35. Wewnątrz szalonego umysłu

Nienawiść to takie silne słowo, prawda? Mam na myśli to, że ludzie wypowiadają je, jak gdyby nigdy nic, ale to tylko znaczy, że nie znają prawdziwego znaczenia ‘nienawiści’. Co za ironia. Dorastając, jako dzieci dopiero uczymy się niektórych słów, takich jak: rodzeństwo, zegar, pies i tym podobnych. Ale czy dzisiaj naprawdę rozumiemy ich znaczenie? Oczywiście, trochę trudno jest błędnie zinterpretować słowo pies. Wiesz, czym jest pies, bo tak po prostu jest. Ale co ze słowami takimi jak: miłość, wstręt, złość czy nawet ta wcześniej wspomniana nienawiść? Zdanie: ‘nienawidzę cię’ jest często wypowiadane wtedy, kiedy mała dziewczynka nie dostaje od rodziców kucyka na swoje urodziny, albo wtedy, kiedy nauczyciel nie chce podnieść komuś oceny na koniec roku szkolnego.

Ale czy to jest prawdziwa nienawiść?

Nie. To głupi zwrot, który ktoś wyrzuca ze swoich ust, ponieważ jest wściekły, albo rozczarowany. Ale jego serce nie jest wypełnione nienawiścią. Niewielu ludzi wie, co to za uczucie.

Niewielu.

Przez całe moje życie dwa razy wypowiedziałam słowa: ‘Nienawidzę cię’. Raz do mojej mamy, kiedy miałam sześć lat i nie zabrała mnie na zakupy tak, jak mi wcześniej obiecała. Głupie, prawda? A drugi raz powiedziałam to do Ellie, prawdopodobnie kiedy byłyśmy małe. Jej ciągłe dokuczanie i stałe przypominanie mi, że jestem tą młodszą, w końcu doprowadziło mnie na krawędź i te słowa po prostu wyślizgnęły się z moich ust.

Przyjęła to bardziej szorstko niż inni. Lubię myśleć, że Ellie była 30-latką uwięzioną w ciele 8-letniej dziewczynki. Nie odzywała się do mnie przez dwa tygodnie, nawet kiedy próbowałam ją przeprosić. Ostatecznie powiedziała mi, że nie miałam racji, mówiąc te słowa, ponieważ nienawiść jest czymś o wiele większym niż nam się wszystkim wydaje. Nie zrozumiałam tego, może dlatego, że Ellie była mądrzejsza ode mnie i szybciej dostosowywała się do społeczeństwa, albo może dlatego, że chciała, abym rozgryzła to właśnie teraz.

Już wiem, czym jest nienawiść. To coś, co czuję właśnie w tym momencie. Coś, co jest pompowane przez moje żyły, kiedy patrzę na mężczyznę, stojącego naprzeciw mnie. Obrzydzenie jest wyraźnie widoczne na mojej twarzy, w moich ruchach i równie dobrze może wylewać się z mojego serca. Jest skierowany plecami w moją stronę, kiedy stoję przywiązana do ściany.

Wiem, że moje oczy powinny być zamknięte. Wiem, że nie powinnam patrzeć na sytuację, rozgrywającą się przed moimi oczami, ale nawet nie mrugam. Nie odwracam wzroku od tego, co zrobił i nie pozwalam ucichnąć mojej nienawiści.

- Nienawidzę cię. – zdobywam się na szept, który jest wystarczająco głośny, aby usłyszeć go na drugim końcu pokoju.

Obraca się w moją stronę ze smutnym uśmiechem na twarzy. Moje oczy wciąż wpatrują się nią. Jeśli naokoło nie byłoby krwi, mogłabym prawie pomyśleć, że zasnęła. Wygląda spokojnie, pogodzona z jego decyzją. Jej dłonie leżą na kolanach, a głowa odrzucona jest do tyłu i opiera się o ścianę. Nie mogę oderwać oczu od krwi spływającej po jej szyi i bladych policzków, ponieważ wiem, że kiedyś to się stanie… kiedyś to do mnie dotrze…

Odeszła.

- Nie chciałem tego zrobić. – mówi i czuję jak jego oczy skupiają się na moich, ale ja nie zwracam twarzy w jego stronę. Wciąż patrzę na moją mamę, na jej ciało, z którego uleciało życie, zastanawiając się, co mogłam zrobić inaczej.

Powinnam wiedzieć lepiej, kiedy jeden z pracowników Gary’ego groził mi w szpitalu. To nie była groźba; to było ostrzeżenie. Ostrzegał mnie, że będę stać nad grobem Nialla, jeśli wciąż będę się z nim widywać, ale teraz wiem, że mówił ogólnie. Chciał mi przekazać, że to wszystko nie skończy się dla mnie dobrze.

I teraz, kiedy stoję tutaj, patrząc przez pokój na jedyną osobę, której pragnęłam żywej, zastanawiam się, dlaczego wciąż jestem karana z moje błędy. Zastanawiam się, dlaczego ludzie wciąż za mnie umierają. To ja powinnam być martwa 10 lat temu.

- Ona była okropną kobietą, Charlie. Musisz zrozumieć…

- Była jedyną osobą, która mi została! – krzyczę, odciągając od niej moje załzawione oczy i patrząc prosto na niego.

- Kochała mnie! Mam gdzieś to, co zrobiła, ponieważ to nie ona zabiła moją siostrę! To nie ona wykorzystała mnie seksualnie! Urodziła Ellie i mnie, a ty… ty po prostu zabrałeś ją ode mnie. Jesteś potworem! I chcę twojej pieprzonej śmierci! – krzyczę.

- Nie zabiłem Ellie! – wykrzykuje w końcu, ale jego głos jest odległy. Jego słowa uciszają mnie i wpatruję się w niego zamroczona.

- Pierdol się. – spluwam, zdegustowana jego próbą oszukania mnie. Gary kręci głową i krąży przez chwilę po pokoju.

- Wiesz co? To grzech twojej matki. Chciała go wziąć ze sobą do grobu? Niech tak będzie. Ellie jest martwa, a Charlie żyje, to wszystko, co musisz wiedzieć. – warczy, idąc dumnym krokiem w moją stronę, dopóki jego twarz nie znajduje się nad moją.

Nie mam czasu na przetworzenie jego słów. – Czego ode mnie chcesz? – kipię ze złości, a on się uśmiecha. Odsuwa się ode mnie i podchodzi do biurka po przeciwnej stronie pokoju. Łzy nieuchronnie spływają mi po policzkach. Wciąż wpatruję się w moją mamę, chcąc, aby się ruszyła, albo mrugnęła do mnie i dała mi znać, że przeżyła. Ale z każdą sekundą, która mija, ta nadzieja maleje.

- Proszę, pochowaj ją. – płaczę. Gary obraca do mnie twarz z podniesionymi brwiami.

- Jeśli masz chociaż odrobinę przyzwoitości w sobie to na litość boską, pochowaj ją! – krzyczę,  kopiąc powietrze przed sobą, tylko po to, żeby zostać pociągnięta do tyłu przez związane nadgarstki. Bez wahania przechodzi przez pokój i wychodzi za drzwi. Rozglądam się za jakimiś nożyczkami, albo chociaż kombinerkami, ale nie ma w pobliżu nic, czego mogłabym dosięgnąć.

Zadbał o to.

Wraca do pokoju z dużym, niebieskim kocem i zatrzymuje się na chwilę przy mojej mamie. Jest zwrócony do mnie plecami, więc nie widzę jego twarzy, ale mam nadzieję, że czuje tyle bólu, ile jest wody w oceanie.

Obraca twarz w moją stronę.

- Jakieś ostatnie słowo do matki? – mówi z pustym wyrazem twarzy. Przez chwilę wierzę, że w jego oczach widzę zdrowy rozsądek, ale to nie zastąpi tego, co zrobił.

- Już je poznała. Ale to ty powinieneś być tym, który się pożegna, Gary. Jak to wszystko się skończy, ja zobaczę się z nią w niebie, podczas gdy ty pójdziesz do piekła. – uśmiecham się, praktycznie, czując, że każda cząstka mojego ciała napędzana jest nienawiścią. Gary krzywi się, kiedy powoli zakrywa kocem jej ciało.

- Oczywiście, cokolwiek powiesz Charlie. Ale nie bądź zaskoczona, kiedy pójdziesz do nieba, a jej tam nie będzie. – uśmiecha się, a jego słowa dźgają mnie w klatkę piersiową.

Cierpienie zalewa moje ciało na myśl o tym, co właśnie powiedział i część mojego mózgu, która wciąż funkcjonuje, zaczyna zastanawiać się, czy naprawdę znałam tę kobietę. I czy to, co ‘zrobiła’ nie było gorsze od tego co robił Gary.

Drżę.

- Więc, na czym skończyliśmy? – mówi, podnosząc żółty folder z biurka. Otwiera go i przerzuca kilka kartek. Moje myśli są wszędzie. Trzymam głowę spuszczoną w dół.

 - Wiesz dlaczego przyszedłem po was kilka lat temu? – pyta cicho. Moja głowa strzela w górę na możliwość poznania odpowiedzi. Myślałam, że to oczywiste, że był wściekły na moją mamę… więc nas zabrał. Potrząsam przecząco głową.

- Twoja matka… - przerywa, rzucając spojrzenie na kanapę, gdzie leżała przykryta końcem.

- Zabiorę cię do innego pokoju. Gdy cię rozwiążę, nie uciekaj. Jest stąd tylko jedno wyjście i jest zamknięte od zewnątrz. – mówi, a ja przytakuję głową. Cokolwiek, bylebym tylko nie była związana i cokolwiek, bylebym tylko została zabrana z pokoju, gdzie całe moje życie zmieniło się w przeciągu kilku minut.

Gary podchodzi do mnie i sięga do kieszeni. Wyjmuje scyzoryk, a ja wzdrygam się na widok jego z nożem tak blisko mnie.

Wtedy myślę o Harry’m.

Powiedział mi, że nie mam iść. Powiedział mi, że to niebezpieczne; może nawet wiedział, że nie ma sposobu na to, aby moja mama wyszła stąd żywa.

Mogę mieć jedynie nadzieję, że wszystko z nim w porządku i że może pewnego dnia będzie potrafił mi wybaczyć.

Ale mam również nadzieję, że pomyśli, że umarłam. Nie chcę, żeby się martwił. Nie chcę, żeby żył w bólu, którego wciąż doświadcza po stracie Julii. Musi zapomnieć o mnie i o wszystkich problemach, które spowodowałam. I mam jedynie nadzieję, że to zrozumie.

- Chodź. – mówi Gary, kiedy moje ręce są rozwiązane. Strzepuje nadgarstki i pocieram skórę moich dłoni.

Podążam za Gary’m do drzwi i zatrzymuję się w progu. Nie chcę uciec, ponieważ zawiodłam. Zawiodłam moją mamę. Spoglądam na nią z przygnębieniem widocznym w moich oczach.

- Przywitaj ode mnie Ellie. – szepczę w końcu i z tymi słowami zamykam za sobą drzwi.

~~

Siedzę na brudnej, starej kanapie, obserwując Gary’ego. Ktoś zadzwonił do niego, kiedy wchodziłam do jego biura. Wygląda groźnie, kiedy rozmawia przez telefon. Mogę praktycznie wyczuć strach osoby, która jest po drugiej stronie, zwyczajnie słysząc jej głos.

I nie wiem, czy ta myśl mnie przeraża, czy uspokaja; ale nie boję się go.

Zabrał mi wszystko. W moim ciele nie pozostało nic, co mógłby jeszcze wziąć i rozkruszyć przed moimi oczami. Miał moje ciało i moje zawładnięte przez rozpacz serce.

Nie mam nic do stracenia.

Ale, kiedy tylko ta myśl przebiega mi przez głowę, słyszę głos Ellie.

- Mylisz się. – szepcze i wiem o czym mówi.

Mam Harry’ego. Miałam go nawet wtedy, kiedy jego intencją było zrobienie ze mnie dziwki. Miałam go od chwili, kiedy pierwszy raz na mnie spojrzał, ponieważ wiedział gdzieś w swoim zranionym sercu, że nie mógłby mnie skrzywdzić.

I będę mu za to wdzięczna do końca mojego życia.

- W porządku. – mówi Gary, rzucając swoim telefonem o stół.

- Moja słodka Charlotte. – posyła mi uśmiech.

- Nie nazywaj mnie tak. – mówię, a jego oczy się rozszerzają.

- Śmierć cię zmieniła? – pyta i choć nie wiem, do czego się odnosi, natychmiast odpowiadam.

- Śmierć jest częścią mnie.

- Interesujące. Chciałbym móc widzieć, jak dorastałaś, z bliźniaczką u swojego boku. Zawsze ją naśladowałaś, moja kochana. Czyż teraz nie jest lepiej? Teraz możemy zwyciężyć. Możemy być najlepsi. Nic nie stoi nam na drodze. – uśmiecha się szczerze. Wbijam paznokcie w skórę mojej dłoni, aby powstrzymać się od wbicia ich w jego oko i wepchnięcia gałki ocznej prosto do jego gardła.

- Dlaczego po prostu mnie nie zabijesz? – szepczę, a on podnosi wzrok.

- Nie możesz myśleć, że tego właśnie chcę. – mówi zaskoczony.

- Moja dusza jest martwa, więc moje ciało równie dobrze może takie być. – parskam poirytowana, mrużąc oczy.

- Jesteś taka dramatyczna. Twoja siostra i ty musiałyście odziedziczyć to po swojej matce.

- Wolę jej cechy, niż twoje. – spluwam. Ociera twarz i podchodzi do kanapy, na której siedzę. Wtedy kuca przede mną.

- Ale widzisz Charlie, jesteś bardzo podobna do mnie. Po prostu mnie nie znasz….

- Nie chcę cię znać! – krzyczę, przerywając mu. Wygląda tak, jakby zraniły go moje słowa. Podnosi się.

- Cóż to może być problem, nieprawdaż? Dlaczego? Ponieważ… - bierze głęboki oddech.

- Ponieważ chcę, żebyśmy byli rodziną. – uśmiecha się, a moja szczęka opada w dół. Chcę odpowiedzieć, ale ucisza mnie.

- Widzisz, nie wszystko co zrobiłem było złe. Kiedy zabrałem was z waszych łóżek byłyście takie maleńkie. Byłem zdumiony waszymi malutkimi dłońmi i świecącymi oczkami. Chciałem zabrać was od waszej matki i ukryć pod ziemią, gdzie nikt nigdy by was nie znalazł. – przerywa.

- Ale nie mogłem. Zobaczyłem ciebie, twoje złote włosy i sposób w jaki przytulałaś się do swojego pluszowego króliczka. Byłaś skarbem. I w jednej sekundzie zmieniłem swoje zamiary. Nie chciałem cię skrzywdzić, chciałem cię zatrzymać.

- Ale mnie skrzywdziłeś… zgwałciłeś mnie! – krzyczę, zdając sobie sprawę, że te słowa opuściły moje usta.

Słowa, których nigdy nie odważyłam się powiedzieć głośno.

- Wiem, Charlotte, wiem. Byłem złym mężczyzną, opanowanym przez nienawiść do twojej matki. Miałem w sobie demony, które w nocy przejmowały nade mną kontrolę. Miałem przewagę nad wami dwiema i wykorzystałem ją, kiedy tak naprawdę jedyną osobą, która na to zasłużyła była wasza matka.

- Ona nigdy na to nie zasłużyła! Wykorzystywałeś ją, więc ochraniała nas przed tobą, ponieważ jesteś potworem! – krzyczę, a łzy spływają w dół po moich policzkach.

- Tak jak powiedziałem, lubiła dramatyzować. A poza tym, Charlotte powinnaś wiedzieć jak to jest wybaczyć komuś wykorzystywanie. Wybaczyłaś Harry’emu. – mówi cicho, a ja czuję igiełki wbijające się w mój kręgosłup.

- Harry nie jest taki jak ty. – warczę.

- Ależ jest. Całkiem niezła partia, co? Doskonale wie jak wejść komuś do łóżka.

- Przestań do cholery. – szepczę. Wiem, że jeśli odezwałabym się głośniej, mogłabym już dużej nie kontrolować moich łez.

- Oczywiście. Ja tylko próbuję sprawić, żebyś to zrozumiała, Charlotte. Stworzyłem ten klub dla ciebie… dla Ellie. Stworzyłem go, żebyśmy mogli znaleźć ci bliźniaczkę. – uśmiecha się, a ja w końcu widzę chorobę w jego oczach. Chorobę, która wyraźnie nim zawładnęła, co sprawiało, że miałam ochotę zwymiotować.

- Jesteś odrażający.

- Będziemy rodziną Charlie. – mówi nie znoszącym sprzeciwu, głębokim głosem.

- Zamknąłbym to miejsce lata temu, jeśli znalazłbym idealną bliźniaczkę dla ciebie, ale żadna z nich nie przykuła mojej uwagi. Więc chciałem, żebyś tu dziś przyszła. W tym miesiącu przeprowadziliśmy ostrą selekcję. Niektóre z nich wyglądają prawie tak jak ty. Możemy dokonać wyboru i ogłosić go jutro na przyjęciu w moim domu, w śródmieściu. To wielka impreza z okazji Halloween, którą wyprawiam każdego roku i nie mogę się doczekać, aż będziesz jej częścią.

- Jesteś chory. Jesteś tak bardzo chory. – kręcę głową, kiedy mój mózg przyswaja te informacje.

Mówi, że chce stworzyć rodzinę. Chce, abym ja była jego córką i chce zastąpić Ellie jakąś dziewczyną, którą jego pracownicy przyprowadzili tutaj, aby była częścią jego zabawy w prostytucję.

Wtedy to czuję. Nawet nie zadaję sobie trudu, żeby rozejrzeć się za koszem na śmieci; po prostu pozwalam temu wszystkiemu wyjść na zewnątrz. Pozwalam wymiocinom rozprysnąć się po jego dywanie, bo chcę być pewna, że będzie osobą, która to posprząta.

Ocieram usta ręką, a Gary podaje mi chusteczkę. Patrzę na niego ze zgorszeniem w oczach i kręcę przecząco głową. Siadam z powrotem na kanapie i podnoszę do góry stopy; z daleka od tego, co właśnie opuściło mój organizm.

Wciąż czuję się słabo przez to, co ten mężczyzna planował przez te wszystkie lata, w jego przekonaniu z dobroci swojego serca, ale tak naprawdę płynęło to z umysłu psychicznego człowieka.

- Nie zrobię tego. – szepczę, potrząsając głową. Gary patrzy w moje oczy.

- Mógłbym się tobą zaopiekować. To wszystko co chciałem zrobić, ale uciekłaś ode mnie, od miłości, którą chciałem ci dać. Ty…

- Posłuchaj siebie! Jesteś szalony. – szepczę, a wyraz jego twarzy zmienia się. I w tym momencie, żałuję, że to powiedziałam. Gary podchodzi do mnie, podnosząc mnie z kanapy jedną ręką. Piszczę, kiedy jego palce wbijają się w moją skórę.

Przyciska mnie mocno do ściany. Powoli podnosi swoją dłoń na moją szyję. Jego palce podążają naokoło blizn na mojej szyi, otaczając ją liną, którą chce mnie udusić. Wzdrygam się, kiedy jego skóra dotyka mojej.

- Nie widzisz tego, że zawsze mnie krzywdzisz? Od minuty kiedy zabiłeś Ellie przez te wszystkie dni, kiedy mnie obserwowałeś, ponieważ teraz rozumiem, że to nie zdarzyło się tylko wtedy na stacji kolejowej, ale trwało przez cały czas, prawda? Powiedziałeś, że moja mama wiedziała, że przeżyłeś. Nie jestem pewna, czy chcę wiedzieć co zrobiła, albo co ty zrobiłeś, ale to co naprawdę chcę, żebyś wiedział to to, że już nigdy mnie nie skrzywdzisz. I dobry ojciec zaakceptowałby to, a nie wmawiał sobie przez te wszystkie lata, że przez cały czas kierowały nim dobre intencje.  - szepczę, patrząc mu prosto w oczy. Powoli wypuszcza powietrze przez usta i uwalnia moją szyję ze swojego uścisku.

- Idź. – słyszę głos Ellie, kiedy Gary się odwraca. Mentalnie potrząsam głową na tę myśl, ponieważ skończyłam z uciekaniem.

- Idź. – szepcze ponownie i zajmuje mi to chwilę, zanim zdaję sobie sprawę, że to nie głos Ellie… To moja mama.

Chcę do niej krzyczeć, powiedzieć, że mi przykro, bo tylko siedziałam i obserwowałam to co się stało. Chcę jej powiedzieć, że ją kocham i zawsze będę ją kochać. Chcę wołać i krzyczeć, że tak, wybaczam jej, cokolwiek zrobiła.

- Wiem. Jeśli to jest to, co czujesz, to uciekaj. Uciekaj! – instruuje mnie i z tym, z tą jedną cząstką nadziei, robię krok do przodu.

W sekundzie zaczynam biec sprintem w stronę drzwi. Pozostający w tyle Gary łapie mój nadgarstek, ale uderzam piętą prosto w jego brodę. Odrzuca go do tyłu, prosto na ścianę, po której się ześlizguje.

- To za moją mamę. – syczę i biegnę do drzwi.

Gary nie kłamał, kiedy powiedział, że są zamknięte od zewnątrz. Łomoczę z niepokojem w ogromne drewno, mając nadzieję, że ktoś mnie usłyszy.

- Pomocy! Niech ktoś mi pomoże! – krzyczę, ale cząstka nadziei maleje, kiedy słyszę, że Gary odchrząka. Nie mam pojęcia, czy już się podniósł z podłogi.

Ale jeśli tak, to wiem, że to moja ostatnia szansa.

- Pomocy! – krzyczę jeszcze raz, a drzwi się otwierają.

Spotykam spanikowane oczy Harry’ego. Słyszę, jak ktoś nadchodzi z drugiej strony i zdaję sobie sprawę, że to ochrona Gary’ego. Idą po nas.

- Jesteś tutaj. – szepczę. Harry przytakuje głową, łapiąc za boki mojej twarzy i zwracając ją w stronę swojej.

- Musimy iść. – to wszystko, co mówi Harry, a potem łapie moją dłoń i ciągnie mnie za sobą przez drzwi.

Ochroniarze pojawiają się pod drugiej stronie korytarza, a ja zaczynam panikować. Harry i ja mogliśmy jedynie opóźnić ich atak, tak jak wtedy kiedy byłam uwięziona w małym pokoju dla ‘przegranych’ po walce.

- Musimy się przez nich przedrzeć, wyjście jest po prawej stronie. Po prostu trzymaj moją dłoń. – szepcze, a ja kiwam głową. Wtedy ruszamy biegiem. Jeden z dwóch ochroniarzy, wyciąga pistolet, a ja zaczynam się zatrzymywać, ale Harry ciągnie mnie do przodu. Łysy facet łapie ramię Harry’ego, ale Harry szybko powala go na ziemię. Tamten podnosi się i zaczyna ciągnąć Harry’ego w dół, kiedy ochroniarz z pistoletem wciąż stoi w miejscu, biorąc mnie na swój celownik.

- Uciekaj Charlie! On nie strzeli. Wie, że nie może do ciebie strzelić! Uciekaj! – krzyczy Harry, po czym zostaje uderzony latarką przez  łysego mężczyznę.

Nie.

- Mam dość uciekania! – wykrzykuję i rzucam się w stronę ochroniarza, przyciskającego Harry’ego do ziemi. Wskakuję mu na plecy i wbijam paznokcie prosto w jego oczy. Wydaje z siebie krzyk i zrzuca mnie z siebie. Syczę, kiedy uderzam w podłogę ramieniem, czując w nim piekący ból.

- Harry! – krzyczę, ale nie widzę go nigdzie w pobliżu. Słyszę jęki i hałasy, ale widok przed moimi oczami zaczyna się rozmazywać. Dotykam mojego ramienia i natychmiast mrużę oczy z bólu.

- Wstawaj Charlie. – szepcze do mnie Ellie.

- Nie mogę. Nie jestem taka silna jak ty. – mówię, pozwalając opaść moim powiekom. Jej głos szybko cichnie, ale zaraz nowy wypełnia moje uszy.

- Charlotte. – mówi Harry. Podnoszę na niego wzrok, a on zgarnia mnie z podłogi. Krew spływa mu z czoła.

- Harry. – mamroczę. Spoglądam przez jego ramię na dwóch ochroniarzy na podłodze, pobitych do nieprzytomności.

- Co zrobiłeś? – pytam bez tchu, jakby uleciała ze mnie cała energia. W ułamku sekundy przypominam sobie Harry’ego, którego obserwowałam z dachu Mary Kall. Widziałam, jak w środku nocy pokonał czterech mężczyzn.

Pamiętam, że to była pierwsza noc, kiedy o nim śniłam.

- Skrzywdził cię, a ten drugi chciał do ciebie strzelić. A ci, którzy cię krzywdzą są dla mnie martwi. – mówi wprost. Docieramy do bocznych drzwi, które otwiera, ściskając mnie mocno w ramionach. Patrzę przed siebie, a gdy widzę jego range rovera, uczucie ulgi zalewa moje ciało.

- Naprawdę jesteś Kapitanem Anglii. – mówię cicho, a on chichocze.

- Tylko dla ciebie Charlie. Tylko dla ciebie.

- Ale Gary... – szepczę tak cicho, że słowa wychodzące z moich ust wydają się nigdy niewypowiedziane. Boli mnie ramię, a przed oczami mam niewyraźne plamki, ale wiem, że Harry je usłyszał, ponieważ ruszył w pośpiechu do samochodu.

- Zajmę się nim, Charlie.

- Zabił ją. – w końcu zdobywam energię, żeby  się odezwać. Harry zatrzymuje się i otwiera drzwi od samochodu, usadawiając mnie na siedzeniu. Sam wskakuje na miejsce kierowcy i spogląda na mnie.

- Sprawimy, że za to zapłaci. – odzywa się w końcu z przejęciem w głosie.

- Nie, nie sprawimy.

- W takim razie, co zrobimy? – pyta cicho, odpalając samochód.

- Zabijemy go. – szepczę, ale ogarniająca mnie senność sprawia, że zabrzmiało to bardziej jak bełkot. Zanim zdążę zadowolić się widokiem uśmiechu Harry’ego, odpływam ze świadomością, że Gary Longsmith dla mnie jest już martwy… ale naprawdę martwy będzie już niedługo.

Nawet jeśli będę musiała poświęcić własną duszę, aby to zrobić.

____________________________________________________________

Jeśli przeczytałaś to proszę zostaw komentarz! :)

#deceptionPL

http://ask.fm/deception_pl

The Boy In The Attic