostawiłeś mnie tu samą. Pół nagą. Dlaczego? – szepczę.

- Ja nie… Nie gustuję w dziewicach. – jego słowa wprawiają mnie w zaskoczenie i czuję jak moja szczęka opada w dół.

- Co sprawa, że myślisz, że jestem dziewicą? – szepczę, a on po prostu się śmieje. Moje pięści zaciskają się.

- Więc najpierw starasz się zaciągnąć mnie do łóżka, ale kiedy odkrywasz, że nie jestem dziwką, po prostu odchodzisz? – mówię zszokowana i wściekła na niego.

- Nie odszedłem, jestem tutaj. – wpatruje się we mnie. Krzyżuję ręce na piersi.

- Wynoś się.

- Nie.

- Harry spieprzaj stąd. – warczę.

- Nie, nie zostawię cię.

- Jesteś perfekcyjny w przewracaniu wszystkiego do góry nogami. Mógłbyś być tą samą osobą chociaż przez jeden dzień, proszę? Jesteś kurewsko bipolarny. – kipię gniewem.

- No i?

Zastanawiam się przez chwilę. – Może się mylę. Może po prostu jesteś kutasem przez cały czas. Zwodzisz mnie, sprawiasz, że myślę, że ci zależy, ale na koniec dnia odsłaniasz swoje prawdziwe intencje.

- Charlie…

- Harry, powiedziałam, że masz wyjść. – mówię. Kupię w jego krzesło, sprawiając, że w końcu wstaje, zakładając na głowę swoją czapkę beanie. Podchodzi do drzwi i odwraca się do mnie, bez żadnych widocznych emocji w jego oczach. Kogo ja oszukuję? Harry po prostu chce kolejnej zabawki, którą na pewno nie będę.

Nie wiem, dlaczego mówię to co mówię. Nie powinnam była tego z siebie wyrzucać, ale on doprowadza mnie do furii, więc moje usta odruchowo decydują za mnie.

- Harry? – mówię, wstając i podchodząc do niego. Łapię klamkę od drzwi i otwieram je, pokazując mu gestem, że ma wyjść.

- Dla twojej informacji… nie jestem dziewicą. – mówię niskim głosem, a oczy Harry’ego zamierają.

Kiedy zbieram się w sobie, spoglądam w górę na niego, ściskając klamkę tak mocno, że moja skóra płonie. – Zostałam zgwałcona, kiedy byłam dzieckiem. – mówię bez tchu, a jego oczy zmieniają kolor. Potem, zanim zdąży powiedzieć cokolwiek, zatrzaskuję mu drzwi przed nosem i osuwam się po nich plecami.

To był pierwszy raz po tylu latach, kiedy powiedziałam o tym głośno.

~~

Wpatruję się w medalion, idąc do klasy następnego ranka. Niall idzie obok mnie, ale nie wiem o czym myśli. Może ma lepszy pomysł co to wszystko oznacza, niż ja.

- Moja mama jest drobna… Nie ma mowy, żeby Cię zaatakowała, Niall. Swoją drogą jest w Ameryce. – szepczę. Niall śmieje się cicho i kiwa głową.

- Wiem, Charlie, po prostu nie rozumiem, dlaczego jej zdjęcie jest w środku. To znaczy, że napad nie był przypadkiem. – mówi cicho. Spoglądam w górę na jego matowe tęczówki i wzdycham, zdając sobie sprawę, że to ja jestem powodem jego pobicia.

- Nie myśl o tym za dużo, dobra? – Niall ściska moje ramię, a ja kiwam głową, kiedy wchodzimy do klasy wokalnej. Jestem partnerką Nialla, ale rozglądam się naokoło za Harrym. Dostrzegam go, otoczonego przez cztery dziewczyny i śmieję się do siebie.

- Co? – pyta Niall.

- Nic, po prostu zdałam sobie sprawę, że ludzie nigdy się nie zmieniają. – mówię obojętnie i zajmuję miejsce naprzeciw niego, zaczynając naszą rozgrzewkę głosów.

~~

Po zajęciach z wokalu idę prosto na angielski z nadzieją zajęcia miejsca z przodu. – Masz angielski z panem Harkinsem? – słyszę za sobą ochrypły głos. Odwracam głowę na Louisa i kiwam mu twierdząco głową, kontynuując swoją drogę korytarzem.

Wiem, że idzie za mną, dopóki nie słyszę głosów. Obracam się i widzę, że Louis zatrzymał się, aby porozmawiać z Harrym, który uśmiecha się złośliwie. Obydwaj zwracają swój wzrok na mnie.

Harry nie tracąc czasu, podchodzi do mnie, chwytając moją dłoń. Wyrywam mu ją.

- Żartujesz sobie?

- Nie powinnaś rozmawiać z Louisem. – warczy, a ja zerkam na Louisa, który uśmiecha się, stojąc kawałek dalej.

- Nie masz prawa mówić mi, co mam robić.

- Chcesz się założyć? – mówi, podchodząc tak blisko, że mogę wdychać powietrze wydychane z jego nosa. Prostuję się i wybucham śmiechem.

- Jesteś żałosny. Nie wiem, jak Julia mogła z tobą wytrzymać. – mówię cicho, a jego pięści zaciskają się.

- Dobra, może i jestem żałosny. Ale mam nadzieję, że wiesz, że skoro zostałaś zgwałcona raz… - Harry robi jeszcze jeden krok w moją stronę i pochyla się tak, że jego usta znajdują się przy moim uchu.

- To może się to powtórzyć… zwłaszcza z takimi piersiami. – szepcze. Moje całe ciało elektryzuje się, a kiedy Louis odciąga go ode mnie, po prostu stoję zszokowana.

Jestem przerażona tym, kim staje się Harry, kiedy wspomnę o Julii. Całkowicie i zupełnie skamieniała ze strachu.

- Trzymaj się od niej z daleka, stary. – mówi Louis, stając z uśmiechem przed Harrym.

- Jest cała twoja Lou. Zakończ to tak, jak mamy w zwyczaju. – Harry uśmiecha się złośliwie, a Louis obraca się, aby zobaczyć moją reakcję.

O mój… nie.

Uciekam szybko, zanim Louis zdąży wypowiedzieć choćby słowo. Przebiegam koło klasy pana Harkinsa, biegnąc do akademika chłopców, dopóki nie znajduję się przed drzwiami Nialla. Walę w nie jakieś tysiąc razy, dopóki Liam nie otwiera. Łzy płyną mi po policzkach.

- Liam. – mówię bez tchu.

- Charlie? Wejdź. Wszystko w porządku kochanie? – pyta cicho Liam, kiedy ja chodzę po jego pokoju w tę i z powrotem.

- Myślę… Myślę, że muszę wyjechać. – szepczę.

- Wyjechać? Co masz na myśli mówiąc wyjechać?

- Tylko to, że to miejsce nie jest dla mnie. Muszę iść. Mógłby, proszę przekazać Niallowi, że go ściskam i przepraszam? – szepczę, idąc z powrotem w stronę drzwi, ale on chwyta moją rękę.

- Charlie, poczekaj chwilę, weź głęboki oddech. Co się stało? Nie musisz wyjeżdżać. – mówi, a ja zamykam oczy, oddychając głęboko.

- Nie czuję się tu bezpiecznie. – szepczę.

- Dlaczego? Ktoś cię dręczy?

- Harry… Louis… może nawet Zayn. Oni są, jakby to powiedzieć… co najmniej agresywni. – obserwuję jak oczy Liama matowieją, kiedy siada na swoim łóżku.

- Liam o co chodzi? – wygląda jakby miał się zaraz rozchorować.

- Obawiam się, że już jest za późno.

- Na co jest za późno? – prawie krzyczę.

- Nigdy nie powinnaś zwrócić na siebie uwagi Harry’ego, Charlie, albo co gorsza Louisa. Powinnaś iść, powinnaś wyjechać. Pożegnam od Ciebie Nialla. – szepcze z przerażeniem.

Co się dzieje?

Chyba faktycznie pozostaje mi tylko wyjechać.

- Nie, Liam, musisz mi powiedzieć, co się dzieje. Martwię się. Myślałam, że oni są po prostu palantami ale jest coś jeszcze, prawda? – mówię cicho, a on kiwa głową.

- Charlie, zostań, jeśli chcesz, ale teraz wiem, że zostałaś wybrana. – kręci głową.

- Wybrana do czego? – krzyczę, a Liam jeszcze gwałtowniej kręci głową.

- Nie mogę powiedzieć. Jeśli oni kiedykolwiek dowiedzą się, że ja wiem… mogliby…. – oddycha powoli i znowu kręci z determinacją głową.

- Powinnaś iść. – mówi, a ja podnoszę poduszkę i ze złością rzucam nią w ścianę. Później wybiegam z jego pokoju, wracając do mojego.

Muszę spakować moje rzeczy i wyjechać. Gdziekolwiek. Do domu? Nie. Nie mam już domu.

W panice docieram do pokoju i wygrzebuję klucz z kieszeni. Szybko otwieram i praktycznie wpadam do środka.

Zakrywam usta dłonią, zanim wydobywa się z nich krzyk.

- Dominique! – piszczę z przerażeniem, łapiąc koszulkę z podłogi i przykładając ją dziewczynie do czoła, aby zatamować krwawienie. Leży nieprzytomna na łóżku z rozciętym czołem. Potrząsam nią, ale nie rusza się, więc szybko chwytam jej telefon i dzwonię na policję.

Drżąc, odkładam telefon i dalej uciskam jej czoło. Została zaatakowana. Napadnięta.

Zaczynam rozumieć, co się dzieje i zanim zdążę to dokładnie przemyśleć, już wiem, że to ja jestem powodem tego wszystkiego. Ktoś jest tu po mnie. Coś stało się między Harrym, a jego gangiem i ludzie zostają zranieni. Ktoś chce mnie dopaść.

Mój mózg wyprzedza wydarzenia.

Spoglądam w pobliżu stopy Dominique i sięgam po leżący tam kawałek papieru.

„Wyjedź Charlotte, albo więcej ludzi zostanie skrzywdzonych. Zrób to, co mówię, jeśli nie chcesz mieć krwi na rękach." – czytam.

 _____________________________________________________________

Jeśli przeczytałaś to proszę skomentuj będzie mi bardzo miło! :) 

~~

Jesteście za Charrlie czy Narlie? ;) 

#deceptionPL

http://ask.fm/deception_pl