31. Zabierz mnie daleko stąd

PRZECZUCIE

Prze·czu·cie

Rzeczownik

Intuicyjne przeświadczenie, że coś się stanie, zwykle coś złego

To jest właśnie to, co mnie dopadło. Przeczucie.

Moja krew pompuje powietrze, nie bacząc na to, że właśnie zostałam ukąszona przez informację, która odbija się echem w mojej głowie. Jego słowa rozchodzą się w moich żyłach jak trucizna. Patrzę w te krystaliczne oczy. Te same oczy, których unikałam leżąc pod nim w łóżku.

A teraz są naprzeciwko mnie.

Są częścią mnie.

Mimowolnie potrząsam głową; mój oddech jest niestabilny.

- Zawsze próbowałaś uciec, Charlie. Uciekłaś nawet wtedy, kiedy zobaczyłaś mnie na stacji. – grucha, podchodząc bliżej tak, że jego usta znajdują się koło mojego ucha. Nie ruszam się z miejsca, nieruchomiejąc, jakbym leżała na łożu śmierci.

- Ale nie możesz uciec od tej samej krwi. – szepcze, a ja zamykam oczy.

- Nie jesteś moim ojcem. – kręcę głową, ale są pewne rzeczy, które zaczynają nabierać sensu. Na przykład to dlaczego moja krew gotowała się, a serce zaczynało bić szybciej w jego obecności. Nie jestem pewna, dlaczego jeszcze nie zapadłam się pod ziemię w porażce, wiedząc, że całe moje życie było kłamstwem.

Nie mogę odnaleźć głosu Ellie. Powinnam jej posłuchać i uciec z kawiarni. Ona wiedziała. Wiedziała, że on był naszym ojcem.

- Nie możesz… - zaczynam się jąkać, ale moja mama odciąga mnie za ramię do tyłu.

Patrzy mi w oczy przez dłuższą chwilę i właśnie wtedy uderza we mnie prawda.

- Jak mogłaś! – krzyczę, wyrywając swoje ramię z jej uścisku.

Powoli obracam się do potwora. Potwora. To jest właśnie to, kim jest. Niczym więcej.

- Ty! Ty nie jesteś moim ojcem! Jesteś chory! Jesteś chorym, psychogenicznym mężczyzną! – wrzeszczę, odsuwając się od nich.

- Twoja mama ukrywała was przede mną przez osiem lat! Nie wiedziałem, że mam córki przez osiem lat! – ryczy, a w jego oczach pojawiają się iskry.

Kręcę zawzięcie głową. Próbuję nie dopuszczać go do siebie, nie dopuszczać niczego włącznie z moimi wzburzonymi myślami, ale ten świat jest dla mnie zbyt głośny.

- Powinienem zabrać tu twojego cholernego męża i własnoręcznie go wykończyć. Jest wplątany w to wszystko tak samo jak i ty. – Potwór zmierza w kierunku mojej mamy i chwyta ją za nadgarstek. Ona wydaje z siebie pisk, a ja robię krok w przód, ale zatrzymuję się.

- Nie jesteś moim ojcem. – znowu kręcę głową. – Mój tata nazywa się Anthony James Parker. Ma 42 lata i lubi psy, bardziej niż dzieci lubią lody. On jest moim ojcem. On zawsze był moim ojcem. A ty jesteś szalony. – szepczę w przerażeniu.

Patrzy na mnie i odrzuca swoją głowę do tyłu, wybuchając śmiechem. – Spójrz na siebie kochanie, jesteś tak bardzo bezradna. – uśmiecha się, zwracając swoją twarz w kierunku mojej mamy.

- Powiedz jej. Powiedz jej, jak to się stało.

- Charlotte, zrobiłam to, żeby cię chronić, a nie skrzywdzić. – szepcze, kiedy z oczu spływają mi łzy.

- Ellie nie żyje mamo! Skrzywdziłaś mnie! – krzyczę.

- Powiedz jej Evelyn.

- Spotkałam Gary’ego i zaszłam w ciążę, mając 19 lat. Byłam przerażona, a ty Gary, byłeś tak okrutny, więc odeszłam. Zostawiłam cię, do cholery i znalazłam sobie dobrego mężczyznę, dobrego, miłego mężczyznę! Ty nigdy nie byłeś dla mnie tak dobry, jak on! – krzyczy.

- Nie będzie taki dobry, kiedy poderżnę mu gardło. – mówi rozbawiony. Ona wpatruje się w niego lodowatym wzrokiem; trudno uwierzyć, że przede mną stoi moja własna matka.

- Zrobiłam to dla ciebie, Charlie i dla twojej siostry. Anthony zgodził się nigdy ci o tym nie mówić, dla twojego dobra, więc nigdy nie dowiedziałaś się o tym potworze, który zniszczył mnie psychicznie i emocjonalnie. Zawiodłam cię Charlotte, tak mi przykro.

- Nie zawiodłaś mnie mamo, zawiodłaś moją bogu ducha winną siostrę! – krzyczę, w końcu odzyskując władzę w kościach. Każdy mięsień mojego ciała poddaje się, kiedy upadam na betonowy parking i chowam twarz w dłoniach.

Głos Ellie to jedyna rzecz, którą teraz słyszę. Odcinam się całkowicie od krzyków tych dwóch potworów, których nie znam. Ponieważ, w tej chwili oni są dla mnie zupełnie obcy.

- Tak mi przykro Charlie. – głos Ellie rozbrzmiewa w mojej głowie.

- Mi też. – szepczę do siebie. Mi też.

~~

Harry’s POV

Jest około 12 w południe, a ja już piję szkocką. Stukam palcami w blat, czekając, aż drzwi się otworzą. Czuję jak naprzemiennie z każdym wypitym łykiem, wypełnia i opuszcza mnie niepokój.

Szczególnie kiedy przy drzwiach rozbrzmiewa dzwonek i wchodzi Zayn, trzymając małe, drewniane pudełko. Opada na krzesło obok mnie i posyła mi harde spojrzenie.

- Po co ci to stary? – patrzy na mnie nieufnie.

- Czy to ma znaczenie?

- Biorąc pod uwagę cenę, jaką za to zapłaciłeś, myślę, że ma. Co chcesz zrobić?

- Charlie odeszła. Ktoś ją ściga, a ona mnie nienawidzi. Musi mi zaufać, ale wiem, że nie chce. To jest jedyna rzecz jaką wymyśliłem. – tłumaczę, ale Zayn jedynie kręci głową.

- Wiem, że nie zmienię twoich planów, więc nawet nie będę próbować. – śmieje się do siebie i wręcza mi pudełko. Otwieram je szybko i wpatruję się w przedmiot.

- To jest to, co chciałeś, prawda? – pyta.

Przytakuję głową, wyjmując igłę ze strzykawką i wpatrując się w bąbelkowy płyn w środku. – Jest idealna.

~~

Charlie’s POV

- Dlaczego! – krzyczę z ziemi, a dwa głosy nade mną cichną.

- Dlaczego nie jesteś martwy? Dlaczego zabiłeś swoją własną córkę?! – krzyczę, a łzy zaciekle spływają po moich zaróżowionych policzkach.

- Ellie sama sobie na to zasłużyła. Była taka jak twoja matka, tyle, że w 8-letnim ciele. Nie chciała mi uwierzyć; nie chciała uwierzyć, że jestem jej ojcem. Powiedziała, że woli umrzeć.

Mam gulę w gardle, kiedy wstaję powoli z ziemi.

Ona nie żyje.

Szybko, używając do tego jak najwięcej siły, popycham dłońmi klatkę piersiową potwora. Na chwilę traci równowagę, ale zaraz się prostuje.

W ułamku sekundy, oczy mojej mamy rozbłyskają. Kopie go w czułe miejsce, powodując, że przewraca się na ziemię.

- Idź! – krzyczy do mnie.

Stoję tam przerażona, kiedy Gary podnosi się.

- Powiedz swojemu ojcu, że wiesz. Będzie wiedział, co robić. Uciekaj, Charlie! – krzyczy, a ja jej słucham. Biegnę w kierunku sklepu i wpadam przez frontowe drzwi. Ignoruję płacz mojej matki, kiedy Gary przyciska ją do samochodu. Nie mogę nic poradzić na to, że nie czuję do niej współczucia.

Może dlatego, że w tym momencie nie jest moją matką.

Może nigdy nie była.

~~

Bez tchu pukam do drzwi Nialla. Otwiera mi Liam, jego oczy matowieją, kiedy mnie widzi.

- Gdzie on jest? – pytam cicho.

- Na zajęciach. – Liam krzyżuje ramiona. W jego złotych oczach widzę nienawiść.

- Przepraszam, jeśli go skrzywdziłam, albo zmieniłam, bo pewnie myślisz, że to zrobiłam. Nie miałam nad niczym kontroli Liam, musisz to zrozumieć. – wzdycham. Zerka na chwilę za moje plecy, a potem kiwa głową.

- Możesz wejść i poczekać na niego, jeśli chcesz. – poddaje się. Dziękuję mu i przechodzę przez drzwi, zajmując miejsce na łóżku Nialla.

Po kilku minutach nieznośniej ciszy, w końcu decyduję się odezwać.

- Myślisz, że każdy ma swoje przeznaczenie? – szepczę. Głowa Liama wystrzeliwuje w górę. Obraca się na krześle, zwracając do mnie twarzą.

- W pewien sposób, tak.

Śmieję się przez krótką chwilę.

- A ty nie? – pyta, patrząc na mnie osądzająco

- Nie. Myślę, że pewne rzeczy w przeszłości, które mogły coś zmienić były moim wyborem. Powiedzmy, że masz dwie opcje i losowo wybierasz jedną z nich. Uważam, że to nie przeznaczenie, że wybrałeś akurat tę, tylko po prostu brak właściwego osądu sytuacji. – wzdycham.

- A może przez cały czas było ci przeznaczone, że masz wybrać akurat tamtą opcję. – docieka.

- A co jeśli nie? – szepczę.

- Widzisz, powiedziałaś co jeśli. Dlatego właśnie to jest przeznaczenie. Wszystko jest oparte na swoim własnym losie. Dlaczego? Ponieważ zawsze zostaje pytanie ‘co jeśli’. – Liam wzrusza ramionami, obracając się z powrotem do swojej sterty papierów na biurku.

- Może i masz rację. Ale myślę, że przeznaczenie zawsze można zmienić. – wzdycham. – Przynajmniej mam taką nadzieję.

Liam ledwo obraca głowę, więc mogę widzieć tylko jedno z jego złotobrązowych oczu.

- Też mam taką nadzieję. Ponieważ twoje przeznaczenie, Charlie, może zabrać cię tylko do miejsca, którego powinnaś od początku unikać. – szepcze. Wstaję szybko, mrużąc oczy.

- Co masz na myśli? – pytam, ale Liam już nie otwiera swoich ust. Drzwi otwierają się i w progu pojawiają się niebieskie oczy Nialla.

- Charlie? – pyta, jakby patrzył na kogoś nierealnego.

- Niall. – mówię i podchodzę do niego.

- Wszystko w porządku? – pyta. Jestem pewna, że zauważył ślady po łzach na moich policzkach, ale po prostu przytakuję.

- Miałeś rację. – to wszystko, co mówię, a jego spojrzenie twardnieje. Zerka przez moje ramię na podsłuchującego Liama i ciągnie mnie za rękę na korytarz.

- Ciągle ma moją mamę. To długa historia. Nie chcę tego tłumaczyć, ale po prostu muszę wiedzieć, że wciąż tu kogoś mam. Muszę zadzwonić do mojego… muszę zadzwonić do taty. – mówię, wahając się przy słowie tata.

Anthony Parker był tylko iluzją ojca. Nigdy nie był mój.

- Dlaczego? – pyta zwyczajnie Niall.

- Potrzebuję jego pomocy. Wszystko zmieniło się na gorsze. Ja… potrzebuję miejsca, gdzie mogłabym zostać na noc. – zagryzam wargę.

- Co z Harrym? – pyta Niall, unosząc brwi.

- Harry załatwia swoje własne sprawy. – wzdycham, unikając prześwietlających oczu Nialla. I to by było pierwsze miejsce, które Gary sprawdziłby w poszukiwaniu mnie.

- A Jo?

- Nie chcę jej wszystkiego tłumaczyć. Proszę Niall, będę spać na podłodze, po prostu potrzebuję miejsca, żeby przenocować i przemyśleć to, co do cholery dzieje się w moim życiu.

- Przecież mi nie ufasz.

- Nie ufam już nikomu. – mówię, a on kiwa głową.

- Więc mogę zostać?

Przytakuje głową w odpowiedzi i otwiera drzwi. Liam wpatruje się w naszą dwójkę płonącymi oczami.

- Liam, prawdopodobnie powinieneś dziś spać u Caden. – mówi Niall, a Liam jęczy.

Wstaje, jakby się tego spodziewał i podchodzi do mnie.

- Wracaj do domu, Charlie. – szepcze, a jego głos jest lodowaty. Zabiera z biurka swój segregator, nad którym pracował i wychodzi z pokoju.

Minutę po jego wyjściu, czuję jak tlen wraca do mojego ciała.

- Miałem iść do pubu z moim przyjacielem Trevorem, ale mogę zostać, jeśli chcesz. – Niall drapie się po głowie.

- Nie, Niall. Idź, poradzę sobie. Po prostu potrzebuję odpoczynku.

- Skrzywdził cię? – pyta w końcu. Kręcę przecząco głową i podnoszę wzrok na chłopaka powszechnie znanego wszystkim jako Skrzat.

- Nie, nie skrzywdził. Ale to jeszcze nie koniec.

Niall zagryza wargi, jakby coś go bolało.

- Myślałem, że mogę być twoim bohaterem Charlie. Myślałem, że przyprowadzając cię tutaj, pomagam ci, ale sprawiłem, że wszystko stało się jeszcze gorsze. Nigdy sobie tego nie wybaczę.

Kiwam głową w ciszy i kładę się na jego łóżku. Staje niezręcznie na środku pokoju i spogląda na mnie.

Zamykam oczy, aby uniknąć jego spojrzenia, a także po to, żeby przywitać dodającą otuchy ciemność.

- Odpoczywaj. Jeśli mnie nie będzie, to znaczy, że jestem w pubie. Wrócę około 23. Nie otwieraj nikomu drzwi, Liam i ja mamy klucze. – szepcze, a ja powoli przytakuję głową, moje oczy wciąż są zamknięte.

Słyszę jak szura nogami po podłodze i w końcu siada na łóżku Liama. Wtedy zasypiam.

~~

Budzi mnie walenie do drzwi. Spoglądam na zegarek.

21:00

Ostrożnie kładę swoją głowę z powrotem na poduszce i gapię się w sufit.

Nie otwieraj nikomu drzwi, Liam i ja mamy klucze.

Pukanie nie ustaje, a ja zamykam oczy w celu odcięcia się od niego.

Dopóki….

- Charlie otwórz te cholerne drzwi!

Zaskakuje mnie jego głos. Szybko wstaję z łóżka i podbiegam do drzwi, zerkając przez judasza.

Widzę jego połyskujące zielone oczy.

- Charlie! – warczy z drugiej strony.

Powoli, biorąc wdech, kładę rękę na klamce. Odblokowuję drzwi i robię krok do tyłu, w tym samym czasie, jak się otwierają. Harry jest przemoczony od deszczu, a na jego twarzy widnieje nieprzyjemny grymas.

- Charlotte. – mówi bez tchu, ale i z ulgą.

W sekundzie podchodzi bliżej i przyciska mnie do ściany. Zachłannie mnie całuje, a jego dłonie odnajdują moje biodra. Oddaję mu pocałunek, ignorując moje myśli na temat tego, co się z nami stało.

Całuję go z taką pasją i mocą, a on odwdzięcza mi się w najsilniejszych próbach sprawienia mi przyjemności. Nasze skóry stykają się, kiedy zanurzam dłonie w jego ociekających od deszczu włosach.

- Nigdy więcej nie zostawiaj mnie w taki sposób. – szepcze pomiędzy pocałunkami.

Chcę się odsunąć, gdy słyszę jego słowa, ale nie potrafię rozłączyć naszych warg. Jęk opuszcza moje usta, kiedy znaczy pocałunkami ścieżkę od mojej szczęki do szyi.

W końcu zdobywam się na to, żeby się odsunąć. – Powiedziałeś mi, że mam wyjść.

Harry krzywi się i zdejmuje swoją kurtkę, odkrywając bluzkę z ciasnymi, długimi rękawami. Zauważam jego bicepsy odznaczające się pod granatowym materiałem i czuję suchość w gardle.

- Wiem. – szepcze Harry, a jego usta dotykają mojego czoła.

Otwieram buzię, aby się odezwać, ale powstrzymuje mnie zmiana tonu głosu Harry’ego.

Zabiera mi kilka chwil, żeby zdać sobie sprawę z tego, co właśnie zaczął recytować.

~~

Harry’s POV

Zaciągam się zapachem jej skóry i zamykam oczy.

Zabierz mnie daleko stąd

Pozwól emocjom płynąć

Zabierz mnie daleko stąd

Do miejsca, którego nie zna nikt.

Kiedy myślałem, że nikt mnie nie obchodzi,

Wtedy znalazłem ciebie.

Sprawiłaś, że zdałem sobie sprawę, że nie mamy nic do stracenia

Jedynie do zdobycia, obudziłaś mnie.

Jeden pocałunek to wszystko, czego potrzebowałem

Żeby uwolnić się od bólu

Powtrzymać serce od krwawienia

Uwolnić od problemów.

Możesz być moim zbawieniem

W tych ciemnych, opustoszałych czasach

Kochanie dajesz mi skrzydła

Dzięki, którym mogę latać.

Podnosisz mnie, gdy upadam

Twoje pocałunki wysyłają mnie wysoko,

Wysoko ponad ziemią

Patrząc w dół na stworzenie

Miłości, którą znaleźliśmy

Ponieważ kochanie, możesz mnie ocalić

Ocal mnie tym razem.

Twój głos jest jak słodka melodia

Jesteś piosenką w moim sercu

Piękną, rytmiczną piosenką

Wiem, że należymy do siebie.

Delikatnie szeptaj do mnie słowa, które potrzebuję usłyszeć

Bądź lekarstwem na moje zniszczone serce

A ja dam ci, dam ci całą moją miłość

Jest w twoich rękach i może wysłać cię wysoko.

Ponieważ mogę cię unieść

Moja miłość może wysłać cię wysoko

Wysoko ponad ziemią

Żaden narkotyk nie wyśle cię wyżej

Niż nasza miłość.

Moje usta odbijają się echem od jej skóry.

- Napisałem to po twoim wyjściu. Jest niedopracowany, ale czułem, że powinienem się z tobą nim podzielić. To mój wiersz. Dla ciebie. – mówię cicho, mój wzrok spotyka jej złote, połyskujące oczy.

- Harry… - zaczyna, ale powstrzymuję ją, przyciskając usta do jej ust.

- Zabiorę cię daleko stąd. – mówię w jej wargi, całując ją całą moją duszą. Jestem zbyt zakochany w sposobie, w jakim złączone są nasze usta. Powoli sięgam do tylnej kieszeni moich jeansów.

- Zabiorę cię do miejsca, którego nikt nie zna. – całuję ją delikatnie po raz ostatni.

- Sprawię, że będziesz bezpieczna. – mówię, odsuwając się. Jej oczy połyskują zdezorientowaniem, dopóki jej ciało nie traci równowagi, a powieki opadają. Łapię ją, zanim upada na ziemię i wyciągam igłę z jej szyi. Ostrożnie masuję to miejsce, upewniając się, że ciecz rozprzestrzeniła się po całym jej ciele.

- To moja obietnica dla ciebie Charlie. Dam ci całą moją miłość. – szepcze. 

______________________________________________________________

Jeśli przeczytałaś to zostaw komentarz, będzie mi bardzo miło! :) 

#deceptionPL

http://ask.fm/deception_pl