41. Ukryte

- Harry to nie tak jak myślisz. – mówię natychmiast, czując szarpnięcie w żołądku. Odkładam mrożonkę i przyciskam mocniej telefon do swojego ucha.

Dokładnie w tym samym momencie, uśmiechający się obok mnie Niall wydaje z siebie długi, przesadny jęk. Patrzę na niego zdziwiona i przykładam dłoń do jego ust, aby powstrzymać go przed wydawaniem seksualnych odgłosów.

Wszystko, co słyszę po drugiej stronie linii to ciężki oddech. Mam nadzieję, że Harry może śpi, albo chociaż nie słyszy bełkotu Nialla.

Niall gryzie mnie w palec, przez co krzyczę.

- Jadę po ciebie. – odzywa się w końcu Harry, a ja zdaję sobie sprawę, że przez cały czas nas słuchał.

- Nie, Harry. Proszę, pozwól mi wytłumaczyć.

- Pieprzyłaś się z nim? A może pieprzysz się z nim teraz, kiedy ze mną rozmawiasz? – zarzuca mi gniewnie.

- Co? Nie! – wyduszam w słuchawkę, a Niall śmieje się za moimi plecami. Odwracam się i pokazuję mu środkowy palec, wychodząc z pokoju.

- Właśnie rezerwuję sobie bilet. – bełkocze, a ja marszczę brwi.

- Słyszę hałasy po twojej stronie, Harry. Nie jesteś w domu, więc nie możesz rezerwować biletu. Jesteś w pubie? – krzywię się.

- Moooooże. – jego odpowiedzi towarzyszy czkawka.

- Jesteś absurdalny. – wzdycham, potrząsając głową.

- Jestem absurdalny? To brzmi jak rodzaj jakiejś choroby. – chichocze, a ja słyszę jak przyśpiesza jego oddech, kiedy w pobliżu niego brzęczą szklanki.

- To ty jesteś dla mnie chorobą. Harry proszę weź taksówkę do swojego domu i idź do łóżka.

- Jestem chorobą? – powtarza, a ja praktycznie widzę uśmiech na jego twarzy.

- Harry. – ostrzegam.

- Nie mów mi, co mam robić, Charlotte. Robię to, co chcę. – ton jego głosu zmienia się.

Jęczę głośno i zerkam na pokój dla gości, ten sam, w którym zostawiłam Nialla. Musiał wiedzieć, kto dzwoni. Zrobienie tego było tak bardzo Niallowate.

- W każdym razie panno Chaaaaaarlie, jestem na CIEBIE wściekły. – chichocze.

- Słuchaj Harry, Niall mnie śledził. Nie wiem, co jeszcze mogę powiedzieć, oprócz tego, że nie zaplanowałam tego wszystkiego. O wiele bardziej wolałabym, żebyś to ty był tutaj ze mną. – szepczę do telefonu.

- Taa, teraz tak mówisz, ale kiedy tylko odłożysz słuchawkę, pójdziesz z nim do łóżka. – Harry powoli cedzi słowa.

- To śmieszne.

- Ale prawdziwe. Rób co chcesz, Charlie. Nie obchodzi mnie to. Nawet cię nie kocham. – śmieje się do siebie, ale ja nie czuję humoru tej sytuacji.

Zamiast tego, czuję nóż wbijający się w sam środek mojego serca.

- Wiesz co, Harry, masz rację. Przepraszam, że kłamałam. Kiedy odłożę ten telefon, pójdę przespać się z Niallem, ponieważ tego właśnie chcę. Nie mogę się doczekać, żeby zobaczyć jak głośno będę dzięki niemu krzyczeć. – szepczę do telefonu i rozłączam się w tym samym momencie, w którym Harry zaczyna odpowiadać.

Kiedy idę z powrotem do pokoju gościnnego, myślę o tym w jaki sposób mogłabym zamordować Nialla.

Mogłabym…

Wypchnąć go przez okno?

Pogrzebać go w mojej szopie?

Posmarować go masłem orzechowym i przywiązać go do drzewa, zostawiając dla wilków?

- Co tam u zrzędy? – odzywa się Niall, kiedy przekraczam próg drzwi.

Krzyżuję ramiona i piorunuję go spojrzeniem.

- Co? – uśmiecha się złośliwie.

- To było nieuprzejme. Wiedziałeś, że to Harry! – sfrustrowana wyrzucam ręce w powietrze.

- Nie, ale znałem numer kierunkowy. Po prostu gdzieś z tyłu głowy przypuszczałem, że to może być Harry.

- Nienawidzę cię. – warczę, podchodząc do komody, żeby dać Niallowi pościel.

- Myślałem, że chcesz zobaczyć jak głośno będziesz krzyczeć dzięki mnie? – odpowiada, a ja czuję, jak czerwienią mi się policzki.

- Nie… To nie leży w moim interesie. – krzywię się, spoglądając z powrotem na niego.

- Ale tak powiedziałaś.

- Powiedziałam to, żeby rozzłościć Harry’ego, ponieważ był wredny.

- Więc, zerwaliście ze sobą? – pyta wysokim głosem.

- My nie jesteśmy… razem. – odpowiedziałam, zirytowana.

- Oh racja… ponieważ Harry nie lubi mieć dziewczyn. Po prostu wykorzystuje je, a kiedy skończy, wyrzuca jak śmieci. – mówi Niall pewnym siebie głosem.

Czuję jak cała moja twarz gotuje się od środka.

Obracam się, krzyżując ramiona na piersi.

- Może nie lubi mieć dziewczyn, ponieważ ty mu je kradniesz. – podnoszę brew.

Wyraz twarzy Nialla zmienia się i obserwuję jak znika światło z jego oczu.

Julia.

Nie wiem kim była, ale miała ten dziwny, nieopisany wpływ na obydwu chłopców.

- To był cios poniżej pasa. – mruknął, zdejmując buty.

- Zasłużyłeś na to. – wypalam, rzucając w niego wielką kołdrą. Idę w stronę drzwi, z zamiarem opuszczenia tego pokoju, ale dłoń Nialla odnajduje mój nadgarstek i  przyciąga mnie z powrotem.

- Co? – gromię go spojrzeniem.

Patrzy na mnie niewinnie i uśmiecha się.

- Dobranoc Charlie.

- Dobranoc. – prycham poirytowana, w końcu wychodząc z pokoju.

~~

Zaśnięcie zajęło mi 2 godziny. Moje łóżko nigdy nie było wygodne, szczególnie od dnia, kiedy mnie z niego zabrano.

Rankiem schodzę po schodach z oczami otwartymi do połowy i dużym ciężarem na głowie. Powiedziałam sobie, że wcześnie rano zacznę szukać jakiś tropów, wskazówek, czy czegokolwiek i to jest właśnie to, co zamierzałam teraz zrobić.

- Dzień dobry słoneczko. – Niall uśmiecha się do mnie. Gapię się na niego, siedzącego przy kuchennym stole z Dylanem i… moim tatą.

Cała trójka podnosi na mnie wzrok.  Mój tata nawet się uśmiecha.

- Oh nie, do cholery. – mówię natychmiast, odwracając się na pięcie i idąc z powrotem w stronę schodów. Słyszę kroki za moimi plecami, ale ignoruję je, dopóki nie znajduję się z powrotem w moim pokoju.

- Charlie… - zaczyna Niall, ale odwracam się do niego z morderczym spojrzeniem.

- Żartujesz sobie? Co ty robisz? Zaprzyjaźniasz się z moim tatą? Pieprz się Niall! Mówiłam ci, że nie chcę go widzieć, ani z nim rozmawiać. Chcę odkryć ten sekret i wynieść się stąd! – szepczę ostrym tonem głosu.

- Więc zamierzasz wrócić do Harry’ego?

- Nie. Boże, Niall po prostu odejdź! Nawet nie powinno cię tu być.

- Chcę ci pomóc. – protestuje, a ja mrużę na niego oczy.

- Jeśli chcesz mi pomóc, trzymaj się z daleka od mojego taty. On jest kłamcą i nie potrzebuję go do odkrycia tego sekretu. Odkryję go na własną rękę. Nie potrzebuję nawet ciebie.

- Potrzebujesz mnie! – spiera się Niall.

- Oh tak? Dlaczego? – pytam sarkastycznie.

- Po twoim wyjściu zeszłej nocy… znalazłem coś. – wyjaśnia i przez powagę w jego głosie, wiem, że mówi prawdę.

- P-Pokaż mi. – mówię niepewnie. Niall kiwa głową i prowadzi mnie do pokoju dla gości.

- Więc, kiedy wyszłaś, chciałem się rozejrzeć. – odzywa się Niall, kiedy wchodzimy do pokoju.

- Super. – odpowiadam.

- Czym był wcześniej ten pokój? – pyta.

- Uh, to był warsztat malarski mojej mamy, ale przestała malować kilka lat temu, więc zmieniliśmy go w pokój gościnny. Dlaczego? – szepczę.

- Tak myślałem. Oglądałem kolorowe punkciki na ścianie, kiedy natknąłem się na to. – mówi, robiąc krok w stronę ściany koło okna i naciskając mocno na drewno pod nim.

Podłoga wydaje głośne skrzypnięcie, a ja skręcam usta.

- Tak jest w moim całym domu. Nic specjalnego. – wzdycham, zdając sobie sprawę, że to, co znalazł Niall, w rzeczywistości okazało się niczym.

- Nie, posłuchaj Charlie. – żąda Niall, a ja odwracam głowę z powrotem w jego stronę.

Ostrożnie kładzie prawą stopę na innym panelu, a lewą zostawia na pierwotnym.

- Posłuchaj dźwięku, jaki wydaje prawy panel, gdy się o niego opieram. – mówi, przenosząc ciężar ciała na prawą stopę. Słyszę długie skrzypnięcie.

- No i? – pytam, nie rozumiejąc, co ma na myli.

- A teraz posłuchaj lewego. – kontynuuje, przerzucając cały ciężar na lewą stopę. Słyszę skrzypnięcie, ale ma rację, jest inne.

- Brzmi jakby…

- Jakby w coś uderzało. – Niall kończy zdanie za mnie. Wpatrujemy się rozszerzonymi oczami w siebie nawzajem.

To może być niczym. Zupełnie niczym.

Albo może być czymś.

Obydwoje, w tym samym momencie, opadamy na drewnianą podłogę i zaczynamy dłubać w szparze.

- Jeśli spróbujemy razem, prawdopodobnie powinniśmy to unieść. – mówię, a Niall przytakuje głową. Używam moich palców, aby unieść lekko kawałek drewna, a Niall wsuwa dłoń pod spód, unosząc cały panel.

Słyszę pękniecie drewna i oglądam się na drzwi, aby upewnić się, że nikt nie wchodzi po schodach.

- Charlie, patrz. – odwracam się z powrotem i patrzę na dziurę w mojej podłodze.

Sięgam ostrożnie do środka i wyjmuję szmacianą torbę.

- Co jest w środku? – naciska Niall.

- To musi być coś ważnego. Dlaczego ktoś chciał to ukryć? – mówię, badając torbę.

I było w pokoju malarskim mojej mamy. W jej wyjątkowym pokoju.

- Cóż, otwórz to. – mówi Niall. Sięgam do zamka i zamieram. Co, jeśli to jest ten sekret? Co, jeśli to, co jest w środku zmieni wszystko w moim życiu? Niall patrzy na mnie niepewnym wzrokiem.

- Charlie. – szepcze, kładąc swoją dłoń na wierzchu mojej.

- Chcesz tego. To twoje życie. – przypomina mi, a ja przytakuję. Zdecydowanie odpinam zardzewiały zamek i otwieram torbę. Mogę powiedzieć, że od wielu lat nikt jej nie dotykał.

- Tam… Tam… - szepczę.

- Co? – pyta Niall, ciągnąc za torbę.

- Tam nic nie ma. – kończę zdanie, zamykając oczy w porażce.

- Jak to jest w ogóle możliwe! – jęczy, odrzucając torbę na bok.

W tym samym czasie słyszymy głośny brzęk i Niall znowu sięga po torbę.

- Coś tam jest. To było głośne.

- Może jest zaszyte? – sugeruję.

Niall patrzy na mnie, jakbym oszalała, bo torba nie ma kieszeni. Ale coś musi być w środku.

- Potrzebuję nożyczek. – mówi Niall, więc szybko wstaję i biegnę do mojego pokoju. Łapię je z mojego biurka i wracam z powrotem.

- Masz. – mówię, wręczając mu nożyczki.

- Nie powinnaś trzymać nożyczek do góry nogami. – kręci na mnie głową.

- Zamknij się! – syczę, a on rozcina wnętrze torby. Kiedy robi wystarczająco dużą dziurę, sięgam ręką do środka i poruszam nią, dopóki moje palce nie zaciskają się na małym przedmiocie. Wyciągam go powoli, przyglądając się mu.

To mały magnetofon kasetowy.

Obracam go niespokojnie i czytam imię wydrukowane na kasecie.

- Własność Charlotte Parker.

- Co to jest?

- Urządzenie na kasety? – odpowiadam zdezorientowana.

Spoglądam zmartwiona na Nialla, a on zabiera przedmiot ode mnie i przygląda mu się.

- Niall na tym jest moje imię.

- No i?

- No i... Nie pamiętam, żebym kiedykolwiek miała magnetofon kasetowy. – szepczę.

- To jest tak stare, jak dinozaur, więc musiałaś być młoda.

- Jak młoda? – dociekam.

- Dowiedźmy się. – mówi, wyciągając słuchawki. Przyglądam się, jak podłącza je do urządzenia i włącza je.

Kiedy się uruchamia, natychmiast naciskam start, czując jak szybko bije moje serce.

Nagle do naszych uszu dobiega cichy dźwięk. Słuchamy.

- Cześć Charlie. – mówi głos z urządzenia.

- Dzień dobry pani Mapil. – słyszę drugi głos i natychmiast rozpoznaję go jako swój własny. To jestem ja, rozmawiająca.

- Jak się dzisiaj masz Charlie? – pyta, a ja skądś kojarzę głos pani Mapil. Brzmi tak… oczywiście.

- Dobrze. Jestem gotowa, aby zacząć.

- Oh, świetnie. Nie martw się Charlie, pracujemy nad tym, aby ci się polepszyło. – głos pani Mapil jest ostatnią rzeczą, jaką słyszymy, ponieważ kaseta zatrzymuje się. Spoglądam na nią zdezorientowana, tak samo jak Niall.

- Daj mi kastę. – szepczę ze złością. Niall naciska urządzenie z jednej strony i otwiera je, wręczają mi kasetę. Badam ją, a na mojej twarzy pojawia się uśmiech.

- Dobra robota mamo. – mamroczę do siebie, zdumiona inteligencją mojej mamy. Jest wyraźnie widoczne, że usunęła połowę taśmy z prawej strony. Nie chciała, żeby ktoś usłyszał dalszą część więc ją usunęła.

- Co teraz zrobimy? – pyta Niall, a ja wstaję.

- Pójdziemy do pani Mapil. – mówię, a Niall wytrzeszcza na mnie oczy.

- Wiesz kto to jest? – pyta, a ja przytakuję głową.

- Jest tak mądra, jak była moja mama, nigdy mnie nie doceniała. – mówię. Nie rozpoznałam nazwiska Mapil, ponieważ jest to jej panieńskie nazwisko. Później, kiedy miałam 12 lat, wyszła za mąż.

Od tamtego czasu nie nazywałam jej pani Mapil.

- Wiesz, gdzie ona jest? Kim jest?

Biorę głęboki wdech i podnoszę magnetofon, przyciskając go do piersi.
- Jest moją terapeutką. Chodźmy.

___________________________________________________________

Jeśli przeczytałaś to proszę zostaw komentarz! :) 

#deceptionPL

http://ask.fm/deception_pl

~~

Mam dla Was świetną wiadomość! :D 

Haley, autorka Deception, zaaktualizowała dzisiaj swój status na wattpadzie. Napisała, że rozmawia o Deception z kilkoma wydawnictwami... I wygląda na to, że latem możemy spodziewać się oficjalnego ostatniego rozdziału! :D

DZIĘKUJĘ ZA PONAD 100.000 WYŚWIETLEŃ!

KOCHAM WAS! <3