17. Zaufaj mi

Policja przybywa w przeciągu 5 minut. Wsadzają Dominique do karetki, ponieważ jej czoło wymaga zszycia. Pytają mnie kim jestem.

- Charlie Wilson. – odpowiadam, nie wierząc do końca w swój głos.

Pytają mnie, kto to zrobił.

- Nie wiem. – mówię, ale myślę, że jednak wiem. Czuję to gdzieś w środku.

Wtedy wychodzą, mówiąc, że przeprowadzone zostanie dochodzenie, a z moją przyjaciółką wszystko będzie w porządku. I to wszystko.

Wszystko jest w porządku.

Nieprawda.

Wybiegam z akademika, a później z kampusu, zmuszając nogi do dłuższego kroku. Nie przestaję, dopóki nie znajduję się daleko od miasta. Biegnę tak, jakbym wiedziała, że ktoś mnie ściga. Część mnie wierzy, że tak właśnie jest.

~~

Harry’s POV

Cholera jasna.

Gdzie ona mogła pójść?

- Spierdoliłeś to. – potrząsa głową Louis, uderzając pięścią w swoją szafkę.

- Możesz zamknąć swój pierdolony ryj?

- Ona nie jest taka jak tamte, Louis. Mówiłem wam, że macie to zakończyć podczas poprzedniej imprezy. Znajdziemy lepszą. – mówię cicho.

- Hazz, ona jest idealna. – odzywa się Zayn z drugiego końca pokoju. Piorunuję go spojrzeniem.

- Jesteś w niej zabujany. Dlatego nie chcesz tego zrobić. – mruży oczy Louis. Wybucham głośnym śmiechem.

- Wszystko czego chcę to przygwoździć ją do mojego łóżka. – mówię podniesionym głosem, ale wiem, że to kłamstwo.

- Poważnie Harry, siedzimy w tym zbyt głęboko. Co cię zatrzymuje? Julia? – naciska Zayn. Obracam się i łapię go za kołnierz.

- Charlie nigdy nie będzie Julią. – warczę, a Zayn uśmiecha się złośliwie. Odpycham go od siebie tak mocno, że upada na łóżko. Zaczynam krążyć po pokoju.

- Nie mam zamiaru tego przerywać. Ona jest dobrą partią. Zayn i ja zrobimy to sami, jeśli będziemy musieli, ale wiesz, że on będzie pod wrażeniem…

- Chrzanię go. – kipię z wściekłości.

- On nam płaci Harry. Słuchaj, przyszedłeś do mnie jakiś czas temu, bo potrzebowałeś pieniędzy dla swojej mamy. Mogłeś odejść, ale wciąż tu kurwa jesteś i swoją drogą to właśnie ty powiedziałeś nam o Charlie. Siedzisz w tym, czy ci się to podoba, czy nie. – mówi Louis, wstając i podchodząc bliżej nas.

- Nie chcę jej skrzywdzić. – wyrzucam z siebie. Nie mogę jej skrzywdzić.

- To tego nie rób. Pozwól nam się tym zająć. – uśmiecha się Zayn, a ja potrząsam głową. Wychodzę pośpiesznie z pokoju Louisa, zanim zostaną wypowiedziane słowa, których nie będę mógł znieść.

Wiem, że zamierzają się nią zająć. Wiem, co chcą zrobić, ponieważ ja też się tym zajmuję. Ale Charlie… Ona jest inna. Jej blizny na ciele wykrzykują jej historię; nie muszę nic więcej dodawać.

Nie jestem w niej zakochany.

Ale nie mogę pozwolić im jej skrzywdzić. Ona jest inna.

~~

Charlie’s POV

Jestem w bibliotece, zbyt przerażona, żeby dotknąć klawiatury. Wiem, że zaraz ktoś powie mi, że mam stąd wyjść, jeśli nie używam komputera, więc otwieram pusty dokument i gapię się na niego.

Głupia liczba osiem na klawiaturze przypomina mi znak nieskończoności. Zaczynam rozmyślać nad jej sensem. Jeśli przerwano by tę ósemkę na pół, wtedy byłaby po prostu trójką. A nie ma nic specjalnego w trójce.

Po kilku minutach wpatrywania się w dokument zaczynam pisać.

„Nagle stoję na piasku. Słońce świeci tak mocno, że woda migocze od jego jasnych promieni. Mój żołądek skręca się, kiedy patrzę na ocean, przypominając sobie jak to pierwszy raz próbowałam pływać, prawie się topiąc. Robię krok w stronę linii brzegowej i pozwalam spienionej wodzie otoczyć moje palce. Czuję łaskotanie i śmieję się, odchylając głowę w stronę nieba. Chmury wyglądają zbyt idealnie, żeby mogły być prawdziwe. Jestem zbyt zaabsorbowana słońcem, więc zajmuje mi chwilę zanim zdaję sobie sprawę, że słyszę krzyk. Przenoszę wzrok na horyzont, zauważając kołyszącą się postać, która przytrzymuje się boi. Wzywa pomocy. Rozglądam się dookoła, ale plaża jest opustoszała, jestem tu tylko ja. Robię krok przed siebie, wchodząc do wody i drżę na myśl o tym, że mam wejść głębiej. Rozważam ucieczkę i pozwolenie komuś innemu na uratowanie jej, ale jedyny kierunek, w którym moje stopy mogą zmierzać to przód. Robię jeden krok za drugim, dopóki woda nie otacza moich kolan. Kiedy słyszę moje imię, zdaję sobie sprawę z tego, kto krzyczy. To Ellie.

Natychmiast rzucam się w panice do wody. Nigdy nie nauczyłam się prawidłowo pływać, ale pluskam i kopię nogami, próbują się do niej zbliżyć. Jest tak daleko. Boli mnie całe ciało. Nie przestaję. Nigdy nie potrafię myśleć o przestaniu, wiedząc, że moja siostra krzyczy. Jest jedyną, której na mnie zależało, jedyną, która zawsze mnie wspierała; moja starsza o 52 sekundy siostra. Jej rozpaczliwe wzywanie pomocy staje się głośniejsze, więc płynę szybciej, nie mając odwagi obrócić się za siebie, żeby spojrzeć na wybrzeże. Odpycham wszystkie myśli i lęki rojące się w mojej głowie i skupiam się na jej delikatnym głosie.

Płynę kilka minut, nie przestając. Ignoruję błaganie moich płuc o powietrze. Czuję się, jakby to nigdy nie miało się skończyć. Za każdym razem, gdy udaje mi się zbliżyć, ona wydaje się oddalać. Kiedy w końcu nie mogę oddychać, zatrzymuję się na moment i podnoszę wzrok na niebo. Wracam oczami do boi, żeby zobaczyć, że nikogo tam nie ma.

- Ellie! – krzyczę, nerwowo obracając się w wodzie, szukając jej. Ale ona odeszła. Wtedy odwracam się w stronę plaży, tylko po to, żeby odkryć, że nie ma lądu. Zniknął. Jestem otoczona tylko przez wodę i strach. Nagle fale przerywają to wszystko, przejmując moje ciało. Zaczynam tonąć. Ale nic z tym nie robię. Pozwalam, żeby to się stało."

Kiedy kończę pisać, jestem cała w łzach. Stwierdzam, że powinnam wybrać bibliotekę bardziej oddaloną od szkoły, ponieważ praktycznie słyszę bicie jego serca, kiedy przechodzi przez duże drzwi. Zamykam szybko komputer i daję nura w dół, więc nie może mnie zobaczyć. Podnoszę mój załzawiony wzrok i widzę go, jak zdeterminowany podchodzi do każdego stanowiska komputerowego i sprawdza każde biurko.

Cholera.

Szybko zrywam się z mojego krzesła i wbiegam pomiędzy regały z książkami. Jest ich tu tak dużo, że czuję się jak w labiryncie. Muszę być jak pieprzony Harry Potter.

Biegnę pierwszą alejką otoczoną wielkimi półkami i wchodzę do działu fikcji, mijając dwie nastolatki robiące notatki. Wiem, że on musiał widzieć jak wstaję z krzesła, ponieważ słyszę za plecami jego oddech, ale odcinam się od jego głosu.

Nie chcę go widzieć.

Ruszam w przeciwnym kierunku, próbując go zmylić. Mijam dział dziecięcy i wpadam w bibliograficzny. Zdaję sobie sprawę, że cały czas biegnę. Pokonuję dwie długości regałów i skręcam w prawo. Jestem blisko wyjścia, ale nie wystarczająco blisko. Czuję rękę owijającą się wokół mojej talii, która obraca mnie i popycha w stronę ściany. Patrzę na niego w panice, kiedy przykrywa mi usta swoimi dłońmi.

- Nie krzycz. – szepcze. Nie wiem, dlaczego go słucham, ale stoję cicho, a jego dłoń rozluźnia się. Kiedy tylko sięga do swojej kieszeni, ja wykręcam się z jego uścisku, unikając jego rąk. Zaczynam biec w kierunku drzwi, ale zostaję złapana ponownie. Tym razem jestem przerzucona przez jego ramię i niesiona w głąb pustej alejki. Delikatnie odstawia mnie na ziemię i kładzie swoje dłonie na moich biodrach, a moje nozdrza drgają niebezpiecznie.

- Dlaczego ja? – pytam i widzę w jego oczach, że zna odpowiedź na to pytanie.

- Posłuchaj Charlie… - zaczyna Harry, ale ja potrząsam głową.

- Za dużo przeszłam, żeby teraz być częścią jakichś gierek chłopców z bractwa. – szepczę, a w moim głosie słychać przerażenie. Harry nieznacznie kręci głową.

- To więcej niż gra Charlie. Wiem, że tego nie chcesz, ale musisz mi zaufać.

Gwałtownie kręcę głową. Nie wierzę w zaufanie. Już nie.

- Musisz pozwolić mi sobie pomóc.

- Nie, dopóki mi wszystkiego nie wyjaśnisz. – krzyżuję ramiona.

- Charlie, nie mogę tego zrobić. Wiem, że to nie ma sensu, ale musisz mi zaufać.

- Dlaczego powinnam to zrobić? Zraniłeś Dominique. – mówię z przerażeniem. Przewraca oczami.

- O czym ty mówisz? – mówi cicho, łapiąc mój łokieć i ciągnąc mnie w swoją stronę.

Patrzę na niego z rozbawieniem. – Nie udawaj głupka. Żyjesz w jakimś chorym rodzaju swojego popieprzonego świata Styles, ale ja chcę, żebyście ty i twoi przyjaciele zostawili mnie, kurwa, w spokoju.

Harry wygląda na zamroczonego i zastanawiam się, czy to dlatego, że naprawdę oczekiwał, że po prostu wpadnę w jego ramiona, albo rozkraczę przed nim nogi, czy coś.

- Charlie po prostu mnie wysłuchaj. Nie chcę, żebyś została skrzywdzona, więc musisz zostać ze mną.

Śmieję się. – Nigdy – wyrzucam mu prosto w twarz.

- Jeśli oni cię skrzywdzą…

- Kim są oni Harry? Oczekujesz, że ci zaufam, podczas gdy nic nie wiem.

Robi krok w tył i obserwuje mnie. – On cię zniszczy. – szepcze. Sposób w jaki wypowiedział ‘on’ sprawia, że zaciskam zęby.

- Pozwól mi cię chronić.

- Jak?

- Kiedy zostaniesz ze mną, nie skrzywdzą cię. Dadzą za wygraną – mówi z niepewnością w głosie.

Otwieram usta, żeby zaprotestować, ale Harry szybko zakrywa je swoją dłonią i przechyla głowę w bok i nasłuchując.

- Ktoś tu jest. – szepcze, zarzucając kaptur na włosy. Bez słów, sięga również po mój kaptur i zakłada mi go na głowę.  

- Policzę do trzech i zrobię coś, co z pewnością ci się nie spodoba.

- Co? – pytam z niepokojem.

- Musisz dać się temu ponieść – oblizuje wargi.

- Ale…

- 1… 2… 3… - mówi cicho, a jego głos jest jakoś bliżej mnie i nagle jego usta naciskają na moje. Elektryzujący dreszcz przechodzi wzdłuż mojego kręgosłupa, kiedy czuję ciepło ust Harry’ego na swoich.

Po prostu daj się ponieść.

Szybko wsuwam język między jego wargi, a on łapczywie je otwiera, akceptując moją prośbę. Wyobrażam sobie, że jego usta są jak pulchne winogrona, idealnie dopasowane do moich. Jego zęby delikatnie zahaczają moją dolną wargę i przez moment, zapominam dlaczego go całuję. Powoli i z wahaniem odsuwa się ode mnie, a na jego ustach błądzi uśmieszek. Odwracam głowę. Głosy zniknęły.

- Dlaczego? – pytam cicho.

- Po prostu wyglądaliśmy jak para całujących się nastolatków. – uśmiecha się rozbawiony, a ja powoli zaczynam rozumieć jego logikę.

- Ufasz mi Charlie? – szepcze, a ja natychmiast kręcę przecząco głową.

- Cóż, nadszedł czas, abyś zaczęła. Wróć do swojego akademika, zamknij drzwi i nie wychodź. Przyjdę później i upewnię się, że nic ci nie jest. – mówi cicho.

- Upewnisz się, że nic mi nie jest, albo mnie zgwałcisz? – mamroczę, a jego spojrzenie twardnieje.

- Wtedy… to nie byłem ja… Nie myślałem racjonalnie, Charlie. Nigdy nie dotknąłbym cię w ten sposób, nigdy bym cię nie skrzywdził. Chcę zamknąć twoje blizny, a nie je otworzyć. – szepcze, podchodząc bliżej mnie. Jego usta wyglądają na bardziej wilgotne, niż wcześniej.

- Udowodnij to. – odszeptuję, cofając się do tyłu. Odwracam się. Nie wiem, gdzie pójdę, ale wiem, że nie jestem bezpieczna w Marson, nie teraz.

I nie wiem, czy Harry mną manipuluje, czy mogę mu zaufać po tym wszystkim, ale wiem jedną rzecz, chociaż nigdy nie wypowiem jej głośno.

Moje usta tęsknią za jego ustami.

~~

Mary Kall’s POV

Wkładam ciasta do piekarnika i strzepuję kurz z mojego fartucha, kiedy słyszę dzwonek do drzwi. Dzisiejszy dzień nie był pracowity, więc z pewnością nie potrzebowałam pomocy z rachunkami. Podnoszę wzrok znad lady i uśmiecham się do Charlie.

- Charlie, kochanie, nie masz dzisiaj zmiany. – mówię, trochę zdezorientowana jej nagłym pojawieniem się. Chociaż mam przeczucie, dlaczego tu jest.

- Ja… Ja chciałabym tu dzisiaj zostać, jeśli nie masz nic przeciwko temu. Potrzebuję przerwy od Marson. – mówi bez tchu. Dziewczyna wygląda jakby właśnie zobaczyła ducha, więc oczywiście się zgadzam. Sięgam do kieszeni i wyciągam klucz, mówiąc jej, żeby odpoczęła. Kiedy widzę, że weszła do góry po schodach, biegnę do kuchni i w pośpiechu łapię za telefon.

Szybko otwieram swój notes i wystukuję numer.

On natychmiast odbiera, oddychając szorstko po drugiej stronie. Zaczynam myśleć, że to nie jest tego warte. Ona jest niewinna, przypomina mi mnie, kiedy byłam nastolatką. Ale już się zgodziłam.

- Jest tutaj. – mówię cicho do słuchawki, pocierając kciukiem zmarszczki wokół moich ust.

- Oczywiście, zadbam o to. – dodaję i rozłączam się.

___________________________

UWAGA! PRZECZYTAJCIE! 

Informacja od autorki:

Więc, wielu ludzi jest „sfrustrowanie zdezorientowanych.”

Haha, przepraszam?

Wiele z was prosi mnie, żebym wyjaśniła pewne rzeczy w opowiadaniu i postawiła sprawę jasno, ale musicie mi zaufać kochani. Mam za sobą 5 fanfiction i w żadnym z nich nie było tak, że chłopak spotkał dziewczynę i bum koniec, żyli długo i szczęśliwie. Musicie zaufać mojemu instynktowi. Wiem, że jesteście zdezorientowani, ale wszystko zostanie wyjaśnione, KIEDY PRZYJDZIE NA TO CZAS. Harry oczywiście nie może wytłumaczyć wszystkiego Charlie, ponieważ ktoś/coś go powstrzymuje. Jeśli jesteście zbyt pogubieni w czytaniu, szczerze was przepraszam.

Moi starzy czytelnicy znają mnie bardzo dobrze. Jestem zakochana w czymś, co nazywa się cliffhangers* i jak pewnie zdążyliście zauważyć, używam ich dość często ;) Więc, proszę was o cierpliwość, a obiecuję, że nie będziecie zawiedzeniu. Spójrzcie na Pretty Little Liars, gdzie musicie czekać cały sezon, żeby zostało wyjawione coś faktycznie interesującego. Oczywiście, nie zamierzam rozdział za rozdziałem trzymać was w niepewności, ale nie chcę, żeby to było coś w rodzaju: Hej, więc to jest ten, który jest za to odpowiedzialny, a ona bla bla bla.

Co jest w tym zabawnego? Proszę, dajcie swoim mózgom trochę czasu na bycie zdezorientowanym, bo uważam, że to jest ekscytujące, jeśli nie wiecie wszystkiego i próbujecie złożyć elementy układanki w całość. Po prostu przykładajcie uwagę do każdego detalu i jestem pewna, że to rozwiążecie, jeszcze zanim ja wyjawię całą prawdę.

Nie wybiegajcie za bardzo w przód, tylko zwyczajnie szukajcie sensu po każdym rozdziale. Według mnie jest to całkiem pokręcona historia.

Swoją drogą, przepraszam, że się tak rozpisałam! Mam nadzieję, że podobał wam się rozdział 17. I ostatnia uwaga: nie zapominajcie, że KAŻDA postać oszukuje ;D 

*Cliffhanger − zabieg stosowany w filmach i powieściach, polegający na nagłym zawieszeniu akcji w sytuacji pełnej napięcia.

_________________________________________________________________________________

Jeśli przeczytałaś to proszę zostaw komentarz, będzie mi bardzo miło! :)

~~

Jeeejku, dziękuję Wam bardzo za wszystkie komentarze, szczególnie za te długie, w których wyrażacie swoją opinię. To naprawdę wiele dla mnie znaczy i wywołuje uśmiech na mojej twarzy! <3 Nie mówiąc o motywacji do dalszego tłumaczenia! :) 

#deceptionPL

http://ask.fm/deception_pl

Buziaki moje Słońca i jeszcze raz dziękuję Wam z całego serduszka! :*
<3