12. Instynkt

Rano słyszę budzik i jęczę. Jo i Dominique już nakładają makijaż na swoje twarze, a ja leżę w łóżku, nie mając najmniejszej ochoty na to, żeby się ruszyć.

- Wstawaj leniu! Musimy jeszcze przed dzwonkiem iść do sekretariatu i odebrać nasze plany zajęć. – mówi Dominique, a ja praktycznie wyczołguję się z łóżka. Głowa mnie boli, jakby co najmniej spadł na nią fortepian, albo i gorzej.

Ostatecznie ubieram się w ubrania pożyczone od Jo, ponieważ zabrakło mi moich własnych. Mam mało pieniędzy i ciuchów, więc naprawdę muszę nabić sobie dodatkowe godziny w Koffee Kall.

Punktualnie o 7 wchodzimy do sekretariatu. Kolejka nie jest jakaś nieziemsko długo, ponieważ jest aż 5 stolików, które wydają plany zajęć.

Kiedy otrzymuję mój, wzdycham w klęsce na fakt, że moja pierwsza lekcja to śpiewanie.

- Moje zajęcia nie zaczynają się przed 10, zajebiście! – Jo piszczy obok mnie. Jęczę.

- Moje są o 8.

- Och do bani, a jakie masz lekcje w tygodniu? – pyta Jo.

- Dziś kończę o 4. Mam chemię we wtorki i czwartki. Angielski w poniedziałki i środku. Matematykę w piątki rano, no i śpiewanie… codziennie. – mówię, nieco przytłoczona.

- Hej, mamy razem angielski, woohoo! – mówi podekscytowana Jo, a ja przyklejam do twarzy uśmiech. – Myślę, że masz chemię z Dominique. Miłej zabawy. – mówi, przeczesując swoje włosy.

- Cóż, moje zajęcia z tańca nie zaczynają się przed 10, więc skoczę na kawę z dziewczynami. Chcesz, żebym ci coś kupiła i zostawiła w lodówce? – pyta Jo, ale ja kręcę przecząco głową.

Po tym jak Jo wchodzi, decyduję się pójść szybciej do klasy i zająć jakieś miejsce. Kiedy tam docieram, krzesła są rozproszone po całym pomieszczeniu.  Spokojnie odkładam swoje rzeczy i wchodzę na mini scenę. Zajmuję miejsce za fortepianem.

Nagle wiem, że on tu jest, jeszcze zanim wypowie jakiekolwiek słowo. To prawie tak, jakbym mogła wyczuć go instynktownie. Moje ciało reaguje, zanim zdążę o tym pomyśleć i zabieram dłonie z klawiszy, siedząc cicho.

- Już nie grasz. – nie pyta, tylko stwierdza.

- Pozwól mi zgadnąć. Byłeś tam tamtej nocy. W kawiarni w centrum? Obserwowałeś mnie, prawda? – mówię na jednym oddechu. To ma sens.

- Masz piękny głos. – mówi cicho Harry i momentalnie zajmuje miejsce obok mnie.

- Jestem przekonana, że mnie prześladujesz. – szepczę, a Harry nic nie mówi. Powoli naciska na akord G i obraca twarz w moją stronę z małym uśmiechem. Próbuję nie wzdychać, kiedy patrzę na jego twarz.

- Twoje oko. – mówię cicho, spuszczając wzrok na moje dłonie. Wiem, że to skutek ostatniej nocy.

- Jest w porządku, miałem gorsze obrażenia niż to. – uśmiecha się lekceważąco. Czuję się źle i pusto, że stamtąd uciekłam. Wiem, że tamci mężczyźni to był jego problem, ale ja po prostu uciekłam.

Jak tchórz.

- Jest w porządku, Charlie. Nie powinni nachodzić cię ponownie. – mówi Harry tak, jakby czytał mi w myślach.

- Kim oni byli? – pytam, obserwując ciemno-fioletowego siniaka pod okiem Harry’ego.

Jego ciało nieznacznie się napina, więc odwracam wzrok na jego nagą klatkę piersiową widoczną przez rozpiętą koszulę.

- Powiedziałem, że nie będą ci już więcej sprawiać kłopotów. – mówi stanowczo i nagle obok mnie siedzi zupełnie inny Harry; ten z surową twarzą i skamieniałym sercem.

Boże, przysięgam, to jak 50 twarzy Harry’ego. Jest miły Harry, tajemniczy Harry, dupek Harry, wredny Harry… Mogę wymieniać i wymieniać.

- Harry. – mówię cicho, ale brzmi to prawie płaczliwie. Jego oczy rozbłyskają i patrzy na mnie wzrokiem, który prawie wypala mi skórę.

- Nie chcę cię znać. – dodaję, natychmiast tego żałując.

- Nie masz wyboru. – wypala, wyglądając na zranionego moimi słowami.

- Mogę zdobyć zakaz zbliżania się. – szepczę, nieznacznie się uśmiechając.

- Żeby to zrobić musiałabyś wrócić do Ameryki, czyż nie? Och, ale zakładam, że tego nie chcesz. – nie mogę stwierdzić, czy na jego twarzy pojawił się złośliwy uśmieszek, czy to tylko moje halucynacje, ponieważ jego słowa kompletnie zbiły mnie z tropu. Gwałtownie wstaję i prawie potykam się na schodach, schodząc ze sceny.

Harry wie? To on zostawił Niallowi tę notatkę?

Zamiast wyjść przez drzwi, zatrzymuję się na chwilę i biorę głęboki wdech. Obracam twarz do Harry’ego, żeby powiedzieć coś błyskotliwego, czy mądrego. Coś, co mam nadzieję utrzyma go z daleko ode mnie na dobre, ale kiedy moje oczy odnajdują scenę, już go nie ma.

Przeklęty dupek.

~~

Zostaję w klasie, aż do 8, kiedy to sala zaczyna wypełniać się innymi szkolącymi się piosenkarzami. Wszystkie dziewczyny patrzą na mnie zdegustowane, jakbym miała na sobie co najmniej strój striptizerki.

A jestem ubrana w cholerną bluzę.

Kiedy Niall mnie zauważa, macha mi i podchodzi, siadając po mojej lewej stronie. Moje serce zaczyna bić trochę szybciej, zdając sobie sprawę z tego, co aktualnie robię i gdzie jestem.

- Będzie dobrze. – Niall pochyla się i szepcze mi do ucha. Jasny brunet zajmuje miejsce po mojej drugiej stronie i posyła mi mały uśmiech. Przedstawiam się niezręcznie i dowiaduję się, że ma na imię Trevor.

Punktualnie z dzwonkiem z przodu klasy staje mężczyzna w luźnym stroju. – Naszym nauczycielem będzie mężczyzna? – szpecę do Nialla. On wzrusza ramionami.

To sprawa, że jest jeszcze bardziej niezręcznie.

- W porządku klaso, jak wiecie, jestem pan Olson, przewodniczę sekcji muzycznej. – mówi, a uczniowie go witają. Nie mogę nic poradzić na to, że zastanawiam się nad jego wiekiem, wygląda całkiem młodo.

- Ślinisz się. – mówi mi Niall na ucho, a ja szturcham go w ramię.

- Dobra, wiem, że wielu z was zostało zmuszonych, żeby wybrać te zajęcia, a kilku jest tu, ponieważ sądzi, że to ‘łatwe’. Cóż, chcę, abyście wiedzieli, że jeśli jesteście jednymi z tych dupków, którzy tak twierdzą lepiej wyjdźcie teraz. – uśmiecha się profesor. Cała klasa się śmieje, ale nikt nie wychodzi.

- Dzisiaj… - zaczyna, ale coś mu przerywa.

Och, proszę nie bądź…

Drzwi otwierają się z głośnym skrzypnięciem. – Panie Styles, jak miło, że dołączyłeś do nas dzisiaj, mimo, że jesteś spóźniony trzeci rok z rzędu. – pan Olson marszczy brwi. Ludzie się śmieją, a jeden koleś klepie Harry’ego po plecach. Harry stoi bez ruchu i rozgląda się po pomieszczeniu, kiedy pan Olson piorunuje go wzrokiem. Jego oczy powoli znajdują moje, a ironiczny uśmieszek poszerza się na jego twarzy.

Nie.

Szybko mija ludzi, idąc środkiem klasy, dopóki nie dociera do miejsca Trevora. Trevor podnosi wzrok znad swojego telefonu, a niechęć jest widoczna w jego oczach. Harry nie mówi nic, ale Trevor wstaje ze swojego miejsca i w sekundzie zamienia je na inne.

- Dziękujemy ci Harry za udowodnienie, że twoja reputacja palanta nie została nadszarpnięta. – mówi Olson i odzywa się kilka śmiechów. Przez wzgląd na Nialla, chowam głowę w dłoniach i oddycham gwałtownie. Tak bardzo chcę być gdzieś indziej; Nie rozumiem, dlaczego Harry usiadł obok mnie. To tak, jakby fakt, że nie chcę z nim rozmawiać sprawiał mu przyjemność.

Ręka Nialla zaciska się na poręczy krzesła tak mocno, że mogę zobaczyć jak jego knykcie bieleją. – Naprawdę przepraszam. – szepczę mu do ucha, ale on nie odpowiada. Nie mam nad tym żadnej kontroli. Nie miałam pojęcia, że Harry lubi śpiewać. Do diabła, on prawdopodobnie jest jedną z tych osób, które dołączyły do tej klasy dla żartu.

- Dziś jest pierwszy dzień, więc oczywiście nie będziemy robić nic poważnego. Chcę, żebyście znaleźli sobie partnera i zrobimy rozgrzewkę naszych głosów.

Natychmiast łapię ramię Nialla i ściskam je. W końcu patrzy na mnie i uśmiecha się swoim bezczelnym, małym uśmieszkiem, prawie tak, jakbym właśnie wybrała pomiędzy Galem i Peetem.

Nie było tu żadnego wyboru.

- Charlie. – mówi Harry, stojąc i oferując mi swoje ramę. Kurwa, czy ten facet jest jakiś popieprzony?

- Przykro mi, mam już partnera. – mówię, wstając i pociągając Nialla za sobą.

- Tak, ten partner to ja. – mówi Harry, a jego nozdrza drgają niebezpiecznie na widok mojego ramienia wokół Nialla.

- Harry, w tej klasie jest mnóstwo dziewczyn, które oddałyby życie, żeby być twoimi partnerkami, nie mówiąc już o tym, że prawdopodobnie przeleciałeś połowę z nich. Dlaczego nie pozwolisz im poczuć się trochę mniej gównianie w blasku twojego chamstwa i nie zostaniesz partnerem którejś z nich? – uśmiecham się złośliwie. Harry patrzy na mnie palącym wzrokiem, natychmiast przenosząc spojrzenie na Nialla, który się śmieje. Instynktownie robię krok w tył, osłaniając Nialla. Nie, żebym mogła zrobić zbyt wiele.

- Znajdź nowego partnera, pedałku. – mówi Harry, chwytając moje ramię. Wyrywam mu się i krzywię w jego stronę.

- Odpuść Harry! – prawie krzyczę, a pan Olson podnosi na nas wzrok znad reszty zamieszania w pomieszczeniu.

- Harry, Niall jesteście partnerami. Ty, chociaż nie znam twojego imienia, będziesz moją partnerką. – uśmiecha się pan Olson. Patrzę na Nialla rozszerzonymi ze strachu oczami, bojąc się o jego bezpieczeństwo. Nie wiem, czy Harry i Niall wyjdą z tej klasy żywi, będąc partnerami dzisiejszego dnia.

Idę przez klasę, dopóki nie znajduję się przy panu Olsonie. Nieśmiało się uśmiecham. – Jestem Charlie. – mówię, niezręcznie wyciągając dłoń w jego stronę. On się uśmiecha i ściska ją. Przez chwilę podziwiam jego zielone oczy.

- A więc starzy studenci i ci nowi znający Acopalser Vocal Warm up, proszę zacznijcie ćwiczyć, a jeśli nie wiecie o co chodzi, wystąpcie do przodu, a my damy wam przykład. – pan Olson mówi przez mikrofon.

Przepraszam, czy on powiedział MY?

- Um, ja nie wiem o co chodzi. – mówię cicho. Na szczęście tylko kilka grup podeszło i po mojej odmowie, pan Olson zaczyna sam śpiewać do zebranych grup. Na chwilę zatracam się w jego głosie. Brzmi młodo i czysto. Nie oczekiwałabym tego od kogoś, kto wygląda na około trzydziestkę.

- Teraz ty spróbuj Charlie. – uśmiecha się pan Olson. Naprawdę chciałabym być partnerką Nialla. Biorę głęboki oddech i powtarzam pierwszy wers, a pan Olson zachęca mnie głową, abym kontynuowała. Odcinam się od wszystkich innych włosów śpiewających w pokoju i skupiam się na swoim własnym, wyobrażając sobie ćwierkające ptaki, wylatujące z moich ust prosto w stronę nieba. Na spotkanie Ellie.

Pan Olson głośno klaszcze, a ja w szoku robię krok do tyłu. – Masz talent. – uśmiecha się.

- Uh, dziękuję. – odwzajemniam uśmiech; nagle nieśmiałość znika pod szerokim uśmiechem.

Przez resztę zajęć ćwiczyliśmy to samo tyle, że z innymi partnerami, przydzielonymi przez pana Olsona. Ja dostałam do pary dziewczynę o imieniu Lexie, tę, którą spotkałam na wyścigu kilka nocy temu. Miała anielski głos. Uderzała nim w dźwięki, które normalnie przyprawiałyby mnie o ból uszu, ale ona była naprawdę imponująca. Wymieniłyśmy się numerami. Przypominała mi przyjaciółkę, którą miałam w Ameryce, moją jedyną przyjaciółkę w życiu, kiedy miałam 10 lat.

~~

Lekcja szybko się kończy i w pośpiechu opuszczam klasę, żeby dotrzeć do mojego akademika bez żadnych niepotrzebnych konfrontacji. Do następnych zajęć – chemii mam jeszcze więcej niż godzinę, więc obliczam sobie, że mogę odpocząć w łóżku i może posłuchać iPoda Jo, podczas gdy ona jest na zajęciach z tańca.

- Charlie. – słyszę za sobą. Mówię sobie w myślach, żeby iść dalej, ale moje ciało ustępuje proszącej nucie w jego głosie i zatrzymuję się.

- Harry, proszę przestań, cokolwiek robisz. – mówię cicho, kiedy pojawia się przede mną.

- Po prostu chcę moją randkę. – mówi niewinnie, zbyt niewinnie. Jestem głupia, że zgodziłam się na ten głupi zakład, ponieważ wiem, że nigdy nie pójdę z nim na tę randkę. Więc decyduję się powiedzieć coś, co zadziała na moją korzyść.

- Harry, nie jestem Julią. Nie jestem twoją dziewczyną, więc przestań traktować mnie tak, jakbym nią była. – szepczę. Słowa, które właśnie wypowiedziałam palą moje usta i widzę jak oczy Harry’ego stają się lodowate. Odchodzę, zanim zdąży cokolwiek odpowiedzieć.

~~

Leżę na łóżku i palę papierosa, niesamowicie wdzięczna, że nie ma tutaj Jo i Dominique. Wpatruję się w okno, obserwując studentów zmierzających do klas i podziwiając krajobraz. Jest pochmurny dzień z lekkim wietrzykiem, ale raczej nie zbierało się na deszcz.

Mój wzrok łapie Harry’ego, kiedy przechodzi szybko koło grupy ludzi uczących się pod drzewami. Wygląda na zdenerwowanego, gdy chowa twarz w kołnierzu swojego płaszcza. Zanim zdążę pomyśleć, łapie swoją kurtkę i wybiegam z budynku z misją zapytania go, co się stało.

Prawda jest taka, że już wiem. To wszystko przeze mnie i bez względu na to jakim dupkiem jest, czułam się beznadziejnie.

Biegnę pomiędzy drzewami, dopóki nie zauważam jego płaszcza. Śledzę go, zostając jakieś 10 stóp za nim i nawet nie waham się, żeby się przestać, kiedy opuszcza kampus.

Może idzie do swojego samochodu.

Ale on także przyśpiesza. Moje cztery kroki to tak jak jego dwa i w końcu czuję się tak, jakbym uprawiała jogging zawodowo, żeby tylko za nim nadążyć.

Piętnaście minut później, widzę jak przechodzi przez srebrną bramę i mrużę oczy.

Oh.

To cmentarz.

Kusi mnie, aby zawrócić, ale moje stopy podejmują decyzję za mnie i idę za nim. Przechodzi pomiędzy linią nagrobków, dopóki gwałtownie nie zatrzymuje się na samym środku, patrząc w dół. Na samą myśl o tym zaczyna boleć mnie serce.

Jestem idiotką.

Jeśli ktokolwiek powiedziałby coś o Ellie, jak to, co ja powiedziałam do niego, załamałabym się. W chwili, gdy słyszę głośne pociągnięcie nosem, zdaję sobie sprawę z powagi tego, co zrobiłam.

Odzywam się zanim mogę zmienić zdanie. – Opowiedz mi o niej. – mówię cicho. Harry nawet nie drgnął, niezaskoczony, że stoję za nim. Podchodzę o krok bliżej i ostrożnie stykam się moim ramieniem z jego. Otwiera swoje zaszklone oczy i patrzy na mnie z góry, wzrokiem pełnym udręki.

- Jest w porządku. – szepczę. Nie wiem dlaczego płaczę, ale łzy atakują moje oczy.

Harry podnosi kciuk i ociera łzę spływającą po moim lewym policzku. Posyłam mu lekki, smutny uśmiech i zachęcam skinieniem głowy, aby zaczął. Nie wiem, co robię i dlaczego tu jestem, ale moje serce podjęło decyzję za mnie. I przez moment, tylko przez ten jeden moment, cieszę się, że przyszłam.

I wtedy Harry otwiera buzię, aby zacząć…

 ______________________________________________________________________________

Jeśli przeczytałaś to proszę zostaw komentarz będzie mi bardzo miło! :)

~~

Witajcie kochane! :) Dziękuję za wszystkie komentarze, które wywołują banana na mojej twarzy! :D Jesteście wspaniałe! xx 

Aaa no i udanych Walentynek moje drogie! :) :*